David Bowie zong het al: Fame. Een behoorlijk sombere song over bekendheid, faam. David creëerde niet voor niets al die alter egos zoals Ziggy Stardust. In interviews gooide hij altijd olie op het vuur om de verwarring te vergroten. Des te controversiëler, des te beter, des te meer afstand tot de persoon die hij echt was. Maar er viel niet aan te ontkomen, men zat hem op de huid. Het moet een zeer bedreigend gevoel zijn: mensen ontmoeten die je denken te kennen maar totaal geen idee hebben wie je werkelijk bent.
Neem bijvoorbeeld het beroemde fragment uit de documentaire Imagine over John Lennon. Een fan slaapt al een paar dagen in zijn tuin. John spreekt hem aan. De fan citeert wat teksten en spreekt zijn adoratie voor John uit waarop John antwoord:
Don’t confuse the songs with your own life
John Lennon
De fan denkt John echt te kennen. Vervolgens wordt het lachwekkend wanneer de fan citeert:
Boy you gonna carry that weight a long time
Een tekst nota bene van Paul McCartney ….
I am just a guy who writes songs
John Lennon
En een mooie link tussen het voorafgaande: John Lennon schreef de song Fame samen met Bowie.
Zonder Bowie geen Lady Gaga. En zij lijkt dus nu met hetzelfde probleem te worstelen. Met haar vele andere artiesten. Er zit overduidelijk een grens aan faam. Natuurlijk, iedereen die iets maakt wil dat het gelezen, gehoord, of gekocht wordt. Maar faam doet iets anders, het zorgt ervoor dat mensen bekend worden omdat ze telkens in de media te zien zijn, niet zozeer om wat ze maken.
Kim Kardashian wordt op Wikipedia een “televisiepersoonlijkheid en socialite” genoemd. Die is bekend vanwege haar bekendheid. Iedereen kent haar. Maar wat ze doet? Bekend zijn.
Op de Nederlandse televisie zie ik regelmatig schrijvers voorbijkomen. Hierdoor worden ze steeds bekender maar niet zozeer vanwege de boeken die ze schrijven, maar puur omdat ze hun kop op tv laten zien. Elke keer dat er weer een schrijver bij DWDD te zien is zorgt dat voor meer aandacht, maar niet voor zijn of haar schrijverij. Het merendeel van het kijkerspubliek zal immers nooit een boek van die schrijver kopen.
Faam zorgt voor verwachtingen. Normale mensen mogen fouten maken maar bekende personen niet. Begaan ze een fout dan duikt de media erop. En heb je als muzikant een succesvol album afgeleverd dan verwacht de media dat je dat kunstje op herhaling kunt leveren.
Faam is een buitenproportionele uitvergroting van een klein aspect dat jou vormt. Je maakt misschien goeie muziek of je kunt leuk schrijven. Tja met jou vele anderen. Ik zeg altijd maar: de beste muzikanten kent het grote publiek niet. Daar hoor ik Matthijs nooit over bij DWDD. En dat is misschien maar het beste ook.