Veel bloggers vragen onbewust om goedkeuring. Twitteraars ook. Facebookers ook. Je hebt een theorietje, maakt er een blogje van en krijgt een paar reacties. “Zie je wel, ook anderen denken er zo over.” Of je bent het ergens niet mee eens en jouw reaguurders bevestigen dat.
Men telt het aantal likes, want stel dat men niet leuk gevonden wordt.
Maar waarvoor heb je goedkeuring nodig? Jouw gedachten zijn toch jouw gedachten? Wat heb je eraan als anderen het continue met je eens zijn?
De angst om niet lief gevonden te worden. Velen gaan dan acteren. Eigenlijk zijn ze het niet met je eens maar ze laten het nooit merken.
Als je tegen een probleem aanloopt dan kun je 2 dingen doen: je een slachtoffer voelen omdat je een probleem hebt of het probleem proberen op te lossen. Doe je dat laatste dan zul je leren. Het moet ergens tegenzitten wil je echt verder komen.
Van jaknikkers en van gelijkgestemden leer je helemaal niets. Je hebt een tegengeluid nodig wil je verder komen, je horizon kunnen verbreden, de zaken op een andere manier gaan bekijken.
Ik doe regelmatig sessies en speel vaak met muzikanten waar ik nooit eerder mee gespeeld heb. Dat zijn geen gelijkgestemden, iedereen heeft zijn eigen stijl met ditto beperkingen. Je gaat niet op zoek naar die beperkingen maar zoekt naar een manier om het klinkend te kunnen krijgen. Voor een deel gaat dit onbewust en nadat er, 1, 2, 3, 4, is afgeteld. Met z’n allen in een soort vrije val.
Ik denk dat organisaties heel veel van muzikanten kunnen leren. Omdat de dynamiek tussen muzikanten juist gebaseerd is op tegenstellingen. Wat ik op gitaar speel moet juist niet gelijk opgaan met wat de bassist speelt. En de bas moet ook niet precies doen wat de drummer doet. Je moet elkaar aanvullen. Niet door allemaal hetzelfde te doen, maar door juist de gaten van een ander op te vullen, door een contrast te bieden. En dat gaat op een intuïtieve manier. Niet door er dagen over te vergaderen. En niet door in de rondvraag het allemaal met elkaar eens te zijn.
Walter Becker was 50% van Steely Dan. Hoe belangrijk is die man voor de muziek geweest? Domme vraag. Na zijn overlijden in 2017 werd een New Yorkse straat naar hem vernoemd, de Walter Becker Way. Volgens zijn dochter Sayan Becker zou Walter daar zo ongeveer als volgt op gereageerd hebben, ware hij nog in leven geweest:
Ha! Can you believe it? Who’s crazy idea was this anyway?
And then he would continue playing his guitar…
Al grasduinend in Walter’s nalatenschap kom je dat soort parels tegen. Zodoende ook dit mooie citaat van jeugdvriend Howard A. Rodman dat gewoon in de Nederlandse zon gezet moet worden:
Yet Walter and Donald did, anyway, and sold forty million records, anyway. They did it not by reverse-engineering what an audience might like, but by being deeply, obsessively, cannily true to themselves. The success of Steely Dan was because, not in spite of, its celebration of the marginal.
P.S. Nog ff een pittig luistertipje. Qua spanning en ontspanning is onderstaande een sterk staaltje muzikale krachtpatserij voorzien van een grote dosis subtiliteit. De spanning wordt telkens heel lang opgebouwd met akkoorden die behoorlijk tegen de reggae riff ingaan, gitaar er ook nog eens dwars overheen met tegentonen, totdat een basloopje op de synth de spanning plotseling geheel oplost naar een wel heel onwaarschijnlijk heerlijke akkoordprogressie die van een zeldzame schoonheid is. Avant-garde en vernuftige harmonie komen hier samen.
Er zijn diverse bezigheden die mij kenmerken, waar ik jarenlang mee bezig ben en blijf. Muziekmaken, gitaarspelen, sounddesign, podcasting en de zaken die ermee samenhangen. Maar er is nog een thema dat me sinds lange tijd bezighoudt. Ik weet niet eens goed te bepalen wanneer het precies begonnen is, in mijn jeugd vermoed ik. En dat is: geestelijke gezondheid.
Net als in de meeste families, valt er ook bij mij het een en ander te vertellen over geestelijke gezondheid. Ik heb voorbeelden gezien van hoe het niet moet en wel moet. Dat zijn wijze lessen. En van mijn eigen gezondheid (waar ongezondheid dus ook bij hoort) heb ik ook veel geleerd. Ik leer nog steeds. Soms loop je een mentaal griepje op. En soms kun je juist bijvoorbeeld een familielid verder helpen met advies op dit vlak.
Helderheid van geest is voor mij het streven. Ik wil een goeie relatie tussen gedachten en gevoelens.
Onlangs zag ik een mooi interview met gitarist Steve Vai. Hij liep als 20-er een depressie op toen het eigenlijk op muzikaal vlak heel goed met hem ging. Hij speelde bij Frank Zappa en werd gezien als de nieuwe grootmeester op gitaargebied. Die depressie heeft hem mentaal juist enorm veel verder gebracht. Hij wist van zijn zwakste punt zijn sterkste punt te maken.
Zoals gewoonlijk op zondag keek ik naar het tv-progamma Podium Witteman. Een programma met louter toptalenten.
Witteman: “Hoe bereik je nou de internationale top?” En gaf vervolgens het woord aan pianopedagoog Marcel Baudet, werkzaam aan het Conservatorium van Amsterdam en artistiek directeur van de Young Pianist Foundation. Hij wil dat er topscholen in Nederland komen zodat we de concurrentie met bijvoorbeeld toptalenten uit bv Azië kunnen aangaan. Hij spreekt over een markt en concurrentie. Zijn relaas riekt naar topsport. En dat is het natuurlijk ook. Het is de wedstrijd van de muscle memory.
Het kan ook anders. Er is namelijk niets mis met mensen die zeggen: “Ben me daar gek om levenslang te knokken om aan de top te komen, ik vind het wel goed zo.” Waarom muziek als een wedstrijd zien? Waarom jezelf vergelijken met anderen? Gewoon lekker spelen, fouten maken en ervan leren, er is niets mis mee. Kun je lachend heel oud mee worden.
Tja, maar ik ben natuurlijk van de Lichte Muziek. Muziek die een antwoord was op de vertrutting van de 50-er jaren. Je draait je versterker open en beng, beng, beng, zo gaat ‘ie LEKKERRRRRRR! Of iets in die geest. De stem des volks. Het mag, nee het MOET wat rauw klinken.
Ik krijg dus soms jeuk als ik naar Podium Witteman kijk. Ik voel de kramp, de druk, de verplichting een net pakkie te moeten dragen, je haartjes netjes gekamd en bekakt te moeten praten. Dan prijs ik me gelukkig dat ik van de Lichte Muziek ben.
I’ve been around the world, had my pick of any girl You’d think I’d be happy but I’m not Everybody knows my name But it’s just a crazy game Oh, it’s lonely at the top
Ik ben een van de muzikanten van The Record Man. Als gitarist ben ik op een aantal tracks van dit album te horen en speelde ik met de band in Paradiso (Amsterdam) en op het NIMBY Festival (The Hague).
De EU stemde onlangs met een kleine meerderheid voor een nieuwe Auteursrechtrichtlijn. Dit omvat ondermeer het omstreden Uploadfilter dat platforms zoals YouTube verplicht dat ze actief alle content moeten scannen die geupload wordt. Worden daarin auteursrechtelijk beschermde werken aangetroffen dan dient hiervoor een licentieovereenkomst te zijn afgesloten, zo niet dan mag deze content niet op de website verschijnen.
Zo’n uploadfilter gebruikt YouTube al jaren en Google baalt er zelf enorm van. Waarom? Omdat copyrightbezitters (lees platenlabels, uitgeverijen) de complete video kunnen opeisen. Een paar noten zijn genoeg om de hele video ongeacht lengte compleet op slot te doen. YouTubers zijn hier totaal pissed over. En met name de muziekleraren die helemaal gek worden van de copyrightclaims. Zij gebruiken muziek met slechts 1 doel: doceren hoe het in elkaar zit. Je zou zeggen: dit moet toegestaan zijn, educatief, met korte citaten, fair use, laat het met rust. Maar nee, de goldwolven zien in alles geld.
Zo wordt de Nederlandse gitaarleraar Paul Davids geteisterd door de meest zotte copyrightclaims:
En bassist Adam Neely heeft de conclusie getrokken geen bestaande muziek meer in zijn muziekvideo’s te gebruiken, maar verzint eigen muziek (kan ‘ie prima want hij is getalenteerder dan 99,9999% van alle muzikanten), ook al heeft ‘ie het over bijvoorbeeld iemand als Elton John:
Muziekexpert (engineer, muziektheoreticus, waanzinnig gitarist) ging helemaal los in een recente rant over deze copyright waanzin:
Ik roep al jaren exact hetzelfde. Echt exact dit. Wie zullen hieronder lijden? De artiesten zelf.
Het uploadfilter van de EU wil hier nog een schepje bovenop doen. Nou ben ik absoluut geen Baudet-stemmer maar het is wel een heel groot nadeel van de EU, deze zotte wetgeving. Ook Europese wetgeving rondom privacy (cookies!!!) en die EU TAX voor webwinkels (de hel!) zijn een gevolg van de EU. Het is lastig om zo nog voor de EU te zijn als je als creatief maker en kleine ondernemer zo slecht door de EU gesteund wordt.
Domme organisaties zoals Pictoright en Buma/Stemra en dergelijk staan achter de keuze van de EU. Ik vind het schandalig dat men in dit soort censuursystemen gelooft. Heel internet achter een muur, alles scannen en filteren, dat wil men. En dan wel heel hypocriet tegen die muur van Trump zijn natuurlijk?
…
Google is hier ook fel op tegen. Google heeft hier niets aan en is uitgesproken tegen deze Auteursrechtrichtlijn. Waarom? Welnu die hebben al jaren geleden een uploadfilter via Content ID moeten bouwen zodat platenmaatschappijen elk video kunnen tegenhouden waarin “beschermd” materiaal aangetroffen wordt. Dat geldt dus voor vrijwel alle grote artiesten, vrijwel alle oude bands, voor vrijwel iedereen die aangesloten is bij een platenlabel en/of uitgeverij. Zij claimen vervolgens alle advertentie-inkomsten. Door de nieuwe Auteursrechtrichtlijn van de EU gaan we uploadfilters op grote schaal krijgen. Het wordt gemeengoed zoals die achterlijke cookie-meldingen.
Google ziet dagelijks dat video’s massaal tegengehouden worden. Dus verschijnen er minder online. En Google zit natuurlijk niet op copyrightclaims te wachten. Geld extra voor Google levert het niet op. Het geld gaat hooguit van de maker van de video naar de platenmaatschappij. Dealtjes met platenmaatschappijen heeft YouTube allang gemaakt, daar gaat die Auteursrechtrichtlijn niets aan veranderen. Het punt is nou juist dat de deal behelst: de video tegenhouden voor het online verschijnen en reclame-inkomsten van YouTuber naar platenmaatschappij verleggen. Maar Youtubers zijn hier pislink over en dat is duidelijk geen positieve ontwikkeling voor Google/YouTube.
Die Auteursrechtrichtlijn zal niet voor meer inkomsten voor creatieve makers gaan zorgen want je ziet op YouTube wat het gevolg hiervan is. Door de enorme copyrightclaims laten YouTubers bestaande muziek steds vaker links liggen. Ze willen niet dat hun verdiende geld naar de geldwolven van Sony, van Universal etc. gaat. Zodoende krijgen de oude artiesten steeds minder aandacht. Rick Beato zal niet langer uitleggen waarom een bepaalde akkoorprogressie van The Beatles zo mooi is. En dus zullen oude artiesten langzamerhand in de vergetelheid raken. Wat je in hiphop ook zag gebeurde toen men centjes wilde voor het gebruik van samples. James Brown en Parliament raken totaal in de vergetelheid hierdoor. Vrijwel niemand gebruikt meer samples, hooguit een paar super machtige en rijke artiesten. Wie is hier dan bij gebaat? Niet de nieuwe artiesten en zeker ook niet de oude artiesten die hierdoor in de vergetelheid raken.
De oude muziekindustrie en de EU hebben een gebrek aan visie. En dat zeg ik niet zomaar maar dat zeg ik als maker, als creatieveling die juist zelf muziek maakt en die het niet moet hebben van copyrightclaims maar moet hebben van creatieve samenwerkingen.
Copyright moet op de schop, werkt niet meer in een tijd waarbij iedereen, echt iedereen voort moet bouwen op het verleden. Het is niet meer makers versus gebruiker, nee we zijn vrijwel allemaal makers.
