Nowhere boy, 1 John Lennon, 2 moeders

Mother, you had me but I never had you,
I wanted you but you didn’t want me,
So I got to tell you,
Goodbye, goodbye.

(…)

Children, don’t do what I have done,
I couldn’t walk and I tried to run,
So I got to tell you,
Goodbye, goodbye.
Mama don’t go,
Daddy come home.

Mother – John Lennon.

Gisteren klonk dat prachtige lied, weliswaar in een alternatieve take, op het eind van de film Nowhere boy.

Nowhere boy, niet alleen sprak het schoolhoofd het letterlijk uit “you’re going nowhere”, de titel legt ook de relatie met zijn zoektocht naar zijn ‘echte’ moeder. Zijn ouders gingen op zijn 4e uit elkaar en zodoende kwam Lennon bij zijn kille en stugge tante Mimi terecht. Pas op zijn 16e leerde hij zijn natuurlijke moeder kennen, Julia, de zus van Mimi. Beide moeders spelen in de film een belangrijke rol. Een relatie die gecompliceerder was dan je in eerste instantie zou verwachten. Het geeft de film een mooie gelaagdheid.

En natuurlijk verwijst de titel naar lied Nowhere man van Lennon.

Het is een mooie film met veel muziek maar ook met vele momenten van stilte. De naam The Beatles valt overigens nergens, sterker nog, alleen John’s eerste band The Quarrymen zien we aan het werk. En onder de huiselijke scenes is bijvoorbeeld het aansteken van een sigaret te horen, het gekraak van de houten trap. Heel subtiel allemaal. Soms zo rustig dat ik me afvroeg welke microfoon en voorversterker er gebruikt zouden zijn, zoveel stilte klonk er soms. Een nadeel van mijn vak, zit je toch beroepsmatig naar zo’n film over je oude held te kijken. Een held die ik qua leeftijd overleeft heb. Het blijft een rare gedachte.

Door Marco Raaphorst

maakt podcasts en muziek

11 reacties

  1. Grappig, hoe je naar dezelfde film zit te kijken en hoe andere details je opvallen. Ik zag bijvoorbeeld John in het begin langs Strawberry Fields (bordje op een muur bij een park) fietsen. En in zijn boekje met teksten en tekeningen staat ineens heel prominent het woord “walrus”.

    Verder, mooie smaakvolle film, aanrader!

  2. the tweatles meetup was dus geslaagd!

    ik hou van stiltes in films waarbij je de ‘gewone’ geluiden alleen kunt horen. dan denk ik meteen aan alcatras bv.

    het gaat diep als ouder(s) je niet willen. maar lennon heeft daardoor mooie dingen gemaakt.

    en een leerkracht die tegen je zegt ‘you’re going nowwhere’ moet volgens mij van baan gaan switchen. en daar kan ik nog wel een blogpost over volschrijven.

  3. Vond het ook een mooie film, en had het bordje van Strawberry fields gezien :)
    De moeizame relatie tussen John en zijn moeder en tante, zoals verbeeld in Nowhere Boy, verklaarde voor mij veel over zijn latere relatie met Yoko. Hij was erg aanhankelijk en van haar afhankelijk. Hoewel Lennon tijdens hun relatie 18 eens maanden de hort op ging, kwam hij later weer terug bij Ono omdat hij niet zonder haar kon.

  4. @Michael: John is maar 40 geworden. Ik ben 41. Ineens besefte ik me dat gisteren.

    Ik denk dat die relatie heel anders in elkaar stak dan hoe de pers erover schreef. Popjournalistiek en feiten… er zijn teveel onzinverhalen de wereld in geschopt, gewoon omdat ze er zo meer krantjes en blaadjes door verkochten.

  5. Hoe denk jij dan dat de vork in de Yokosteel stak? Ik heb ooit twee uitvoerige biografieen over Lennon gelezen. Hoe die ene heet, weet ik niet meer, maar die andere heette Come Together. Die schetsten mijns inziens wel een betrouwbaar beeld. Tenminste, voor zover we dat kunnen beoordelen natuurlijk. Het blijft altijd een beperkt beeld.

  6. @Michael: heel lastig te zeggen. Lennon was een niet standaard figuur, Yoko ook niet, die kun je niet in een hokje duwen. Met dat soort mensen kan de pers niet goed omgaan volgens mij, te complex om te beschrijven.

    Ik denk dat hun relatie net als elke relatie soms met pieken en dalen gepaard ging, maar wat ik heb gezien was wel op echte liefde gebaseerd. Dat lieten ze heel duidelijk zien. Ze gingen de straat op om te demonstreren. Het lijkt zo’n simpele kreet ‘Give piece a chance’ maar ze deden het wel. Dat vond ik mooi aan dat stel. Die eerlijkheid en directheid. Daar was Yoko net zoveel verantwoordelijk voor als John.

  7. @Raaphorst: Eens, ik geloof ook dat Ono even verantwoordelijk is voor Lennons politieke betrokkenheid. En hij was blij met haar dus wie zijn wij om daar wat van te zeggen. Ik vind alleen wel dat ze soms slordig omgaat met het beeld van Lennon. Die stomme reclame van dat automerk laatst, dat stuit mij tegen de borst. Ook die Lennon acoustic cd, was niet om aan te horen die ze een paar jaar geleden heeft uitgebracht. En ze had wat mij betreft nooit op welke track dan ook mogen ‘meezingen’.

Laat een antwoord achter aan Raaphorst Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.