De vanille in Frankrijk smaakt en ruikt lekkerder dan de onze. En ook lekkerder dan de vanille van de Belgen en van de Duitsers. De Franse vanille is een uniek geval en typisch Frans.
Een paar jaar geleden op een dag in Parijs merkte ik dat het behoorlijk guur begon te worden. Ik voelde het aan mijn lippen die ietwat gespannen op de weersomstandigheden regeerden. En dus kocht ik bij de eerste de beste pharmacien een Stick IP20. Buiten op straat haalde ik het dopje eraf en snoof totaal onverwachts de bekende vanille geur op. soin & protection des levres en lichtelijk geestverruimend.
Je doet jaren met zo’n stick, maar mocht ‘ie van mij opraken dan weet ik wat ik moet doen.
P.S. Waarom ik een foto van een Franse groenteboer genomen heb? Omdat ik er geen van de pharmacien gemaakt heb en deze groetenboer wel in dezelfde straat zit. En ik heb er toen ook een video van gemaakt:
‘stom’ in de zin van geluidloos want puur als leesvoer bedoeld: 5 vragen over geluid die ik voorleg aan iemand die mijn interesse heeft.
1. Wie ben je?
Vóór ik de pijp aan Maarten geef, hoop ik het echte en enig goede antwoord op die vraag te hebben gevonden. Ondertussen ben ik een heel gedreven en onvermoeibaar maker van van alles en nog wat, een kunstenaar, schrijver, onderzoeker, die, wat ontworteld en armlastig, heen en weer dendert tussen een jonge dochter in Parijs en een wat oudere zoon in Amsterdam. Onderweg kijk ik veel uit raampjes. Dan mijmer ik over hoe het allemaal zo is gekomen. Maar vooral ook over wat er nog allemaal van worden zal. Verder!
2. Wat is je herinnering aan het eerste geluid dat je ooit hoorde?
Mijn eerste herinnering aan geluid is ook mijn eerste herinnering aan pijn. Kiespijn. Ik zat onder het metalen tafeltje waar onze Nordmende buizenradio op stond. De radio speelde harde, trage muziek. Met veel geschetter. Het zullen wel trompetten zijn geweest. Ik leunde tegen de metalen pootjes, en de zware tonen trilden door mijn armpjes heen, tot in het zere tandje. Het pijntje in mijn mond klopte zo mee, in de maat. Ik denk dat dat de pijn verlichtte.
3. Hoor je geluid in je dromen?
Ja, ik hoor geluid in mijn dromen. Altijd is dat muziek. Vaak ben ik het zelf die de muziek speelt, soms doe ik het samen met iemand anders. De instrumenten zijn over het algemeen vreemde versmeltingen of modificaties van bestaande instrumenten. Soms staat de muziek ook in noten genoteerd. Wat ik me herinner, schrijf ik op als ik wakker ben. Ik probeer het ook te neuriën of te zingen. Dat neem ik dan op.
4. Zing of fluit je weleens?
Zingen en fluiten doe ik uit volle borst. Maar alleen als de zon schijnt en ik helemaal gloei van het idee hoe mooi of dat het leven is, ondanks alle ellende. Je kent dat wel.
5. Wat is je favoriete geluid?
Ik heb er twee: de eindeloze variaties in klank en ritme van het geluid van brekend glas; en het geluid van een trompet, ver weg, die hard en in een hoog register speelt, zonder tonaal centrum.
Meer over Harold Schellinx
Op www.harsmedia.com. Dat is de kern, de stam. Vandaar spreidt het allemaal uit, als de takken van een boom.
I have another post soon that will get deeper into that, but basically to me Logobi is the obvious next step in the evolution on the Coupe Decale sound. It’s the child of the marriage between Kuduro attitude adapted in France and Coupe Decale’s Soukous snare pattern.
Een paar jaar geleden op een dag in Parijs merkte ik dat het behoorlijk guur begon te worden. Ik voelde het aan mijn lippen die ietwat gespannen op de weersomstandigheden regeerden. En dus kocht ik bij de eerste de beste pharmacien een Stick IP20. Buiten op straat haalde ik het dopje eraf en snoof totaal onverwachts de bekende vanille geur op. soin & protection des levres en lichtelijk geestverruimend. 
