#followme documentaire: nep wordt serieus genomen

We vinden het allemaal niet leuk als iemand zich anders voordoet dan ‘ie werkelijk is. Tenminste dat dacht ik, maar na het zien van #followme VPRO documentaire denk ik daar anders over. Programmamaker Nicolaas Veul is in de wereld achter Instagram gedoken, een wereld die bestaat uit verkopers en kopers van likes en followers.

Geen enkele verkoper van likes wil geïnterviewd worden met uitzondering van een verkoper die onherkenbaar in beeld wordt gebracht inclusief stemvervormer. Zo bang is ‘ie dus dat hij ontmaskerd wordt. Bang voor wie? Voor Instagram misschien? Nicolaas bezoekt het kantoor van Instagram in Amerika alvorens er eerst een paar emails naartoe te sturen. En wat denk je? Ze willen hem (lees: journalist) niet te woord staan. En bij de balie wordt hem verboden te filmen. Instagram roept ons op zoveel mogelijk foto’s en video’s openlijk te delen, maar zelf is een tot op het bot gesloten bedrijf. Heel cynisch en hypocriet.

Mijn bek viel meerdere malen open tijdens het kijken. Je wordt moedeloos van zoveel nepheid van de “influencers” die voor de camera verschijnen. En let wel, niet allemaal kopen ze likes, sommige jagen op likes door foto’s te plaatsen die het publiek wil zien. Maar ook die foto’s zijn fake. We zien hoe zo’n influencer “gezellig” op een terras een hamburger zit te eten. Het lijkt net alsof hij een hap neemt, alleen neemt hij geen hap. Hij laat de hamburger zelfs onaangeraakt op een bank achter. Zelf is ‘ie geen maatje teveel, ik vermoed uit angst dat mensen hem dan niet meer okay zullen vinden. Alles voor het perfecte plaatje dus, ook al is dat plaatje volkomen fake. Een dombo kijkt erna en zal denken: “goh wat een leuk leven.” Zelfs ouders blijken likes voor hun kinderen te kopen, dan vallen ze niet zo uit de toon… en dat noemt zich opvoeders?

Ook de grote sterren blijken aan dit systeem mee te doen en kopen op grote schaal hele volkstammen (miljoenen!) aan fake followers, een percentage dat soms oploopt tot wel 40%! En het is nog vrij effectief ook want een foto met heel veel likes “die moet wel goed zijn”, zo denken heel veel domme mensjes. De aantrekkingskracht van getallen. Zo werkt het met prijzen ook (product moet dan wel goed zijn, wat aantoonbaar onzin is), met hits (grootste nummer 1 hits zijn soms muzikale gruwels), met mensen met veel volgers (die zal wel heel goed zijn, wat juist vaak niet zo is) en ga zo maar door.

En ik maak mijzelf geen illusies, ook voor de muziekservice Spotify kun je plays kopen. Vele artiesten hebben dus een hoge positie gekocht. Veel van die hoog genoteerde muziek klinkt in mijn oren als smurfensnotmuziek, ik kan het me niet voorstellen dat mensen die slijmerige rotzooi mooi vinden, maar dat is wel zo, mensen zijn dol op deze nep “muziek”.

En serieus dat die lui zijn! Je ziet ze nooit lachen, ze zijn alleen maar bezig met hun eigen populariteit. Lachen doen ze alleen wanneer ze op de foto moeten. Maar nog erger is dat deze kleuters eigenlijk heel somber en cynisch zijn. Het is een geestelijk afwijking die als een virus anderen besmet. Want inmiddels lijkt zowat iedereen in de ban van de likes te zijn.

Het mag wel een stuk minder cynisch allemaal. Een mens heeft immers houvast nodig in het leven. Echt is heel belangrijk, meer dan ooit tevoren.

Dotan, zojuist opgenomen in het rijtje fake artiesten

De Volkskrant klopte vanmorgen: Het trollenleger van popartiest Dotan. De man blijkt een heel trollenleger en nepnieuws te hebben ingezet om populair te worden. Je bek valt open tijdens het lezen van het artikel. Zo blijkt het bekende verhaal uit 2015, dat massa media aandacht heeft gekregen, van ene Karel Leegwater die een oproep deed op Facebook om Dotan zijn doodzieke broertje te laten ontmoeten bij een concert in Ziggo Dome, in het geheel te zijn verzonnen. Er was geen ontmoeting, er was geen doodziek broertje. Dotan heeft het verzonnen om roem en faam te krijgen. En zo gaat het maar door in dat stuk.

Dotan wist wel 3 3FM Awards en een Edison op zijn naam te zetten. Wat te denken geeft over de lui die deze prijzen uitreiken. 6-jes cultuur Hollandia? Nogal ja.

Maar we gaan hem gauw vergeten.

En niet vergeven.

Voor Peter Boorsma: wat is echt?

Samen met de ontwikkeling van de digitale fotografie, komt er steeds meer filtersoftware op de markt, die je in Photoshop kunt gebruiken om bijvoorbeeld Kodachrome te simuleren. Lekker makkelijk, denk ik dan. Onecht. Nep.

Daar ben ik het totaal niet mee eens. Dus in antwoord op Peter’s blogpost ‘Foto versus verzameling pixels’ hier mijn antwoord:

wat is onecht, nep?

een filter op je camera schroeven is dat echt? een echte lens gebruiken? echt glas?

bij het ontwikkelen je hand of via andere objecten de boel afdekken, is dat echt?

een filter in photoshop gebruiken, is dat nep?

volgens mij is het allemaal hetzelfde. als je kunst maakt schep je iets en hoe je dat doet is bijzaak.

eenvoud is prima. foto, filter eroverheen klaar. of je dat nu digitaal doet of niet. wat maakt het uit? Polaroid deed hetzelfde: instand. te gemakkelijk? boeiend.

in muziek hetzelfde: stoer zeggen dat je echte strijkers gebruikt hebt. eens: klinkt geweldig, maar kost ook wat. en de luisteraar beoordeelt alleen maar het eindresultaat.

al dat gelul over puurheid. echtheid. het heeft allemaal gewoon zijn voor- een nadelen.

een overstuurde gitaar is de boel neppen! zo hoort een gitaar helemaal niet te klinken. die maak je harder op een nepperige manier. want zo hard kan je helemaal niet aanslaan. punkers zijn fukking fakers! lekker stoer doen. echt zeg!

toch?

en muziek afspelen is ook nep. er staat potdomme helemaal geen band voor je neus te spelen. wat je hoort is van te voren opgenomen. zo dan, nep zeg! sommige dingen zijn over gedaan. opnieuw ingespeeld omdat er fouten gemaakt werden. soms wel 10 keer opnieuw.

“wij gebruiken alleen echte instrumenten!”

stoer zeg!

“oh, wij gebruiken maar 8 sporen en 3 microfoons”

“en natuurlijk geen synthesizers, hooguit een echte oude Moog”

echt is natuurlijk: je eigen gitaar uit een boom hakken. met je eigen bloed een kleur aanbrengen. de elementen zelf wikkelen. zelf de snoertjes maken. et cetera.

ff serieus: echt zit in je kop en kan een slaaf zijn.

en dat MOMI weblog-uiterlijk, goh wat is dat echt zeg! ik zie allerlei vlekken en rafeltjes. het lijkt net of mijn computer een oud vies magazine is. je zit de boel toch niet te faken zeker Petert?