Het is niet erg als een bepaald geluid wat doffig klinkt.
Het is niet erg als er soms teveel galm klinkt.
Het is niet erg als een bepaalde partij niet zo soepel grooved.
Het is niet erg als er wat vervorming op de bas zit.
Het is niet erg als een patroon gecomputeriseerd klinkt.
Het is niet erg als de gitaar wat ruist en bromt.
Het is niet erg als het ene kanaal wat harder klinkt.
Het is niet erg als de zang niet loepzuiver is.
Waar het om gaat is dat de muziek contrastrijk is.
Met contrasten tussen hard en zacht.
Tussen warm en koud.
Tussen diep en helder.
Tussen schoon en vervormd.
Tussen spanning en ontspanning.
Sommige mensen houden niet van klassieke muziek, met name episch orkestwerk. Terwijl ze speelfilms met dat type muziek prima kunnen verdragen.
Of neem avontuurlijke elektronica, die velen niet zo snel zullen uitkiezen om op hun smartphones te draaien. Maar schotel het voor in een voorstelling van moderne dans en ze vinden het ineens wel te gek.
Samengesteld wordt alles een ander verhaal. Zou je inzoomen op een bepaalde laag dan vind je het misschien niet mooi, maar met een andere laag erbij wordt het wel ineens mooi. En vaak vormen ogenschijnlijke tegengestelde lagen juist voor een uitdagende blend. Dan gaat er iets broeien. Sterker nog: als je iets maakt dat heel goed klinkt of er mooi uitziet dan kan het best wat dissonants of lelijks gebruiken als tegenwicht. Een goed liedje eenvoudig uitgevoerd op een simpele niet loepzuivere gitaar met wat bijgeluiden op de achtergrond, het goeie lied blijft een goed lied en wordt er wellicht spannender door. Of maak een foto van een geweldig onderwerp maar niet super scherp, duidelijk zichtbaar zonder statief gemaakt, en terwijl er tegenlicht op de foto terecht komt. Het onderwerp blijft ijzersterk en de boodschap komt toch wel binnen. En die niet-perfectie geven we vaak het stempel: sfeer.
Perfectie is sowieso saai.
Een blik in de natuur en je ziet dat blauw en groen naast elkaar bestaan. We noemen dat niet voor niets contrastrijk.
Producer en technicus Tchad Blake leerde mij. Via muziek. Ik heb de man nooit ontmoet.
Misschien via Tom Waits. Of nee, het Kiko album van Los Lobos waarschijnlijk. Dat eerlijke geluid. Met diepte. En echte muziek.
In 2005 nam Tchad Blake de tijd om op Gearslutz.com een paar vragen te beantwoorden.
What *is* important?
Tchad: For me, I like contrast. High contrast, contradistinction. So I need gear that will allow me to capture and create that environment.
B&W example= A beautiful soft voice/song/performance contrasted with a tough/lo fi recording of it, or vice versa. Sometimes within the song, other times within the album as a whole (exampl. song1=crunchy, song2=clean, song 3= mixed bag etc..)
If everything sounds absolutely pristine I loose interest as I do if it all sounds crunchy or lo fi. I like these disparate sounds to co-habitate as they sometimes do out in the world, pulling my emotions every which way.
I used to record construction sites because of this. Brutal loud clangs mixed with soft hums of diggers and hissing of water jets, mixed with beautiful echoey squeals of rubbing steel all bouncing around a mud pit. Live and dead at the same time. Incredible.
That’s what I require for a recorded emotional landscape.
Samen met David Hildalgo en Louie Pérez van Los Lobos plus producer en toetsenist Mitchel Froom vormde hij de Latin Playboys. Ze maakten 2 geweldige albums. Die moesten voor mij besteld worden. Ik ken niemand die ze ook heeft. Wonderlijke muziek. Magisch qua klank.
Tchad Blake is de enige technicus waarvan ik weet dat hij met een gitaar op schoot en wat kleine percussie-instrumenten bij de hand zijn mixen doet. Daar waar andere technici wat hoog erbij draaien in de gitaar om het scherper te laten klinken, pakt Tchad een shaker en vult het op die manier aan.
Tijd voor een voorbeeld. Het nummer If van de Latin Playboys afkomstig van hun gelijknamige album: if (mp3)
Het begint met een gitaar met hele sterke wow&flutter (waarschijnlijk een 4-track opname op cassette van David Hildalgo gemaakt aan de keukentafel), waarna de andere gitaren bijvallen en vervolgens de stem van David Hildalgo met een prachtige zachte echo inzet.
Producer en technicus