Todd Rundgren was geweldig gisteravond in Paradiso. Helaas keek ik in de pauze op mijn telefoon en constateerde problemen met de NS als ik me niet ging haasten… dus heb de tweede helft van het concert moeten missen helaas!
Ik heb Todd misschien wel een keer of 5 gezien in Paradiso. Eigenlijk altijd goed, juist vanwege die zeldzaam goeie songs. Hoewel zijn electronisch materiaal van een paar jaar terug wel minder sterk is, alsof Todd zichzelf geforceerd probeerde opnieuw uit te vinden. Todd is op zijn best wanneer hij een goeie melodie toelaat bovenop een stel karakteristieke Todd-akkoordwisselingen. En voorziet van een gevoelige introspectieve tekst.
Je zou het op het eerste gezicht niet zeggen als je hem ziet maar diep in hem moet een bijzonder zacht en gevoelig mens schuilhouden. Anders kun je deze muziek niet maken. Er is niets stoers aan en dat is precies waarom het mij zo raakt. Ik voel zielsverwantschap.
van links naar rechts (Henk Hofstede en Tom America ontbreken helaas op deze foto): Marco Raaphorst, Bob Gaulke (New York), Pieter Bob, Fay Lovsky, Hans Croon, Bob Schimscheimer en Marcos Kuzka Cunha (Rio de Janeiro)
Een band die wel op een heel aparte manier tot stand is gekomen. Omdat onze gezamenlijke muziekvriend en grootste fan uit Los Angeles, Ron Kane vorig jaar ernstig ziek werd. Bob Gaulke uit New York riep daarom 30 muzikanten wereldwijd op om een paar get-well-soon-songs voor Ron te maken. Dat liep wat uit de hand, het werd een heel album, The Record Man genaamd. Want dat was Ron vooral: een Record Man met zijn enooooooorme verzameling aan albums, vinyl en cd’s.
Helaas heeft Ron het album nooit kunnen horen, hij kwam namelijk vroegtijdig te overlijden.
Ron had het natuurlijk geweldig gevonden om ons daar in Paradiso te zien. Dus stel dat ik nerveus word dan zal ik hem visualiseren ergens tussen het publiek. Met een smile op zijn gezicht.
Vanavond in Paradiso! Met Tom America – sampler + keys, Pieter Bon – zang, Hans Croon (The Dutch) – zang en gitaar, Marcos Kuzka Cunha (uit Rio de Janeiro) – bas, Bob Gaulke (uit New York) – zang, Henk Hofstede (NITS) – zang en dulcimer, Fay Lovsky – zang + keys + sampler, Marco Raaphorst – gitaar, Bob Schimscheimer – drums.
Gebogen liep ‘ie over het podium, oogcontact vermijdend. Ze speelden zonder setlist, na elk nummer keken zijn bandleden hem vragend aan.
Ariel Pink is nogal een ongeleid projectiel. Weird Art is een titel waar je hem een plezier mee doet. Maar hiermee doe je hem te kort want hij is ook een briljant liedschrijver. Van zijn generatie is er vrijwel niemand die zulke goeie melodieën en harmonieën kan schrijven. Hij verpakt ze in gelaagde arrangementen die hij voorziet van een heerlijk lo-fi geluid. De man is dol op 4-sporen cassetterecorders, ruis en vervorming.
En het zijn niet de eenvoudigste nummers om te spelen. De nummers moeten ook nog eens precies zoals op de plaat gespeeld worden, aldus Herr Pink. Het geluid gisteravond vlak voor het podium klonk behoorlijk als een brei maar dat paste wel bij onze muzikale anarchist. Het hoeft zeker niet perfect. Hoewel? Ariel zoekt perfectie in het niet-perfecte. De bandleden bleken dan ook gedienstige volgelingen te zijn.
Hij speelde gelukkig een flink aantal van zijn geweldige popsongs, zoals Fright Night (Nevermore), Feels Like Heaven en Lipstick, maar ook heerlijk weird spul zoals White Freckles. Muzikaal was er weinig op het optreden aan te merken, behalve dat het vrij tam bleef, een echt showtje werd het niet. En ik denk dat dat nooit het geval zal zijn bij Ariel Pink. Optreden is een noodzakelijk kwaad, zo oogde het.
Don Bolles die niet langer de drums maar de 2e stem voor zijn rekening neemt, was wel vermakelijk. De man is inmiddels 62 en daar is ogenschijnlijk een hoop LSD, art rock, glam rock en punk in gaan zitten. Met zwarte priemende ogen en androgyne bewegingen deed hij nog zo zijn best er wel een feestje van te maken. Tevergeefs. Ariel had drie kwartier op het podium gestaan en besloot alweer de benen te nemen. Bij het weglopen gebaarde meneer Bolles via armgebaren ons om vooral door te blijven klappen, je weet het niet immers nooit met Herr Ariel …
Dat doorklappen duurde veeeeel langer dan ik gewend ben. Normaliter staat elke band weer binnen een minuut of wat de toegiften te doen, maar voor deze heren moest het publiek zich behoorlijk blauwklappen voordat Ariel een poging tot terugkomen in overweging nam. En toen de band weer eenmaal terug op het podium stond voor de toegiften bleek gitarist gitarist Jorge Elbrecht ook nog eens zoek te zijn! Ariel besloot hem te gaan zoeken en verdween weer achter het gordijn.
Na een toegift van een drietal punky nummers dacht gitarist Jorge dat het erop zat en vloog achter het gordijn weg. Dit keer toverde de roadie hem weer tevoorschijn maar Ariel had er geen zin meer in en brak het laatste nummer halverwege abrupt af. “That’s it”, en verdween definitief achter het gordijn. Don Bolles riep nog iets van “I’m sorry…” maar zijn microfoon was inmiddels ook al op mute gezet.
Maandag 27 augustus 2018 treed ik als gitarist van The Record Man in Paradiso op. We doen een dubbelconcert samen met The Dutch. Ons programma begint al vroeg om 19.30 uur.
Opvallend want 25 jaar geleden was voor het laatst (toen mijn eerste keer) dat ik in Paradiso speelde. En dit jaar viert Paradiso haar 50 jarige jubileum. Dat zijn toch getallen die tot de verbeelding spreken.
Het lijkt erop dat dit een spannend verhaal gaat worden, dus… wordt vervolgd!
Paradiso bestaat dit jaar 50 jaar en dat nieuws krijgt terecht flink de aandacht. De kranten duiken in het verleden en rakelen oude verhalen op en VPRO Nooit Meer Slapen maakt er een podcast over: Paradiso 50.
Zelf heb ik ook vele herinneringen aan legendarische optredens, maar bovenal ook aan mijn eigen optreden in die legendarische grote zaal met mijn oude band MAM. Zo speelden we er ergens in de zomer van 1993. De precieze datum heb ik nooit meer kunnen achterhalen maar ik weet dat het rondom mijn verjaardag was (ik moet 24 of 25 jaar oud zijn geweest) en dat de zon scheen. Korte broeken weer.
We speelden in het voorprogramma van The Scene. Dat deden we wel vaker in die tijd. Ze hadden een grote hit met Zuster Zuster en wisten de zaal behoorlijk op z’n kop te zetten. Het nummer ‘Iedereen is van de wereld’ werd massaal meegezongen en bracht de zaal in een soort van trance. Ook kon ik zeer genieten van de straffe funky riffs die Thé Lau uit zijn Gibson SG gitaar perste. En ik herinner me de prettige gesprekken met toetsenist Otto Cooymans.
Het opbouwen voor ons optreden in Paradiso begon laat in de middag. Als voorprogramma moet je altijd wachten tot de hoofdact haar spullen heeft opgebouwd. Maar het contact met The Scene en de crew, de roadies en geluidstechnici was prettig. We speelden in die tijd regelmatig dus het opbouwen en de soundcheck moeten routineus verlopen zijn. Onze geluidstechnicus Conno van Wijk deed de zaalmix en ik vermoed dat de podiummix gedaan is door een crewlid van The Scene en dat het licht verzorgd is door een medewerker van ons boekingskantoor Stagengy.
Voor het optreden zijn we nog een pizaatje gaan eten in een van die zijstraten rondom het Leidseplein. Altijd gezellig, even ontspannen en goeie verhalen met elkaar uitwisselen. In onze band was het wel een voorwaarde dat je goeie verhalen kon vertellen. Minimaal een uur zat je met elkaar in een busje onderweg naar een optreden, dus dan moest je wel verhalen vertellen om de tijd te doden.
Dat is tot op de dag van vandaag niet veranderd. Als ik Pieter Bon, de zanger, spreek dan komen de verhalen vanzelf. Hetzelfde geldt voor Tom America waarmee ik recentelijk nog diverse malen urenlang in de auto heb gezeten. Autoritjes van Tilburg naar Oostende of naar de Belgische Ardennen. Verhalen ophalen breekt de tijd en is gewoon gezellig.
John van Vueren was toendertijd manager van The Scene. Hij was ook de organisator van het Haagse Parkpop festival. Dat schept dan toch een band. John wachtte net zolang totdat de uitverkochte zaal van Paradiso helemaal vol zat en gaf ons toen een seintje om met ons voorprogramma te beginnen. Het optreden verliep zonder problemen, het was wel fokking heet, maar dat hoort erbij. Een ding was mij tijdens het optreden ontgaan. Ik stond met mijn gitaar altijd uiterst rechts (vanuit de zaal gezien) op het podium. Zodoende heb ik niet gezien dat een vage kennis uit Den Haag met ons mee het podium opgelopen was en naast Tom opvallend theatraal heeft lopen dansen op onze muziek. Wellicht dacht het publiek dat het erbij hoorde.
Ik weet dat we het nummer De A2 speelden, een nummer dat nooit op plaat is verschenen. Pieter kon zich niet bedwingen het zinnetje “recht zo die gaat” te veranderen in “recht zo die staat!”
Anyway, het optreden verliep soepeltjes. We speelden alsof ons leven er vanaf hing en kregen goed applaus. Ook Conno onze zaaltechnicus moet ons geluid geheel onder controle hebben gehad want hij is tijdens het optreden naar voren gelopen om een paar mooie foto’s te schieten.
Tijdens het optreden van The Scene ben ik zelf in de zaal gaan staan. Ik herinner me nog hoe gitarist Eus van Someren op de rand van het podium ging zitten en heel theatraal met slechts een paar noten de hele boel wist op te zwepen. The Scene zette toendertijd echt een showtje neer waar ik van kon genieten.
Na afloop hebben we backstage, in de kelder van Paradiso, een lekker biertje gedronken samen met The Scene en al het volk dat er omheen hing. De heren van De Dijk kwamen ons de hand schudden. Ook voor De Dijk hebben we toedertijd een paar maal het voorprogramma verzorgd.
En ik heb nog met een paar hele leuke meiden staan kletsen en wat staan zoenen. Dat zoenen gebeurde vrijwel nooit maar wel in Paradiso! Om vervolgens weer in de bus van de herenclub vol wilde verhalen en met een biertje erbij terug te keren naar Tilburg en Den Haag. De medewerker van Stagengy was de BOB.
Wij tegen de rest van de wereld. Band on the run. Vanavond Paradiso. In the pocket!
Ik wist het zeker: meer, meer, meer, dit voor de rest van mijn leven!
