metablog

Er zijn 14 berichten getagd als metablog.

#metablog 14: full circle

bomb-london

Ik keek mijn vriendin aan met de vraag: wat zal ik vandaag gaan bloggen ter afsluiting van de serie #metablog? 1 seconde moest ze erover nadenken.

“Waarom schrijf je niet wat over die goeie ouwe tijd van het bloggen?”

Ok, laat ik teruggaan in de tijd.

2000: bloggers op zolderkamertjes

Het gebeurde op een zaterdag. 13 mei 2000. Een opslagruimte met vuurwerk van het bedrijf S.E. Fireworks vatte vlam en nam in haar vuurzee een woonwijk met 200 woningen mee. Er vielen 23 doden, waaronder vier brandweermannen. Ongeveer 950 mensen raakten gewond. Geen enkele krant was in staat om aandacht aan de ramp te besteden omdat het in het weekend gebeurde. Pas de maandag erop zouden kranten met het achterhaalde nieuws verschijnen.

Online viel er wel van alles over de ramp te lezen. De veelal open directories van krantenredacties stroomden vol met foto’s waar bloggers natuurlijk wel raad mee wisten. Ook vormde het een enorme impuls voor het toen nog maar net opgerichte nu.nl.

2001: bloggen werd mainstream

Hier ga ik niet teveel woorden aan vuil maken omdat ik er al zoveel over geschreven heb. Tijdens 11 september 2001 begonnen vele Amerikanen een account op Blogger om zo de foto’s en verhalen over de aanslagen te kunnen delen met de rest van de wereld. De achtergrondverhalen die ik op die manier las waren uit de eerste hand, persoonlijk. Ik las rechtstreeks de woorden van de betrokkenen. Ik zag letterlijk wat hun ogen zagen terug op hun foto’s.

Als er dus iets is dat de burgerjournalistiek heeft ingeluid dan is het 11 september 2001 wel. Een gebeuren dat dankzij Blogger tot stand heeft kunnen komen. De man achter Blogger was het genie Evan Williams. Evan is ook 1 van de oprichters van Twitter.

2005: Metro aanslagen in Londen

Vroeg in de ochtend van 7 juli 2005 gingen er 4 bommen in Londen af: 3 in de metro, 1 in een bus. Er vielen 56 doden, waaronder de 4 daders. Naar schatting waren er 700 gewonden. Het had tot gevolg dat er die dag driftig geblogd werd. Ook werkten amateurs en professionals voor het eerst op grote schaal samen op Wikipedia om een zuiver verslag te schrijven. En de BBC gebruikte voor het eerst veel User Generated Content die ze van haar eigen publiek aangeleverd kreeg. Nu, bijna 10 jaar later, doen wij niet anders, maar toen was het allemaal heel nieuw: de burger is er eerder bij, is er vaak bij betrokken en maakt zelf de foto’s met haar mobiele telefoons.

Vicky Taylor editor interactivity voor de BBC website interviewde ik hierover voor De Nieuwe Reporter:

Gisteren hoorde ik nog het verhaal van een vriendin die een poos geleden een ongeluk had gekregen met de auto. Haar broer had de video op YouTube al gezien voordat zij hem op de hoogte had kunnen stellen van de aanrijding.

De obscure bloggers hebben gelijk gekregen

Als er iets is dat wij bloggers de afgelopen jaren naar ons hoofd geslingerd hebben gekregen dan zijn het die lacherige opmerkingen wel. Zelfs van vrienden kreeg ik dat vaak te horen. Nee natuurlijk zou het allemaal zo’n vaart niet lopen. Nee de muziekindustrie zal niet gaan instorten door Napster. Nee natuurlijk gaan kranten niet die brakke foto’s gemaakt met mobieltjes publiceren. Nee natuurlijk ga je nooit een fatsoenlijke video met je mobiel kunnen maken. Nee natuurlijk hebben die bloggers geen impact. Nee natuurlijk gaan die bloggers er nooit hun geld mee verdienen.

Die hele blogger scene was behoorlijk obscure en underground. Voor een deel is ‘ie dat nog steeds omdat ze anarchistisch van karakter is. De bloggers weten de tijdgeest beter aan te voelen dan de politiek en het conservatieve bedrijfsleven. En nog altijd lopen de meeste kranten enorm achter als het gaat om het inzetten van online services, blogs en dergelijke. De nieuwsmedia die het wel goed doen richten zich slechts op 1 ding: online. De meesten zijn slechts een paar jaar oud en zijn fris begonnen met een nieuw concept zonder de erfenis uit het verleden met zich te hoeven meedragen.

Wie wil er nu volwassen worden?

Het bloggen is vandaag de dag een goeie business. Daarmee groeit ook het aantal kwakzalvers met tips en goeroe status als kool. Ik heb daar niets mee want het zijn totaal andere bloggers dan de bloggers uit het verleden waar ik me mee associeer. Die nieuwe bloggers doen namelijk precies wat de goeroe bloggers hun vertellen dat ze moeten gaan doen. Het zijn brave bloggers die precies doen wat de standaard is en bloggers die de focus op geldverdienen leggen. Het zijn brave bloggers die nergens hun mond werkelijk over durven open te doen. Zij staan mijlenver af van helden als Glenn Greenwald en Dave Winer.

Gelukkig heb je ze nog, zij die in een open internet blijven geloven. Die geloven in het vrije woord, in vrijheid van geest en zij die blijven zoeken naar methodes om de wereld beter te maken in plaats van te vervallen in oude slappe kapitalistische regels.

Innovatie komt altijd voort uit een onderstroom. Zo verging het de Bebop, de Rock-‘n-roll, Streetart, blogs.

Er is op zich niet eens zoveel veranderd. De blogger doet nog steeds zijn ding. Hij drukt op publish en verandert de wereld. Al is maar een piepklein beetje.

#metablog 13: waarom dagelijks bloggen?

Elke dag bloggen kan natuurlijk prima. Ik heb het ook gedaan. Een paar jaar geleden deed ik het zelfs een paar keer per dag. Er viel toen veel te bloggen. Maar het bloggen vormt niet langer een doel op zich voor mij. Het is een bijkomstigheid. Ik maak muziek. Ik verdien mijn geld. Ik leef. Het bloggen is daar hooguit een onderdeel van.

Er moet een innerlijke noodzaak zijn. En zolang die er niet is kan ik maar beter mijn middelvinger optrekken naar de klok en gaan lummelen. Het is namelijk echt een christelijke gedachte dat we ons schuldig moeten voelen als we niets doen. Complete onzin. Je hebt echt een beter leven als je niet gestresst op de klok leeft en de dingen wat meer op zijn beloop laat zodat je echt open kunt staan voor het leven zoals het zich aanbiedt. Menig creatief persoon kan niet de hele tijd creatief zijn en moet zich toch echt opladen. Allemaal heel logisch. Go with the flow.

Na al die jaren bloggen kan ik eigenlijk niets anders concluderen dan ik jaren geleden al deed. Heel simpel, dankzij mijn blog kan ik:

  • op mijn eigen domein
  • in dat lege witte kader van WordPress
  • typen wat ik wil
  • en er een video bij doen als ik daar zin in heb
  • of audio of een foto
  • en op een moment dat het mij schikt
  • zodat iedereen het kan lezen en het kan doorsturen

Natuurlijk zijn de bloggers bezig met dat wat ze doen te theoretiseren en te psychologiseren. Ze proberen het te duiden als een soort wetenschap. Maar ik beschouw dat niet als een uitgangspunt voor mijzelf. Het is juist de vrije vorm die mij nog altijd het meeste aantrekt. En daarom blog ik dus niet elke dag maar gewoon zoals het komt.

#metablog 12: sukkels

Menig blogger heeft het vooral over zichzelf en neemt zijn blog veel te serieus. Het is überhaupt het risico van het ouder worden, alles over-rationaliseren en eigen theorietjes verzinnen om zo het leven onder de duim te houden en alle angsten weg te drukken.

Maar je weet het: er zijn geen regels. Nul. Naks. Nada. Als jij een verhaaltje verzint dan geloven een hoop mensen dat gewoon. Wellicht een hoop anderen ook weer niet. Maar zo is het met alles. De ene vindt je een bluffer, de ander een goeroe. De ene vindt dat je alleen maar aan geld denkt, de ander vindt dat je echt oprecht goed doet en er alles voor over heeft om de wereld te verbeteren.

Ik lees nu het boek Kieft. Die man twijfelt aan alles en vooral aan zichzelf. Hij weet dus niet eens goed wat hijzelf van de persoon Kieft moet vinden.

Ik schat in dat veel mensen zo zijn. Ze vullen de leegte met woorden. En man, wat zijn ze wijs en slim. Dat lijkt dus maar zo. Diep in hun hart voelen ze zich het sukkeltje.

Je niet het sukkeltje voelen, da’s een van uitdagingen in het leven. En mocht dat wel zo zijn, dan kun je er maar beter een verhaal over verzinnen. Over jijzelf als sukkel, of over andere sukkels.

Schrijf of vertel dat verhaal. Dat verhaal dat je nog met een kromme rug op je vijfentachtigste kunt schrijven. Dat verhaal dat je uit je duimpje kunt zuigen, zuiver een kwestie van hard werken. Dat verhaal dat je kunt oppikken tijdens een busrit. Dat verhaal dat je kunt verzinnen liggend op bed, al lummelend starend naar het plafond.

Effe iets anders. Wim T. Schippers is geen sukkel. Je moet Wim niet vragen naar de zin der dingen. Je moet hem niet naar zijn achtergronden vragen. Kijk gewoon naar zijn werk en lach je het sukkeltje. En da’s lastig natuurlijk, want puur een werk op waarde inschatten kunnen de meeste sukkels niet. Die moeten op hun eigen gevoel afgaan en da’s eng. Daarom gaan ze liever af op wat andere sukkels erover zeggen. Of het werk van de sukkel populair is etc. Daarom etaleren de sukkelende artiesten ook zo met cijfers en populistisch gedoe. Uit angst dat mensen inderdaad gaan denken dat ze echte sukkels zijn. Wat ze natuurlijk ook zijn.

Kijk die Kieft verzint dat niet allemaal zomaar. Het is waarschijnlijk nog waar ook.

#metablog 11: wegwijzers

david byrne

Dit keer een gastbijdrage van Huub Koch, creatief ontwerper en digitaal strateeg.

voor eigenwijze webloggers (met toetssteen voor succes)

Hoi Huub, Van mij mag een zakelijk weblog persoonlijk zijn, maar het moet wel gericht zijn op het geven van waarde aan je lezer. Anders krijgt je weblog zo’n dagboekachtig karakter. Dat vind ik zelf niet de meest interessante weblogs, tenzij ze heel goed en interessant geschreven zijn. Ik ben dus nogal vóór begrenzing. Een heel duidelijke focus van je weblog. Het is voor je lezer duidelijk wat hij/zij aan je blog kan hebben. Dus ik zou zeggen: probeer die twee dingen te integreren en een nieuwe focus te kiezen waarin je zowel het persoonlijke als het zakelijke kwijt kan. Dit is trouwens een suggestie en geen tip. Schreef LAURA BABELIOWSKY op 27 november 2006 om 17:31 op mijn weblog.

In de slipstream van de reacties volgde MEISJE VAN DE SLIJTERIJ om 15:24 op 24 december 2006: Ik heb het bewust gescheiden ook al link ik wel heen en weer, het vreemde in deze vind ik nog steeds dat mijn ‘persoonlijke’ weblog vele malen meer bezoekers heeft dan mijn ‘zakelijke’. Op mijn persoonlijke weblog lijken mensen ook makkelijker te reageren, ik heb dit diverse malen getest met dubbele postings waarbij de reacties dan louter op mijn persoonlijk weblog gegeven werden. Verklaren kan ik dat niet.

Mengvoeders (gebruik ze met mate)

Voor Zakelijke Bloggers is het mengen van persoonlijke en zakelijke berichten veelal geen optie. Een prettige uitzondering was tot 24 november 2006 Hans Mestrum van Tulip. Nu blogger bij de HAN. Toen HANS ON EXPERIENCE: een zinderende explosie van technische- en inhoudelijke tips over bloggen, nieuwe media en wat hij verder deelde aan video’s, podcasts en screencasts. Als toegift persoonlijke ervaringen. Het dagelijks leven, met veel emotie gebracht. Door een mens en een trendwatcher. Totdat zijn baas zei dat het alleen nog over Tulip mocht gaan. Dat zorgde voor onrust en gemengde gevoelens bij zijn vaste bezoekers. Even later veranderde Hans van baan. Als statement.

Wat jou beweegt

De gemiddelde website van nu is een weblog. En maakt gebruik van weblogsoftware als WordPress. Terecht onderscheidt Marco twee typen bloggers in #metablog 10 over verwachtingen. Het 1e type meer idealistisch gericht op het delen van informatie, het 2e type commerciëler van insteek, met een ander belang. Daartussen veel tinten grijs.

De onderliggende keuze is een kwestie van de club waarbij je je thuis voelt. Of een zaak van welk verhaal je vertelt. Van je eigen weg vinden, door plannen en doelen te relativeren. Maar wel met behoud van een focus op wat jou beweegt. Voor wie jij er bent.

Dat hoeft niet te gaan om resultaten of winst. Bloggen is van nature iets duurzaams. Het gaat om de kwaliteit van de inhoud. Binnen een tijdgebonden medium.

Bloggen is ondernemen. Deel van de samenleving, net als economie. Voortdurend in beweging. Per definitie chaotisch, non-stop creatie. Instant betekenis geven en delen.

Dat vraagt om hedendaagse bouwstenen. Als wegwijzer en toetssteen. Voor ondernemers en webloggers.

Ik citeer twee postings van Patrick Roozemond (Deel 1 en Deel 2):

Reisgids in tijden van transformatie

1. Delen en samenwerken
2. De macht ligt bij de klant (of de lezer)
3. Technologische revolutie
4. Zingeving
5. Zelforganisatie
6. Transparantie
7. Klantwaarde (of lezerswaarde)
8. Initiatief
9. Ambachtelijkheid

En als toetssteen voor succes:

1. Geloof je het?
2. Nietsontziende nuchterheid
3. Kijken met je hart
4. Levens verrijken
5. Gezamenlijkheid
6. Business model, acties en meetbaarheid (voor de liefhebbers)

Ga daar eens aan staan.

En de ideale website. Bestaat die?

Jazeker, alzo sprak KITTY KYLIAN.

(featured image: bewerkte afbeelding van een PowerPoint van David Byrne door Huub Koch)

#metablog 10: verwachtingen

Er kwamen wat reacties op mijn #metablog nummer 5 dat over taal gaat. Taal is het belangrijkste onderdeel van communicatie en dus is de keuze tussen Engels en Nederlands nogal een fundamentele. Maar misschien belangrijker daarbij is nog wel de vraag wat je verwacht van je blog. Verwachtingen die samenhangen met het doel van je blog en soms ook samenhangen met de redenen waarom je het blog überhaupt begonnen bent.

Laat ik het simpel houden. Je zou de bloggers kunnen indelen in 2 groepen:

  • Zij die geen of weinig verwachtingen hebben. Deze bloggers gebruiken hun blog veelal als uitlaatklep, omdat ze iets willen delen (een mening, of iets dat ze gemaakt hebben bijvoorbeeld) met de rest van de wereld.
  • Zij die ambitieus zijn. Zij zetten hun blog serieus voor hun werk of een belangrijke zaak in, bloggen vanuit discipline en verwachten dat het ook iets meetbaars oplevert.

De meeste, ook zeker de professionele bloggers, kun je niet zomaar indelen in groep 1 of 2. Ze zitten er tussenin. Ze hebben wel ambities en ze willen dat hun blog effect heeft maar daarnaast willen ze ook dingen kunnen delen via hun blog die niet voorkomt uit een ambitieuze noodzaak. Met name dit aspect is wat het bloggen anders maakt dan iemand die als journalist voor een krant of magazine schrijft of op radio of tv te horen is want deze persoon doet dat alleen maar vanuit zijn of haar professie. Een blog is daarom een echt nieuwe vorm en zet de persoonlijke en professionele zaken naast elkaar.

Toch levert het voor veel bloggers nogal eens gewetensvragen op, want waar leg je de grens tussen het persoonlijke en het professionele? Stoot het persoonlijke het professionele niet af en vise versa? Zelfs mijn keuze om in het Engels te bloggen op Melodiefabriek.com, op een ander domein, is voor sommigen handig maar voor anderen weer juist onhandig.

De wereld bestaat uit verschillende personen en je kunt nooit iedereen tevreden stellen. Wat dan te doen? Vaar op wat goed voelt. Ga af op je gevoel. Als jij je als blogger prettig voelt bij diversiteit, waarom zou je het dan anders proberen te gaan doen? Een van de gevaren is om, net als bij de offline media, je teveel bezig te houden met doelgroepen. Menselijk gedrag laat zich niet voorspellen. Zie bijvoorbeeld wat The Common Linnets recentelijk op het songfestival hebben geflikt.

Makkelijk is het natuurlijk niet, want aan verwachtingen ontkom je bijna niet als je ergens aan begint. Maar wat is reëel, 50 bezoekers per dag of 5000? En moeten die bezoekers nog iets doen op je blog, het Facebook icoontje aantikken (met hoeveel likes begin jij tevreden te zijn te wezen over jouw blog)? Moet van elke bezoeker een afnemer gemaakt worden? Zou eigenlijk elke bezoeker jouw ebook moeten kopen? Of, zoals in mijn geval, moet een bezoeker mij gaan inhuren voor het componeren van muziek of het afnemen van speciale geluiden? Ik denk dat 1 op de 30.000 dat nog niet eens doet. Lekkere blogger ben ik dan, of niet?

Het grootste deel van de tijd ben ik een blogger zonder plan. Het is een soort uitlaatklep en een soort fotocopie van mijn leven. En daar niet teveel over nadenken heeft wel iets. Diverse dingen zijn op mijn pad gekomen niet omdat ik ernaar zocht of omdat ik ernaar vroeg, en al helemaal niet omdat ik erom smeekte. Zo werd ik gevraagd om lezingen te gaan geven. En de eerste klant, lang geleden, was niet de eerste de beste trouwens: XS4ALL. Ze lazen mijn blog. Zelf had ik daar echt nog nooit over nagedacht. En dat is dus 10 keer leuker dan dat je heel gericht met je blog ergens naartoe probeert te werken.

Maar je moet er wel mazzel mee hebben. Die mazzel heb ik gehad, maar ook zeker niet altijd. Soms is het behoorlijk stil en moet ik wel gaan smeken.

Maar goeds, niets verwachten vind ik eigenlijk toch het leukste. Dan komen er echt nieuwe dingen op je af en kun je er helemaal voor open staan. Tegelijkertijd is niets verwachten ook erg lastig. Want al snel worden de dingen toch een doel op zich en resulteren ze in verwachtingen die tot teleurstellingen kunnen leiden. Het beste is, zo heb ik ervaren, om een innerlijke noodzaak te voelen. Het liefst eentje die je niet kunt uitleggen aan je omgeving. Je doet het omdat het goed voelt. Een kwestie van gevoel en blind vertrouwen.

Ook al heb je geen doel, ook al heb je geen verwachtingen, iets doen, iets creëren is altijd goed. Je voegt iets toe. En dat is dus altijd nog beter dan niets doen. Hoewel? Niets doen, lummelen dus, is ook echt noodzakelijk voor een prettig bestaan natuurlijk. Ben ik overigens ook zeer bedreven in.

Ach, ik weet het ook niet. 1 ding is zeker: je kunt er lang en breed over bloggen.

#metablog 9: kan het ons dan echt niet schelen?

Ik weet het, spijt is wat de koe schijt, maar van #metablog 7 heb ik wel een beetje spijt. Wat de neuk was I thinking?

Maar goeds de creatieve geest wappert soms alle kanten uit. *kuch* Anyhoe, geld verdienen met een blog is niet zo eenvoudig. Maar je laten verleiden door een bedrijf dat met kralen en spiegeltjes of een gratis ijsje staat te wapperen is natuurlijk zo gedaan. Of wat te denken van duurdere gadgets zoals smartphones?

Met een beetje doping achter de kiezen ramt menig blogger er zo hele volzinnen uit ten faveure van de drugsdealer het bedrijf. God god god wat is dit toch een heerlijke game. God god god wat is dit toch een fijne smartphone.

Geef mij lui die goed kunnen vloeken en tieren dan maar. Dat kan ik ook goed. Oh man ik vloek wat af over muzieksoftware. Of Apple als ik weer eens gezeik heb met een nieuwe poepdure MacBook Pro. Ik ben ook maar een mens. Maar ben wel oprecht eerlijk. Recht voor zijn Raaphorst.

Kritisch zijn, het is slechts weinigen gegeven. Lef hebben ook. De meeste bloggers zijn rete bang en schrijven laffe stukken vol marketing geleuter. Je hebt er tenminste een gezonde dosis wantrouwen en twee opgetrokken wenkbrauwen voor nodig. Gelukkig sta ik daarin niet alleen want op Urbanchicks werd heden vandaag een leuk vers blogsel van Annemarie van Campen gepubliceerd bestaande uit een stel woorden van ongeveer dezelfde strekking als ik hierboven ingetypt heb. Daaruit wat quotaties:

Ik erger me dood aan mails die ik krijg waarin ik word uitgenodigd voor reviews of kortingscodes-in-ruil-voor-een-blog of tweet. Kraaltjes en spiegeltjes. Bedenk een betere marketingstrategie.
(…)
Ga eens de diepte in, wordt boos over issues, het nieuws, de politiek. Lees een krant (oh nee, Blendle) en vertel wat je vindt. Show me your brains. Ik mis blogs van vrouwen van mijn leeftijd waar het ergens over gáát in plaats van het tonen van het gewenste plaatje. Over meningen, over issues in de samenleving, hoe we er voor staan als vrouwen, wat jij vindt dat moet veranderen, toon me je autoriteit als professional.
(…)
Ik steek er mijn hand voor in het vuur dat de bloggers die ik zo verwonderd volg echt wel meer inhoud hebben dan ze op hun blog laten zien. Waarom komt er dan slechts een gefilterde Instagram foto van de nieuwste Starbucks latte naast de lengte van je haar dankzij een ecologisch verantwoorde shampoo naar boven?

Kan het ons dan echt niet schelen?

Mij kan dat wel wat schelen! We moeten helden zijn en vechten voor onze vrijheid. Vechten voor ons bestaan. Desnoods met woorden alleen.

#metablog 8: zelfvertrouwen

Het heeft mij weleens aan zelfvertrouwen ontbroken. Ik dacht dat ik niet goed genoeg was. Ik keek teveel naar anderen. Ik hechtte teveel waarde aan het oordeel van anderen.

Het is een risico dat op de loer ligt. Het kan erin sluipen. En let wel, twijfel is goed want daar wordt het alleen maar beter van, maar een gebrek aan zelfvertrouwen niet. Het is een vorm van angst. Faalangst.

En het is zo Nederlands, dat weinige zelfvertrouwen. “Doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg”.

Die grijze mentaliteit. Niet durven op te vallen. Het maaiveld.

Wij Nederlanders zijn te weinig trots op wat we doen en maken. We wijzen maar wat graag richting Amerika. Of we gaan het in China zoeken. Bedrijven die we nog een exportprijs meegeven ook.

We zijn pas trots op andere Nederlanders als zij zich ergens anders in de wereld hebben bewezen. Onze politiek doet er driftig aan mee. Nederland in de uitverkoop. Met als gevolg dat bedrijven als Philips en Shell razendsnel naar het buitenland wisten te verkassen.

Het is een mentaliteitskwestie, dat populistische neerkijken op onze eigen cultuur. Toch is Nederland een land waar we juist trots op zouden moeten zijn. Obama positioneren we maar wat graag voor De Nachtwacht. En wat te denken van wat recentelijk The Common Linnets geflikt hebben?

Het nummer Calm After The Storm is een sober en eerlijk liedje. Totaal niet des Songfestivals. Maar het zette daardoor juist het circus van het Songfestival compleet op zijn kop. Geen opsmuk, gewoon een simpel liedje dat eenvoudig uitgevoerd werd. Zij brachten echte muziek terug naar een festival dat afgegleden was naar een groot tenekrommend clownesk gebeuren.

Een dag later kwam deze Neil McCormick met dit geweldige stuk. Nederland, het land van de echte liedjes. Het land van lef. Het land van stoer tegen de stroom in zwemmen. Het mag weer, we mogen weer trots zijn. En ik hoop voor heel lang.

Claudia de Breij en Paul de Leeuw geloofden er niet in. Net als Albert Verlinde. Ach, wat weten zij nu van muziek? Het ging allemaal op dat lacherige toontje: nee hiermee gaat Nederland natuurlijk nooit het Songfestival winnen.

Dit keer nu eens niet een succesverhaal van een over het paard getilde DJ die achter een groot altaar op play drukt. Zo’n gekkie die voor de rest van de avond met zijn handen in de lucht staat te wapperen omdat die handen helemaal niets anders te doen hebben.

Nee, dit keer een verhaal over echte muziek die met bloed, zweet en tranen tot stand was gekomen. Muziek met een ziel. De trots viel bij Ilse en Waylon van de gezichten te lezen. Zelfs nog ruim voordat ze op dat Europese podium stonden. Maanden ervoor had Paul de Leeuw nog een flauwe grap over de hoed van Waylon gemaakt in een uitzending van De Wereld Draait Door.

Maar goeds, het gebeuren had grote impact. Ook voor De Wereld Draait Door. Want afgelopen maandag zaten bij De Wereld Draait Door geen Ilse en Waylon aan tafel. Die hadden hun lesje wel geleerd. En dus had DWDD bij gebrek aan beter voor de zoveelste keer Claudia de Breij en Paul de Leeuw aan laten treden.

Ilse de Lange en Waylon hadden er overduidelijk geen zin in om slechts een stukje van het nummer in die 1 minuut te proppen die De Wereld Draait Door van muzikanten eist. Bij RTL Late Night kun je als band gewoon het hele nummer spelen en dus zaten ze daar. Het getuigt van disrespect voor muziek dat De Wereld Draait Door het blijkbaar nog steeds, na al die jaren, niet kan opbrengen dat een band het volledige nummer uitvoert. En Matthijs pretendeert nog wel een grote muziekliefhebber te zijn. Dat gaat er bij mij dus niet in.

Zelfvertrouwen heeft natuurlijk ook alles met het bloggen te maken. Wees als blogger dus niet jaloers op radio, televisie, kranten en magazines. Want jij blogger, jij schrijft digitaal. Iedereen kan je lezen. Jij bent de toekomst. De toekomst van Nederland.