Zal Paul McCartney een flink potje hebben zitten huilen toen ‘ie Yesterday schreef? Tijdens het componeren van Mother Nature’s Son? Of toen ‘ie Let it be schreef? Ik gok van niet. Misschien heeft Paul nooit een traan gelaten bij zijn eigen muziek. Daarentegen, bij concerten van de man houdt menigeen het niet droog.
De gave van een muzikant is niet dat hij een goed potje kan grienen bij zijn eigen muziek, de gave is dat hij iets maakt dat de luisteraar ontroert of opwindt.
Net zoals de man van de bakker misschien zelf niet zo dol is op zijn eigen brood. Of dat de podcastmaker liever in zijn vrije tijd naar YouTube kijkt of een boek leest. En dat de voetballer zelf niet gaat lopen rellen na een verloren wedstrijd.
De schrijver die dol is op zijn eigen boek of de muzikant die zijn eigen muziek de hele dag door draait, het heeft iets raars. Iets narcistisch. Met gepaste afstand moet de kunstenaar naar zijn eigen werk kijken, dat houdt ‘m scherp. Dat het publiek het prachtig vindt is mooi meegenomen, maar de kunstenaar heeft er zelf weinig aan. De kunstenaar moet immers hongerig blijven om nieuwe dingen te kunnen maken.
Paul McCartney heeft vaak gezegd dat hij God Only Knows de mooiste song aller tijden vindt. Zijn fans denken daar vast anders over.
Natuurlijk, er zijn fans die jouw plectrum van de grond vissen net nadat jij hem rechtstreeks vanuit je mondhoek naar de rand van het podium gebonjourd hebt. Leuk natuurlijk, vooral als verhaal. Bijvoorbeeld hier op mijn blog. Maar verder? Nee, verder niets. Je kunt er niets mee. Althans ik.