Het is maart 2008 en vanuit de studio van de RVU in Hilversum bellen we een paar van mijn vrienden en kennissen op. Ik ken ze via Flickr. Het zijn Haagse fotografen. Bert Kommerij vraagt ze naar hun internetgedrag. Hij zit in de droog klinkende spreekruimte.
“Beschrijf eens hoe je huis eruit ziet?”
Want de luisteraar kan immers niets zien.
Radiomaker Willem Davids zit aan de knoppen en ik zit naast hem te luisteren. Bert laat lange stiltes vallen nadat de persoon aan de andere kant van de lijn helemaal uitgesproken lijkt te zijn.
Want soms komt er nog iets moois op ’t end.
“Hallo zijn jullie daar nog?”
Ik neem de gesprekken mee naar huis en maak een korte versie van iets dat later op 9 grote schermen tijdens Beamlab in Pakhuis de Zwijger in Amsterdam te horen en te zien zal zijn. De audio is dan voorzien van een stroom aan stilstaande foto’s van mensen die achter laptops zitten en met hun smartphones in de weer zijn. Zij en hun media-apparaten. Omdat wij ons erin herkennen.
Het is voor mij een nieuwe vorm van taal, ritme, muziek en een nieuwe vorm van podcasting.
