Blogs zijn niet dood

Beetje domme titel. Ik hoor het je zeggen namelijk. DUH!

Maar dit is ff een shout out naar Frank Meeuwsen. Want die is (weer) lekker aan het bloggen lately. Hij zet zich in voor het Indieweb, een beweging die een grote middelvinger optrekt naar de Facebooks en share-yer-data-on-our-server boefjes van het internet. Maar hij heeft het ook over andere zaken op zijn blog. Hij beperkt zich niet maar blogt gewoon waar hij over bloggen wil. En zo moet het zijn, dat is het leuke van een blog. Daarom moet je elk blogboek dat begint met het advies ‘kies een thema en hou je eraan’ verbranden en begraven onder een grote berg met zand of in een diepe put gooien. Frank blogt soms zelfs in het Engels. Zeg ik, alles kan.

Blogs zijn niet dood. Facebook straks wel. Lees mijn lippen.

Is social een ruziekroeg?

Mijn interesse in sociale media als Twitter is significant afgenomen de afgelopen maanden. Het interesseert me niet meer wat iedereen vindt. Bovendien hang ik niet graag in een kroeg waar mensen vooral ruzie lijken te zoeken.
Michael Minneboo ‘Een kroeg waar vooral ruzie wordt gemaakt’

Waar mensen zijn kunnen ruzies ontstaan. De enige maatregel daartegen is: moderatie. Ontvolg accounts of block ze. Dat is waar het bij Facebook meestal op stuk loopt, er is geen moderator. Elk forum heeft een of meerdere moderators nodig om ervoor te zorgen dat mensen in de comments niet een digitale oorlog gaan voeren.

Hetzelfde geldt voor een blog. Zonder een spamfilter is een blog niet in de lucht te houden. Voor WordPress is er gelukkig al sinds jaar en dag het geweldige Akismet dat de spam tegenhoudt.

Frank Meeuwsen ontvolgde iedereen

En wat Frank Meeuwsen heeft gedaan, iedereen ontvolgen op Twitter, lijkt mij niet effectief. Want Twitter is geen reet aan als je niemand volgt. Dus ga je vanzelf weer mensen volgen. En zo begin je dus weer van voren af aan.

Ik snap het wel: mensen twitteren soms domme dingen. Vooral de wervende tweets vol zelfpromotie zijn vaak irritant. Waar iedereen zich op Twitter schuldig aan maakt want Twitter is tenslotte een etalagekast vol aandachtvragers.

Frank ontvolgde mij ook (hij ontvolgde iedereen), maar bij wijze van experiment heb ik hem nu ontvolgd. Het resultaat zal zijn dat we geen contact zullen hebben. En ik weet zeker dat ik dat niet ga missen want er zijn simpelweg teveel mensen die ik volg en die ik niet zou missen als ze zouden verdwijnen.

En let wel: op Twitter zit je niet voor de vriendschappen. Twitter is: informatie, inzichten, meningen, humor en nog een paar dingen. Mensen moeten zich dus niet beledigd voelen als iemand ze ontvolgt. Je kunt nou eenmaal niet iedereen volgen en blijven volgen. Dat is een beetje het probleem waar Frank en ik mee te maken kregen, wij zaten al vanaf het begin op Twitter. Ik vanaf 2007 en toen was Twitter overzichtelijk. Iedereen volgde mekaar. Een soort van loyaliteit. Maar dat is vandaag de dag niet langer vol te houden.

Het grootste probleem van social blijft dat het bedrijf achter de toepassing bakken met geld aan onze user data verdient. Hoe meer uren de gebruiker aan de toepassing besteedt, des te beter. De gebruiker mag zelfs lurken, het maakt niet uit. Men verdient aan de tijd van de eyeballs.

Blogs, podcast of self-hosted vlogs zijn beter

De kracht die Facebook, Twitter, Instagram wordt toebedeeld is zwaar overdreven naar mijn idee. Schrijf een blog, doe niets op Twitter en Facebook, en je kunt ook nog altijd heel veel lezers bereiken. De zoekmachines zijn nog altijd krachtig. Op die manier bereik je in potentie echt nog altijd heel veel mensen. Mensen die vaste lezers kunnen worden.

Een blog, een podcast of een self-hosted vlog vind ik nog altijd de meeste krachtige vormen. Je bent dan je eigen platform. En miljoenen blogs tonen nog altijd aan dat dat minstens even krachtig is als social media. Je kunt je eigen privacyverklaring bepalen en bent ervan verzekerd dat jouw content net zolang beschikbaar blijft als jij dat wilt.

Daarom ben ik zo blij met de open source software van WordPress, want het stelt mij in staat om te doen wat ik wil doen online. Ik heb contact met de hele wereld. En ben de baas over mijn eigen content zonder dat er zo’n vies bedrijfje onder een Amerikaanse vlag geld loopt te verdienen aan mijn content en mijn levensenergie.

Mijn website wordt beschouwd als digitaal erfgoed

Van de week ontving ik een email van de Koninklijke Bibliotheek. Met als titel: Archivering van uw website door de Koninklijke Bibliotheek.

In het kader van het initiatief van de Koninklijke Bibliotheek (KB) om een selectie van Nederlandse websites te bewaren voor toekomstig onderzoek, willen wij ook uw website archiveren en voor de lange termijn bewaren. Het gaat om de website en eventuele bijbehorende subdomeinen die toegankelijk zijn via de volgende URL(s):
https://marcoraaphorst.nl/

Websites bevatten vaak waardevolle informatie die niet analoog verschijnt en die ten gevolge van de grote ‘omloopsnelheid’ het risico loopt voorgoed verloren te gaan. Dat websites als ‘digitaal erfgoed’ het behouden waard zijn, is internationaal erkend in het Unesco Charter on the Preservation of the Digital Heritage uit 2003. Het signaleert dat digitaal erfgoed verloren dreigt te gaan en dat het bewaren daarvan voor gebruik door de huidige en toekomstige generatie onderzoekers zeer urgent is.

Als nationale bibliotheek is de KB wettelijk verantwoordelijk voor het verzamelen, beschrijven en bewaren van in Nederland verschenen publicaties, al of niet elektronisch. De KB ziet het als haar taak om ook websites duurzaam te bewaren en raadpleegbaar te houden voor toekomstige generaties en ze te behoeden voor verlies door bijvoorbeeld technologische veroudering.
Om die reden archiveert de KB websites die als verzameling een representatief beeld geven van de Nederlandse cultuur, geschiedenis en samenleving op het internet.

Wow! Mijn website wordt beschouwd als digitaal erfgoed! Daar word ik wel even stil van…

Complimenten uit Amerika

Mijn podcast VERVORMER wordt genoemd op het Amerikaanse blog Post-Punk Monk. Dit nav het album The Record Man dat deze week uitkwam en waarop ik als gitarist te horen ben. Zie ook mijn vorige blogpost daarover.

Toch opvallend aangezien mijn podcast in het Nederlands is. Dat het ondanks dat Amerika weet te bereiken vind ik ronduit te gek!

MAM guitarist Marco Raaphorst played on the album and has written an article about it here. There has been a single released from “The Record Man” with “Human Heart” by Hans Croon, who has written a fascinating blog on how he came to this project, here. And finally, there is a podcast about this album… but you will need to be fluent in Dutch to understand it. Which is probably exactly how Ron would have wanted it. It hurts me that Ron could not live to see this fascinating work his friends have done in his memory, but that’s part of the territory of tribute albums, I suppose. As an arch record collector [I’m just a wet-nosed punk, by comparison], I can say that he certainly would have been eating this up with a spoon were he among the living right now.

Lees het hele stuk op het blog Post-Punk Monk.

Niets gemist

Ben nu 1 maand gestopt met sociale media. Heb gisteren wel even op Facebook en Twitter gekeken naar wat ik gemist zou hebben. Tussen de meldingen van Twitter en Facebook zat werkelijk helemaal niets dat ik belangrijk acht. Ik heb dus HELEMAAL NIETS GEMIST. Twitter en Facebook zijn irritante discussieplatforms geworden. Instagram staat vol zielloze foto’s waar ik geen enkele behoefte aan heb. Al die diensten lijken in niets op de anarchie die op blogs nog altijd leeft. Op Twitter en Facebook is de dataverhoering zo zichtbaar. Ik kreeg er vele mails over. Wie me allemaal zouden missen. Zo vals! Want geen hond die me mist. Prima hoor. Duidelijk. Twitter en Facebook willen me graag terugzien omdat ze centjes aan me kunnen verdienen.

Valse media dus!

Ik blog al bijna 2 decennia in absolute vrijheid. In woorden die van mij zijn en van mij blijven op mijn eigen blog, op mijn eigen domein.

Ik blog dus ik besta.

Online, mijn 2e natuur

Ooit tikte ik mijn eigen bloggeschiedenis uit. Het loopt parallel aan mijn liefde voor een wereld die met de uitvinding van de hyperlink in 1 klap met elkaar verbonden werd als 1 geheel. De uitvinding van het Wereld Wijde Web zorgde voor een geglobaliseerde anarchie waarbij een ieder evenveel macht kreeg. De oerknal! Tering! We kozen een domeintje en begonnen gewoon! Als een soort digitale punk. Het lijkt simpel maar het tikken van een zinvol blogje is helemaal niet zo eenvoudig, zo bleek. De meeste bloggers hebben het inmiddels opgegeven. Zij retweeten en facebooken de content van bloggers. Iemand moet het doen :)

Sinds 2000 blog ik. En rete trots dat ik daar op ben! Het is nog altijd die liefde die ik er in 2000 in zag: fokking hell, iedereen kan publiceren! Die DIY mentaliteit gewoon op je eigen domeintje (fuck jou Zuckerberg met je Facebook!) is gewoonweg fantastisch. Nog altijd. Losgeslagen vrij.

Maar ik ken ze natuurlijk ook, zij die dat gevoel missen. Medewerkers van organisaties voor wie internet een kwestie van moeten is, waar het werk vaak onder gezucht en gesteun uitgevoerd wordt. Organisaties waar de vlag uitgaat als het nieuws in de krant staat maar waar de effecten online nauwelijks worden meegenomen. Het zit niet in hun natuur. Ze voelen het intuïtief totaal niet aan. Laat staan dat ze er opgewonden van raken. Ze zien het internet als een onechte virtuele wereld.

Voor mij is het internet hét belangrijkste medium. Beter dan radio, beter dan tv, beter dan een krant, beter dan een magazine.

Ik deed het allemaal gewoon erbij, grotendeels onbewust omdat ik muziek en sounddesign als mijn hoofdtaak beschouw. Dat het internet, het bloggen, mijn webshop, de discussiefora, daarbij van enorm belang zijn, dat moge duidelijk zijn, maar het is ondersteunend voor mijn hoofdtaken. Het heeft me dan ook diverse malen verrast wanneer ik werd ingehuurd door organisaties vanwege die expertise. Het was immers niet mijn core business. En het waren niet de minsten die mij vroegen. Zo heb ik jarenlang voor de VPRO grote blogs opgezet en doorontwikkeld (weblogs.vpro.nl, pooljaar.nl, radio6.nl, weblogs,hollanddoc.nl). En ook ben ik door de overheid diverse malen ingehuurd voor grote projecten rondom communities, storytelling en heb ik een jaar lang bij De Verkeersonderneming in Rotterdam het community managent verzorgd.

Ik doe er niet langer moeilijk over. Het is een kunde, een expertise die heeft kunnen ontstaan vanuit pure interesse. En mijn liefde voor het medium spreekt boekdelen.

Corporate blogging is een must

Noot: Corporate blogging is geen Nederlandse term maar zoals voor zoveel moderne begrippen geldt voelt niemand zich in Nederland geroepen om de term naar het Nederlands te vertalen. Hetzelfde geldt voor de term content marketing. We doen het er maar mee.

Inmiddels is het blog voor veel corporaties een zeer effectief middel gebleken. Met name voor het onder de aandacht brengen van de expertise van het bedrijf. Het merk en de producten en diensten kunnen op een rechtstreekse wijze gepromoot worden zonder dat daarvoor duur advertentiegeld betaald hoeft te worden.

Hierin verschilt een corporate blog overigens niet eens zoveel van een privé-blog. De privé-blogger wil natuurlijk ook zijn expertise laten zien ook al heeft hij geen product te verkopen.

De sleutel in onze online wereld is: originele content. En dat is lastig. Je moet immers een goed verhaal hebben wil je opvallen. En je moet dat verhaal ook goed kunnen verwoorden, vaak voorzien van originele fotografie, video en/of audio. Het is een kwestie van moeten want het publiek zit er namelijk op te wachten. Wij mensen willen immers telkens iets nieuws horen, zien of lezen. Het is onze nieuwsgierigheid, niets te willen missen, een honger die gevoed moet worden. Het is een uitgelezen kans voor de blogger om die honger te stillen.

Investeren in het ontwikkelen van goeie content is wat je moet doen. Ik durf zelfs te beweren dat je beter geld kunt stoppen in het ontwikkelen van kwaliteitcontent dan het te besteden aan advertenties. Grote kans dat mensen interesse in een product of dienst krijgen nadat ze er een blog over lazen. En wie kan nou beter dat blog schrijven dan het bedrijf achter het product of dienst? Middels een blog kun je die expertise laten zien.

Naar corporate blogs werd onlangs onderzoek gedaan door het PR-blog Lewis. Van de 245 onderzochte bedrijven bleek dat 38% heden ten dage actief een corporate blog bijhoudt. In 2007 lag dat percentage nog op slechts 5%.

Ik blog zelf sinds het jaar 2000 en kan me nog goed herinneren hoe het voelde toen ik het ontdekte. In 1 klap besefte ik dat het blog een distributiesysteem, publicatieplatform en communicatietool ineen is. Ik voelde direct aan dat de diensten van derden door blogs enorm onder druk zouden komen te staan. Tv en radio-programma’s, platenlabels, uitgeverijen, kranten, zij zouden het moeilijk gaan krijgen want wat zij deden konden wij bloggers nu zelf gaan doen. Het viel te voorspellen. Wij bloggers hebben gelijk gekregen.

Distribueren en publiceren is zo verschrikkelijk simpel geworden dankzij blogtools zoals WordPress waar ik al sinds 2005 mee werk. Het enige dat lastig blijft is de content zelf. Daar zal in geïnvesteerd moeten worden. Met de nadruk op moeten. Geen bedrijf kan namelijk nog langer zonder een blog. Tenzij je jezelf in de voet wilt schieten.