muziek

Er zijn 634 berichten getagd als muziek.

De dramatische gevolgen van het uploadfilter zie je op YouTube

De EU stemde onlangs met een kleine meerderheid voor een nieuwe Auteursrechtrichtlijn. Dit omvat ondermeer het omstreden Uploadfilter dat platforms zoals YouTube verplicht dat ze actief alle content moeten scannen die geupload wordt. Worden daarin auteursrechtelijk beschermde werken aangetroffen dan dient hiervoor een licentieovereenkomst te zijn afgesloten, zo niet dan mag deze content niet op de website verschijnen.

Zo’n uploadfilter gebruikt YouTube al jaren en Google baalt er zelf enorm van. Waarom? Omdat copyrightbezitters (lees platenlabels, uitgeverijen) de complete video kunnen opeisen. Een paar noten zijn genoeg om de hele video ongeacht lengte compleet op slot te doen. YouTubers zijn hier totaal pissed over. En met name de muziekleraren die helemaal gek worden van de copyrightclaims. Zij gebruiken muziek met slechts 1 doel: doceren hoe het in elkaar zit. Je zou zeggen: dit moet toegestaan zijn, educatief, met korte citaten, fair use, laat het met rust. Maar nee, de goldwolven zien in alles geld.

Zo wordt de Nederlandse gitaarleraar Paul Davids geteisterd door de meest zotte copyrightclaims:

En bassist Adam Neely heeft de conclusie getrokken geen bestaande muziek meer in zijn muziekvideo’s te gebruiken, maar verzint eigen muziek (kan ‘ie prima want hij is getalenteerder dan 99,9999% van alle muzikanten), ook al heeft ‘ie het over bijvoorbeeld iemand als Elton John:

Muziekexpert (engineer, muziektheoreticus, waanzinnig gitarist) ging helemaal los in een recente rant over deze copyright waanzin:

Ik roep al jaren exact hetzelfde. Echt exact dit. Wie zullen hieronder lijden? De artiesten zelf.

Het uploadfilter van de EU wil hier nog een schepje bovenop doen. Nou ben ik absoluut geen Baudet-stemmer maar het is wel een heel groot nadeel van de EU, deze zotte wetgeving. Ook Europese wetgeving rondom privacy (cookies!!!) en die EU TAX voor webwinkels (de hel!) zijn een gevolg van de EU. Het is lastig om zo nog voor de EU te zijn als je als creatief maker en kleine ondernemer zo slecht door de EU gesteund wordt.

Domme organisaties zoals Pictoright en Buma/Stemra en dergelijk staan achter de keuze van de EU. Ik vind het schandalig dat men in dit soort censuursystemen gelooft. Heel internet achter een muur, alles scannen en filteren, dat wil men. En dan wel heel hypocriet tegen die muur van Trump zijn natuurlijk?

…

Google is hier ook fel op tegen. Google heeft hier niets aan en is uitgesproken tegen deze Auteursrechtrichtlijn. Waarom? Welnu die hebben al jaren geleden een uploadfilter via Content ID moeten bouwen zodat platenmaatschappijen elk video kunnen tegenhouden waarin “beschermd” materiaal aangetroffen wordt. Dat geldt dus voor vrijwel alle grote artiesten, vrijwel alle oude bands, voor vrijwel iedereen die aangesloten is bij een platenlabel en/of uitgeverij. Zij claimen vervolgens alle advertentie-inkomsten. Door de nieuwe Auteursrechtrichtlijn van de EU gaan we uploadfilters op grote schaal krijgen. Het wordt gemeengoed zoals die achterlijke cookie-meldingen.

Google ziet dagelijks dat video’s massaal tegengehouden worden. Dus verschijnen er minder online. En Google zit natuurlijk niet op copyrightclaims te wachten. Geld extra voor Google levert het niet op. Het geld gaat hooguit van de maker van de video naar de platenmaatschappij. Dealtjes met platenmaatschappijen heeft YouTube allang gemaakt, daar gaat die Auteursrechtrichtlijn niets aan veranderen. Het punt is nou juist dat de deal behelst: de video tegenhouden voor het online verschijnen en reclame-inkomsten van YouTuber naar platenmaatschappij verleggen. Maar Youtubers zijn hier pislink over en dat is duidelijk geen positieve ontwikkeling voor Google/YouTube.

Die Auteursrechtrichtlijn zal niet voor meer inkomsten voor creatieve makers gaan zorgen want je ziet op YouTube wat het gevolg hiervan is. Door de enorme copyrightclaims laten YouTubers bestaande muziek steds vaker links liggen. Ze willen niet dat hun verdiende geld naar de geldwolven van Sony, van Universal etc. gaat. Zodoende krijgen de oude artiesten steeds minder aandacht. Rick Beato zal niet langer uitleggen waarom een bepaalde akkoorprogressie van The Beatles zo mooi is. En dus zullen oude artiesten langzamerhand in de vergetelheid raken. Wat je in hiphop ook zag gebeurde toen men centjes wilde voor het gebruik van samples. James Brown en Parliament raken totaal in de vergetelheid hierdoor. Vrijwel niemand gebruikt meer samples, hooguit een paar super machtige en rijke artiesten. Wie is hier dan bij gebaat? Niet de nieuwe artiesten en zeker ook niet de oude artiesten die hierdoor in de vergetelheid raken.

De oude muziekindustrie en de EU hebben een gebrek aan visie. En dat zeg ik niet zomaar maar dat zeg ik als maker, als creatieveling die juist zelf muziek maakt en die het niet moet hebben van copyrightclaims maar moet hebben van creatieve samenwerkingen.

Copyright moet op de schop, werkt niet meer in een tijd waarbij iedereen, echt iedereen voort moet bouwen op het verleden. Het is niet meer makers versus gebruiker, nee we zijn vrijwel allemaal makers.

Todd Rundgren gisteren in Paradiso

Todd Rundgren was geweldig gisteravond in Paradiso. Helaas keek ik in de pauze op mijn telefoon en constateerde problemen met de NS als ik me niet ging haasten… dus heb de tweede helft van het concert moeten missen helaas!

Ik heb Todd misschien wel een keer of 5 gezien in Paradiso. Eigenlijk altijd goed, juist vanwege die zeldzaam goeie songs. Hoewel zijn electronisch materiaal van een paar jaar terug wel minder sterk is, alsof Todd zichzelf geforceerd probeerde opnieuw uit te vinden. Todd is op zijn best wanneer hij een goeie melodie toelaat bovenop een stel karakteristieke Todd-akkoordwisselingen. En voorziet van een gevoelige introspectieve tekst.

Je zou het op het eerste gezicht niet zeggen als je hem ziet maar diep in hem moet een bijzonder zacht en gevoelig mens schuilhouden. Anders kun je deze muziek niet maken. Er is niets stoers aan en dat is precies waarom het mij zo raakt. Ik voel zielsverwantschap.

Mijn debuutalbum: thuis opgenomen

De term bedroom pop valt tegenwoordig vaak als het gaat om het beschrijven van indie artiesten die het allemaal zelf doen, thuis zonder studio. Met een laptop of soms slechts een iPhone (lees: Steve Lacy van de band The Internet die oa meewerkte aan Kendrick Lamar’s album Damn).

Steve Lacy vertelde in een TED talk dat zijn manager een studio voor hem huurde. Waar hij vervolgens met zijn iPhone alles opnam zonder gebruik te maken van de aanwezige apparatuur. De man is op eigen titel goed voor een kleine 2 miljoen luisteraars per maand op Spotify.

Vroeger nam ik letterlijk mijn eigen songs vanaf mijn bed op met mijn 4-sporen cassetterecorder. Ooit een stel vrienden gekocht bij Stuut & Bruin in Den Haag. Ik gebruikte er soms een Boss DR-220a Dr. Rhythm drumcomputer bij die ik van een vriend leende. Mijn gitaar plugde ik rechtstreeks in. En voor basjes en aanvullende geluiden gebruikte ik mijn Yamaha DX100 synthesizer. Bedroom pop avant la lettre, gewoon omdat het niet anders kon.

Tegenwoordig zijn er veel artiesten die opnieuw zo’n 4-sporen cassetterecorder gebruiken vanwege het imperfecte lo-fi geluid. Artiesten zoals Mac DeMarco en Ariel Pink. Ik snap dat wel, ik wordt tegenwoordig ook helemaal niet warm meer van een prachtig uitgebalanceerd studiogeluid. Het is mij te netjes, het klinkt te vlak.

Ik maak heel veel notities van wat ik doe en wil gaan doen nu ik mijn debuutalbum aan het maken ben. Zodoende noteerde ik dit:

Laat het niet te perfect klinken.

Het thuis opnemen nam een vlucht dankzij de uitvinding van de 4-sporen cassetterecorder maar is natuurlijk nog veel ouder. De Esher demo’s die aan de speciale editie van het White Album van The Beatles zijn toegevoegd, werden in 1968 in George Harrisons bungalow in het Engelse dorpje Esher opgenomen. John Lennon als Paul McCartney hadden thuis ook opname-apparatuur staan. Een paar jaar eerder nam Brian Wilson van The Beach Boys thuis op. De man was een kluizenaar. Het leverde ondermeer het album Smiley Smile op.

Todd Rundgren is ook iemand die diverse solo albums heeft gemaakt waarbij hij zelf alle instrumenten inspeelde. Hij bouwde ook altijd zijn eigen studios thuis. En werkt met dezelfde software als ik, Propellerhead Reason.

De popgeschiedenis staat bol van de zelfdoeners en thuisproducties. Soms lukt er iets thuis wel wat in de studio niet lukt. Zo kreeg Bruce Springsteen de songs van zijn album Nebraska in de studio niet goed. De opnames met de E-Street Band waren minder dan de demos die hij thuis met zijn 4-sporen cassetterecorder opgenomen had.

Tegenwoordig wordt de laptop gebruikt voor het opnemen van muziek. Al sinds 2003 gebruik ik geen logge desktopcomputers meer. De laptop maakt me mobiel. En ook ’s avonds vanaf de bank kan ik nog wat rommelen aan de liedjes.

Ik kan het allemaal zelf. En heb ook geen label nodig, ik zet het zelf wel op Spotify en Apple Music enzo. De promotie kan ik ook prima zelf doen. Wat is er nou leuker dan dat de maker zelf je een berichtje stuurt?

Dat berichtje laat nog even op zich wachten. Pas over een paar maanden is mijn debuutalbum klaar. Ja dat wordt wat!

Omgekeerde ouwe lul

We hadden het over muziek. Vriend van me uitte zijn kritiek op die aalgladde muziek van tegenwoordig.

“We worden ouwe lullen”, opperde ik.

“Nee, juist niet!”, blafte hij terug.

Ik besefte dat hij gelijk had. Vroeger was het de oude generatie die telkens riep “moet dat nou?” Een heupwiegende Elvis ging ooit te ver. Het lange haar (wat nou lang?!?!) van The Beatles. De duivelse Heavy Metal. En ga zo maar door.

Het oudere lullenvolk deed vroeger een smeekbede tot braafheid.

Vandaag de dag geldt het omgekeerde. De populaire muziek is tammer en gladder dan ooit tevoren. De artiesten photoshoppen en filteren zich helemaal gek. Rauw is uit. En alles is nep. De tieten. De extreme make-over make-up. De geautotunede zang. Het Instagram-leventje.

Dat je hoopt dat de vuist weer de lucht in gaat. Men weer trouw wordt aan wat diep in ons leeft. Niet langer proberen perfect te zijn want dat heeft geen zin. Daar zijn we immers mens voor, imperfect. Koester dat. Want imperfectie is niet saai, imperfectie geeft jus aan het leven.

Maar dat wisten we allang natuurlijk. Ja wij wel. Wij omgekeerde ouwe lullen.