Bij het maken van een radiodocumentaire of een podcast heb je rekening te houden met de verstaanbaarheid van de stemmen. Wat er gezegd wordt. En dat is best lastig want tijdens een gesprek valt er al snel een woord weg omdat er een brommer voorbijrijdt of omdat je als interviewer de microfoon net op het verkeerde moment wegdraait om een volgende vraag te kunnen stellen. Gelukkig kan ik dat achteraf aanpassen tijdens de mixage. Het kost een boel werk, maar het moet gebeuren omdat het de luisterervaring sterk verbetert.
Dankzij moderne hedendaagse software kan ik minuscule veranderingen maken die de luisteraar niet zal opmerken tenzij ik het allemaal achterwege laat want dan zal de luisteraar regelmatig naar de volumeregelaar moeten grijpen. Dat is natuurlijk onzinnig want het geluidsniveau moet gewoon optimaal gebalanceerd zijn. Alle stemmen moeten op hetzelfde volumeniveau zitten, zo simpel is het eigenlijk. En juist heden ten dage hebben we daar radionormeringen voor afgesproken binnen Europa. Programma’s zoals Spotify, iTunes Music en YouTube gebruiken die normen ook en het zorgt ervoor de luisteraar niet de hele tijd met de volumeregelaar de boel hoeft bij te sturen. Wat vroeger wel het geval was. En ook met CD’s en vinyl het geval is.
Helaas houden nog altijd relatief veel podcasters zich niet aan de norm. Het resulteert in gesprekken die vermoeiend zijn om naar te luisteren. En dat is zonde, want de luisteraar haakt uiteindelijk dan toch echt af. Ik in ieder geval wel.
