Vroeger, lang voor de industriële revolutie lag de macht geheel in handen van koningen en priesters. Het volk werd dom gehouden door ze alleen toegang te geven tot religieuze en filosofische literatuur. Dit terwijl de meeste mensen niet eens konden lezen of schrijven.
Waar zit tegenwoordig de macht? Follow the money?
Gisteravond zag ik de uitzending van VPRO Tegenlicht over Geldscheppers. Over hoe de Europese Centrale Bank elke maand 80 miljard euro (!!!!) via een stimuleringsprogramma het bedrijfsleven in pompt. Geld dat niet naar de Europese inwoners gaat. Niet in de zorg gestopt wordt. Niet aan het milieu besteed wordt. Nee, door bedrijfsobligaties te kopen van grote kredietwaardige bedrijven die gevestigd zijn in de Eurozone wordt elke maand die 80 miljard euro besteed! En de kans bestaat dat het in de toekomst beschouwd gaat worden als weggegooid geld dat de schuldenlast alleen maar heeft doen toenemen!
Wat hoofdeconoom bij ABN Amro, Han de Jong, in de uitzending zegt is klare taal:
Als iemand tegen mij had gezegd: “Wat gebeurt er met een centrale bankier die dit beleid gaat voeren?” Dan had ik waarschijnlijk gezegd: “Zo’n centrale bankier die verliest zijn baan en die wordt opgesloten, hetzij gevangenis, hetzij in een gesloten inrichting.”
Maarten Schinkel, economisch journalist van het NRC rekent in Tegenlicht uit dat als je die 80 miljard analyseert via de rekensom ‘254.000 euro per koopwoning’ je alle inwoners van een stad zoals Amsterdam gratis een koopwoning cadeau kunt doen. En wel iedere maand!
Hallo, bent u daar nog? Inderdaad ja, what the fuck!?
Een experiment voor 80 miljard euro per maand!
Regisseur Martijn Kieft over de 80 miljard euro die elke maand de economie in wordt gepompt.
Vandaag schreef ik een reactie op het stuk ‘Laat dit in vredesnaam een wake-up call zijn’ van Rutger Bregman / De Correspondent. Ik plaatste de reactie ook integraal op Facebook en kreeg de suggestie om het ook op mijn persoonlijke blog te plaatsen.
—
Wilders lacht zich te barsten! Hij en Trump zien hun kans omdat anderen Het Niet Zien. Hiermee speel je letterlijk die idioten in de kaart want zij komen met een visie (schijnvisie, wat mij betreft) daar waar anderen dus simpelweg bang zijn en het vooral niet weten. En dit ook hardop zeggen!
Het is echt heel simpel hoor: je moet oplossingen hebben voor de problemen die er zijn.
Gisteren tijdens DWDD en Pauw was de radeloosheid zichtbaar. Dat noemt zich dus intellectueel *zucht* Nederland! Elke keer die zin: “hoe moet het nu verder?”
Wilders en Trump denken precies te weten hoe het nu verder moet. En weten het vertrouwen van de kiezers te winnen. Zij hebben antwoorden daar waar de groep “hoe moet het nu verder?” met de dag groter wordt.
Jij noemt je stuk zelfs een “wake-up call”. Opvallend want De Correspondent publiceerde eerder stukken over dat de wereld er zo goed voorstaat. Het gaat goed met de wereld zo was het verhaal, beter dan ooit tevoren. Minder kindersterfte, minder oorlogen en ga zo maar door. Wat is er gebeurd?
Wat we nodig hebben zijn een paar snuggere Van De Straat Nederlanders die de taal van het volk spreken. Want de kloof tussen burger en politiek is te groot geworden. Net als de kloof tussen arm en rijk. Bovendien hebben veel politici hun kansen verspild als het aankomt op betrouwbaarheid, het zijn gewoon zakkenvullers. Hiermee creëer je automatisch een plek voor een PVV en een paar afgeleiden. Mensen willen oplossingen horen en vooral ook ZIEN. Samson zat gisteravond bij Pauw en zei een paar maal “is misschien niet helemaal gelukt”. WTF! De man is aan de macht! En geeft dus zelf aan dat de dingen niet lukken… hoe stom kun je zijn? Zal er nog iemand op Samson gaan stemmen denk je?
Wilders en Trump spelen natuurlijk puur op de bluf. Maar doen het wel met volle overtuiging. En de rest wordt bang en zegt het niet meer te weten.
Alle kritiek op Wilders of Trump slaat dood als je zelf niet met oplossingen komt, sterker nog als je toegeeft dat de dingen niet helemaal willen lukken. Als je zelfs sorry moet gaan zeggen. Dat heeft geen enkele invloed, behalve dat de kiezer de volgende keer op een idioot gaat stemmen die zegt wel oplossingen te hebben. Er is een groot volk dat moet kiezen tussen Prutsers en de Blonde Met De Grote Beloftes. Voor sommigen is het dan simpel kiezen hoor. Prutsers geven namelijk nooit hoop.
Beweren dat “Racisme, xenofobie, seksisme en narcisme hebben gewonnen vannacht.” is totale onzin. Geen mens is van nature racistisch. De achterliggende gedachte is niet pigment, het is iets anders, macht, geld en ga zo verder. En dat voed je via angst. Angst die via de media groter gemaakt wordt, bewust en onbewust. Gevoed door een crisis en uitzichtloze situaties. Mensen zoeken altijd een reden, een steen om mee te slaan. Iemand moet de schuld krijgen. En dat trucje gebruikt Trump. En Wilders ook. “They take our jobs!”, ja noem het rasisme maar het boort een gevoel aan waar velen zich in kunnen vinden. En ja, da’s precies hetzelfde trucje als dat van Hitler of elke andere gek. Maar trap daar dan ook niet in! Je kunt gaan schermen met termen als racisme maar daarmee los je de problemen die er ECHT aan ten grondslag liggen niet op. Graaf dieper, snap wat de mens drijft. Menselijk gedrag is namelijk heel simpel. Begin bij Maslov, dan weet je alles. Hoef je echt niet snugger voor te zijn. Sterker nog: liever een beetje minder intellectueel en wat meer van de straat graag!
Stel dat we nog een financiële crisis krijgen. Of nee: ga er maar vanuit dat die er komt. Zet daar een visionaire visie over op. Wat moeten we dan doen? De banken hebben namelijk niets geleerd. Rutte en co ook niet. Je moet dus een systeem hebben dat over 20 jaar ook nog werkt. Een system dat zich laat leiden door de drijfveren van de mens. En nee, dat is geen geld (hoi Maslov!). Om kort te gaan: geef iedereen gezondheidzorg zonder eigen risico en een basisinkomen. De partij die deze 2 zaken groots aanpakt kan heel veel kiezers winnen.
P.S. Over geld bestaan veel misverstanden. Geld is in principe van ondergeschikt belang. Geld schept alleen maar mogelijkheden. Geld is dus geen doel op zich, behalve als je te weinig geld hebt. Dan wordt het WEL een doel. Een hoofddoel zelfs.
Sampling is sinds de jaren 80 een populair middel voor muzikanten om de beat, of een kort fragment uit de muziek van anderen in een eigen track te gebruiken. Zo heeft rap-muziek kunnen ontstaan, rapping over a beat. Een beat die vaak afkomstig was van Clyde Stubblefield, de drummer van vele James Brown hits. James verzon ze niet maar Clyde verzon ze al spelende. Hij stak een hele generatie aan met die vette grooves van hem.
Geld
Clyde heeft er nooit een cent teruggezien van al dat samplen. James Brown daarentegen wel want hij staat als songwriter vermeld en ontving er royalties over. Alleen heeft James die groove niet verzonnen maar Clyde. Een beetje oneerlijk dus.
Yet Mr. Stubblefield’s name almost fell through the cracks of history. The early rappers almost never gave credit or paid for the sample, and if they did, acknowledgement (and any royalties) went to Brown, who is listed as the songwriter.
Clyde is niet de enige. Met hem zijn er vele andere muzikanten met exact hetzelfde verhaal. De sampler heeft hun geen geld of naamsbekendheid opgeleverd.
Samplen als creatief proces
De eerste samplers waren heel primitief. Zelf heb ik nog met een Ensoniq Mirage, een 8-bit sampler, gewerkt. Maar inmiddels dankzij software zoals die van Ableton Live, Duitse software waar ik sinds 2002 mee werk, zijn de mogelijkheden voor het creatief samplen enorm toegenomen. Heden ten dage kun je een sample zo veranderen dat het origineel er vrijwel niet meer in terug te ontdekken valt.
Bekijk vanaf 12:27 onderstaande video en zie hoe je vrij eenvoudig in een stuk audio kunt gaan transponeren naar andere toonhoogtes in real time. Op die manier kun je nieuwe muziek creëren op basis van bestaande muziek door de melodie en harmonie aan te passen.
Het gave hieraan vind ik dat je de unieke aspecten van het origineel kunt behouden. Als een soort eerbetoon. Het geluid van de opname bijvoorbeeld en de algehele feel. Hoewel je dat ook weer kunt aanpassen als je dat wenst, noten, timing en het geluid. Zo ver zelfs, zodat het origineel onherkenbaar is. Maar nogmaals: dit eerbetoon met een twist is toch een geniale creatieve uitdaging die deze techniek ons heden ten dage biedt?
Juridische hel
Het is toch te gek om een prachtige partij van bijvoorbeeld Herbie Hancock te kunnen veranderen naar iets anders? Met die oude sound, maar dan wel heel anders dan het origineel. Helaas ga je dan nat in een rechtszaak. Want zodra het origineel te ontdekken valt ben je aan het “jatten”, zo beschouwen niet-creatieve juristen en rechters het. Andy Warhol mocht de soepblikken van Campbell zeefdrukken en voor veel geld verkopen maar muzikanten die zoiets doen dat worden financieel helemaal uitgekleed. Als ik het muziekje Always Coca Cola sample en met een toetsenbord laat klinken als “Always, always, always Coca Cola” dan moet ik diep in de buidel tasten.
Alles in de kunst is een kwestie van doorgeven, van nadoen wat anderen doen. Stijlidiomen hebben zo kunnen ontstaan doordat iedereen iets op eenzelfde manier speelt. De blues met haar 3 akkoorden bijvoorbeeld waar popmuziek uit heeft kunnen ontstaan.
Of neem Igor Stravinsky die in zijn stuk Le Sacre du Printemps melodieën uit volksmuziek letterlijk overnam. Vrijwel alle klassieke componisten namen overigens eeuwenlang populaire notenreeksen van mekaar over. Hetzelfde geldt voor jazzmuziek dat bol staat van de licks en harmonische overgangen die men van mekaar “leende”.
Met de komst van de sampler in de 80-er jaren veranderde deze visie. De juristen roken geld. Maar inmiddels is de tijd misschien rijp voor een wat meer open blik en kunnen we echt de nieuwe mogelijkheden van software gaan benutten zonder telkens in rechtszaken te eindigen.
Picasso
“Good artists copy, great artists steal”, zei Pablo Picasso ooit. Pablo was schilder. Die moest alles met de hand schilderen. Maar wat nu als je een foto maakt? Dat is een heel stuk eenvoudiger. Het maken van een foto zou je kunnen zien als het maken van een sample van wat je door de lens ziet. Een visuele sample. Veel fotografen fotograferen kunstwerken, schilderijen, of architectuur die ontworpen is door anderen. Ook dat levert enorme copyrightdiscussies op. Maar muzikale samples zijn vaak geen letterlijke opnames zoals een fotograaf doet, maar meer creatieve behandelingen van de samples.
Ik hoop dat sampling algemeen geaccepteerd gaat worden als een creatieve uitdaging om de muziek en klanken van onze voorgangers te recyclen in nieuwe werken. Zodat ze voortleven. Juristen moeten daarom wat meer creatief durven te denken en het meer benaderen vanuit de artistieke prestatie die geleverd wordt. Een fotograaf laten we immers ook redelijk vrij. Dat moet voor componisten dan helemaal gelden. Laat de artistieke presentatie daarin de sleutel zijn en niet het geld. Muziek is een kwestie van voortbouwen op wat er al was. Een verbintenis met het verleden, verbonden door notenreeksen en stijlidiomen die ons bekend in de oren klinken.
Q: Do any examples from history prove that a frictionless licensing system can work?
A: We can look to the 1909 copyright act, which made it possible for the cover song tradition to exist—which shaped 20th century popular music. If you look at the history of 20th century popular music, the bulk of sound recordings produced were covers, and it was possible because congress allowed for frictionless transactions on cover songs.
Think about what cultural value was added to 20th century popular culture because people had the freedom to cover and reinterpret songs. That freedom generated tons and tons of fantastic recordings—and revenue. We can have a vibrant, thriving culture—and at the same time, make sure artists get paid. We can look to the past to find fixes for the future.
Het was een gesprekje in de winkel. Twee dames hadden het over de streaming videodienst Netflix.
“Heb jij ook Netflix? Vaak kijk ik urenlang achter elkaar, bijvoorbeeld naar House Of Cards. Ik kijk nooit meer naar RTL of zo. Om de 15 minuten van die stomme reclames. Met Netflix heb je dat niet.”
In Amerika hebben ze er een woord voor: Binge, het achter elkaar bekijken of beluisteren van een serie. Een term die steeds vaker valt de laatste tijd. Zo lees ik hem ook regelmatig op sites die het over succesvolle podcasts hebben. Zoals in dit lijstje dat The Atlantic maakte.
De populairste podcast op dit moment is zonder twijfel Serial. Deze serie in 12 delen (volgende week is de finale!) spit een moordzaak uit die in 1999 in Baltimore plaatsvond. Hae Min Lee zou door haar 17e-jarige -ex vriend, Adnan Syed, vermoord zijn. Hij kreeg levenslang maar er zijn de nodige twijfels. Hoewel de serie nonfictie is voelt ‘ie soms een beetje als Twin Peaks. Om kort te gaan: je wilt weten hoe het gaat aflopen, wat de conclusie gaat zijn. Zit Adnan terecht levenslang vast? En dus ga je bingen.
Vandaag de dag hoef je nooit meer een aflevering te missen en als je een serie met een paar weken achterstand gaat luisteren dan kun je af en toe een paar afleveringen achter elkaar bingen. Podcasts lenen zich uitstekend voor een luistermarathon en mijn gevoel zegt dat deze nieuwe vorm van radio ook in Nederland steeds meer aan het aanslaan is (ondermeer Nu.nl, De Correspondent en NRC maken zelfgeproduceerde podcasts). Natuurlijk hebben wij door ons kleine taalgebied wat beperkingen. Een serie zoal Serial zie ik hier niet gemaakt worden simpelweg door een te kleine hoeveelheid luisteraars en daardoor een beperkte hoeveelheid geld.
Maar wat ook aardig om te vermelden is, is dat Spotify zeer waarschijnlijk podcasts gaat ondersteunen. Het is daarbij wel zeer de vraag tegen welke prijs Spotify deze lange tracks gaat afrekenen met de producenten (Spotify heeft nu een model dat niet op luistertijd gebaseerd is, wat voor podcasts wel echt een voorwaarde is). Vooralsnog worden de meeste podcasts betaald via adverteerders die aan het begin en op het eind van de podcast genoemd worden. En in het geval van Serial zal dat best een boel geld zijn want er zijn gemiddeld 1,5 miljoen luisteraars per aflevering. Een situatie die niet te vergelijken is met Nederland. En eentje die niet eenvoudig op te lossen is. Maar dat het die kant opgaat, dat podcasten de toekomst heeft, dat is voor mij glashelder. En daar ben ik al best een lange tijd van overtuigd. Voor mij ligt daar misschien mijn documentaire toekomst. Alleen dat geld, dat verdomde geld… hoe ga ik dat oplossen dan?
Maakt geld gelukkig? Hoeveel geld heb je dan nodig voor dat geluk?
Stel je wilt een mooie telefoon kopen. Hoeveel geld heb je daar dan voor nodig? Ben jij in staat om uit te rekenen wat goedkoper is: abonnement met opties A, B en C met of zonder bijbetaling voor de telefoon of de telefoon los kopen samen met een ander abonnement?
En maakt een goeie keuze daarin, de goedkoopste keuze, je gelukkig omdat je daarmee flink wat geld kunt uitsparen? Of kies je gewoon willekeurig omdat tijd in geld uit te drukken valt en je er dus geen extra tijd aan wilt spenderen? Ook al kun je daarmee een paar honderd euro besparen?
Als je online gaat vergelijken dan kun je binnen een paar minuten veel geld verdienen. Gewoon door te vergelijken op prijzen. Er zitten enorme prijsverschillen in consumentenelektronica. Zelfs het online bestellen versus het in de winkel bestellen kan je op een mobiele telefoon of digitale camera al snel 100 euro of meer uitsparen en je hoeft er niet eens de deur voor uit. Bij een winkel als Media Markt geldt dat. Online bestellen is sowieso altijd goedkoper.
Sommige mensen laten zich graag nemen. Die betalen belachelijk veel geld voor iets dat vrijwel niets hoeft te kosten. Die mensen geloven dat iets dat duur is ook goed moet zijn. Net zo goed als ze denken dat waar de massa op afkomt ook goed moet zijn.
Op Scheveningen betaal je je bij de ene tent de pleuris terwijl het bij een andere tent veel goedkoper is. En gezelliger. Dus waar betaal je dan voor? De cola is er niet anders. Het glas is niet schoner. De stoel zit niet beter. En de toiletten ruiken ook niet frisser. Trouwens: weet je wat het kost om je toilet fris te laten ruiken?
Ooit had ik een hoge functie bij Getronics. Het was toen dat het mij opviel dat mensen die over de hoge budgetten gaan vaak helemaal niet met geld kunnen omgaan. Zij relativeren dat geld terwijl geld niet valt te relativeren. Als zij bijvoorbeeld een ton ter beschikking hebben voor een project dan doet 1000 euro meer of minder er ineens niet meer toe. Toch blijft die 1000 euro precies evenveel waard, als je het mij vraagt.
Je ziet het ook bij mensen die een huis kopen. Of een auto. Al snel kiezen zij voor een paar extra’s. Want, zo beargumenteren ze hun gedachtegang: “op zo’n bedrag maakt dat toch niets meer uit!”.
Op de dag dat bekend werd dat Yahoo het blogplatform Tumblr heeft overgenomen kwam zij ook met het nieuws dat zij Flickr geheel vernieuwd heeft.
Een hele aparte combinatie want Yahoo en Tumblr staan mijlenver uit elkaar. Het zijn 2 radicaal (als in: RADICAAL!) andere bedrijven. Daarbij komt dat het nieuwe prijsbeleid van Flickr niet te vatten is. Laat me het even uitleggen.
Porno
Het stikt op Tumblr van de porno. David Karp, oprichter en bedenker van Tumblr, heeft altijd gezegd dat hij voor vrije expressie is en gaat daar vrij ver in. Yahoo daarentegen is MEGA MEGA MEGA MEGA MEGA conservatief en heeft jarenlang Flickr accounts lopen te verwijderen omdat er bloot op viel te zien. Die censuur door Yahoo was altijd het gesprek van de dag op Flickr. En tot op de dag van vandaag moet je als je 1 tepel op een foto laat zien de foto automatisch laten vervangen door een ruisfoto. Als een gebruiker daarop klikt krijgt de gebruiker het volgende te zien:
This photo falls outside your current SafeSearch filter.
You can click through to see it if you want.
Maar op Tumblr mag je gewoon een vidootje met porno oploaden. Of fullscreen een geslacht laten zien. Geen enkel probleem. Geen enkele restrictie.
Poen
Tumblr is vanaf het begin vrij van advertenties geweest. David Karp vindt het stom om een businessmodel in te zetten dat niet naadloos aansluit bij dat wat de community doet en maakt. Flickr daarentegen was ook altijd al gratis maar tot slechts 200 foto’s. Bovendien werden er op jouw profiel advertenties geplaatst en zag je die bij anderen ook. Voor 25 dollar per jaar werd de foto-upload onbeperkt en de site vrij van advertenties. Een mooi model. Vanaf 2005 heb ik dan ook een pro-account voor Flickr. En met mij vele andere fotografen.
Flickr heeft de prijs herzien. Zie flickr.com/account/upgrade Ineens kost het 50 dollar om advertentievrij op Flickr te vertoeven. 2 keer zo duur! En bovendien krijgt iedereen nu 1 terabyte opslag, dus voor die opslag hoef je het niet te doen. Het gratis account is prima. En die advertenties zijn misschien lelijk, maar de foto’s van Flickr zijn simpel via HTML-code in te sluiten op andere sites en dan heb je geen last van die advertenties.
Ik snap de gedachte van Yahoo niet. Ik durf te wedden dat vrijwel alle pro-gebruikers over zullen stappen op de gratis variant van Flickr. 1 terabyte is genoeg. Mocht je meer nodig hebben dan zul je een extra account moeten openen want de 500 dollar per jaar voor een extra terabyte die Flickr daarvoor vraagt gaat natuurlijk niemand betalen. 500 dollar voor 2 terabyte die je alleen voor foto’s kunt gebruiken?!?!?
Op Tumblr kun je sinds de start in 2006 foto’s fullsize uploaden. Onbeperkt. Gratis. En vrij van advertenties. Veel templates in Tumblr tonen die foto’s lekker in het groot. Al jaren dus, terwijl Flickr pas deze week de foto’s echt groot op de profielen toont. Nu biedt Flickr wat extra’s zoals het maken van sets en groepen bijvoorbeeld. Maar als fotograaf kun je beter ook via Tumblr je foto’s uploaden want dan heb je direct een blog en maak je deel uit van een community die heel graag foto’s wil rebloggen. Bovendien staat Tumblr toe er een domein of subdomein aan te koppelen. Iets dat Flickr zelfs niet aan haar klanten die jaarlijks 500 dollar voor 2 terabytes betalen, aanbiedt.
Ik vraag het je, is Yahoo gek geworden?
P.S. Vergat ik nog te melden: zo’n ruisfoto is ook verplicht als je woorden als “suck”, “cock”, “cunt” gebruikt op Flickr. Een soortemet Noord-Korea online zeg maar.
