Vanmiddag was ik aanwezig bij de opening van de expositie One Planet in het Haagse Museon. Deze expositie zal 10 jaar lang te zien zijn. De installatie Lotte en Vince van Frans Hofmeester is voorzien van mijn muziek. De expositie werd vanmiddag door Ban Ki-moon hoogst persoonlijk geopend.
De muziek die in de installatie gebruikt wordt is bekend van de time-lapse video ‘Portrait of Lotte, 0 to 16 years in 4 ½ minutes’ die op YouTube inmiddels ruim 5 miljoen keer bekeken is:
Omdat ik samen met Tom America de nieuwe formatie ‘zegzeg’ begon kwam ik Cor Jaring op het spoor. Ik had weleens een foto van de provofotograaf met het Magische Pershelm gezien maar veel meer wist ik niet over hem. De song Dat is ’n tik van me waarvoor Tom de stem van Cor leende (zie hier) gaan we met ‘zegzeg’ live-on-stage naar de mensen toebrengen. Daarbij zal ik mij wapenen met een elektrieken gitaar.
Ik besloot op onderzoek te gaan en stuitte op een kleurrijk figuur. Een Cor die leefde op nicotine, drank, fotografie en sterke verhalen. Cor was niet gespeend van ook maar 1 piepklein haartje bescheidenheid. Cor was de beste fotograaf, zo vond ‘ie zelf.
In het museum Huis Marseille is de expo Cor was hier te zien, samengesteld door fotograaf Sander Troelstra. Ik ontdekte er nieuwe dingen. Fotografie die zichzelf helemaal niet hoeft te overschreeuwen omdat het ronduit geweldig was. Ik zag een Cor in Tokyo, een Cor in Indonesië. Een Cor die last had van heimwee en vaak met zijn ziel onder z’n arm liep als ‘ie weer eens moederziel alleen aan de slag moest in een ver land. In een brief aan zijn vrouw Willy uit 1966 laat hij weten dat hij overspannen is en van de dokter in Tokyo een vitamine-injectie gekregen heeft. In Indonesië fotografeert hij Soekarno en verblijft zelfs in diens paleis. Daar ontmoet Cor ook de zangeres Nancy Sinatra die hem vraagt om naar Amerika te komen om Amerikaanse celebrities te fotograferen. Cor past en keert zo snel mogelijk weer terug naar Amsterdam.
Misschien was het een sterk verhaal want Cor was gek op sterke verhalen en kon ze als de beste vertellen. Het waren vaak complete verzinsels. Menig maal “vergiste” hij zich zelfs over wie een beroemde foto gemaakt had. Zoals in zijn provoperiode een paar keer gebeurde.
In de laatste tweeënhalf jaar voor Cor zijn dood gaat fotograaf Sander Troelstra hem met zijn camera volgen. Hij herkent zich in Cor, in de liefde voor underdogs en het ongewone. Cor laat zich fotograferen want zelf kan hij het niet meer. “Een halve Cor”, zo noemt Cor zichzelf op mindere dagen. Chronische pijnen hebben hem de das om gedaan. Maar met Sander kan ‘ie er tenminste nog over vertellen, over die goeie ouwe tijd. Het voelt voor Cor alsof ‘ie nog een beetje aan het werk is.
Volgens zijn dochter ging Cor geheel zijn eigen gang, wat volgens haar te bewonderen is. Maar de kinderen hadden het zeker niet makkelijk vroeger. De vaak afwezige vader zat tot diep in de nacht in de kroeg en dronk het verdiende geld op. In een korte docu die tijdens de expo vertoont wordt zie ik hoe de tranen over de wangen van zoonlief rollen als ‘ie een foto van Cor ziet tussen de Indonesiërs. Hij voelt de weemoed van pa. De fotograaf die gedwongen is om geld te verdienen, desnoods in een ver land. De ambitie riep. Maar hij zat liever in Amsterdam.
Het leven is een verhaal dat gemaakt moet worden.
(omslagfoto gepubliceerd onder CC BY-SA op Nationaal Archief: Jac. de Nijs)
Ik zag deze documentaire gisteren in het Gemeentemuseum Den Haag. Daar is de expositie Happy Days te zien over de creatieve jaren in Den Haag. Zo vlak na de oorlog was Den Haag aan vernieuwing toe en schroomden de kunstenaars het experiment niet. Dat geldt overigens niet alleen voor de beeldende kunst, met vernieuwende abstracte kunst van Zero die in Den Haag een behoorlijke voedingsbodem had, maar dat geldt ook zeker voor de muziek. Vooral door toedoen van componist, muziekpedagoog en directeur van het Haags Conservatorium Kees van Baaren met zijn pionierswerk voor twaalftoonsmuziek (zonder modale harmonie, zonder toonsoort) en o.a. ook theatermaker Dick Raaijmakers die beeldende kunst, film, literatuur, theater en muziek samensmolt. En wat te denken van de Indorock en vele Haagse popbandjes die hier ontstonden? Of Radio Veronica voor de kust van Scheveningen?
(voor bovenstaande slideshow heb je Flash nodig, voor non-Flash zie deze set op Flickr)
In het centrum van Den Haag, in de Haagsche Bluf neemt de standupgallery.com een winkelpand tijdelijk antikraak in de occupy voor kunstenaars en exposities. Afgelopen vrijdag mocht ik daar tijdens de opening van de expositie Self-Image met Heide een paar liedjes komen spelen.
Ik begeleidde Heide op akoestische gitaar. Moet ik/we vaker doen, want het is weliswaar erg naakt zo onversterkt maar wel zeer bevredigend. Tussen ons en het publiek zit niets, alleen een beetje lucht. En nadat ik de noten heb aangeslagen en Heide haar noten heeft gezongen sterven ze weg. Je moet de tijd dus zien te vangen zolang het duurt.
De expositie bestaat uit een combinatie van self-images die Sytske Roskam maakte, soms met een neutrale blik, soms blij, soms verdrietig, heel eerlijk èn de expositie Hart Op Straat van mijn partner Karin Ramaker. Op diverse muren zijn de foto’s in een speelse mozaïekvorm opgehangen.
Aan de bezoekers was gevraagd om wat eten en drinken mee te eten. Karin en Sytske hadden zelf ook het een en ander “voor het geval dat” geregeld. Het resultaat was een overvloed aan eten en drinken en een bere gezellige sfeer. Tussendoor klonk er geen muziek, iets dat volgens mij niemand miste. Het is juist heerlijk babbelen zo op die manier.
Leuk om mee te maken wanneer creativiteit op zo’n leuke manier bij elkaar komt. De expositie is nog tot en met 18 november gratis te bezoeken van woensdag t/m zondag te bezoeken @ Standup Gallery.
Een documentaire over het proces van co-curatie voor de expositie ‘Oramics to Electronica’ die vorig jaar in The Science Museum van Londen gehouden werd.
Gezien @ punk expo God Saved The Queen. Zie ook vpro.nl/nofuture.
We willen die tijd terug! Nu! DIY, hack all systems and go!
I WANNA DESTROYIIIIII!
Een wat oudere vrouw begon een gesprek met mij. Gisteren, in de trein naar Tilburg. Ze bleek Ian Curtis (Joy Division) te hebben gekend en vertelde over de ware reden van zijn zelfmoord. Ook Roman Polanski had ze weleens ontmoet. Wonderlijk. Met ogen die heel apart opgemaakt waren.