Of je jezelf nu artiest of kunstenaar moet noemen, dat geeft gedonder. Althans in het Nederlands.
Een artiest of uitvoerend kunstenaar is iemand die zijn of haar artistieke begaafdheid gebruikt om in het openbaar op te treden.
(…)
De term ‘artiest’ wordt in het alledaags Nederlands ook wel gebruikt in meer algemene zin voor niet-uitvoerende (‘scheppende’) kunstenaars, zoals beeldend kunstenaars, schrijvers, dichters, enz. Dit is in feite een anglicisme; het Engelse begrip artist heeft de veel algemenere betekenis van kunstenaar.
(bron)
Nederlanders houden wel van hokjes, met name als men het kan gebruiken voor het duiden van hiërarchie tussen personen.
Maar als ik het goed begrijp moet ik de Engelse term Artist dus lezen als Kunstenaar. Het is een term die ik echter niet zo gauw over mijn lippen zal laten rollen. Zeg maar gerust, nooit.
Ik hoorde onlangs Van Dis in zijn podcast vertellen dat ook hij grote moeite met die titel heeft. Hij ziet zichzelf liever als ambachtsman.
Volgens het boek The Artist’s Way moeten wij de term Kunstenaar juist wél gebruiken. Julia Cameron, de schrijver ervan, wijst ons erop dat het de Horror Mensen uit ons verleden zijn die ons hebben wijsgemaakt dat wij ons vooral geen kunstenaar moeten noemen. Dat wat wij maken echt geen fuck voorstelt en dat wij niet moet denken dat we Kunstenaars zijn of zullen worden. Volgens Cameron is het heel eenvoudig: een Kunstenaar die begint is misschien geen goed Kunstenaar maar desondanks een Kunstenaar.
Ik lees het boek in pdf-vorm omdat ik het op Archive.org vond. Een Nederlandse vertaling kun je als luisterboek op Spotify beluisteren maar dat is niet echt handig want het is een doe-boek. Een van de dingen die ik moet doen is dagelijks, na het ontwaken, drie pagina’s Morning Pages van mij af schrijven. Vandaar dus dit blogje dat ik onlangs schreef.
Enkele jaren terug deed ik ook al een poging het boek te lezen maar haakte al snel weer af omdat het woord god in het boek regelmatig valt. De atheïst in mij kwam in opstand. Maar toegegeven, ik ben wél ontvankelijk voor het idee dat er machten buiten ons bereik liggen. Geen machten die je kunt toewijzen aan een man met lange baard op een wolk. Maar meer een soort energie die de creativiteit laat stromen, die onze breinen op hol doet doet slaan en nieuwe verbindingen weet te leggen. Het is de onuitputtelijke bron vol speelse gekkigheid waarmee we in verbinding staan.
Kortom, ik moet dat woord god dus breder zien. En sinds ik dat doe leest The Artist’s Way als een routeaanwijzer bij mijn kunstzinnige weg. Inmiddels heb ik een lijstje Monster Hall of Fame aangelegd, lui die mij op mijn artistieke pad in de weg hebben gestaan. Een groeiende lijst, want het is vrijwel dagelijks dat ik denk “oh ja, die eikel moet er ook nog bij!”
Minstens zo belangrijk is De Lijst der Kampioenen. De lieverds die juist mijn creatieve ziel hebben gestimuleerd, zoals bijvoorbeeld mijn overleden gitaarleraar Ferry Robers en in het heden, mijn vriendin Karin.
Geef een reactie