Als kind werd ik doodgegooid met Bach. Ik hoorde het niet alleen in de kerk maar ook thuis. Mijn pa had een harmonium en speelde daar, je raadt het al, Bach op. Mijn vader vindt eigenlijk alleen Bach mooi. De rest is bacher bagger.
Ik vond die christelijke muziek nogal zwaar op de hand. Op het weemoedige af. Zodoende wilde ik mij al gauw loskoppelen van de kerk. Ik moet een jaar of 13 zijn geweest. Maar het neemt niet weg dat die Bach mij toch wel geraakt heeft. Ondanks de overdadige aanwezigheid van die mof dus tijdens mijn jeugd.
Zo herinner ik mij nog een orgelconcert met Feike Asma in de Grote Kerk van Den Haag. Dat was wel een soortemet rock ‘n’ roll. Ook het bekende stuk Toccata Con Fuga in D moll (BWV 565) voerde hij toen uit, waarin de diepste noot die het orgel kon produceren, klonk. Mijn pa glimlachte erbij omdat het orgel eindelijk weer eens goed gemasseerd werd. Het stof weer eens uit de pijpen geblazen werd.
Komende 6 weken zal ik elke zondag een nieuwe track als eerbetoon aan VPRO Zomergasten 2013 presenteren. Voor elke gast maak ik een unieke track en vandaag presenteer ik er een voor de Zomergast van vanavond : Hans Teeuwen.
Het complete album Zomergasten 2013 is voor 5 euro te koop op Bandcamp: HIERRRR! Natuurlijk kun je daar ook de afzonderlijke tracks kopen.
Toen ik een klein jochie was met krullende haartjes hoorde ik weleens Klaus Wunderlicht op de radio of ergens bij familie vanaf het vinyl. Ik haatte zijn muziek. En mijn vader haatte het volgens mij ook terwijl hij nog wel een grote orgelliefhebber was, en nog steeds is. Alleen hield ‘ie niet van dit soort orgels, vanwege de begeleidingsautomaat en de idioterie om de boel voor de gek te houden, doen alsof je met 10 handen zit te spelen.
Alleen oma’s met zure oksels kunnen op dit soort meuk dansen.
Nu zoveel jaar later verder werken de meeste computerprogramma’s zoals die oude begeleidingsautomaten. Hebben we er allemaal een Casio-begeleidingsautomaat in zitten. Je drukt 1 toets in en er begint van alles te klinken. En daar waar vroeger de violen uit zo’n orgel als een soort op toonhoogte gebracht glijmiddel klonk, klinken de fake violen van nu ook echt als violen. De Hans Zimmers van deze wereld weten niet anders, die slaan een akkoordje aan op hun plastic keyboard terwijl ze hun hoofd richting de regisseur buigen om te zeggen:
“net binnen deze sample bibliotheek van het oud Russisch staatsorkest, 64 gigiabyte, 24 bit, 96 kilohertz”
Met 4 vingers 4 toetsjes indrukken en de software de rest laten doen terwijl er net zo’n gladde smile als die van Klaus Wunderlicht op je gezicht glimt.
Hoewel ik aan al dat soort spul geroken heb, de haat zit er bij mij nog te diep in merk ik steevast. En ik ben er trots op. Nu heb ik nog nooit een filmscore gemaakt, maar van filmcomponisten wordt vaak verlangd dat ze epische muziek maken en ik zou dat niet willen. Ik zal me dus via een mantra in bedwang moeten zien te houden: “ik ga geen epische shit maken! ik ga geen epische shit maken!”. Een gitaar, een basje en/of wat percussie moeten afdoende zijn. Laat de rest van de wereld het maar groots aanpakken met hun harde schijven voor violen dan beroer ik wel die ene snaar om de traan over het doek te laten lopen. Gevoel vanuit het hart naar de vingers op de snaren. Want gitaarspelen is echt voelen, letterlijk met de vingers. Klaus Wunderlicht is het nog nooit gelukt. Want zijn gevoel komt uit een begeleidingsautomaat.
