Op zoek naar de hardnekkige calvinisten met Leo Blokhuis

Het tv-programma Achter de dijken van Leo Blokhuis heeft mijn aandacht. Ik zet er een alarm voor en kijk het live, zover het kan. Gisteravond lukte dat niet omdat ik op het moment van uitzending keek en luisterde naar oud-Brood gitarist David Hollestelle die een hand door zijn zwartgeverfde haar had gehaald waardoor het piekerig alle kanten uitsprong terwijl hij onderwijl nonchalant op een Teye gitaar hoge noten op een overstuurde versterker eruit stond te persen. Maar eenmaal weer thuis keek ik de uitzending van Blokhuis gelijk terug. Omdat ik nou eenmaal heel benieuwd ben naar die volksaard van De Hollander.

Deze aflevering – Aflevering 4: De echo van Calvijn – stond in het teken van muziek en schilderkunst. Leo constateert dat we een volk van koren zijn, een direct gevolg van Calvijn die in de 18e eeuw alle Psalmen liet voorzien van unieke melodieën zodat de kerkgangers deze mee konden zingen. Ook de beeldenstorm en Van Gogh kwamen aan bod. Van Gogh zou een groot calvinist zijn omdat hij zich kapot werkte en het hem niet om roem te doen zou zijn geweest. “Doe maar normaal dan doe je al gek genoeg.”

In het zaaltje waar David Hollestelle van snaar ging zaten opvallende Hollanders. Ook oud-Brood manager Koos was meegekomen. Hij droeg een shirt zonder kraag maar had wel een stopdas om de nek. Imago, mode, eigenwijzigheid, een middelvinger richting Calvijn? Ook aan David Hollestelle kun je zo op het blote oog geen greintje calvinisme ontdekken.

En zelfs bij Van Gogh zie ik eigenlijk een enorme afkeer van onze volksaard. Van Gogh zocht net als vele schilders toentertijd zijn heil in Parijs. Daar riekte het naar de avant-garde. En daar werd enorm veel gezopen. Een calvinistische gematigheid kun je bij hem toch niet constateren? Afgezien van zijn enorme werkelan dan. “Doe maar normaal dan doe je al gek genoeg.” Ook die vlieger gaat voor Van Gogh niet op. Vincent was bij vlagen compleet gek, dat weet iedereen. Daarbij vergeleken is Herman Brood een zacht eitje.

Ik geloof zeer dat onze volksaard voor een belangrijk deel door Calvijn bepaald werd. Maar ik geloof ook in een tijd na Calvijn. Ging na de tuttige jaren 50 onze volksaard door de kunst en de rock ‘n’ roll in het bijzonder, de hippies, de provo’s, Koot en Bie, Wim T. Schippers, Jan Wolkers, de Stones in het Kurhaus, de Dolle Mina’s, de krakers, de punkers, van die dingen dus, niet definitief op de schop?

Zij die hard gierend op hun gitaar hun Sympathie voor Duivel betuigen, houdt achter dat stoere schild toch een hardnekkig calvinist zich schuil?

Bert Dorenbos en zijn vriendje

Gisteravond stond de uitzending van het tv-programma Pauw geheel in het teken van EO 50 jaar. Met ondermeer oudgediende Bert Dorenbos die het hele uur aan tafel mocht blijven zitten terwijl de rest een stoelendans deed. Waarschijnlijk vanwege zijn extremistische uitspraken want dat doet het altijd zo leuk op tv.

Bert riep dat homofilie nog altijd “een probleem is dat gemaakt wordt”. Als homo wordt je niet geboren volgens Bert, maar je wordt het gemaakt. Kijk even naar de eerste paar minuten waarin deze griezel zijn extremisme predikt:

Bert Dorenbos is anti-homo maar betuigt wel de grootst mogelijke liefde voor god. Een man dus, want god kan nooit een zij zijn, zo oordelen de gelovigen. En Bert gelooft in Hem. Pure mannenliefde dus. Prima hoor, maar dat terzijde.

Het is mede door dit soort extreme geloofsgekken dat ik de kerk op mijn 13e de rug heb toegekeerd. Een slag mensen die veel normale zaken als een zonde beschouwt. Als je een ijsje op zondag koopt, of als je als vrouw een broek draagt, of nog erger: je BH uittrekt op het strand. Het is en wordt soms nog steeds, afgekeurd. Mag niet van god.

Bert is zeker geen uitzondering binnen de EO want neem bijvoorbeeld Henk Binnendijk. Hij ging regelmatig op televisie helemaal los met zijn godsdienstwaanzin. Zaken waarvoor geen enkel wetenschappelijk bewijs te vinden was, zaken die je als zuiver bovennatuurlijk moest bestempelen. Henk bracht het allemaal met grotere onzekerheid op tv want als er iemand zijn eigen woorden betwijfelde dan was het Henk zelf wel. Toen Herman Brood zei “ik weet dat ik diep van binnen deug” gaf Henk toe dat hij dat van zichzelf niet zeker wist. Maar toch stapte Henk nooit op de rem en bleef doorgaan met het prediken van zijn eigen onzekerheid op televisie.

Herman sloeg de spijker op de kop. Het probleem van gelovigen is dat ze nooit en te nimmer een beroep doen op hun geweten, ze handelen slechts naar wat de bijbel hun voorschrijft. Of beter: de interpretatie van de bijbel. Het boek staat vol metaforen die je op allerlei manieren kunt interpreteren. Daarom slachten christenen mekaar al eeuwen af door een gebrek aan moraal besef en slechte interpretatie van de bijbel. Als ze het even niet weten grijpen ze naar de bijbel. Terwijl ze de rest van de literatuur allemaal afkeuren. In mijn jeugd kwam ik soms bij lui over de vloer die vanwege het geloof geen televisie hadden, een apparaat van de duivel. Tja, daar krijg je oorlogen van. Die lui zullen nooit hun eigen moraal onderzoeken, nooit en te nimmer, maar alles en iedereen afkeuren en bestempelen als kwaad, des duivels, een zonde, boetedoening et cetera.

Daarom ook die afkeur van jezelf! Jezelf als zondaar zien. Vaak heb ik Henk Binnendijk zien janken op tv. Wat keurde die man zichzelf af. Hij zag zichzelf als verre van perfect. Maar wel tv blijven maken als leidend voorwerp. Een geestelijke kwelling, duidelijk zichtbaar. Een patient, niet fris in het hoofd. “Man, ga toch leven!”, dacht ik regelmatig. Kon ‘ie niet vanwege schuldbesef. Henk voelde zich een grote zondaar.

Het is een schande waar ik voor een deel ook door beschadig ben, hoewel ik op mijn 13e echt 100% voelde dat ik de benen moest nemen uit die kerk. Een geweten had ik wel! Dat voelde ik diep van binnen en weigerde ik uit te schakelen.

Als je naar de EO kijkt van nu, dan is dat behoorlijk veranderd. Maar vergis je niet hoor want nog maar een paar geleden was het Arie Boomsma die zijn afgetrainde borstkas zonder t-shirtje op het blad l’Homo toonde en daarvoor ontslagen werd bij de EO. Zijn kinderen zien hem zo niet anders, dat is de borstkas van pappa, maar EO-ers zien er gelijk acties van de duivel in.

En maar afkeuren. Voor je het weet ben je niet normaal, heb je een ziekte en heb je het allemaal aan jezelf te danken. Had je god maar in je hart moeten sluiten, jij zondaar.

Iets niet doen omdat god je ervoor zal straffen, dat is leven vol angst. Vandaar dat de mensen in de kerk, tenminste zeker in de Gereformeerde kerk waar ik vandaan kom, weinig opgewektheid uitstralen. Het is van een grote soberheid omdat je het leven hier op aarde niet teveel mag vieren. Dat komt later pas na de dood, in het hiernamaals. Maar janken dat die Christenen doen als er weer iemand dood is gegaan! Ze zouden blij moeten zijn als er weer iemand tot god geroepen is, maar nee hoor, bij de dood slaat de twijfel massaal toe.

Vanuit dat schuldgevoel zie ik de meeste Christenen handelen. Ze doen het niet omdat ze het diep van binnen voelen, nee ze doen het omdat het zo moet. Omdat de bijbel het hen voorschrijft, de dominee het gezegd heeft, of nog erger, omdat die gestoorde gek van een Bert Dorenbos het ze vertelde. Een man die abortus beschouwt als moord. Het is de veroordelende toon van mensen die zelf voor god willen spelen, die een bijbel misbruiken om anderen hun wil op te leggen.

En dat al 50 jaar lang dus. Voor Christenen en de EO heb ik slechts 1 wens: ontwikkel moreel besef en wijs de bijbel af. Zie dat boek slechts als een metaforisch fantasieboek. Want dat is het. Engelen bestaan niet. En je kunt ook niet over water lopen, de zee splitsen, of meer van die ongein. Elke kleuter snapt dat. Kom op zeg, het is 2017!

P.S. Ik heb nooit begrepen waarvoor het geslacht van god zou dienen. God plant zich niet voor en god gaat niet naar het toilet…

(omslagfoto: Marco Raaphorst)

Op zoek naar de echte Brood: Unknown Brood

Hennie Vrienten verwoordt de kloof tussen fan en artiest in de documentaire Unknown Brood op een mooie manier. De kloof valt volgens hem niet te overbruggen en het heeft iets triest. De fan die de posters boven het bed heeft hangen heeft geen idee wie die artiest werkelijk is. En de artiest weet niets van zijn fans af. Hennie stopte met Doe Maar toen hij erachter kwam hoe verschrikkelijk jong die kids waren die “je loopt je lul achterna” uit volle borst meezongen. Het hadden zijn kinderen kunnen zijn.

Ik bekeek de documentaire Unknown Brood van regisseur Dennis Alink gisteren in een volle Rabozaal van de Melkweg in het kader van het IDFA festival. Het is een documentaire die inzoomt op de minder belichtte kant van Herman Brood, zijn onzekerheid en somberheid. Bij vlagen bijzonder triest om te zien. Tegelijkertijd ook fascinerend omdat de artiest en mens Herman Brood volslagen uniek waren en gelukkig ook voldoende een kans krijgen in de film. Maar goeds, de nadruk ligt toch wel op de zoektocht naar de onbekende psyche van de artiest. De donkere kant.

Ik ga terug in de tijd. Herman leeft nog. En Herman stelt zich ten doel: nooit normaal, de controverse dient altijd opgezocht worden. En je ziet het aan de mensen in zijn buurt: zij lachen schaamtevol en kijken vol bewondering Herman zijn kant op. Herman heeft het hoogste woord. Want Herman heeft de aandacht en doet wat zij niet durven.

Wat doet Herman nu weer? Het lijkt of ‘ie geen schaamte kent.

Brood is dol op aandacht. Positief, negatief, in de OOR, de Story, of de Privé, het maakt Herman allemaal niets uit, aldus Herman. Vreemd voor iemand die door zijn eigen moeder beschouwd wordt als mensenschuw, overgevoelig en zeer onzeker. Herman verzint Herman Brood, een alter ego. Een schild.

Zijn oude liefde Doreen vindt dat Herman zichzelf niet zo serieus moet nemen. Maar Herman is bloedserieus, gelooft in zijn zelfgeschapen imago en verkiest de heroine boven haar liefde. Een liefde die nota bene was begonnen met een smeekbede, het lied Doreen dat op Shpritsz staat.

De zus van Herman, Beppie, vertelt dat sommige verhalen van en over Herman niet kloppen. Volgens Beppie was het een leuke jeugd maar Herman verzint voor een beter verhaal er maar een kutjeugd bij.

Herman stelt zichzelf vaak op de proef door te doen waar hij eigenlijk bang voor is. Het getuigt van lef, maar tegelijkertijd is het lef ook vaak ver te zoeken. Dan doet Herman een beroep op sex, drugs & rock-‘n-roll, het aloude cliche. Typisch vluchtgedrag en de kortste weg naar image building. Wie in die categorie plaatsneemt krijgt al snel automatisch het stempel Stoer opgeplakt, zeker in de tijd van Herman. Het wordt gezien als een vorm van rebelsheid, nonchalant en cool. Hij neemt de uitspraken van Lenny Bruce letterlijk en leeft en handelt ernaar. Herman romantiseert zelfs het idee van zelfmoord. Het zijn deze cliches die de artiest Herman Brood in de weg staan naar mijn idee. Daar waar Keith Richards vooral speelt met het clichebeeld van de junk lijkt Herman er heilig in te geloven. Het is vooral triest omdat het littekens bij de kinderen van Herman en zijn vrouw veroorzaakt. Herman als junk, het is verschrikkelijk om te zien. We zien een patient die de quotes van Lenny Bruce nodig heeft om zijn eigen leven enigszins nog te kunnen rechtvaardigen. Een schijnwereld vol valse romantiek. Als een sprong uit de realiteit.

Gitarist Dany Lademacher vertelt hoe Herman het optreden in de Bottom Line in New York verknalt. De crew van het Amerikaanse TV-programma Saturday Night Live is daarbij aanwezig (buitenkans voor Herman met zijn Saturday Night natuurlijk!) en de halve zaal zit vol met invloedrijke mensen uit de Amerikaanse muziekbusiness. Herman is de hele dag aan de zuip en ligt tegen het eind van de middag zo lam als een konijn met zijn hoofd tegen een zwerver te slapen als manager Koos hem opmerkt dichtbij de club. Tijdens het optreden die avond slaat Herman tijdens het 1e nummer Saturday Night een paar valse akkoorden op zijn piano aan, loopt vervolgens op de microfoon af maar grijpt mis en dondert als een plank het publiek in. “Dan druip je dus met de lul tussen de benen af”, aldus Dany. En de band kon weer terug naar Nederland. Het Amerikaanse avontuur was door Herman zelfstandig compleet naar de kloten geholpen.

Willem Venema treft Herman in de gevangenis aan zonder drugs in een behoorlijke zelfdestructieve gemoedstoestand. Het dringt tot hem door dat zelfdoding voor Herman geen hoge drempel vormt. Herman laat zich snel uit het veld slaan. En de zelfverzonnen medicatie van drank en drugs beginnen al snel haar tol te eisen. Maar Herman praat het goed, rock und roll, weet je wel? Maar ook voor gitarist David Hollestelle, die ten tijden van het interview voor de documentaire er zichtbaar zeer slecht aan toe is, is het zo helder als wat: “Herman zong ALTIJD over zelfmoord!”

Unknown Brood bevat beelden uit een archief van zo’n 9 uur wat door Herman zelf gefilmd is. Selfievideo’s avant la lettre. Waarmee we iets dichter in zijn ziel kunnen kruipen. Herman kijkt in de camera die als een spiegel voor hem werkt. Hij treurt om zijn schele oog.

“U ziet hier een zeer somber mens.”

“Misschien bent u een van de laatsen die mij in het echt ziet.”

“Dit gaat mis.”

Hij zegt het op een manier alsof ‘ie het acteert. Het is eigenlijk precies zoals dochter Lola het verwoordt: “we konden niet tot hem doordringen.” Niemand kan dat. Herman verdooft alles met drank en drugs. Zodat het romantische beeld van de artiest nog enigszins in tact blijft. Zolang hij vriend Lenny maar recht in de ogen kan blijven kijken.

Hij gaat eraan kapot. Zijn alter ego is allang dood. En het is een kwestie van wachten totdat Herman het doet….

De puntige rock met vaart, ik mis het. De eigenheid in zijn schilderijen. Zijn snedige humor. Zijn zin om de boel een beetje op stelten te zetten. Wat kon Herman op TV heerlijk verstorend zijn! En de jazzy timing die nog het meeste op die van Mose Allison leek. De muziek, de kunst, Herman als charismatische persoonlijkheid, het is er allemaal niet meer.

Maar goeds. Tot zover. Unknown Brood, ga ‘m zien!

P.S. Na afloop speelde een springlevende David Hollestelle op zijn ouwe Gretch door een Marshall half stack een paar nummers met de band Breaking Levees mee. De man is hersteld van een bijzonder heftige hartoperatie en inmiddels zo clean als een koppie thee. Prachtig om te zien! Rock on!

ANP Historisch Archief stelt historische foto’s gratis ter beschikking

Ik kwam er zojuist achter dat het ANP Historisch Archief historische foto’s gratis ter beschikking stelt voor persoonlijke doeleinden zoals bijvoorbeeld een persoonlijk blog. Ze maakt gebruik van de Creative Commons licentie BY-NC-ND wat betekent dat je de foto alleen niet-commercieel mag gebruiken en er geen afgeleide werken van mag maken.

foto onder Creative Commons BY-NC-ND / fotograaf: Paul Vreeker/ANP

P.S. Ook bovenstaande foto van Jimi Hendrix valt onder Creative Commons BY-NC-ND / fotograaf: Kippa/ANP.

Ineens begreep ik Bono

Bono was de meest arrogante klant van Des Indes. En Herman Brood de leukste. Althans, volgens de oude barkeeper. Dat oordeel deelde ‘ie een paar jaar geleden met mij. Telkens als ik Bono op televisie zie moet ik aan die uitspraak terugdenken.

Bono bemoeit zich tegen de hele wereld aan. Hij staat op gelijke voet met wereldleiders en zet zich in voor goede doelen. Bono is een grotesk figuur, een geboren leider van een band die het grote succes aan de kont heeft hangen. De trots van Ierland.

Gisteren zag ik in de documentaire U2 – Achtung Baby (oorspronkelijke titel: From the sky down) een hele andere Bono. Een Bono die vertelde over het moeizame begin. Over de optredens waar ze zich niet goed genoeg voor voelden. Faalangst, onzekerheid, gebrek aan ervaring. Dingen gingen fout, bij The Edge knapte er een snaar van zijn gitaar, avond na avond na avond. Stress. En ze vroegen zich af waar ze het moesten zoeken, wat U2 moest worden. Welke muziek zij zouden moeten maken. Wanneer zou het nu eens goed gaan voelen?

Rattle and Hum moest een documentaire over de band worden, maar werd een concertregistratie. De band bleek veel te serieus voor een interessante documentaire. Er werd te weinig gelachen en dus werd Rattle and Hum een liveregistratie. Daarna kwam de band in een gigantische dip terecht. Rattle and Hum was een poging om de Amerikaanse sound en het Amerikaanse publiek op te zoeken. Maar het voelde niet goed.

Na een korte stop besloot de band om voor een volgend album de opnames plaats te laten vinden in de Hansa Tonstudio in Berlijn. Een studio die pal naast de Berlijnse muur heeft gestaan. U2 zocht naar een nieuw eigen geluid, een Europees geluid, aangestoken door bands als Kraftwerk en Einstürzende Neubauten. Er werd gezocht naar een sound die gebaseerd was op moderne elektronische ritmes.

Het werkte niet. Ook al zit je dus in de prachtige Hansa Tonstudio, echt helpen doet het niet. Waar David Bowie overigens wel zeer creatief en productief was. De band besloot huiswaarts te keren. Moesten ze U2 dan maar opheffen? Na een korte break besloot de band in Dublin de draad weer op te pakken. En in korte tijd was daar het lied One. Het diende zich plotseling aan. Al vrij snel ging het beter, kwam de muziek terug waar ze zich allen in konden vinden. Wat ja, U2 is een zeer democratische band. Misschien wel de meest democratische band ooit. The Beatles en The Stones verbleken erbij. In U2 zijn alle musici 100% gelijkwaardig en is er 1 niet blij met zijn partij, zijn aandeel in een nummer, dan wordt er net zolang gezocht tot die persoon wel blij is met zijn aandeel.

Bono besloot er een zwarte bril bij op te zetten, trok de broek van Jim Morrison aan en droeg daarbij een jasje van Elvis. Dat nieuwe imago was nodig want het publiek niet zit te wachten op een onzekere zanger en een onzekere band die met knikkende knieën voor een vol stadium optreden. Dat houdt niemand immers vol.

(foto van Anton Corbijn)

Big Brother lifestream en de nieuwe eerlijkheid

De nieuwste Nieuwe Revu. Een artikel over Twitter. Aangehaald als het snelst groeiende sociale netwerk ter wereld. Alweer oud nieuws natuurlijk want inmiddels zwaar ingehaald qua snelst groeiend door Google+.

‘Als er iets misgaat, moet je meteen actie ondernemen om het te herstellen. Dat is ook de basale fout die congreslid Weiner gemaakt heeft: hij loog.’

Het is de waarheid. Je hoeft het niet eens digitaal op te biechten, de waarheid komt vanzelf boven drijven, sneller en rauwer dan ooit tevoren. En het doodgaan van News of the World wordt daarmee een belangrijk historisch moment.

Veranderd is die tijd. Vroeger kon je de waarheid nog soepeltjes verdraaien. Nu niet meer. Tenzij je in boerka over straat gaat, zonder GSM, zonder OV-chipkaart, zonder te pinnen en zonder tweets achter te laten waarmee je precieze locatie en het tijdstip te achterhalen zijn. En inclusief wat je ervoor en erna nog allemaal uitgevreten hebt. Als één grote lifestream, met of zonder foto’s en video’s.

Het zelfmoordbriefje van Herman Brood dat ‘ie in de bar van het Hilton achtergelaten had, morgen 10 jaar geleden, was in eerste instantie in een pedaalemmer beland. Een ober had het weggegooid nadat Herman de bar verlaten had. Het mag een wonder heten dat dat briefje nog boven water gekomen is.

Herman zou er geen bezwaar tegen hebben. De lifestream was hem op het lijf geschreven.

Herman en de afhankelijkheid

Gisteravond zag ik de laatste aflevering van het tv-programma Lola zoekt Brood. Vier afleveringen lang heb ik van Lola en de verhalen rondom Herman genoten.

Herman Brood had zich, zoals de meeste mensen wel weten, al op vrij jonge leeftijd totaal afhankelijk gemaakt van speed. En hij vond het te gek. Zonder dat kon ‘ie zichzelf niet zijn. Sloeg zijn geest op hol. Was ‘ie mensenschuw. De speed gaf hem precies het zetje dat ‘ie nodig had.

Er zijn mensen die junks niksnutten noemen. Toch moeten juist zij keihard werken om aan hun geld te komen. Herman ook. Die zat altijd te tekenen en verkocht de hele dag door zijn werk. Hij moest wel. Herman hield zich overduidelijk enorm bezig met Het Nu. Morgen zien we dan wel weer.

Buiten de drugs en drank geloof ik niet dat Herman ergens anders zo afhankelijk van was. Sterker nog: Herman was veel onafhankelijker dan alle mensen die hij om zich heen had. Hij had zeker wel een geweten maar ook dat kon ‘ie loslaten. Hij begreep de kwelende factoren van buitenaf. Het kiezen tussen twee kwaden. Sterker nog: juist hij kon dat. En ik denk dat hij daarom zo zwaar aan de speed verslaafd is geraakt. Herman had er een lichamelijke afhankelijkheid voor over om geestelijk onafhankelijk te kunnen zijn.

Geestelijk onafhankelijk zijn, dat is het enige. Want dat, en niets anders, betekent vrijheid.

Brood is niet dood

Het boek is uit. En nu is het stil.

Met vriend Conno was ik op vakantie in Gozo. 15 jaar geleden. Zonder vrouwen. Ik zat in de laatste nawee van een slechte relatie. En die van Conno was ook weinig levensvatbaar. Daar zaten wij in dat prachtige grote huis met zwembad. Conno was zo slim geweest om het boek Broodje Gezond te kopen. En dat boek maakte indruk.

Gozo (foto: Conno)

Vandaag las ik het verzameld werk van Chabot’s Broodje-serie uit; Up on the Hilton roof. Een dikke pil van rauwe en pure schoonheid. De vaart en het realisme in de dialogen, zoals Bart dat doet, doen weinigen hem na. Het boek raakt en spoort aan. Met de ziel op de tong. We hebben niets te verliezen. De geest moet vrij zijn.

Dank je Herman. Dank je Bart.

Plagiaat; ‘Muzikanten zijn eigenlijk boeven die stelen van andere boeven’

Plagiaat is het claimen van auteursrecht over een werk waarover reeds auteursrecht geldt. Hierbij wordt een werk van literatuur, wetenschap of kunst gebruikt en vervolgens gepubliceerd of vermenigvuldigd zonder toestemming en zonder vermelding van de oorspronkelijke auteur, waarbij de pleger van het plagiaat het doet voorkomen alsof dit zijn eigen oorspronkelijke werk is. Dit is anders dan het schenden van het auteursrecht (piraterij), omdat het auteursrecht voor de oorspronkelijke auteur al gold.

John Hiat werd gefilmd door Bram van Splunteren. Jaren geleden. “I steal, I steal, I steal”. Hiat keek in de camera en glimlachte. Hij sprak over zijn doorbraak album Bring The Family. En over inspiratie.

Herman Brood heeft altijd eerlijk toegegeven dat veel van zijn liedjes gebaseerd zijn op bestaande nummers van anderen. Bijvoorbeeld die van Jerry Lee Lewis. Rock And Roll Junkie!

In het boek Harten van helden staat een interview met Jack Poels (opm.: Rowwen Hèze). Ik citeer:

“Soms jat ik het ook gewoon. Dan ben ik met een liedje bezig waarin nog een brug of een intro moet komen. Ik zit dan te schilderen en ik hoor iets op een cd. Nou, dan wordt-ie bijna aangereikt. Dat zijn wel de mooiste momenten; dat alles zo op zijn plaats valt. Ik heb eens gezegd: ‘Muzikanten zijn eigenlijk boeven die stelen van andere boeven’. Daniël Lohues (opm.: Skik) had een nog betere: ‘Als het niet spiekervast zit, dan neem ik ’t mee.’ Haha.”

Nog een naam? Coldplay. Bijvoorbeeld (ze doen het vaker) deze:

Van het weekend bekeek ik opnieuw een stukje van de 1 Giant Leap DVD. Ik luisterde naar de single Braided Hair. De riff, het belangrijkste deel van het nummer, is de riff van Nick Drake’s nummer From The Morning. En wie weet, misschien heeft Nick ook wel zijn mosterd ergens vandaan. Jatten van de relatief onbekende en al in ’74 overleden Nick Drake is natuurlijk eenvoudig. Niemand die het ziet of hoort. Ik heb die twee stukjes muziek even achter elkaar gezet. Je hoort eerst Nick Drake en dan 1 Giant Leap:

Op zich is er niets mis met hergebruik. Let wel: alles wat we maken is gebaseerd op iets dat er al was. Disney is er groot mee geworden (lees: fukking-3dubbelezwembaden-rijk!), door eeuwenoude sprookjes te (re)animeren. Led Zeppelin werd er groot mee. The Rolling Stones. Etc. Maar draai er dan ook niet omheen, kom er voor uit en claim dat copyright dan ook niet!

Terwijl de BUMA maar wat graag een moddervet factuurtje stuurt als je een sample van 1 seconde gebruikt van een bij hun aangesloten artiest, staat haar archief dus bol van de bij elkaar gejatte liedjes. Punt is: de meeste artiesten hebben geen zin, tijd en geld voor rechtszaken. En van een beleggingsclub als de BUMA kun je natuurlijk ook niet verwachten dat ze verstand van muziek hebben.

Oh ja, da’s waar ook: ik was bijna de grootste Nederlandse hit, Venus, vergeten!

Meer informatie: