Via een toot stuitte ik op de blogpost ‘How to Build a Happy Life in Six Easy Steps.’ Deze blogpost verwijst naar een recent onderzoek dat tot de conclusie komt dat de jongvolwassenen in de States nu minder gelukkig zijn dan vijf jaar geleden. In de blogpost wordt bestsellerauteur en professor Scott Galloway aangehaald:
According to Galloway, young adults are stressed. It’s partially a function of how we’ve raised them. Many grew up hearing how “special” they were. And, how they should follow their “passion” and chase their “dreams”
It turns out that most kids aren’t really special. And, following their “passion” is a fast-track to a lifetime of making caramel macchiatos at Starbucks. Because no matter how special your kid may seem, they aren’t likely to be the next Tom Brady or Taylor Swift. As my brutally honest dad used to say to me: “son, lucky for you, the world always needs more ditch diggers.”
The problem is that parents are not always the best judge of how special their kids really are. Everybody sees their own children as a reflection of their own wants, needs, desires and regrets. And, too often, we try to encourage our children to be more like us – or at least more like we see ourselves. After all, we made them. It’s the least they can do.
Daar vind ik wat van. Om te beginnen: je bent niet speciaal als je een bestsellerauteur bent of Tom Brady of Taylor Swift heet. Denken dat je speciaal bent heeft sowieso geen enkele zin.
Wat wel zin heeft: speciale dingen doen. Niet omdat het jou speciaal maakt. Nogmaals: denken dat je speciaal bent heeft geen enkele zin. Ook al zegt men dat, het heeft helemaal geen betekenis want het is slechts een mening.
Ouders die hun kinderen een stempel meegeven zijn achterlijk. Je moet nooit je kind labelen. Grote kans dat ze in die onzin van papa of mama gaan geloven en zich er naar gaan gedragen. Vaak met grote trauma’s tot gevolg. Je moet kinderen simpelweg stimuleren om dingen te doen die ze willen of moeten doen van school, de muziekschool en dergelijke. Leer ze doorzetters te zijn. En schijt te hebben aan de mening van anderen. Zoveel mensen, zoveel meningen.
“Jij bent geen zanger!”
“Jij bent geen schrijver!”
Je kunt wel denken dat je speciaal bent, of juist niet, maar het gaat er slechts om dat je het doet. Zing! Schrijf!
Het is des te knapper als je gaat zingen terwijl iedereen tegen je zegt dat je dat niet kunt. Of dat je podcasts maakt terwijl je omgeving jarenlang beweert dat het nooit wat zal gaan worden met podcasting in Nederland.
Geef een reactie