Hierbij een onderzoekje naar De Stand Der Nederlandstalige Blogs anno nu. Op initiatief van Karin en ondergetekende. Stuur het formulier door naar iedereen die eraan kan bijdragen, ook bloggers die gestopt zijn!
Categorieën
Tag: blogger
Het blog van Jeroen Mirck werd twee dagen geleden overgenomen door diens broer, Vincent. Hij trekt aan de rem:
Ik wens je uiteindelijk een ‘lang en gelukkig leven’ toe, maar als je nu geen stap zet, ga je daar niet komen. Dan eindig je als hoofdgast in je eigen egocentrum. En daar zie ik mijn fijne doch vreemde broer niet graag belanden.
In zijn betoog spaart ‘ie zijn broer in het geheel niet. Jeroen is volgens hem veel teveel met z’n eigen ego bezig in plaats met zijn pasgeboren kind. Hierdoor is de relatie met de moeder van het kind ook onder druk komen te staan en zijn ze apart gaan wonen. Wat Jeroen in zijn blogpost ervoor (Papablog 7) nog bestempelt als “niet erg” want:
Met latten is op zich ook helemaal niks mis. Het is ideaal als ik weer eens worstel met een deadline die even wat extra tijd vergt.
Gaan latten omdat je vaak worstelt met een deadline? Dat is als een nieuwe auto kopen wanneer de benzine op is.
Jeroen deelt deze privékwestie dus gewoon op zijn blog. En het wordt ook op sociale media gedeeld, waarop Jeroen zelf reageert. Dus het draait weer allemaal om hem.
Gisteren zag ik André Hazes Jr. bij Pauw. Die heeft dezelfde kwaal. Alles draait om aandacht bij deze mensen. Alles mag uitvergroot gewoon op televisie worden getoond.
Ik, ik, ik, ik, ik.
Om Spinvis te citeren:
Neem dan godverdomme geen kind dan!
Alleen zit het bij Jeroen anders, er is geen sprake van “nemen”, want:
Allebei zijn we vruchtbaar, maar Kinga’s lichaam werpt blokkades op. Voor wie het echt wil weten: vijandig baarmoederslijmvlies.
Zo deelde hij met ons in zijn MijnMoment van 2015. Als je ZO GRAAG een kind wil en het vervolgens verzaakt om een goeie vader te zijn…. ga hulp zoeken Jeroen! Het is een goeie stap om je blog te sluiten. Maar stop ook met sociale media. Niemand zal je missen, echt, zo belangrijk is het allemaal niet.
Niemand zal je missen, behalve je kind.
Zet de verkeerde muziek onder prachtige beelden en iedereen klikt weg. Views, geen. Waar ligt dat dan aan? Verkeerde muziek? Wat is verkeerde muziek?
Deze en ook andere vragen wil ik komende tijd gaan proberen te beantwoorden in de vorm van een serie blogposts over mijn expertise als muziekcomponist en sounddesigner. Met praktische tips voor videomakers, vloggers, bloggers, storytellers, theatermakers, podcasters, filmmakers en ga zo maar verder.
Wie denkt dat muziek en geluid een ondergeschikte rol speelt in bijvoorbeeld videos heeft het mis. Wat je hoort is minstens zo belangrijk als wat je ziet, zo zitten wij mensen nou eenmaal in elkaar. Ons gehoor is van essentieel belang om dingen te kunnen ervaren en alert te zijn op bijvoorbeeld gevaar.
Kortom: muziek en geluid doen iets met onze ervaring. Zet andere muziek en andere geluiden onder dezelfde beelden en de ervaring wordt (totaal) anders.
(wordt vervolgd)
Categorieën
Montaigne, een blogger pur sang
Montaigne raised questions rather than giving answers. He wrote about whatever caught his eye: war, psychology, animals, sex, magic, diplomacy, vanity, glory, violence, hermaphroditism, self-doubt. Most of all, he wrote about himself and was amazed at the variety he found within.
Categorieën
Kurt Cobain, het gekwelde kind
De muziek van Kurt Cobain leerde ik pas echt kennen na zijn dood. Begin jaren 90 was ik vooral druk bezig met mijn eigen muzikale carriere. Onze doelen waren denk ik wel ongeveer gelijk, zo stel ik me voor. Muziek maken voor, hopelijk, zoveel mogelijk mensen. En de plekken waar je dan terecht komt zijn soms hetzelfde. Een zaal als Paradiso bijvoorbeeld.
De wereld sucks
De impact van Nirvana was ongekend. Nog altijd eigenlijk. Ik heb niet veel op met de teksten van Kurt, nooit gehad ook. Te naargeestig. De kracht van de muziek zit hem voor mij in de combinatie van de eenvoudige harmonieën en ritmes die goed samengaan met zijn sterke gevoel voor melodie.
I’m so happy ‘cause today I found my friends, they’re in my head / I’m so ugly, but that’s OK ‘cause so are you.
Kurt is altijd dat kind gebleven. Hij is van ’67, ik ben van ’68. En zeker nu ik de documentaire Cobain: Montage of Heck heb gezien kijk ik voor een deel ook mijn eigen verleden in. Toen de eerste stappen naar volwassenheid gezet werden. Stappen die Kurt nooit heeft durven zetten. Kurt raakte volgens de overlevering depressief doordat zijn ouders gingen scheiding maar was zelf nog slechter in staat om kinderen op te voeden. Courtney Love kickte van de heroïne af toen ze zwanger raakte terwijl Kurt rustig doorspoot als een onvolwassen junk. In de documentaire wordt het allemaal pijnlijk zichtbaar. Het is nog net geen Sid and Nancy, maar het scheelt niet veel.
Een lullig douchegordijntje
De eenvoud van hun bestaan wordt in beeld gebracht door Courtney die hun “happy days” filmt. In een krappe badkamer staat het echtpaar voor een eenvoudig douchegordijntje tanden te poetsen. Courtney laat zien hoe groot haar borsten zijn. En bij Kurt zijn de rode korsten op zijn rug duidelijk zichtbaar. We kijken duidelijk niet naar een aflevering van MTV Cribs.
De slachtofferrol die Kurt aantrok zette hij linea recta om in teksten voor zijn songs. Het leven was de hell. En tot letterlijk bloedens toe zingt hij negen keer “A denial!” in de song Smells Likes Teen Spirit. Het wordt massaal meegebruld, als teken dat hij niet alleen staat in zijn gevoel. De fans vinden Kurt puur en echt.
Tot hij ineens toetreedt tot de Club Van 27.
Met tranen in zijn ogen is het -ex Nirvana bassist Krist Novoselic die verwoordt wat ik denk: “waarom zagen we dit niet aankomen?”
In de docu komt ook een jonge Dave Grohl aan het woord. Zijn toon is juist heel opgewekt. Hij waardeert het succes van de band enorm. Hoe kan het ook anders, alles zit toch mee? Maar Kurt kan dat niet. Je zou kunnen zeggen: wat een verwend joch, maar zo simpel ligt het niet. Kurt is een sombere zonderling die weigert tijdens interviews de vragen te beantwoorden. Zwaar op de hand, of zeg maar gerust: depressief.
Niet zo verwonderlijk dus dat deze Kurt al in zijn middelbareschooltijd een 1e zelfmoordpoging doet. Voorzien van zware stenen op het lijf gaat hij op een avond op een treinspoor liggen. Het verkeerde spoor, zo blijkt. De trein raast over de rails naast hem voorbij. Het voorval spoort Kurt aan om toch echt iets met zijn leven te gaan doen. Hij ontdekt de punkrock en gebruikt het format om zich te uiten.
De beeldtaal van de film
Cobain: Montage of Heck is zichtbaar geïnspireerd op de Pink Floyd film The Wall. De persoonlijke teksten uit het dagboek van Kurt (het woord internet was toen alleen nog in militaire kringen bekend en het woord blogger moest nog uitgevonden worden) komen in de docu tot leven via indrukwekkende animaties, die de letters in beweging zet. Alsof ze letter voor letter voor ons worden uitgeschreven. Hier en daar wordt een woord omcirkelt of onderstreept. Ook de tekeningen van Kurt die hij aan de lopende band maakte komen geanimeerd tot leven. En als Kurt ons toespreekt, met dank aan de door hemzelf opgenomen monologen, wordt het verhaal verfraaid door de animaties van Nederlander Hisko Hulsing.
De cassette “Montage of heck”
Op een dag, tijdens het doornemen van de spullen van Kurt die opgeslagen liggen in een loods, treft regisseur Brett Morgen tussen de meer dan 100 thuiscassette-opnames van Kurt er eentje aan met daarop de tekst “Montage of heck”. Het is een soort mixtape die Kurt op zijn 4-sporenrecorder op 21-jarige leeftijd maakte. Je hoort hem in het toilet pissen en doortrekken. Vogeltjes die fluiten en muziek die ala het bekende Beatle nummer Revolution No 9 is gemonteerd. Er komt van alles voorbij, The Sounds of Silence van Simon & Garfunkel, I Want Your Sex van George Michael en ga zo maar door. Kurt als een soort podcaster. Maar dan wel eentje met een bijzonder zwartgallige smaak.
Teenage angst has paid off well / Now I’m bored and old.
Objectiviteit
Zijn voorlaatste zelfmoordpoging doet Kurt in Rome als hij vermoedt dat Courtney overweegt om vreemd te gaan. Die poging mislukt maar is een voorbode van dat wat nog geen maand later wel lukt. Die mededeling komt in de documentaire net zo plotseling als ik dit zinnetje nu tik.
De film slaagt er niet helemaal in om een heel objectief beeld te schetsen van wie Kurt nu precies was en hoe de weg naar succes en zijn zelfverkozen dood verlopen is. Op diverse cruciale momenten ontbreekt het aan diepgang. Bijvoorbeeld in de scene waarin de vader van Kurt zichtbaar zwijgt, maar waar Brett Morgen beter door had kunnen vragen. Want was die scheiding nu De Reden om daar je hele leven verbolgen over te blijven? Was het omdat vader ondanks zijn belofte om altijd alleen te blijven toch weer voor een nieuwe vrouw koos? Was het die vrouw, de enge stiefmoeder? Was het omdat mama hem naar zijn vader stuurde? Was het de hyperactiviteit, de ADHD?
De film blijft hangen in dat wat de geïnterviewden op camera zeggen. Het vraagt soms om een weerwoord, een voice-over die het grotere geheel kan duiden. In Cobain: Montage of Heck komt alleen Kurt zelf aan het woord en de mensen die hem liefhadden.
Over zijn geslaagde zelfmoord komen we helemaal niets te weten. Zelfs van Courtney niet. Terwijl Kurt 9 dagen lang vermist is geweest en alleen aan zijn vingernagels geïdentificeerd kon worden. Het beeld gaat op zwart na de mededing van het overlijden van Kurt en de aftiteling rolt langzaam het beeld in.
De film geeft ook geen inzage in de plek waar het allemaal grotendeels plaatsvond: Seattle. Grunge was een genre dat daar ontstond en de tijdgeest bepaalde, niet alleen voor Nirvana.
Here we are now, entertain us.
Entertaining is de film zeer zeker wel. En het zet aan tot nadenken. Psychisch verknipte personen worden soms de grootste sterren, zo blijkt maar weer. Of het nu om Michael Jackson gaat of deze Kurt Cobain.
“Embrace life, because you only get one life”
“I wish I was dead already”, zei zangeres Lana Del Rey in een interview. Het kon rekenen op een reactie van de dochter van Kurt, Frances Bean:
“I’ll never know my father because he died young, and it becomes a desirable feat because people like you think it’s ‘cool.’ Well, it’s fucking not. Embrace life, because you only get one life. The people you mentioned wasted that life. Don’t be one of those people. You’re too talented to waste it away.”
After a Del Rey fan tweeted at Frances Bean to “leave her the fuck alone,” the grunge icon’s daughter clarified her tweets. “I’m not attacking anyone,” she wrote. “I have no animosity towards Lana. I was just trying to put things in perspective from personal experience.”
Cobain: Montage of Heck vertelt het verhaal van de ontevreden anti-held. Kurt was niet cool. Geen voorbeeld voor wie dan ook. Zeker geen held. Zijn verhaal is gewoonweg in en in triest.
(omslagfoto: Luigi Orru / CC BY-NC-ND)
Categorieën
Goedkoop, het liefst gratis
Laatst luisterde ik in de auto naar een item op BNR Nieuwsradio. Het ging over onze HEMA waar het de laatste jaren niet zo goed mee gaat. Dat wat ooit doorging voor een oer-Nederlands bedrijf is inmiddels alweer 7 jaar in handen van de Britse investeringsmaatschappij Lion Capital. Niet alleen is haar nettowinst over in 2012 gehalveerd tot bijna de helft, inmiddels staat de Nederlandse HEMA onder curatele van haar eigenaar toen de nettowinst over 2013 zelfs een nettoverlies van 16,4 miljoen euro bleek te zijn.
Van de week liet mijn vader 3 aantekeningenboekjes zien. “Bij de HEMA betaal je hier het driedubbele voor”, vertelde ‘ie me. En dus koopt hij ze bij de Action net als velen andere Nederlanders. Hetzelfde zie je met kleding gebeuren. Ga maar eens op de uitkijk bij een Primark staan. Vrijwel iedereen komt daar met een Primark-tas naar buiten. Het loopt er storm. Het is de winnaar van het goedkoopste segment omdat daar simpelweg geldt: de goedkoopste wint.
De man die op BNR Nieuwsradio vertelde dat in Nederland geen sterke middenmoot vertegenwoordigd is, men wil òf spotgoedkope massaproducten òf men wil exclusief dure producten. Kortom: òf het “geen cent teveel gevoel” òf het “omdat wij het kunnen betalen gevoel”.
Online is dat laagste segment helemaal een lastige markt. En het is nog maar de vraag of je van een markt kunt spreken omdat het meeste gratis “verhandeld” wordt. Nieuws kun je gratis online lezen. Blogs ook. De video’s van YouTube en Vimeo, ze zijn allemaal gratis te bekijken. Muziek via Spotify, of via SoundCloud of Grooveshark. Natuurlijk, je zult bij sommige van die services de reclameboodschappen op de koop toe moeten nemen. Maar dat is bij nationale radio en televisie ook het geval. Nee sterker nog: radio en tv staan bol van de commercials!
Het laagste segment van de markt is geen leuk segment. Want daarin is niet de kwaliteit van doorslaggevend belang maar de prijs. De soms mindere kwaliteit wordt letterlijk op de koop toegenomen. Ik zie het vaak bij mijn collega-bloggers die vaak voor het goedkoopste abonnement in webhosting gaan. Vaak gebruikt men zelfs de gratis hosting van Wordpress.com of Blogger/Blogspot in ruil voor de advertenties die het bezoek vervolgens te zien krijgt. Ook al kost het slechts 30 dollar per jaar om dat af te kopen. Zelfs dat vinden ze nog teveel.
Natuurlijk moet iedereen zelf lekker bepalen wat ‘ie met zijn of haar centjes doet. Maar uit eigen ervaring weet ik dat er een groot verschil zit tussen het type freeloader en het type klant. Ik weet dat omdat ik hier en daar wat van mijn muziek gratis aanbied zodat deze onder een Creative Commons licentie hergebruikt kan worden. En omdat ik al ruim 11 jaar onderneem met mijn eigen bedrijf Melodiefabriek. Die gratis dingen hebben mij ook indirect leuke dingen opgeleverd, maar per saldo verdien je er geen centjes mee. Ook is het niet echt een eer als ze mijn muziek gebruiken, want de reden is immers simpel: ik ben gratis.
Ik geloof in goeie hosting en betaal er graag voor. Ook betaal ik voor mijn SoundCloud account, voor mijn Vimeo account, voor Premium WordPress thema’s, voor mijn muzieksoftware, voor mijn plugins, voor aanvullende samples en geluiden. Jarenlang betaalde ik maar wat graag voor mijn Flickr account, totdat Yahoo zo stom was om dat account om zeep te helpen door het gratis te maken. Tja, daar zeg ik dan ook geen nee tegen! En ik typ deze blogpost op de duurste MacBook Pro die je kunt kopen. Allemaal producten en diensten uit hogere segment dus. Geen cheap ass meuk.
(foto onder CC BY: Harry Marmot)
Categorieën
Live
Ik heb het oude internet nog gekend. Een internet dat traag was. Zelfs een plaatje moest je in postzegelformaat op je site zetten want anders jaagde je iedereen die kwam kijken naar je webpaginaatje op hoge kosten. Met hun 14k4 modems. Toentertijd dachten we nog niet na over video. Zelfs geluid was toekomstmuziek. Maar inmiddels streamen we HD video met gemak op onze smartphones. Wie had ooit gedacht dat het zo snel zou gaan? Internet is even zo snel als radio en televisie. Vrijwel zonder vertraging. Live. Instantly.
Toch zitten wij bloggers nog wel een beetje in het oude tijdperk. Want hoewel Twitter en Facebook hebben aangetoond dat live-conversaties fantastisch kunnen zijn, op onze blogs doen en kunnen we dat nog niet bieden. Wij bloggers publiceren een (lange) lap tekst en hopen dat er reacties op komen. We wachten na het publiceren af totdat we via email een melding krijgen dat er een nieuwe reactie is gekomen op ons blogje. De meeste interactie vindt echter wel direct plaats op Twitter of Facebook maar op het blog blijft het vaak stil. Omdat het comment-systeem sterk verouderd is. Het is niet live, niet direct. Het intypen van een reactie kost de bezoeker heel veel moeite en als bezoeker voel je niet goed aan of anderen ook aan het reageren zijn. Sterker nog: vaak zijn er geen anderen die reageren. Na het publiceren van een comment moet je de pagina zelfs in zijn geheel herladen. En dat geldt voor al je bezoekers die reageren. De vereniging van F5-ers, club Refresh The Page, hoopt dat er nieuwe reacties komen. Tja, Twitter heeft met haar live updates simpelweg gewonnen. Niets refreshen, gewoon direct lezen. Niet zo gek dus dat gisteravond na de WK overwinning op Spanje met 5-1 het op Twitter regende van de interessante tweets vol grappen. Zoiets zie je tijdens het songfestival ook gebeuren. TV kijken zonder Twitter is simpelweg een stuk minder leuk. Vandaar dat inmiddels 50+ ook massaal begonnen is met het omarmen van Twitter.
https://twitter.com/MarcelEvenblij/status/477557162869542912
Terug naar de discussie. Nu zijn er wat systemen zoals Disqus die wat aanvullende functionaliteit bieden wat zeker aardig kan zijn. Zo heeft Disqus een edit-knop om uit een reactie je eigen typfouten te halen. Maar mijns inziens ontbreekt het bij deze services ook aan een belangrijke functionaliteit: de trackback wordt genegeerd. Maar goeds ook van WordPress zou je veel meer ontwikkeling op dit vlak verwachten, zoals bijvoorbeeld die edit-knop. Maar qua innovatie blijft WordPress toch behoorlijk achter. En is men op het conservatieve af qua nieuwe functionaliteit. Dus zijn het vooralsnog tools zoals Twitter of Facebook waar de echte conversaties plaatsvinden.
Hou me ten goeden, bovenstaande geldt niet alleen voor bij voetbalwedstrijden of songfestivals maar echt voor elke vorm van content. Ons menselijk gedrag is namelijk gebaseerd op de conversatie, het praten. En om die conversaties zo goed mogelijk te laten verlopen moet er zo min mogelijk sprake zijn van ruis op de lijn. De techniek moet snel zijn en via een gemeenschappelijke taal verlopen.
Wij bloggers denken nog teveel vanuit de gedachte en kracht van het vrij publiceren. Wat dat betreft denken we als journalisten van een krant alleen is ons medium digitaal in plaats van papier. Je moet niet denken dat door iets te publiceren je klaar bent. Nee, dan begint het pas! De wereld van pak ‘m beet een jaar of 5 geleden zat anders in elkaar dan anno nu. Radicaal anders. Vroeger was het publiceren voorbehouden aan een relatief kleine elite club. Tegenwoordig kan en doet iedereen het. Daarmee is de publicatie slechts een aanzet geworden tot conversatie, tot communicatie. En het maakt onze verbondenheid beter zichtbaar dan ooit tevoren. Vanuit gelijkwaardigheid.