dood

Er zijn 8 berichten getagd als dood.

Heroes in de hemel: David Bowie is overleden

David Bowie overleed op 10 januari 2016 aan de gevolgen van leverkanker op 69-jarige leeftijd. Met hem gaat een groot kunstenaar verloren. Een vernieuwer die popmuziek voor altijd heeft weten te veranderen.

In het geweldige boek Abbey Road to Ziggy Stardust van technicus en producer Ken Scott beschrijft hij dat de single van het gelijknamige album Space Oddity er bijna niet gekomen was. Producer Tony Visconti haatte het nummer zo erg dat hij weigerde het op te nemen. De opname werd daarom geproduceerd door Gus Dudgeon. En hoe! Space Oddity is het nummer dat die plaat uniek maakt mede dankzij het geweldige arrangement met de duidelijk hoorbare strijkers die uit een Mellotron (lees: analoge sampler) komen, bespeeld door Rick Wakeman.
Lees verder →

Gezien: Hollands Deep en 1-2-3-4 van Anton Corbijn

Het leek ons (samen met Karin) vandaag een goed idee om de combinatie-exposities van Anton Corbijn in zowel het Haags Gemeentemuseum als het Haags Fotomuseum te gaan zien. Anton is niet vies van een goed potje symboliek. Wel zo toepasselijk dus voor een Goede Vrijdag.

Met Hollands Deep wil Anton zijn werk als kunst tonen, vandaar dat dit werk in het Gemeentemuseum te zien is. In het Fotomuseum ligt de focus geheel op bands en muzikanten met ondersteuning van goeie 1-2-3-4 popmuziek die uit de boxen klinkt.

Miles ziet u
Miles Davis
Danny DeVito
Joni Mitchell en Willie Nelson
Jeff Koons
Filmattributen
David Byrne
Kraftwerk
speciaal menu
Gemeentemuseum
Johnny Rotten
U2 (inclusief vaders van)

(klik op bovenstaande foto’s om er doorheen te bladeren)

Anton Corbijn, de beeldvervormer

De beeldvorming van de popmuziek werd in de 80-er en 90-er jaren gevormd door Anton Corbijn. Je pikte zijn foto’s er zo uit in de OOR. Het harde contrast, de grove korrel, de symboliek en de humor, het zat er allemaal al vrij vroeg in. Eigenheid.

Popmuziek kan niet zonder beeldvorming. En Anton weet elke band het juiste cachet te geven. De 1-2-3-4 expositie laat het zien. Breekbare musici die een imago krijgen, verheven, abstract en symbolisch. Anton haalt het allemaal naar boven.

Door met Anton te werken komt Depeche Mode van haar popimago af en wordt ze serieus genomen. De foto’s van Anton zijn rauw en soms zelfs onscherp. Anton is dol op onscherp. Meestal laten ze een kant van de persoon zien die we nog niet eerder van hem of haar zagen. Een breekbare Miles die je aandachtig aankijkt. Clint Eastwood die met zijn vingers een fictief pistool op ons richt. Mick Jagger in een jurk met oorbellen in en lippenstift op.

De vlucht

Het verschil tussen de Hollands Deep en de 1-2-3-4 expositie is niet zo heel groot. Beide exposities zijn grotendeels zwart-wit collecties. En in beide collecties stikt het van foto’s van muzikanten. Maar er zijn verschillen, de 1-2-3-4 expositie laat de impact van de fotografie op het imago van bands en muzikanten zien. Het is een muzikanten-expositie. De Hollands Deep expositie daarentegen laat een kant van Anton zien die de kunstzinnige mogelijkheden van de fotografie verkent.

Voor Anton vormde muziek en fotografie een vlucht uit zijn zwaar christelijke opvoeding. In een interview vertelde hij ooit dat hij zich tijdens de doop van zijn jongere zusje zich realiseerde hoe hij met haar in zijn armen over de graven van de doden in de kerk naar voren liep. In huize Corbijn was de dood het gesprek van de dag. Vader was dominee en over gevoelens werd niet gesproken.

Anton emigreerde naar Engeland, eind jaren 80 in de nawee van de Punk. Het is in deze periode dat Anton de beroemde foto van Ian Curtis van Joy Division maakt. In een metrotunnel kijkt Ian achterom terwijl de rest doorloopt. Een lucky shot. En een foto die wordt bezegeld met de zelfmoord van Ian, kort daarna.

De dood een hak zetten

Anton toont in beide exposities foto’s van mensen die allang zijn gaan hemelen. Toch zijn het geen kerkhoven, deze exposities. Op de foto’s is iedereen nog altijd springlevend. Het is Anton zijn persoonlijke spel met de dood.

Halverwege de wandeling vroeg ik me plotseling wel af waarom Keith Richards eyeliner gebruikt. Grote kans dat Anton het antwoord weet. Maar goeds, dat terzijde.

(bovenstaande foto’s staan ook in een set onder mijn Flickr account)

Die serieuze Robin Williams…

Robin Williams werd gisteren door de politie levenloos aangetroffen in zijn huis in Marin County, Californië. Alles wijst op zelfmoord door verstikking. De man wordt door iedereen geprezen om zijn humor. Dat doe ik ook, maar ik prijs hem nog meer als serieus acteur. Hij was fantastisch in The World According to Garp. Hij was fantastisch in Awakenings. Hij was fantastisch in One Hour Photo. Hij was fantastisch in Insomnia.

En hij was geniaal in Good Will Hunting.

(omslagfoto: still uit Good Will Hunting)

Een echt blogger blogt alvast ook voor na zijn dood

Al eens eerder blogde ik over onze onsterfelijkheid online. Met daarin het verhaal van de vrouw die jaren naar de dood van haar zoon nog een brief van hem ontving. Ik moest weer aan haar verhaal denken omdat Karin over IkRIP begon.

Bloggers hoeven online niet dood te gaan. Het aantal personen die je IRL in je leven ontmoet zijn er sowieso minder dan het aantal lezers. En voor wie blogt de blogger? Maak je eigen daarom als blogger onsterfelijk! Doe het voor je lezers!

Hoe? Simpel, een paar ideeën:

  • elke maand blog je tenminste 1 blogpost voor na je dood, ga er gemakshalve maar vanuit dat je niet ouder wordt dan 95, en schedule die post in
  • (vervolgens moet je niet al te snel het loodje gaan leggen want anders zadel je je publiek nog steeds met een leegte op!)
  • aan WordPress zou natuurlijk ook door een slimme vogel (ik heb geen tijd) de functionaliteit toegevoegd kunnen worden dat als er een .rip bestand wordt aangetroffen in de siteroot alle posten die op de status ‘afterdeath’ staan per vastgestelde tijdseenheid gepubliceerd zullen worden
  • de dooier blogger kan ook tijdens zijn leven nog een ghostwriter aanwijzen mochten de blogposten ooit opraken

Zomaar wat ideeën om je lezers straks niet teleur te stellen door er ineens tussenuit te knijpen.

Was getekend,

Een blogger. Slechts wat tekst op het scherm. Zuiver virtueel. Onaantastbaar.

Lilian Vieira zong voor Quintus Kessler

Het was zover. Vandaag. Nieuw Eik en Duinen. Zijn crematie.

Lilian Vieira (Zuco 103 en heeft vaak met Quintus gespeeld) zong twee nummers voor Quintus. Niemand vertegenwoordigt in Nederland het muzikale Brazilië beter dan zij. Quintus zou het met een big smile aangehoord hebben.

Het was indrukwekkend. De stroom aan foto’s die in een slideshow gepresenteerd werd, zijn muziek die klonk, de verhalen van zijn broers en vrienden. Quintus was een soort Pieter Pan en Pietje Bel ineen. Hals over kop besloot ‘ie op zijn 19e vanuit de States naar Rio te verhuizen. Omdat ‘ie verliefd was op Brazilië. Bijna geen geld, zonder concreet doel. Brazilië was toen een echt derde wereldland. Quintus kon dat geen reet schelen. Verliefd is verliefd.

Quintus deed volslagen zijn eigen ding.

Ik heb zijn laatste opgeschreven woorden gehoord: liefde, compassie en integriteit. Op het eind accepteerde hij de dood. Door teveel te houden van het leven is het lastig de dood te accepteren, maar het lukte hem.

Sonja Barend was ook bij de rouwplechtigheid aanwezig.

De beelden van Quintus, 49 jaar, met rollator, met rolstoel, ze waren verschrikkelijk om aan te zien maar deden me tegelijkertijd beseffen hoe het echt zit. Geloof in je dromen. Hou van je dromen. En voer je dromen uit. Nu! Want ooit ga je dood.

Hij laat wat achter. Pijn, maar vooral ook hoop. Die dromen.

Vriend Quintus Kessler is overleden

L-R: Marco, Quintus, Carlos

L-R: Marco, Quintus, Carlos

Via de stats van mijn blog zag ik zoekacties op ‘quintus lessler overleden’ binnenkomen. Een typfout, dat moest Quintus Kessler zijn, en dat kan toch niet?!? Het kan toch wel.

Op Haags Pop Podium lees ik:

Eind vorig jaar keerde Kessler ernstig ziek terug naar Den Haag voor een behandeling. Het mocht niet baten en overleed op maandag 17 januari 2011. Quintus Kessler is 49 jaar geworden.

De crematie is op dinsdag 25 januari om 12.30 uur op Eik en Duinen.

Ik vertelde gisteren nog over Quintus in de uitzending van Ongehoord Goed van KX Radio.
Lees verder →

Muziek A-Z: N

Elke zaterdagavond zondagmorgen een letter uit mijn muzikale ABC.

ken je dat verhaal van Nico?

The Velvet Underground & Nico

zonder Nico was er geen kloot aan

Een model

en doof aan 1 oor

Zelfs Andy ‘ik maak zeefdrukken van tekeningen die ik van soepblikken maak’ Warhol kreeg er een rijpe banaan van in z’n broek

spoot 15 jaar heroïne in dat goddelijke lijf

Kickte af

en vond de dood in een fietsongeval.

Zijn we online onsterfelijk?

Wat gaat er gebeuren als je dood gaat?

foto: echiner1 / licentie: CC BY-SA

foto: echiner1 / licentie: CC BY-SA

Het beeld gaat op zwart. Ze heffen jouw YouTube account op.

Je Flickr account, je blog, je Twitter account, noem maar op, allemaal weg. Kwestie van tijd.

Elke dag gaan er mensen dood en verdwijnen de online accounts die zij hadden aangemaakt.

“this video is no longer available”

Tenzij de nabestaanden die accounts laten bestaan, laten doorleven.

Een dood-account, dat mag blijven bestaan.

Een Amerikaanse vrouw komt er jaren later achter dat haar overleden zoon een blog had.

Op een dag ontvangt een Amerikaanse vrouw een brief van haar zoon die al jaren dood is. Hij had hem aangemaakt met een online service waarmee je jezelf in de toekomst een brief vol toekomstverwachtingen kon toe laten toesturen.

Op een dag ontving zijn moeder die brief. De zoon was al jaren dood. En via de brief kwam ze erachter dat haar zoon een blog had. Ze besloot deze gewoon online te laten staan. Haar zoon was een actieve blogger geweest. De moeder heeft nu nog voor jaren leesvoer. Af en toe reageert ze nog op een blogpost uit het verleden van haar zoon. Ook anderen doen dat soms. Alsof hij er nog is. Onsterfelijk op internet.