Bloggen, de losse vorm

Een poos geleden nam ik mij voor om een album te maken. Inmiddels publiceer ik braaf elke eerste vrijdag van de maand een nummer voor mijn aankomende EP.

Vroeger deed ik dat anders. Dan maakte ik een nummer en stond het op een dag gewoon zomaar ineens op mijn blog. De volgende dag stond daar misschien een foto, een filosofisch stuk, of iets anders. Het blog vroeg niet om een vaste vorm, hoewel dat ook kon. Marketingmensjes gaan dan altijd ‘kies je niesch’ roepen maar je kunt die regel prima negeren.

En hoezo verleden tijd? Ik blog misschien minder dan in de hoogtijdagen, ik blog nog steeds en dat is het belangrijkste.

Regelmaat is trouwens helemaal niet noodzakelijk, de blogger blogt gewoon wanneer ‘ie wenst te bloggen. De kwaliteitslat hoef ook niet constant te zijn, het blog is gratis te lezen en wie het vandaag niet boeit moet het andere keer maar weer proberen. Het bezoek voor de blog komt en gaat. Het mag de blogger niet boeien, die blogt gewoon omdat ‘ie een blogbehoefte voelt. Als ‘ie gelezen wordt, mooi, zo niet dan nog heeft ‘ie genoeg reden om trots te zijn.

Die losse vorm, dat ogenschijnlijke allegaartje, dat is wat ik er zo mooi aan vind. Omdat het tegelijkertijd helemaal geen allegaartje is. Dit is mijn filter, mijn bubbel, mijn mening, wat ik maak. Ik creëer mijn bestaan en ik log mijn bestaan terwijl anderen op hun beurt mijn blog loggen voor de lange termijn.

Mijn blog is nog niet af en dat is maar goed ook.

Schrijven is grip

Ik las een mooi interview met arts en schrijver Ivan Wolffers in de Volkskrant vandaag. Hij heeft sinds 2002 gevorderde prostaatkanker maar leeft al langer dan de prognose die zijn behandelend arts toentertijd maakte. Met zo’n concrete levensbeperking kom je tot vragen over zingeving.

Mensen willen grip krijgen op het leven. Bijvoorbeeld door iets concreets te doen of te maken waarvan zij vinden dat het zin heeft. Iets dat een zichtbaar resultaat heeft, tastbaar is, een fijn gevoel geeft enzo verder.

Dingen maken is grip. Een muziekinstrument steeds beter beheersen is ook grip. Steeds beter in staat zijn om naar anderen te luisteren is grip. Beter je eigen gevoel weten te plaatsen, de gedachten die eraan ten grondslag liggen, is grip.

De ziekte betekende dat er opeens chaos was in mijn bestaan. Door te schrijven hoopte ik daar vat op te krijgen. Ik ben begonnen met een blog over het alledaagse, waarin ik alles beschreef wat met die kanker te maken had. Ik nam me voor tot de kern door te dringen, de essentie te benoemen.
Lukte dat ook?
‘Gedeeltelijk. Het probleem is dat je altijd iemand hebt die over je schouder meeleest. Grote schrijvers kunnen zich daaraan onttrekken. Reve schreef wat er in hem opkwam, hij bekommerde zich niet om anderen. Ik heb dat ook geprobeerd, maar betwijfel of het me gelukt is. Ik kwam erachter dat mijn blog door veel meer mensen werd gelezen dan ik had verwacht. Ik dacht dat vooral wat vrienden en familieleden zo op de hoogte zouden blijven, maar veel meer mensen gingen het lezen. Daardoor voelde ik me toch weer gedwongen bepaalde zaken achter te houden. Marion (Bloem, red.) zal ongetwijfeld zeggen dat ik nog niet eerlijk genoeg ben geweest.’
Ivan Wolffers in interview Volkskrant 27 mei 2019

Met een blog concretiseer je je gedachten. Je maakt iets wat grip veroorzaakt. Een blog is een document, voor jezelf, voor anderen, het kan opgeslagen en bewaard worden. Het kan nu gelezen worden, of later. Misschien dat het over 100 jaar nog relevant is. Het is een teken van leven dat niet hoeft te vervliegen. Net als dat een boek niet hoeft te vervliegen. Of een lied, een film, een belangrijke sportwedstrijd en ga zo maar door.

Maar de buitenwereld gooit soms roet in het eten. Ivan is zich er bewust van dat er een publiek is dat meeleest. En je leest tussen de regels door dat ‘ie ermee worstelt, soms te weinig lak heeft aan de lezers.

De mening van een ander heeft niets met jou te maken. Grip krijgen op die mening van een ander heeft geen enkele zin. Tenzij je politicus bent, of een doordrammend discussiërend persoon. Je kunt je gaan inhouden in het schrijven, zaken achterwege laten waar een lezer mogelijk kritiek op zal hebben. Maar wat nu als die zaken je na aan het hart liggen? Als je de schaamte erover juist uit de weg wilt gaan?

Wie schrijft probeert grip te krijgen op het leven. De schrijver hoeft daarover aan niemand goedkeuring te vragen want het is aan de lezer of hij of zij er iets mee doet. Don’t shoot the messenger, zeggen ze. Een waarheid als een koe.

Stilletjes aan ’t werk

Internet maakt het mogelijk om data met iedereen te delen. En die data kan alles zijn, humor, kennis, muziek, eigen maaksels, ga zo maar door. Daardoor kun je contact leggen met mensen die misschien duizenden kilometers verderop leven. Dat was het internet van 1996 voor mij en dat het is nog steeds. Het is deze geglobaliseerde wereld die me fascineert. Of geef het een beter woord: online.

Maar er is ook veel veranderd. Elke boerenlul leeft tegenwoordig online en daar word je niet altijd vrolijk van. Echte vrienden en echte zielsverwanten, het is altijd een klein gezelschap. Dat heeft internet echt niet veranderd. Ook al heb je 36.000 volgers op Twitter. Je kunt er maar beter veel minder hebben, want die 36.000 zullen alles wat je uitkraamt onder de loep nemen.

Volgens velen is het hebben van succes aangenaam. Moet je zoveel mogelijk volgers nastreven. Maar het lijkt mij helemaal niet leuk om overal door iedereen herkent te worden. Dat alles wat je roept, denkt of doet, enorm onder een vergrootglas gelegd wordt.

Inmiddels zijn we nooit meer away from keyboard screen. En draait alles om aandacht. Hoe meer en langer de tijd die eyeballs besteden, des te beter, is het streven van de evil bedrijven. En veel eenpitters zijn dat gaan nadoen. “Kijk naar mij, kijk naar mij!” Narcisme is enorm toegenomen, de kwaal van de eeuw. Met dito burnout tot gevolg. Want elke tegenslag voelt als een mokerslag.

Terwijl ik dan denk: ga gewoon lekker op je bek, daar leer je van. Pruts gewoon eerst tot je een ons weegt. Ik speel al een eeuwigheid gitaar en nog komt niet alles even soepel uit mijn vingers, wil ik meer dan ik kan. Maar het is ook die drive die me aan het spelen houdt. Telkens maar beter willen worden. Tame the dragon. En waarom menigeen opgeeft. Makkelijkste weg natuurlijk, opgeven.

Het is wat uit de hand gelopen wat we allemaal delen, want de grootste graaiers van deze wereld zijn inmiddels de bedrijven die we eerst als niet evil bestempelden. Ze zijn dus wel evil en roepen ons op om vooral zoveel mogelijk te blijven delen. Zelf delen ze helemaal niets, zijn die bedrijven en mannen erachter zo gesloten als wat. Net zo goed als Steve Jobs die de iPad uitvond zijn eigen kinderen verbood er een te gebruiken. Heel cynisch en hypocriet. Maar het volk koopt slaafs die producten en de fabrikanten lachen zich gek.

Vroeger, de early adopters, deelden we van alles op onze blogs, op Twitter. Toen je halve vriendenkring je nog raar aankeek. “Een blog?” Toen er nog slechts 100 man en vrouw op Twitter zat. Die oude mentaliteit is compleet verdwenen. Mijn tijdslijn op Twitter staat tegenwoordig vol met promotionele tweets. Men promoot vooral zichzelf. “Zie mij nu eens goed bezig zijn!” Of men deelt een visie van een ander. Ik wil dingen zien die echt goed zijn, waar echt gruwelijk veel bloed, zweet en tranen ingestopt zijn. Waarbij men tot aan het gaatje gegaan is.

Men denkt te vaak de gemakkelijkste weg te kunnen nemen. Ik denk dat het niet werkt. Fake news is geen nieuws. En wetenschappelijk onderzoek is niet “ook maar een mening.” Echt goeie dingen kosten bloed, zweet en tranen. Juist omdat het zo moeilijk is, zie of hoor je het te weinig. Dat is altijd zo geweest en zal altijd zo zijn.

Gelukkig zie ik ook de tegenreactie, mensen die hun Facebook account deleten en zich terugtrekken. Die laten alleen via direct messages van zich horen maar zijn ondertussen gewoon lekker bezig. Ze laten zich niet afleiden en onderdrukken de neiging om elke poep en scheet met anderen te willen delen.

Ik ben een beetje zo. Ik heb de neiging om elke poep en scheet online te kieperen. Daarom waaier ik ook zo uit, zijn de onderwerpen op mijn blog breed. Maar waarom zou ik me niet wat meer inhouden? Werken aan de dingen die er voor mij echt toe doen, niet meegaan in de waan van de dag. Mijn eigen waan van de dag.

Stilletjes aan ’t werk zijn, is pure schoonheid. En dan pas weer van je laten horen als iets af is, als je echt iets te presenteren hebt. Je aanschouwt de waan totdat het echt zover is en je met een warm hart kunt zeggen: “maar NU wil ik even je aandacht!”

Beter leren bloggen in een maand: Blogging 101 van WordPress.com

If you’re interested in developing your blog or working on your writing but aren’t sure where to start, then welcome to Blogging U!

Een paar weken geleden heb ik me op WordPress.com aangemeld voor Blogging 101. Het is een cursus die een maand duurt en morgen (maandag 15 september 2014) start. Het is georganiseerd door WordPress.com om meer uit je blog te halen en beter te leren schrijven.

Elke dag zal The Daily Post een nieuwe opdracht publiceren die A. voor de inspiratie of het onderwerp van de blogpost een aanzet geeft en B. een aanvullende eis of beperking oplegt aan de deelnemers.

Wie zich aanmeldt voor Blogging 101 krijgt toegang tot een speciaal afgeschermd WordPress.com account waar alle deelnemers hun blogs kunnen aankondigen en erover in discussie kunnen gaan met elkaar. Ik verwacht dat het aantal Nederlandse blogs minimaal zal zijn. Maar het is voor mij misschien ook gelijk een goeie oefening om voor Melodiefabriek.com in het Engels wat goeie shit te gaan neerzetten. Of zal in het toch gewoon in het Nederlands doen? … om zot van te worden, dat taalvraagstuk …

Jason Kottke blogt dat het bloggen weer een heet nieuw ding is

Een paar ex-bloggers zijn weer aan het bloggen geslagen en Jason Kottke krijgt het er warm van. Onder wie Lockhart Steele, oprichter van Curbed Media en de editorial director van Vox Media die op The Verge onder meer de volgende keiharde statements maakt:

It’s been a lot of fun over the last month to watch Nilay, in his new role as editor-in-chief of The Verge, encourage his team to re-embrace an ethos that I can only describe as bloggy.

(…)

At a time where #longform is a hashtag known to all, perhaps it’s time for #blogging to reclaim its seat at the table, too.

(…)

Thinking about all this has stoked my desire to get back in the game myself. So, today, I’m raising my personal blog, lockhartsteele.com, from the dead. Over there, on a daily basis, I’ll be blogging about Vox Media editorial, as well as things that have nothing to do with our company, such as restaurants and — indulge me here — the Red Sox. Part of my goal is to offer a clearer window into what’s going on in the Vox Media world; the other, simply, is to regain the practice of daily blogging.

(…)

For me, the web ecosystem will always be bloggy at its core. I’m looking forward to being a part of it again myself.

The Verge – The retro-futuristic future of blogging

Er is sprake van een ware #blogrevival (zie Twitter).

#metablog dag 1: tik tik tik

Op 14 maart 2001 zette ik mijn allereerste blog online onder mijn eigen domein raapie.nl. Kort ervoor had ik Blogger ontdekt. Ik was werkzaam als programmeur bij Madocke en stak al mijn 9 collega’s aan met mijn Blogger-gekte. Alleen gingen zij het niet doen. Ik wel.

En ik doe het nog steeds.
Bloggen dus.

In die tijd deed ik het in het Engels, net als iedereen die ik kende. Pas in 2005 kwam daar verandering in. Toen besloot ik onder mijn eigen naam marcoraaphorst.nl in het Nederlands te gaan bloggen.

Ik was een van hen: de bloggers. Inmiddels niet meer want de meesten van hen moeten we inmiddels tot de ex-bloggers rekenen. Zij Twitteren en Facebooken alleen nog maar.

En ik doe het nog steeds.

De blog-criticasters verklaarden het blog jaren geleden al dood. Maar volgens mij zijn zij het die dood zijn en leeft het bloggen juist meer dan ooit tevoren. Misschien valt dat niet zo op door al het Getwitter en Gefacebook maar het is wel zo. Of het nu om de nieuwste iPhone gaat, om een vliegtuig dat neergestort is of om de nieuwste mode of design nieuwtjes, vrijwel altijd is de bron een blog.

Je zou zeker kunnen stellen dat het bloggen mainstream geworden is. En daarom ga ik deze maand elke dag bloggen over het bloggen, metabloggen dus. Ik wil de balans gaan opmaken van mijn eigen blog. Mijn blog met de rest van de blogs gaan vergelijken. Hoeveel zijn er eigenlijk? Mijn blog tegen Twitter en Facebook afzetten. En waarom blog ik eigenlijk nog steeds? Heb ik alles al uit mijn blog gehaald of zit er nog meer in het vat? En meer van dat soort belangrijke dingen des levens van een nationale blogger.

Tot zover, de aanleiding. Morgen weer een dag en dus weer een blog.

What the f#ck happened?

Met Nalden had ik niet zoveel gemeen. Hij schreef over zaken die mij nauwelijks interesseerden. En ik noteer dat in de verleden tijd omdat Nalden vorige maand de blogpijp aan Maarten heeft gegeven. Nalden.net is niet meer.

Diezelfde Nalden schrijft nu op het prachtige platform Medium:

Most blogs turned into ‘web-magazines’ spamming readers with a stream of (sponsored) content. When is the last time you found a site with interesting content and a pleasant user experience? And what the f#ck happened to the blogroll? People don’t show their sources anymore, but prefer to keep visitors within their own domain.

Een kort citaat uit een jubelstuk vol mooie citaten en melancholische woorden over het fenomeen bloggen. En wat Nalden verder op Medium schrijft bevalt me ook. Zal het aan het medium liggen? Is het medium toch stiekem de boodschap?