Inmiddels ben ik lid van Idler, de Britse lummelclub van
Tom Hodgkinson. Hij schreef ondermeer boeken als How To Be Idle en How To Be Free. Boeken die fanatiek indruisen tegen het werkelan van de moderne maatschappij die een ieder opfokt hard laat werken onder het systeemplafond. We moeten presteren. En we denken dat we de beste versie van onszelf kunnen maken in de sportschool. Zelfhulp als levensmotto, dwangmatig, efficient en afgetraind. Precies zoals de maatschappij dat van ons verlangt. Lekker in de pas lopen.
In Idler #68, mijn geboortejaar, las ik een interview met Jason Williamson van de band Sleaford Mods die er een iets andere levensvisie op nahoudt. Ik zag ze twee jaar geleden nog in Ronda. Hij is twee jaar jonger dan ik ben, van 1970 en had een vrij kloterig uitzichtloos leven vol drank, drugs, trauma gedoe, shit jobs en speelde zijn hele leven in klote bandjes zonder succes. En dan, in 2007, samen met muzikant Jason Williamson…
Not until about 2007, when I discovered a formula. I found the Sleaford thing by mistake. It was a real vehicle for getting all of this angst off my mind, just shouting over something. I started to take what I’d been feeling and put it onto records.
Het is een beetje gissen naar wat die formule van Sleaford Mods precies inhoudt maar ik zou zeggen wat de essentie is: geen gitaren + boos blaffen.
I was bored with wooden instruments and people saying you had to hone your craft.
Sleaford Mods maakt elektronische op samples gebaseerde muziek met een eenvoudig drumpatroontje, een gesamplede vervormde riff op basgitaar en wat spaarzame geluidjes ter aanvulling. En Jason blaft (lees: praatzingt) daar woedend zijn straattaal poezië overheen. Het is een soort Sex Pistols meets Public Enemy.
I’d gone from playing in bands to digital music, sitting in a room with a computer and a microphone. I thought it was more contemporary, it suited me better.
Jason praatzingt in het platte dialect van Nottingham. Ik ben dol op dialecten maar hoor het te weinig in moderne popmuziek.
De heren van Sleaford Mods leven inmiddels volledig van de muziek.
This is my new job. It’s a job I’ve trained myself to do, and which I’ve wanted to do, but it’s still a fucking job. If I was honest with myself I’d stop it, but I can’t.
Het is ook altijd wat.
Geef een reactie