Het heeft mij weleens aan zelfvertrouwen ontbroken. Ik dacht dat ik niet goed genoeg was. Ik keek teveel naar anderen. Ik hechtte teveel waarde aan het oordeel van anderen.
Het is een risico dat op de loer ligt. Het kan erin sluipen. En let wel, twijfel is goed want daar wordt het alleen maar beter van, maar een gebrek aan zelfvertrouwen niet. Het is een vorm van angst. Faalangst.
En het is zo Nederlands, dat weinige zelfvertrouwen. “Doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg”.
Die grijze mentaliteit. Niet durven op te vallen. Het maaiveld.
Wij Nederlanders zijn te weinig trots op wat we doen en maken. We wijzen maar wat graag richting Amerika. Of we gaan het in China zoeken. Bedrijven die we nog een exportprijs meegeven ook.
We zijn pas trots op andere Nederlanders als zij zich ergens anders in de wereld hebben bewezen. Onze politiek doet er driftig aan mee. Nederland in de uitverkoop. Met als gevolg dat bedrijven als Philips en Shell razendsnel naar het buitenland wisten te verkassen.
Het is een mentaliteitskwestie, dat populistische neerkijken op onze eigen cultuur. Toch is Nederland een land waar we juist trots op zouden moeten zijn. Obama positioneren we maar wat graag voor De Nachtwacht. En wat te denken van wat recentelijk The Common Linnets geflikt hebben?
Het nummer Calm After The Storm is een sober en eerlijk liedje. Totaal niet des Songfestivals. Maar het zette daardoor juist het circus van het Songfestival compleet op zijn kop. Geen opsmuk, gewoon een simpel liedje dat eenvoudig uitgevoerd werd. Zij brachten echte muziek terug naar een festival dat afgegleden was naar een groot tenekrommend clownesk gebeuren.
Een dag later kwam deze Neil McCormick met dit geweldige stuk. Nederland, het land van de echte liedjes. Het land van lef. Het land van stoer tegen de stroom in zwemmen. Het mag weer, we mogen weer trots zijn. En ik hoop voor heel lang.
Claudia de Breij en Paul de Leeuw geloofden er niet in. Net als Albert Verlinde. Ach, wat weten zij nu van muziek? Het ging allemaal op dat lacherige toontje: nee hiermee gaat Nederland natuurlijk nooit het Songfestival winnen.
Dit keer nu eens niet een succesverhaal van een over het paard getilde DJ die achter een groot altaar op play drukt. Zo’n gekkie die voor de rest van de avond met zijn handen in de lucht staat te wapperen omdat die handen helemaal niets anders te doen hebben.
Nee, dit keer een verhaal over echte muziek die met bloed, zweet en tranen tot stand was gekomen. Muziek met een ziel. De trots viel bij Ilse en Waylon van de gezichten te lezen. Zelfs nog ruim voordat ze op dat Europese podium stonden. Maanden ervoor had Paul de Leeuw nog een flauwe grap over de hoed van Waylon gemaakt in een uitzending van De Wereld Draait Door.
Maar goeds, het gebeuren had grote impact. Ook voor De Wereld Draait Door. Want afgelopen maandag zaten bij De Wereld Draait Door geen Ilse en Waylon aan tafel. Die hadden hun lesje wel geleerd. En dus had DWDD bij gebrek aan beter voor de zoveelste keer Claudia de Breij en Paul de Leeuw aan laten treden.
Ilse de Lange en Waylon hadden er overduidelijk geen zin in om slechts een stukje van het nummer in die 1 minuut te proppen die De Wereld Draait Door van muzikanten eist. Bij RTL Late Night kun je als band gewoon het hele nummer spelen en dus zaten ze daar. Het getuigt van disrespect voor muziek dat De Wereld Draait Door het blijkbaar nog steeds, na al die jaren, niet kan opbrengen dat een band het volledige nummer uitvoert. En Matthijs pretendeert nog wel een grote muziekliefhebber te zijn. Dat gaat er bij mij dus niet in.
Zelfvertrouwen heeft natuurlijk ook alles met het bloggen te maken. Wees als blogger dus niet jaloers op radio, televisie, kranten en magazines. Want jij blogger, jij schrijft digitaal. Iedereen kan je lezen. Jij bent de toekomst. De toekomst van Nederland.
