De ene vond dat ‘ie een mooiere vriendin had dan de ander. Die andere knaap zei precies hetzelfde. Ze waren al 3 jaar bevriend. De een sloeg de ander op de bips als ‘ie de wc uitkwam. Ze waren een beetje aanrakerig en wie dat raar vond vonden zij maar raar.
Non-conformistisch China. Ik zag het in een video in Foam, Amsterdam.
Ik zag hoe in Parijs jongeren zich afkoelden tegen de zengende zomerhitte.
Ik zie nog veel meer zolang ik mijn ogen openhoud.
Collegae lieten me onlangs weten dat het Concertgebouw in Amsterdam hen benaderd heeft voor het geven van lunchconcerten. Bijvoorbeeld met een kwartet voor een half uurtje. Zonder gage. En zonder reiskostenvergoeding. Het gaat om de eer en “exposure”, zo werd hen medegedeeld.
Het Concertgebouw vertelt erbij dat het publiek gratis toegang heeft en dat daarom de musici ook maar voor nop moeten spelen.
Na afloop van het concert vraagt het Concertgebouw overigens geld voor “de organisatie”. Ook dat geld gaat niet naar de musici.
Ik vind het een schandalige zaak. Dit is pure uitbuiting van een culturele instelling die juist musici zou moeten belonen in plaats van ze uit te buiten. En zonder musici is het Concertgebouw slechts Een Zaaltje Ergens In Amsterdam.
P.S. Op de Facebook-pagina van de Nederlandse Associatie voor Podiumkunsten (NAPK) trof ik eerder een soortgelijke melding aan.
Je begint een nieuwe band en je eerste optreden is in Paradiso…
Wij zijn The Record Man en spelen vanavond om half 8 precies in Paradiso in het voorprogramma van The Dutch.
Een band die wel op een heel aparte manier tot stand is gekomen. Omdat onze gezamenlijke muziekvriend en grootste fan uit Los Angeles, Ron Kane vorig jaar ernstig ziek werd. Bob Gaulke uit New York riep daarom 30 muzikanten wereldwijd op om een paar get-well-soon-songs voor Ron te maken. Dat liep wat uit de hand, het werd een heel album, The Record Man genaamd. Want dat was Ron vooral: een Record Man met zijn enooooooorme verzameling aan albums, vinyl en cd’s.
Helaas heeft Ron het album nooit kunnen horen, hij kwam namelijk vroegtijdig te overlijden.
Ron had het natuurlijk geweldig gevonden om ons daar in Paradiso te zien. Dus stel dat ik nerveus word dan zal ik hem visualiseren ergens tussen het publiek. Met een smile op zijn gezicht.
Vanavond in Paradiso! Met Tom America – sampler + keys, Pieter Bon – zang, Hans Croon (The Dutch) – zang en gitaar, Marcos Kuzka Cunha (uit Rio de Janeiro) – bas, Bob Gaulke (uit New York) – zang, Henk Hofstede (NITS) – zang en dulcimer, Fay Lovsky – zang + keys + sampler, Marco Raaphorst – gitaar, Bob Schimscheimer – drums.
Het museum Ambassade van de Vrije Geest handelt in de vrije geest van de vader der filosofen, Hermes Trismegistus: “Wie met zijn geest over zichzelf nadenkt, kent zichzelf, kent het Al; het Al is in de mens”.
Dat alles samenhangt met alles.
Vandaag ben ik er polshoogte gaan nemen. Heb er vele gedetailleerde pentekeningen aangetroffen met gevisualiseerde vertellingen, vaak middels het uitbeelden van de logische verhoudingen tussen elementen zoals ‘aarde, lucht, vuur en water’, de Jacobsladder en andere grootheden waar de mens zich toe verhoudt. Het zijn een soort universele mindmaps.
Voor het nageslacht heb ik er een paar Kodakjes getrokken:
Ik vertoefde gisteren voor de 3e keer in het Van Goghmuseum. Of was het misschien toch de 4e keer? Hoe dan ook, vandaag zag ik in zijn schilderijen iets nieuws: de geweldige expressie die uit de portretten van Van Gogh spreekt. Het gemoed van de geportretteerde spat van het doek af op een manier die gelijk is aan bijvoorbeeld een Rembrandt.
Echter, Vincent had hiervoor wel een Totaal Eigen Vorm gevonden zodat zijn werk zich totaal onderscheidt van de schilders die hem voor zijn gegaan. Zijn portretten die hij met de techniek van het pointillisme uitvoerde zitten vol expressie en zijn modern, vernieuwend. Van Gogh vond een universe expressie gelijk aan die van Rembrandt, alleen zonder diens realisme na te hoeven bootsen. Hij gebruikte daarvoor de techniek van het schilderen in stipjes en streepjes met complimenterende kleuren in tegenstelling tot het aloude mengen van verf.
Daarbij was de man zo oer-Nederlands, deze bleekneus met rossig haar, dit kind van een predikant, deze ultieme aardappeleter.
Hij begon met schilderen in 1881. Een kleine tien jaar later in 1890 stierf hij. Een kort mensenleven van slechts 37 jaar dat in die korte tijd de schilderkunst compleet op zijn kop heeft weten te zetten. Alleen heeft Vincent daar zelf niets van meegekregen, zoals het zo vaak gaat met kunstenaars. Hij was zijn tijd (te) ver vooruit. Maar we hebben het begrepen. En gezien. Gisteren opnieuw.
