Er kwamen wat reacties op mijn #metablog nummer 5 dat over taal gaat. Taal is het belangrijkste onderdeel van communicatie en dus is de keuze tussen Engels en Nederlands nogal een fundamentele. Maar misschien belangrijker daarbij is nog wel de vraag wat je verwacht van je blog. Verwachtingen die samenhangen met het doel van je blog en soms ook samenhangen met de redenen waarom je het blog überhaupt begonnen bent.

Laat ik het simpel houden. Je zou de bloggers kunnen indelen in 2 groepen:

• Zij die geen of weinig verwachtingen hebben. Deze bloggers gebruiken hun blog veelal als uitlaatklep, omdat ze iets willen delen (een mening, of iets dat ze gemaakt hebben bijvoorbeeld) met de rest van de wereld.
• Zij die ambitieus zijn. Zij zetten hun blog serieus voor hun werk of een belangrijke zaak in, bloggen vanuit discipline en verwachten dat het ook iets meetbaars oplevert.

De meeste, ook zeker de professionele bloggers, kun je niet zomaar indelen in groep 1 of 2. Ze zitten er tussenin. Ze hebben wel ambities en ze willen dat hun blog effect heeft maar daarnaast willen ze ook dingen kunnen delen via hun blog die niet voorkomt uit een ambitieuze noodzaak. Met name dit aspect is wat het bloggen anders maakt dan iemand die als journalist voor een krant of magazine schrijft of op radio of tv te horen is want deze persoon doet dat alleen maar vanuit zijn of haar professie. Een blog is daarom een echt nieuwe vorm en zet de persoonlijke en professionele zaken naast elkaar.

Toch levert het voor veel bloggers nogal eens gewetensvragen op, want waar leg je de grens tussen het persoonlijke en het professionele? Stoot het persoonlijke het professionele niet af en vise versa? Zelfs mijn keuze om in het Engels te bloggen op Melodiefabriek.com, op een ander domein, is voor sommigen handig maar voor anderen weer juist onhandig.

De wereld bestaat uit verschillende personen en je kunt nooit iedereen tevreden stellen. Wat dan te doen? Vaar op wat goed voelt. Ga af op je gevoel. Als jij je als blogger prettig voelt bij diversiteit, waarom zou je het dan anders proberen te gaan doen? Een van de gevaren is om, net als bij de offline media, je teveel bezig te houden met doelgroepen. Menselijk gedrag laat zich niet voorspellen. Zie bijvoorbeeld wat The Common Linnets recentelijk op het songfestival hebben geflikt.

Makkelijk is het natuurlijk niet, want aan verwachtingen ontkom je bijna niet als je ergens aan begint. Maar wat is reëel, 50 bezoekers per dag of 5000? En moeten die bezoekers nog iets doen op je blog, het Facebook icoontje aantikken (met hoeveel likes begin jij tevreden te zijn te wezen over jouw blog)? Moet van elke bezoeker een afnemer gemaakt worden? Zou eigenlijk elke bezoeker jouw ebook moeten kopen? Of, zoals in mijn geval, moet een bezoeker mij gaan inhuren voor het componeren van muziek of het afnemen van speciale geluiden? Ik denk dat 1 op de 30.000 dat nog niet eens doet. Lekkere blogger ben ik dan, of niet?

Het grootste deel van de tijd ben ik een blogger zonder plan. Het is een soort uitlaatklep en een soort fotocopie van mijn leven. En daar niet teveel over nadenken heeft wel iets. Diverse dingen zijn op mijn pad gekomen niet omdat ik ernaar zocht of omdat ik ernaar vroeg, en al helemaal niet omdat ik erom smeekte. Zo werd ik gevraagd om lezingen te gaan geven. En de eerste klant, lang geleden, was niet de eerste de beste trouwens: XS4ALL. Ze lazen mijn blog. Zelf had ik daar echt nog nooit over nagedacht. En dat is dus 10 keer leuker dan dat je heel gericht met je blog ergens naartoe probeert te werken.

Maar je moet er wel mazzel mee hebben. Die mazzel heb ik gehad, maar ook zeker niet altijd. Soms is het behoorlijk stil en moet ik wel gaan smeken.

Maar goeds, niets verwachten vind ik eigenlijk toch het leukste. Dan komen er echt nieuwe dingen op je af en kun je er helemaal voor open staan. Tegelijkertijd is niets verwachten ook erg lastig. Want al snel worden de dingen toch een doel op zich en resulteren ze in verwachtingen die tot teleurstellingen kunnen leiden. Het beste is, zo heb ik ervaren, om een innerlijke noodzaak te voelen. Het liefst eentje die je niet kunt uitleggen aan je omgeving. Je doet het omdat het goed voelt. Een kwestie van gevoel en blind vertrouwen.

Ook al heb je geen doel, ook al heb je geen verwachtingen, iets doen, iets creëren is altijd goed. Je voegt iets toe. En dat is dus altijd nog beter dan niets doen. Hoewel? Niets doen, lummelen dus, is ook echt noodzakelijk voor een prettig bestaan natuurlijk. Ben ik overigens ook zeer bedreven in.

Ach, ik weet het ook niet. 1 ding is zeker: je kunt er lang en breed over bloggen.