Het beeld laat me nooit meer los. Ramses Shaffy die zijn paspoort in ontvangst neemt. Tranen over zijn wangen. Er waren camera’s om dat te filmen.
Was hij theatraal aangelegd? Zo aan zijn muziek te horen wel. Maar volgens mij was hij ook vooral puur. En emotioneel. Niet bang voor het tonen van zijn diepste gevoelens. Ondanks (niet dankzij) de aanwezigheid van camera’s. Dat komt binnen. Dat raakt. Dat ontroert. Mij en anderen.
Ramses die half kachel van de wijn de kern van het gesprek wilde omdraaien naar het heden. Het nu! Ramses leefde in het nu! Het verleden doet er niet toe. Wij hebben nu! een gesprek. Beste interviewer, waarom vraag je me niet wat ik nu! aan het doen ben?
Jaren geleden (20 jaar?) liep ik hem tegen het lijf in café Schuim, Amsterdam. Ik bedankte hem voor wat ‘ie voor de Nederlandse muziek heeft betekend. Hij had een fez op. Zo’n petje dat Tommy Cooper – ook zo’n held maar dat terzijde – altijd droeg. Ramses bood mij een drankje aan. Ik sloeg het af.
Kees was erbij.
Ramses is Nederland. Ramses is Nederlandse muziek. Juist hij.
Ramses heeft mij geraakt. In mijn ziel. Voor altijd in energie aanwezig.
Het is stil in Amsterdam
‘Mijn hemel blauw met gouden hallen
Mijn wolkentorens, ijskristallen
Kometen, manen en planeten, aah alles draait om mij
En door de witte wolkenpoort tot diep onder de golven
Boort mijn vuur, mijn liefde, zich in de aarde
(…)’
Pastorale: http://www.youtube.com/watch?v=dk_Ar-pUtm4
Lieve Ramses, Nu wil ik je bedanken voor wat je voor mij betekend hebt, vooral met je lied “we zullen doorgaan”. Een kleine grote fan.je was reusachtig!
Ja, Marco, ik moest er gelijk aan denken aan de korte ontmoeting in Cafe Schuim. En inderdaad treffend die emoties bij het ontvangen van het paspoort. Het mooie van dingen en van mensen willen zien. Welk verhaal is nu de waarheid, Ramses? Dat verhaal wat jij het mooiste vindt.
De geweldige momenten in de commune, wat denk ik daar nog vaak aan terug. Dag lieve Ramses…