Er zijn mensen die altijd muziek aan hebben staan als ze op de computer aan het werk zijn. Ik ben zo iemand. Het kan enorm verschillen wat ik draai. De ene dag heb ik zin in catchy popmuziek, de andere dag jazz, dan weer electronisch, dan weer ambient. Maar gisteren had ik helemaal nergens zin in. Behalve in stilte. Geluidskaart uit. Speakers uit. Boekie lezen.
Vandaag ook trouwens. Ik typ terwijl ik de regen tegen het raam hoor tikken.
Dat komt natuurlijk doordat ik afgelopen tijd heel hard gewerkt heb. Drie weken achter elkaar, elke dag, tot in de avond. Op een gegeven moment droomde ik over de productie en werd ik vroeger wakker en wilde eigenlijk alweer aan de slag gaan. Het was een monnikenwerk maar dat is aan mij wel besteed. Ik kan heel lang gefocust werken en ga net zo lang door totdat het helemaal naar mijn zin is.
Maar daarna moest ik dus ff op pauze. Ook mijn oren denk ik. Ik pak af en toe wel mijn gitaar op en speel wat en dat is altijd jazz, blues. En ik zit nog teveel op mijn mobiel te loeren naar wat anderen aan het doen zijn. Een rare gewoonte. Nee, een boek lezen is veel beter voor me.
Welk boek? Nou bijvoorbeeld Jij bent van mij van Peter Middendorp. Geweldig geschreven, geweldig verhaal. En nu ben ik bezig aan A Place of My Own van Michael Pollan. Hij beschrijft daarin hoe hij zijn eigen schrijvershuisje bouwt zonder enige ervaring met klussen, laat staan met het bouwen van een huisje in je achtertuin. Hoewel achtertuin? Het is een flink gebied dat rond zijn huis ligt.
Op de omslagfoto valt het resultaat te zien. Het oogt als een te gekke schrijversplek waarin je je lekker kunt afzonderen.
Ik heb ook zo’n plek, alleen binnenshuis dan. Een vrijstaande studio in de buurt van je huis lijkt mij helemaal te gek. Goed qua geluidsisolatie en je pakt daar dan echt maximaal je focus.
Mijn studio gaat trouwens ook weer op de schop. In mijn ruimte bevindt zich een inspreekcel voor voice-overs. Maar ik zit er nooit meer. En Annegriet Wietsma, waarmee ik afgelopen weken samenwerkte, had er ook geen behoefte aan. Die zat gewoon aan een tafel achter mij zodat ze op mijn scherm kon kijken. En als we een voice-over wilden opnemen dan was het een kwestie van: ramen sluiten en opnemen maar. De microfoon stond permanent opgesteld. En dankzij een AI-tooltje (Hush om precies te zijn) werd de minieme roomecho die de microfoon nog oppikte er uitgefilterd. Ideaal.
Mijn plan is om de muren te behangen met kurk. Het is de beste geluidsisolatie denkbaar en het oogt prachtig. Ga ik zelf doen. Ik ben inmiddels wel een beetje een klusser geworden. Niet dat ik super handig ben maar ik ben een pietje precies en ga net zolang door… afijn dat verhaal ken je nu wel.
Maar ik stel dat nog even uit want ik heb nu vrij. Na al dat harde werken waardeer ik die rust enorm. En de stilte.
Geef een reactie