Een muziekmaatje wilde recentelijk weten wanneer een mix naar mijn idee goed klonk en wanneer niet. Is er eigenlijk wel een hard onderscheid te maken? Klonk eigenlijk alles niet best wel goed tegenwoordig? En is het niet gewoon een kwestie van dat de ene mix misschien wat meer bas heeft en de andere mix de stem wat harder heeft staan?
Nee, voor mij werk het totaal niet zo. Sommige mixen zijn GE-WE-DIG maar het meerendeel van de mixen klinken een beetje als een natte krant. Daarin wordt de muziek niet liefdevol opgediend maar blijf het lafjes in de speakers hangen.
Als een aan- en uitschakelaar
Tegenwoordig herken ik een goede mix vrijwel direct. Binnen een paar seconden hoor ik of het erin zit of niet. Dat zal een schrijver ook hebben als hij een boek van een ander leest. Of een kok die bij de conculega’s een hapje gaat eten. Als een soort aan- en uitschakelaar weet je wat goed en prut is.
Het is de optelsom van een leven lang luisteren en er op een gegeven moment achterkomen wat je een kick geeft en wat niet. En, in mijn geval, analyseren waar dat hem in zit en dat dan zelf ook proberen te veroorzaken. Die bevlogen zoektocht bracht me dus onlangs naar Parijs alwaar ik met Tchad Blake vijf dagen heb doorgebracht in de geweldige Studio Rue Boyer.
Hetzelfde geldt natuurlijk voor podcastediting en mixage. Ook dat komt aan op smaak. En ook daarbij hoor ik vrijwel direct of een podcast lekker in elkander steekt of niet. Smaak en ervaring, het kost wat jaren maar dan heb je ook wat.
Blijven proeven
Hoewel men vaak zegt dat smaak in de tienerjaren bepaald wordt, dat is in mijn geval niet het geval geweest. Natuurlijk was ik als tiener dol op muziek en vond ik de ene band of artiest interessanter dan de andere, de elementen die smaakbepalend bleken, werden pas veel later duidelijk. Doordat ik zelf muziek ging maken en steeds meer nieuwe dingen ontdekte werd mijn smaak zo langzaamaan (kostte me tientallen jaren) gevormd.
Ik heb altijd open gestaan voor muziek, ook die mij niet direct raakte. Als mensen er lovend over spraken dan luisterde ik soms een tijdje naar muziek die mij in eerste instantie niet direct aansprak. Met name bij onbekendere stijlen is het vaak een kwestie van tijd om het echt te kunnen voelen. Dat komt simpelweg door de onbekendheid ermee.
Wat een boer niet kent dat vreet ‘ie niet!
Daar ben ik altijd fel op tegen geweest. Dat is zo kinderlijk stom. Vaak moet je er simpelweg een beetje aan wennen en er moeite voor doen. Zodoende beschouw ik smaakontwikkeling als een verworvenheid waar ik heel veel waarde aan hecht.
Recht zo die gaat!
Wat de smaakontwikkeling ook flink in de weg kan staan is de opdringerige mening van anderen. Tegenwoordig spreekt men van guilty pleasures. Ik walg daarvan. Hoe kun je in vredesnaam je schamen (guilty!) voor iets dat je pleasure geeft? Dat moet je juist koesteren!
Het gaat erom dat je op zoek gaat naar wat jou een kick geeft en niemand op deze aardkloof moet jou proberen wijs te maken dat je niet mag voelen wat jij voelt. Toegegeven: ik heb in mijn leven toch best vaak naar eikels geluisterd als het op dit soort smaak dingen aankomt. In de muziekmakerij draait alles om smaak en het is zaak om je eigen smaak te verdedigen. Je moet geen muziek maken waar je niet helemaal achter staat, muziek die je geen echte kick geeft. Of het nu met je vrienden is, jammer dan, jouw smaak, jouw kick, moet voorop staan.
In Parijs viel het plotseling allemaal samen. Ik, 56 jaar oud, hoorde daar mijn geluid, mijn muziek, mijn smaak. Er ontwaarde een pad dat recht vooruitloopt.
Geef een reactie