Voor de tweede maal deze week kwam Donald Fagen in mijn droom voor. Dit maal had ‘ie een zonnebril op en een gitaar meegenomen. Net zoals ik, met uitzondering van de zonnebril.

We waren met een boot naar een groot festival gekomen. Ik voelde dat we in Nederland waren.

Met Donald sprake ik de hele tijd. Wel miste ik soms wat respons van hem aangezien hij die zonnebril ophad. En zelf sprak ‘ie niet zoveel. Een oude zangeres van een vroegere band was er ook. Zij liet ons samen achter in een ruimte omdat zij ergens moest optreden. Op een gegeven moment ben ik haar gaan zoeken en trof haar aan het bed van een overleden vriend. Hij leefde nog! “Waarom heb je dit gedaan?”, vroeg ik hem. Hij bleek zijn eigen dood in scene te hebben gezet omdat hij er tussenuit wilde piepen. Hij gaf toe dat hij toen al behoorlijk ziek was. Bij zijn lever zag ik een behoorlijke verdikking. Toch was ‘ie goedlachs en straalde rust uit.

Ook hij was altijd een groot liefhebber van de muziek van Donald geweest en was dus blij verrast om ons samen te zien. Ik legde een arm om de schouder van Donald en vertelde de zieke vriend: “wij gaan samenwerken”. Kort daarna raakte ik nog een tijdje in paniek omdat ik mijn gitaar kwijt was. Toen ik die eenmaal weer had teruggevonden konden we naar huis. Ik nam afscheid van Donald en voor ik het wist was hij dan ook echt weg.

Moederziel alleen achtergelaten, zo voelde het, zocht ik naar een auto of een bus die me naar de boot kon brengen. Ik kreeg van een vreemde een lift aangeboden en werd wakker.