Mijn dochter Puck was al geboren. Ze lag in de buggy. We waren in Haarlem. Ik beluisterde hem daar op de hoofdtelefoon ergens in een CD-shop dichtbij het station. En ik wilde hem, die eerste van Spinvis.

De frisheid zat erin. De onafheid. De weeffouten had ‘ie in het tapijt laten zitten. De iele gitaartjes. Een stem als een schommel. Een man in Nieuwegein had er jaren op zitten zwoegen en dit was zijn hoogtepunt. Beter kon ‘ie niet. Maar hij had alles mee. De pers enzo.

Spinvis klom uit de klei op het juiste moment. Rechtstreeks vanaf die zolderkamer naar het podium van Crossing Border.

Zijn sounds gebruikte ik ook. Bijvoorbeeld dat Farfisa orgel. Reason. Iedereen werkte daarmee in die tijd.

Als je het dan hebt over inspiratie, ja die 1e Spinvis inspireerde mij.

Dus kocht ik de OOR van deze week. Met een Spinvis die terugkijkt op zijn eerste plaat. De naam van mijn oude band, MAM, valt.

Popmuziek gaat nooit dood. Want de perfecte popsong is nog steeds niet geschreven. Ik heb er zeker 15 klaarliggen die nog opgenomen moeten worden. Al is het alleen om daarmee de driehoek Tilburg, Nieuwegein, Den Haag passend te maken…