Om middernacht werd de Silent Disco ingezet. Ik zat met wat buurtjes te kletsen tot een mevrouwtje een tafeltje verderop plotseling “Kap met lullen, zet die doppen op!” naar ons blafte. Mevrouw vond dat we ook aan die Silent Disco moesten meedoen. Haar hoofdtelefoon lag ongebruikt op tafel. En blies ons toe: “Ik heb 6 muntjes, geef me wat te zuipen!” We reageerden niet. Een poosje later stond er toch ineens een fles La Tulipe Rosé op haar tafel. Ze schonk zichzelf een glaasje in en kwam met de mededeling: “Ik ben de grootste bitch van de buurt!”
Een gesprek met haar aanknopen bleek onmogelijk te zijn. Ze blies me “Kut bemoeial” toe en stelde voor dat ik haar naar huis zou brengen. Dat leek mij geen goed plan waarop ze reageerde met de memorabele woorden: “Als je me mij niet naar huis wil brengen kun je de tiefus krijgen want ik ben een hartstikke leuk wijf en als je dat niet kunt waarderen kun je de tiefus krijgen!”
Er verschenen wat kinderen rond haar tafeltje. “Mevrouw, bent u misschien een beetje dronken?”, waarop ze antwoordde: “Ik dronken? Nee zij zijn dronken!”
De twee kids voerden haar af en de fles La Tulipe bleef achter.
Een jaarlijks terugkerend fenomeen is het festival in onze achtertuin: NIMBY, Not In My Backyard. Achtertuin moet je ruim zien want het hofje van de Darwinstraat waar we wonen wordt hiervoor autovrij gemaakt en omgetoverd tot een soortemet Berlijnse biergarten-behaglichkeit waar de moffen nog een puntje aan kunnen zuigen. En dan overdrijf ik niet want vorig jaar hadden we een stel spontane Duitse vrijgezellen te gast. De dames waren in Den Haag en vroegen zich af “wo ist einer Party?” en kregen via Google de instructie om naar NIMBY “zu gehen”. Vervolgens hadden de dames de dag van hun leven. En dan moest er dus nog getrouwd worden…
Toen ik vanmorgen de Filmrol van mijn iPhone opende trof ik het volgende aan:
Vincent van Gogh gereïncarneerd in een barista
Reageerbuiskoffie
Reinier van Delden was overgevloggen uit Meppel en sprak hele volzinnen. Zijn grootste fan bleek ook aanwezig te zijn en rechtop klaar zijn te wezen.
Ook in mijn achtertuin: vette analoge synths!
EUT, een lekker bandje met zangeres met stemvervormer:
Ook erg leuk waren de 45ACIDBABIES. Net als de andere bands op NIMBY waren dat een stel vakbekwame poepjonge muziekmakers. Keistrak spel en een mooie geluidsopvatting. Opvallend is dat de hedendaagse bandjes heel vakbekwaam het eindgeluid zelf lopen te besturen vanaf het podium. Effecten worden smaakvol aan- en uitgezet gedurende de nummers om zo een levendig geluid te bewerkstelligen. Het verhoogt de feestvreugde. Het wordt er net ff wat meer gelikt van. Ook de zangeres van de 45ACIDBABIES voorzag zichzelf van wat gave vocale effecten, een lo-fi echootje en een snerpende vervorming om een coupletje ff van wat viezigheid te voorzien.
Ik kreeg gisteren via LinkedIn felicitaties voor het feit dat ik al 7 jaar voorzitter ben van Stichting Offline070. Nou…. daar ben ik he-le-maal niet blij mee. Laat staan trots op! Het is een stichting die ik namelijk he-le-maal nooit gewild heb!
Toen ik 7 jaar geleden in Den Haag, in Theater aan het Spui het Blog-Art festival met Karin organiseerde en we daarvoor subsidie ontvingen, werden we door de gemeente verplicht een stichting (Offline070) op te richten. Heel vreemd want zowel Karin als ik hebben een eenmanszaak. En ook vreemd omdat diezelfde overheid altijd roept dat creatievelingen vooral als ondernemers moeten handelen. Nou ja, dat deden we dus al! Maar diezelfde overheid verplichtte ons dus maar mooi zo’n softe er-gaat-geen-flikker-geld-in-om stichting te beginnen! Begrijp jij het nog? Wij ook niet!
Notarisje blij en wij 647,50 euro armer. Een stichting die we slechts 1 maal gebruikt hebben. Inderdaad ja, cultuur is een dure “hobby”.
Financieel zijn we goed bezig geweest, al zeg ik het zelf. Hoewel de meeste organisatoren eindigen met torenhoge schulden en het mega laat uitbetalen van de artiesten hebben wij dat allemaal super netjes afgehandeld. Dat creativiteit en financiën niet samengaan is gewoon gelul van een dronken aardbei.
Gedoe met belastingen…
Voor de stichting hadden we een zakelijk rekeningnummer nodig. Daarvoor betaalden we per kwartaal 35 euri alleen omdat pokkeding in stand te houden. Leuk toch zo’n bank?… NOT! Totdat we erachter kwamen dat een stichting ook zonder rekening kan, en zeker de onze waar geen duppie meer in omging. Kortom: opheffen die handel!
En ook kregen we gedonder met de Belastingdienst. 2 maal. De laatste keer was vanwege het feit dat ik 1 maal (vorig jaar in 2015) vergeten was de omzetaangifte voor de stichting te doen. Elke 3 maanden vulde ik op het online formulier netjes in dat ik niets had aan te geven. Nihil. En ook al doe je dat sinds 2010 op die manier, als je het één keer vergeet dan krijg je een aanslag van duizenden euro’s! Waar ze zo’n berekening vandaan halen, dat weet niemand en komt ook nooit iemand te weten, maar het gebeurt wel. Goeie lessen anti-stress zijn dat geweest, dat wel. Maar wat een gedoe en dat allemaal vanwege die domme stichting die wij never ever ooit gewild hebben!
Niet 1 maar 2 wethouders
Een festival hebben we nooit meer georganiseerd. Ook al bleek achteraf Blog-Art een groot succes te zijn, Gemeente Den Haag had naar ons toe altijd een wantrouwende houding aangenomen. Maar als je met je kop in alle kranten staat en het NOS Journaal op je eigen festival komt filmen dan weten de 2 wethouders toch maar mooi niet hoe snel ze bij je festival aanwezig moeten zijn. Ik hoor het de directeur van Theater aan het Spui nog zeggen: “nee er komen NOOIT 2 wethouders spreken”. Dus wel! Dezelfde directeur stuurde ons een email nadat we hem hadden laten weten dat VPRO De Avonden een interview met ons wilde:
hoe doen jullie dat…… te gek.
zitten jullie in de wereld draait door?
7 jaar later hebben we die lege Stichting Offline070 nog steeds. Het organiseren van een festival, dat kun je ons wel toevertrouwen. Maar er een enorme buzz omheen generen is eigenlijk nog wel het leukste. En het is iets dat ik, we, uhm soms wel missen…
Maar ons ermee feliciteren? Laat lekker zitten joh!
Voor ons jaarlijkse wijkfestival Not In My Backyard doe ik de webredactie en het contentmanagement. Daar hoort het schrijven van een impressieblog natuurlijk ook bij. Gisteren publiceerde ik deze op ons NIMBY-blog. Maar ook op mijn marcoraaphorst.nl mag ‘ie niet ontbreken natuurlijk.
Gisteren (noot: zaterdag 27 augustus 2016) was het gelijk al gezellig druk op NIMBY. En volop zon hè? Jawel! En in een mum van tijd waren alle taarten uitverkocht bij de Barista. De Red Velvet ging er gelijk aan (pech voor ondergetekende en zijn aanhang!) en de overheerlijke cheesecake moest er ook snel aan geloven. Kortom: volgend jaar meer taarten bakken!
Nog maar een paar uur ervoor had buurman Henk die prachtige Barista-set in elkander lopen te boren. Zie hieronder hoe hij kan boren zonder te kijken:
Het spaarvarken van NIMBY was ook weer van stal gehaald. Ondergetekende was de 1e die het varken mocht spekken.
Vervolgens was het tijd voor de 1e act, Ed Struijlaart. Hij stond als eerste geprogrammeerd omdat hij later op de avond nog een optreden had. Da’s altijd een beetje sneu want het publiek staat dan vaak net effe wat te ver met koudwatervrees in de benen de boel van een afstandje te bekijken. Maar Ed taalde er niet naar en deed gewoon professioneel zijn “werk”. Klasse!
Nynde & Sam
Vervolgens namen Nynde & Sam bezit van het podium met hun fraaie samenzang en smaakvol gitaarwerk. Ze slaagden erin het publiek naar het podium te trekken. Zelfs ook aan de zijkant van het podium werden de stoelen bezet genomen door aandachtig luisterende NIMBY-gangers.
Fexet
Daarna werd het tijd voor wat meer gepeperde muziek. De Haagse formatie met ballen, Fexet, trad aan. Conservatiorium geschoold en retestrak. Een theedoek over de snare bood uitkomst om de geluiddruk wat in te dammen.
Woordkunstenaar Dichter
Vervolgens was het de beurt aan Woordkunstenaar Dichter. Aangezien ondergetekende wat huishoudelijke NIMBY zaken moest regelen kon hij het optreden niet voor de volle 100% bijwonen. Maar wat hij hoorde was erg goed. Een man met een boodschap op een bedje van piano en bas. Geen woord tussen te krijgen! Verrassend!
Wie dicht bij het podium stond moet de grote groep Duitse vrouwelijke vrijgezellen niet ontgaan zijn. Luciano vroeg ze zelfs op het podium plaats te nemen. Urenlang hebben ze zich op NIMBY vermaakt niet alleen door het continu maken van selfies maar ook door anderen steevast aan te spreken om een groepsfoto van hun te maken.
Je vraagt je misschien af: Duitse vrijgezellen op NIMBY hoe ken dat nou? Welnu, die dames waren in Den Haag en vroegen zich af “wo ist einer Party?”. Via Google kregen de dames onze website voorgeschoteld. Ze hadden het zo naar hun zin dat ik me sterk maak dat NIMBY de mooiste dag uit hun leven was. En dan moet je nog gaan trouwen…
Mik Adrian
De slotact Mik Adrian ging erin als gesneden koek met boter. Popliedjes die waren voorzien van snuggere arrangementen, lekkere backvocals en een vette groove. Er werd driftig op gedanst met de handjes in de lucht. Volgens Mik was NIMBY het leukste buurtfestival waar ze ooit speelden. Quoten we ‘m op.
Mijn partner was ook gesloopt na een dagje NIMBY. Net als ondergetekende.
2 festivals in 1 weekend, gewoon omdat het kan en ze super gezellig zijn: ons eigen buurtfestival NIMBY en het Haags UIT Festival. Dat was dus in dit weekend, nu, hier, terwijl ik het voor je blog.
NIMBY
foto: Marco Raaphorst
foto: Karin Ramaker
foto: Marco Raaphorst
foto: Marco Raaphorst
foto: Marco Raaphorst
foto: Marco Raaphorst
foto: Marco Raaphorst
foto: Marco Raaphorst
foto: Marco Raaphorst
Eerst alle kinderbuiken met ranja en pannenkoeken vullen is de traditionele start van het NIMBY-festival. Wat wel tot gevolg heeft dat de eerste act, in dit geval een optreden van verhalenmaker Sytze Schalk, geconfronteerd word met een peloton kids dat voor het podium zit uit te buiken.
Zelf begon ik het festival met een goed Haags bakkie van onze eigen urban NIMBY barista.
Met de introductie van ons zelfgebrouwen NimByr Triple Tropisch bier werd er Haagse geschiedenis geschreven. 10% schoon in de fles. Een heerlijk hoppend biertje met een muzikale afdronk. En neem je er 2 dan ga je hele zinnen zeggen.
De band Yellow Grass mocht het muzikale gedeelte aftrappen. Zeer fraaie samenzang en virtuoze gitaarescapades waaiden al snel over onze gezellige Biergarten. Goeie band!
We hadden mazzel want vandaag hadden we zon, zon, zon, een piekplein druppeltje regen hier en daar en nog meer zon, zon, zon. En zoals voorspeld bracht Gerson Main zelf ook wat zon mee ondanks dat het hem die dag wat tegen zat:
Het is best wel een drukke dag. Het is heel snel gegaan, dus moet ik ineens veel regelen. Dus ik was net in de auto een beetje down omdat, weet je wel, heel veel mensen zeiken aan je hoofd.
Dank jullie wel voor jullie goeie vibe. Ik weet niet of dit nog groter gaat worden of dat het juist de magie van dat het zo klein is. Ik vind dat jullie het geweldig doen. Dank jullie wel, want jullie hebben echt mijn dag goedgemaakt.
De carrière van Gerson heeft na de deelname aan het TV-programma De Beste SingerSongwriter Van Nederland een vlucht genomen. Logisch want wat een te gekke vogel! Kijk en luister zelf maar:
Maar ook de slotact Paul Istance and the Magic Mumble Jumble was een feestje. Voorzien van zowel een bassist als een tubaïst, aangevuld met een cellist, leverde dit een interessante gumbo aan geluiden op. Dwepend en opzwepend. Goed om alle buurtjes en buitenlui aan het dansen te krijgen.
Na een uurtje dansen op ouwe klassiekers door Beatnik DJ zat NIMBY 2015 er alweer op. Om 11 uur moest de rust in de wijk wederkeren. Toch grepen een paar leden van Paul Instance and the Magic Mumble Jumble hun kans om nog even een korte jam ten gehore te brengen. En weer ging het dak eraf.
Gezelligheid kent geen tijd in onze wijk met de toepasselijke naam Stroom Der Verademing. Volgend jaar weer? Ja toch!
Haags UIT Festival
Ter voorbereiding op het culturele seizoen is een bezoekje aan het Haags UIT Festival aan te raden. En dus doen we dat. Al jaren. Zo nam ik vanmiddag samen met mijn dochter en vriendin plaats in de geweldige oude zaal van de Koninklijke Schouwburg. Spinvis, Erik de Jong, trad samen met celliste en zangeres Saartje van Camp op. Wat ze deden was klein en intiem. Ik kreeg er een NIMBY-gevoel bij.
Na afloop kocht ik 2 kaartjes voor hun voorstelling van 5 november aanstaande. Dan beloven ze met loops, electronica en een lichtshow aan te treden. De recensies van hun show Oogcontact Van De Eenzaamste Soort liegen er niet om, dus dat belooft wat!
Op dezelfde dag dat het 35-jarig bestaan van Parkpop gevierd wordt, vindt ook de afscheidsbijeenkomst van Thé Lau in Paradiso plaats. John van Vueren, manager van The Scene in haar roemruchte jaren, was ook jarenlang de programmeur van Parkpop.
De cirkel is rond en het was weer als vanouds. Parkpop is en blijft een heerlijk divers festival dat in het mooie Zuiderpark elk jaar plaatsvindt op de laatste, vaak snikhete, zondag van juni. Gisteren was het prima te doen, met wat verkoelende wolken.
Ik heb een poging gewaagd om Frans Bauer te doorstaan maar vond zijn muziek niet te pruimen en ben snel afgehaakt. Later hoorde ik dat hij het Haagse inkoppertje ‘Oh oh Den Haag’ ook had gezongen. Daar houden die Brabanders namelijk wel van.
Er waren naar het schijnt dit jaar 225.000 bezoekers. In het topjaar 1992 werd het maximum van 500.000 bezoekers bereikt. Nota bene het jaar dat The Scene ook optrad. En nooit eerder zongen zoveel mensen “Iedereen is van de wereld” mee. Een legendarisch Parkpop-moment.
Maar hoe zit het met het huidige Parkpop? Wat zag en hoorde ik gisteren tijdens de 35e-editie? Twee bands sprongen er voor mij uit:
Ben Miller Band: een hoogtepunt
De band die werd ontdekt door zanger/gitarist Billy Gibbons van ZZ Top. Ze spelen een mix van blues, rock, country en bluegrass die rauw, hees, teder ten gehore gebracht wordt. Zo speelt zanger Ben Miller op een sigarenkist-gitaar en zingt hij door de hoorn van een oude telefoon. Bassist Scott Leeper bedient zich van een waslijnbas (met behulp van een wastobbe) waar hij overigens wonderbaarlijk virtuoos op speelt. En drummer Doug Dicharry ruilt zijn drumstel maar wat graag in voor een wasbord of een stel lepels die door een reeks gitaarpedalen worden gehaald. Met name de combinatie wasbord + wahwah-pedaal deed ’t hem wel bij mij.
Het feest der herinnering van OMD
Orchestral Manoeuvres in the Dark was vroeger zeker geen band waar ik warm voor liep. Gisteren veranderde dat. Het werd hun 2e optreden op Parkpop. De 1e keer was *kuch* 30 jaar geleden.
Zanger/bassist Andy McCluske pakt het complete Parkpop-veld in met wilde dansbewegingen langs de rand van het podium. Ook maakt ‘ie kleine plagerige opmerkingen naar de andere bandleden. Bijvoorbeeld wanneer de drummer een defecte snaredrum moet verwisselen. Volgens Andy had meneer beter voor een compleet electronisch drumstel kunnen kiezen. OMD is immers toch een elektronische band? Links en rechts van de, overigens uitstekende, drummer staan twee grote keyboards opgesteld. Andy bedient zichzelf op diverse songs van een elektrische basgitaar.
We moeten even wachten want er gaat weer iets mis. Zanger/toetsenist Paul Humphreys deelt ons mede dat hij zojuist uit zijn broek gescheurd is. Waar Andy overheen gaat met de opmerking: “Oh en dat laat je aan het publiek weten? Handig hoor, nu ziet iedereen het!” De boel wordt met gapper-tape gerepareerd terwijl Paul glimlachend achter zijn keyboard op de verhoging blijft staan.
Het optreden levert een reeks aan hitsingles op. En het is opvallend hoeveel OMD er gehad heeft want ik ken vrijwel alle nummers. De ooit zo kille synthesizer-klanken maken bij mij plaats voor warme melancholie.
Popmuziek gaat toch een stuk langer mee dan we altijd gedacht hebben. Het is voor de zoveelste keer bewezen: Roll Over Beethoven!
In een zeecontainer aan de derde haven van Scheveningen heb ik gisteren een kleine performance gegeven met Reason muzieksoftware op het TodaysArt festival 2014. In het kader van #sessionview dat zichzelf “an open stage for performances and experiments of electronic music, but also a platform to share knowledge and tips and tricks, set-up etc.” noemt.
