Collegae lieten me onlangs weten dat het Concertgebouw in Amsterdam hen benaderd heeft voor het geven van lunchconcerten. Bijvoorbeeld met een kwartet voor een half uurtje. Zonder gage. En zonder reiskostenvergoeding. Het gaat om de eer en “exposure”, zo werd hen medegedeeld.
Het Concertgebouw vertelt erbij dat het publiek gratis toegang heeft en dat daarom de musici ook maar voor nop moeten spelen.
Na afloop van het concert vraagt het Concertgebouw overigens geld voor “de organisatie”. Ook dat geld gaat niet naar de musici.
Ik vind het een schandalige zaak. Dit is pure uitbuiting van een culturele instelling die juist musici zou moeten belonen in plaats van ze uit te buiten. En zonder musici is het Concertgebouw slechts Een Zaaltje Ergens In Amsterdam.
P.S. Op de Facebook-pagina van de Nederlandse Associatie voor Podiumkunsten (NAPK) trof ik eerder een soortgelijke melding aan.
van links naar rechts (Henk Hofstede en Tom America ontbreken helaas op deze foto): Marco Raaphorst, Bob Gaulke (New York), Pieter Bob, Fay Lovsky, Hans Croon, Bob Schimscheimer en Marcos Kuzka Cunha (Rio de Janeiro)
Een band die wel op een heel aparte manier tot stand is gekomen. Omdat onze gezamenlijke muziekvriend en grootste fan uit Los Angeles, Ron Kane vorig jaar ernstig ziek werd. Bob Gaulke uit New York riep daarom 30 muzikanten wereldwijd op om een paar get-well-soon-songs voor Ron te maken. Dat liep wat uit de hand, het werd een heel album, The Record Man genaamd. Want dat was Ron vooral: een Record Man met zijn enooooooorme verzameling aan albums, vinyl en cd’s.
Helaas heeft Ron het album nooit kunnen horen, hij kwam namelijk vroegtijdig te overlijden.
Ron had het natuurlijk geweldig gevonden om ons daar in Paradiso te zien. Dus stel dat ik nerveus word dan zal ik hem visualiseren ergens tussen het publiek. Met een smile op zijn gezicht.
Vanavond in Paradiso! Met Tom America – sampler + keys, Pieter Bon – zang, Hans Croon (The Dutch) – zang en gitaar, Marcos Kuzka Cunha (uit Rio de Janeiro) – bas, Bob Gaulke (uit New York) – zang, Henk Hofstede (NITS) – zang en dulcimer, Fay Lovsky – zang + keys + sampler, Marco Raaphorst – gitaar, Bob Schimscheimer – drums.
Het museum Ambassade van de Vrije Geest handelt in de vrije geest van de vader der filosofen, Hermes Trismegistus: “Wie met zijn geest over zichzelf nadenkt, kent zichzelf, kent het Al; het Al is in de mens”.
Dat alles samenhangt met alles.
Vandaag ben ik er polshoogte gaan nemen. Heb er vele gedetailleerde pentekeningen aangetroffen met gevisualiseerde vertellingen, vaak middels het uitbeelden van de logische verhoudingen tussen elementen zoals ‘aarde, lucht, vuur en water’, de Jacobsladder en andere grootheden waar de mens zich toe verhoudt. Het zijn een soort universele mindmaps.
Voor het nageslacht heb ik er een paar Kodakjes getrokken:
De auteur van een woordenboek die opgesloten werd in de gevangenis alwaar ‘ie vervolgens kwam te overlijden. Zo zot en onvrij was het Nederland van weleer.Ouroboros, de slang die in zijn eigen staart bijt.Dante, Divina Commedia, 1564.Een dubbele Ouroboros, een eeuwenoud symbool voor de eeuwige wederkeer.Law editie Böhme, Works, 1764. De totale kosmos wordt hier uitgebeeld inclusief de goddelijke wereld.
Ik vertoefde gisteren voor de 3e keer in het Van Goghmuseum. Of was het misschien toch de 4e keer? Hoe dan ook, vandaag zag ik in zijn schilderijen iets nieuws: de geweldige expressie die uit de portretten van Van Gogh spreekt. Het gemoed van de geportretteerde spat van het doek af op een manier die gelijk is aan bijvoorbeeld een Rembrandt.
Echter, Vincent had hiervoor wel een Totaal Eigen Vorm gevonden zodat zijn werk zich totaal onderscheidt van de schilders die hem voor zijn gegaan. Zijn portretten die hij met de techniek van het pointillisme uitvoerde zitten vol expressie en zijn modern, vernieuwend. Van Gogh vond een universe expressie gelijk aan die van Rembrandt, alleen zonder diens realisme na te hoeven bootsen. Hij gebruikte daarvoor de techniek van het schilderen in stipjes en streepjes met complimenterende kleuren in tegenstelling tot het aloude mengen van verf.
Daarbij was de man zo oer-Nederlands, deze bleekneus met rossig haar, dit kind van een predikant, deze ultieme aardappeleter.
Hij begon met schilderen in 1881. Een kleine tien jaar later in 1890 stierf hij. Een kort mensenleven van slechts 37 jaar dat in die korte tijd de schilderkunst compleet op zijn kop heeft weten te zetten. Alleen heeft Vincent daar zelf niets van meegekregen, zoals het zo vaak gaat met kunstenaars. Hij was zijn tijd (te) ver vooruit. Maar we hebben het begrepen. En gezien. Gisteren opnieuw.
De Amerikaanse fotografe Francesca Woodman pleegde op 22-jarige leeftijd zelfmoord. Ze groeide op in een gezin waar alles om de kunst draaide. Haar ouders, beiden kunstenaars komen in de documentaire The Woodmans uit 2010 hierover uitgebreid aan het woord. Ze vertellen hoe zij met Francesca een hele slechte relatie zouden hebben gehad als zij een slecht kunstenaar was geweest. Moeders was altijd in haar atelier te vinden, ook al kwamen de kinderen (Francesca en haar broer) uit school thuis en hadden ze behoefte aan aandacht. Moeders en vaders hadden aandacht voor slechts 1 ding: kunst, hun eigen kunst. Niet zo gek dus dat Francesca zelf ook kunst ging maken, evenals haar broer.
En ze legde de lat extreem hoog voor zichzelf. Hoewel de foto’s seksueel getint zijn, volgens de documentaire had Francesca maar weinig met sex. Ingezet voor de kunst, het lichaam als object om een verhaal mee te vertellen.
Haar fotografie is fascinerend. Het lichaam van Francesca zien we vaak in beweging. Het vormt een blur, een onscherp object in het beeld. Alsof ze uit de foto lijkt te willen verdwijnen. En vaak zien we hoe ze een deel van haar lichaam verbergt onder een stuk behang, of middels stukken schors om haar armen verdwijnt in de bomen van een bos. We zien haar lichaam opgaan in de foto’s, samengesmolten met de omgeving. Poëtische beelden, zwart/wit en vrijwel altijd zeer serieus. Nooit kinderlijk speels, hooguit onderzoekend speels. En altijd zonder schaamte.
Haar relatie met haar ouders was helemaal niet zo goed, zo blijkt uit haar notities. Ondanks dat ze dus een waanzinnig kunstenaar was geworden. Mij verbaast het niets, haar ouders hadden namelijk alleen maar aandacht voor hun eigen kunst. In de documentaire zegt moeders dat na de bevalling bij haar het kwartje viel dat “dat kind aandacht nodig heeft”. Voor moeders leek de ervaring van zwanger worden wel interessant, maar de verantwoordelijkheid die het met zich meebracht overviel haar wel een beetje. Ze heeft het steevast over That Child. Maar ook vaders is zeker niets vies van egocentrisch gedrag waarin alles moet wijken voor de kunst. Hij kon goed met zijn dochter overweg, zo verteld hij op camera, maar alleen maar omdat hij zo onder de indruk was van haar werk.
Er hangt een zweem van diepe triestheid om haar foto’s. Ik zag ze van de week in FOAM Amsterdam in het groot en het klein. Zo’n kunstenares wens je toch een positief en lang leven toe met ouders die trots op je zijn, wat je ook doet?
De expositie heet: Francesca Woodman – On Being an Angel. Ga hem zien!
Het is maart 2008 en vanuit de studio van de RVU in Hilversum bellen we een paar van mijn vrienden en kennissen op. Ik ken ze via Flickr. Het zijn Haagse fotografen. Bert Kommerij vraagt ze naar hun internetgedrag. Hij zit in de droog klinkende spreekruimte.
“Beschrijf eens hoe je huis eruit ziet?”
Want de luisteraar kan immers niets zien.
Radiomaker Willem Davids zit aan de knoppen en ik zit naast hem te luisteren. Bert laat lange stiltes vallen nadat de persoon aan de andere kant van de lijn helemaal uitgesproken lijkt te zijn.
Want soms komt er nog iets moois op ’t end.
“Hallo zijn jullie daar nog?”
Ik neem de gesprekken mee naar huis en maak een korte versie van iets dat later op 9 grote schermen tijdens Beamlab in Pakhuis de Zwijger in Amsterdam te horen en te zien zal zijn. De audio is dan voorzien van een stroom aan stilstaande foto’s van mensen die achter laptops zitten en met hun smartphones in de weer zijn. Zij en hun media-apparaten. Omdat wij ons erin herkennen.
Het is voor mij een nieuwe vorm van taal, ritme, muziek en een nieuwe vorm van podcasting.
