Door Maria Genova ben ik telefonisch geïnterviewd voor een artikel over copyright voor Slow Management magazine. Een onderwerp dat mij op het lijf geschreven is. Simpelweg omdat ik niet zo krampachtig vasthou aan copyright. In 2004 begon ik met Creative Commons te werken. Ik begon ermee toen het alleen nog maar in de Verenigde Staten en nog een paar landen beschikbaar was. Ik zette in die tijd al volledige mp3tracks online en liet iedereen ze remixen. Alle muzikanten in Nederland verklaarden me voor gek. Vaak deelde ik het podium met conservatieve muzikanten, label-eigenaren en mensen van BUMA of SABAM. Soms werd letterlijk uitgesproken dat ik een rare hippie was. Ik ken tenminste 1 labelbaas waarmee ik ooit het podium deelde die zijn label heeft opgeheven. Hij geloofde er niet in. Maar mijn bedrijf Melodiefabriek bestaat nog steeds. En Creative Commons is behoorlijk gemeengoed geworden.
Noem me maar een rare hippie maar dan wel eentje die de tijdgeest perfect aanvoelt. Veel dingen vielen te voorspellen ook al zeggen vele experts dat de toekomst niet te voorspellen valt. Voor een deel is dat gelul en liggen dingen gewoon in het verlengde van elkaar en zie je sterke krachten de wereld een kant opsturen. Dat voel je dan gewoon omdat je er bij betrokken bent.
Die betrokkenheid van mij zat erin dat ik die dingen simpelweg deed. Ik dook erin, ik paste het toe. Ik experimenteerde, ik was niet bang. Ook al verklaarde men mij voor gek. Nog steeds trouwens. Maar veel van die lui die een mening hebben over Creative Commons hebben het nooit gebruikt. Net zo goed als ze een mening over Twitter hebben zonder zelf een Twitter-account te hebben. Zonder het zelf te ondervinden. Tja, dan voel je dus geen reet aankomen. Dan sta je er simpelweg buiten!
Ik was bij de eerste bijeenkomst tussen Creative Commons Nederland en BUMA jaren geleden. Er hing een ruziesfeer in de zaal. De helft van het bestuur liep de zaal uit na kritiek van een componist die geen geld uit Amerika ontving, en kritiek van het Bimhuis die van jazzzmusici de kritiek kreeg dat ze nooit iets terug zagen als ze in Nederland hadden opgetreden. De BUMA zweeg in alle toonaarden.
De BUMA dacht dat internet wel zou overwaaien. Artiesten die direct hun muziek aan fans afleveren? De BUMA gelooft er nog steeds niet in. De BUMA verzon zelfs een tarief voor podcasts. Dit had tot gevolg dat zelfs Hilversum alle muziek uit al hun podcasts ging verwijderen. Adam Cury, de podfather, koos met een opgetrokken middelvinger richting BUMA en ASCAP voor podsafe music.
Mijn muziek wordt dankzij Creative Commons vaak hergebruikt. Met Flick Radio heb ik de eerste Nederlandse documentaire onder een Creative Commons licentie op mijn naam staan. Een radio en ook een televisie documentaire. Ik zie die resultaten ook bij de Haagse fotografen ook die ik heb aangestoken om Creative Commons te gaan gebruiken. Sommigen zagen hun foto op een tram gebruikt worden (tegen betaling), anderen waaronder ikzelf (diverse malen) zagen hun foto’s in boeken gebruikt worden.
Ik heb zoveel verhalen. Vooruit, nog eentje dan. In 2006 kreeg ik complimenten van Cory Doctorow die in Felix Meritis een lezing gaf. Toen ik me voorstelde riep hij hard uit “you’re that ccMixter guy, you’re that ccMixter guy!”. Kicken! Want Cory met zijn gepeperde geblog voor BoingBoing had en heb ik hoog zitten. Jaren later gebruikte hij mijn foto van Stephen Fry voor een blogpost op BoingBoing.
Gurdonark denkt er net zo over als ik. Ik ontmoette hem jaren geleden. Denk ergens eind 2004 of begin 2005 op ccmixter.org. Hij heeft mijn muziek hergebruikt en vise versa. Gurdonark is advocaat en weet dus alles van copyright af. Maar hij is ook een vrije vogel. Zoals eigenlijk alle creatieve makers zouden moeten zijn als je het mij vraagt. En nu voor het eerst in bijna 10 jaar hoor ik zijn stem…
