In het Volkskrant-artikel ‘De riff, een van de bouwstenen van de pop, is bezig aan een comeback: minder mannelijk en minder hoekig’ las ik de volgende passage:
De riff is bovendien een onmisbaar onderdeel van weer een heel andere muzikale stroming: de jazz. Daar gaat de riff ongeveer vanaf de bebop en Charlie Parker (1920-1955) door het leven als een ‘lick’.
De handvol strakke, melodieuze noten aan het begin van een jazztune hadden dezelfde functie als de riff in de rock: ze tekenden de route uit waarlangs iedere solist kon improviseren wat hij wilde, áls hij of zij er maar weer naar terugkeerde, na alle uiteenzettingen op de sax, de piano of de trompet.
Is hier gebruik gemaakt van AI misschien? Het is namelijk pertinent onwaar wat hier geschreven wordt. Een riff en een lick zijn totaal verschillende dingen.
Een riff is een korte muzikale frase die als begeleidingspartij op herhaling gespeeld wordt. Vaak op gitaar gespeeld zoals Satisfaction van de Stones. Maar soms ook op bas, zoals Stand By Me van Ben E. King.
Een lick daarentegen is een opvallende muzikale frase die wordt gebruikt tijdens de improvisatie. Omdat de lick uit een collectie mooie noten bestaat, wordt deze door andere muzikanten gekopieerd en opnieuw gebruikt in improvisaties, vaak bij eenzelfde soort akkoordovergangen.
Geef een reactie