Afgelopen maanden heb ik telkens elke maand een nieuw nummer van mijn EP Thuisreis uitgebracht. Het album is vanaf vrijdag 20 december 2019 op alle streaming services beschikbaar. Op Bandcamp is het sinds vandaag al te beluisteren en te koop, inclusief song nummer 6 ‘Deze warme nacht.’
Klik ‘m aan en beluister ‘m nu!
De piepjes van de apparatuur klinken naargeestig. Familie zit rond een patiënt half verscholen achter een gordijntje. Bij een box verderop zie ik een blote voet onder een deken uitsteken. Sommige patiënten slapen, of liggen ze misschien in coma? Andere patiënten hebben hun ogen open.
Hier op de Intensive Care loop ik met mijn audiorecorder in mijn hand rond. Op deze plek leven patiënten op het randje van leven en dood. Hier overlijden soms patiënten. Maar lang niet allemaal. Het meerendeel overleeft gelukkig de IC.
Daarom noem ik het de afdeling van hoop. Want ik voelde die hoop. En ik hoorde die hoop. Er klonk namelijk livemuziek op de IC.
Een podcast in wording…
David Bowie zong het al: Fame. Een behoorlijk sombere song over bekendheid, faam. David creëerde niet voor niets al die alter egos zoals Ziggy Stardust. In interviews gooide hij altijd olie op het vuur om de verwarring te vergroten. Des te controversiëler, des te beter, des te meer afstand tot de persoon die hij echt was. Maar er viel niet aan te ontkomen, men zat hem op de huid. Het moet een zeer bedreigend gevoel zijn: mensen ontmoeten die je denken te kennen maar totaal geen idee hebben wie je werkelijk bent.
Neem bijvoorbeeld het beroemde fragment uit de documentaire Imagine over John Lennon. Een fan slaapt al een paar dagen in zijn tuin. John spreekt hem aan. De fan citeert wat teksten en spreekt zijn adoratie voor John uit waarop John antwoord:
Don’t confuse the songs with your own life
John Lennon
De fan denkt John echt te kennen. Vervolgens wordt het lachwekkend wanneer de fan citeert:
Boy you gonna carry that weight a long time
Een tekst nota bene van Paul McCartney ….
I am just a guy who writes songs
John Lennon
En een mooie link tussen het voorafgaande: John Lennon schreef de song Fame samen met Bowie.
Zonder Bowie geen Lady Gaga. En zij lijkt dus nu met hetzelfde probleem te worstelen. Met haar vele andere artiesten. Er zit overduidelijk een grens aan faam. Natuurlijk, iedereen die iets maakt wil dat het gelezen, gehoord, of gekocht wordt. Maar faam doet iets anders, het zorgt ervoor dat mensen bekend worden omdat ze telkens in de media te zien zijn, niet zozeer om wat ze maken.
Kim Kardashian wordt op Wikipedia een “televisiepersoonlijkheid en socialite” genoemd. Die is bekend vanwege haar bekendheid. Iedereen kent haar. Maar wat ze doet? Bekend zijn.
Op de Nederlandse televisie zie ik regelmatig schrijvers voorbijkomen. Hierdoor worden ze steeds bekender maar niet zozeer vanwege de boeken die ze schrijven, maar puur omdat ze hun kop op tv laten zien. Elke keer dat er weer een schrijver bij DWDD te zien is zorgt dat voor meer aandacht, maar niet voor zijn of haar schrijverij. Het merendeel van het kijkerspubliek zal immers nooit een boek van die schrijver kopen.
Faam zorgt voor verwachtingen. Normale mensen mogen fouten maken maar bekende personen niet. Begaan ze een fout dan duikt de media erop. En heb je als muzikant een succesvol album afgeleverd dan verwacht de media dat je dat kunstje op herhaling kunt leveren.
Faam is een buitenproportionele uitvergroting van een klein aspect dat jou vormt. Je maakt misschien goeie muziek of je kunt leuk schrijven. Tja met jou vele anderen. Ik zeg altijd maar: de beste muzikanten kent het grote publiek niet. Daar hoor ik Matthijs nooit over bij DWDD. En dat is misschien maar het beste ook.
De vierde single van mijn EP Thuisreis heb ik vandaag uitgebracht. Beluister hem hier:
Documentairemaker: Henk-Jan Winkeldermaat (Punkmedia). Opdrachtgever: Koninklijke Industrieele Groote Club. Muziek: Melodiefabriek (Marco Raaphorst) middels licentie voor hergebruik.
Funk is the opposite of magic,” Prince said. “Funk is about rules.
The book of Prince – The New Yorker
Ondergetekende mocht gisterenavond met zijn makkers (band: Moskito) aantreden in zijn achtertuin, of te wel het Not In My BackYard festival.
Om middernacht werd de Silent Disco ingezet. Ik zat met wat buurtjes te kletsen tot een mevrouwtje een tafeltje verderop plotseling “Kap met lullen, zet die doppen op!” naar ons blafte. Mevrouw vond dat we ook aan die Silent Disco moesten meedoen. Haar hoofdtelefoon lag ongebruikt op tafel. En blies ons toe: “Ik heb 6 muntjes, geef me wat te zuipen!” We reageerden niet. Een poosje later stond er toch ineens een fles La Tulipe Rosé op haar tafel. Ze schonk zichzelf een glaasje in en kwam met de mededeling: “Ik ben de grootste bitch van de buurt!”
Een gesprek met haar aanknopen bleek onmogelijk te zijn. Ze blies me “Kut bemoeial” toe en stelde voor dat ik haar naar huis zou brengen. Dat leek mij geen goed plan waarop ze reageerde met de memorabele woorden: “Als je me mij niet naar huis wil brengen kun je de tiefus krijgen want ik ben een hartstikke leuk wijf en als je dat niet kunt waarderen kun je de tiefus krijgen!”
Er verschenen wat kinderen rond haar tafeltje. “Mevrouw, bent u misschien een beetje dronken?”, waarop ze antwoordde: “Ik dronken? Nee zij zijn dronken!”
De twee kids voerden haar af en de fles La Tulipe bleef achter.