Op The New Yorker las ik het fascinerende verhaal A world without pain over de Schotse Joanne Cameron die geen pijn kan voelen, zowel fysiek als mentaal niet. Voor wie dat stuk nog wil lezen: doe dat eerst voordat je de rest van mijn stuk leest.
In het artikel worden eerst de mooie kanten van het verhaal van Joanne Cameron belicht. Haar leven is ronduit positief en liefdevol te noemen. Zelfs als mensen heel naar tegen haar doen ook dan blijft ze rustig en compassie voor hen voelen.
Bij elke operatie die Cameron moest ondergaan had ze geen enkele pijnstiller nodig. En toen haar eigen zoon in elkaar geslagen was en in het ziekenhuis kwam te liggen, voelde ze geen verdriet maar handelde puur uit compassie. Nooit worden bij haar diepe gevoelens van verdriet of machteloosheid aangeboord. Zelfs toen haar eerste man overleed ging het leven gelijk weer verder. Evenals bij de dood van haar ouders.
Cameron vermoedt dat haar vader ook geen pijn kon voelen. In haar jeugd las hij elke dag poëzie aan haar voor en huppelde daarna samen met haar handje in handje naar school toe. Volgens Cameron was het de meest liefdevolle man die je je maar kon voorstellen.
Hoewel Cameron een puur positief leven leidt, er kleven best een hoop nadelen aan haar afwijking. Mensen die geen pijn kunnen voelen zijn zeldzaam, maar ze zijn er wel. De afwijking wordt gezien als gevaarlijk omdat je zonder gevoel van pijn fysiek en mentaal zeer kwetsbaar bent.
Ze bevond zich altijd in een veilige omgeving, maar zou dat niet het geval zijn dan zou haar zomaar het ergste kunnen zijn overkomen zonder dat ze er erg in had. Een beetje zoals ze vroeger als klein kind een gebroken arm had gekregen zonder dat ze er zelf erg in had. Het was haar moeder opgevallen dat haar arm er raar bij hing. Ook haar heupoperatie was niet het gevolg van pijn maar doordat anderen haar vreemde houding tijdens het lopen opmerkten.
De dochter van Cameron is niet zo blij met die altijd blije en liefdevolle moeder. Het is een beetje raar als je moeder tijdens je pubertijd, terwijl je tegen haar staat te schreeuwen, blijft zeggen: “het is goed hoor!” Woede is een soort verborgen verdriet, of vaak het resultaat ervan. Je voelt je verdrietig en wordt boos, of andersom. Hoewel het woord woede in het stuk niet letterlijk benoemd wordt, het is duidelijk dat Cameron ook totaal geen boosheid kent.
Lastig, want niet alleen als ouder, maar überhaupt om je staande te houden in het leven, is boosheid noodzakelijk.
Compassie heeft Cameron in overvloed. Maar aan empathie ontbreekt het haar volledig. Als iemand zich ongelukkig voelt of verdrietig is dan kan Cameron dat niet meevoelen. En hoewel dat voor Cameron misschien lekker positief voelt, de ander zal daar totaal anders over denken. Zal zich emotioneel niet begrepen voelen door haar.
Kortom: koester de pijn. Het is een duidelijk signaal.