Het was heel bijzonder om in Parijs feedback te krijgen op mijn Nederlandstalige lied, dat heel toepasselijk heet Hoe kan je ’t verzinnen! Een lied waarvan ik de mix niet helemaal goed vind. Voor mijn Parijse avontuur maakte ik zodoende een nieuwe versie en was ik benieuwd naar de feedback van Tchad Blake.
Het was te gek om mijn track daar in de Rue Boyer Studios te horen op de grote monitors terwijl Tchad naast mij aandachtig, met de ogen dicht, zat te luisteren.
En de hele groep luisterde natuurlijk ook mee. Ik had ze een samenvatting meegegeven waar de tekst over ging.
Niet alleen van Tchad kreeg ik heel precieze feedback, ook van mijn collega’s ontving ik dat. Normaliter krijg ik die feedback zelden wanneer ik een nummer uitbreng. Het levert hier en daar een like op, of een kort compliment, maar veelal hoor ik er niets op terug. In Parijs was dat anders omdat de groep bestond uit collega muziekmakers die hardnekkig op zoek zijn naar manieren om hun muziek nog beter te laten klinken. De energie die in de groep leefde was fantastisch.
Het ging in Parijs eigenlijk nooit over succes maar alleen maar over hoe we onze muziek zo optimaal mogelijk konden doen klinken. Het gaat er tenslotte om hoe het op de boxen klinkt en het gevoel dat het veroorzaakt.
Ik hoor het teveel, het geleuter over succes. Alsof iemand met minder succes minder interessante muziek zou maken. Het gaat er toch om dat het je raakt? Al is dat maar één iemand. Misschien alleen jijzelf? Dan nog is die kick te gek.
Bovendien, mijn favoriete artiesten zijn helemaal niet zo super succesvol. En daar in Parijs heb ik van collega’s muziek gehoord, veelal indie en niche, die mij ontroerde. Ik hoorde hoe iedereen op zijn eigen manier bezig was met expressie, door iets te laten horen dat gevoel uitdrukt.
Het is de innerlijke vlam van binnen die niet mag uitdoven. Deze noodzaak tot expressie is niet leeftijdsgeboden. Het is het vuur dat in je leeft dat moet blijven branden. Oudere muzikanten zullen in hun teksten andere levenservaring meenemen dan jonge mensen, prima toch? Hoewel we zijn opgegroeid met het idee dat popmuziek voor jongeren is, dit klopt niet. Popmuziek is een kunstvorm om je in te uiten.
Ga dus voor het gevoel dat het oplevert. Het gevoel is jouw gids. Er klinkt muziek uit de boxen en dat doet iets met je.
Muziek is een aanraking op afstand.
Geef een reactie