Wij mensen willen alles maar proberen te begrijpen en te verklaren. Maar de basis, waarom we leven en waarom we doodgaan, is zelfs een groot mysterie. We kennen onze oorspronkelijke drijfveren en doelen dus niet eens. Daarom zie je de wetenschap ook alle kanten opschieten. Telkens wordt iets anders aangetoond. Zwaartekracht, wat dan ook. Het ene jaar dit, het andere jaar dat.

De chaos waarin we leven, het zoeken naar houvast, woorden schieten te kort om die grote zaken mee uit te drukken. En we snappen niet hoe of het zit. Hebben geen flauw benul. Het accepteren van chaos is denk ik het enige dat echt nut heeft, omdat het dat is, chaos. Of noem het imperfectie. Vaagheid. Het compleet niet weten. Kortom: we gaan gewoon een beetje meesurfen en alles niet te serieus nemen, oké? Ons brein wil orde aanbrengen, de zaken opdelen om maar iets te doen te hebben. Maar we komen er nooit achter. En ons brein denkt teveel.

Laat ons genieten zolang het kan. Wij, voortgekomen uit een botsing tussen een uit de klauwen gelopen zaadcel en een eitje. Freaking waanzinnig toch? Maar als je mij vraagt hoe dat nou kan? Één groot mysterie! Laat het zo zijn.