Van de week sprak ik met een collega tijdens een audioborrel van NRC. De collega vertelde over de aarzeling die ze altijd voelt als ze mensen moet bellen en interviewen. Ik opperde dat zoiets veroorzaakt wordt omdat je dan teveel met jezelf bezig bent. Je stelt stilletjes jezelf de vraag of je wel goed overkomt, of je wel de juiste vragen stelt. En face-to-face met het bedreigend voorwerp tegenover je, vraag je je misschien af of je haar goed zit en of er geen etensresten tussen je tanden zitten.
Wij mensen zijn immers heel creatief in het verzinnen van allerlei ellendige scenario’s.
En zoiets komt natuurlijk in allerlei situaties voor. Werkelijk alles kan een onveilige plek worden wanneer je innerlijke hersenpan doemscenario’s loopt te verzinnen.
Zodoende kan zelfs een borrel een lijdensweg worden als je teveel met jezelf bezig bent. Of op een podium met een gitaar in je handen, of het nu tijdens een huiskamerconcert is (ik ken ervaren muzikanten die dat doodeng vinden) of een optreden voor nationale teevee, de duivel in je kop is altijd wel te porren om wat doemscenario’s voor je te schetsen.
De oplossing voor dit alles is je schaamteloos losmaken van je zelfbewustzijn en je te richten op dat wat buiten jezelf ligt. Door je te richten op de ontvanger.
Let ook goed op je ademhaling. Een lekker potje zuurstof zal rust brengen.
En weet je wat het ook is? Het is enorm bevrijdend om niet met jezelf bezig te zijn.
Geef een reactie