In aanloop naar Parkpop had ik op tv al diverse festivals voorbij zien komen. Pinkpop, Best Kept Secret, Down The Rabbit Hole. Maar goeds, vanaf de bank mis je dan toch wel een hoop. Gisteren kon ik dat goedmaken op Parkpop. In tegenstelling tot die andere festivals was er op Parkpop wel volop ZON!
Met een blauw polsbandje om en oordoppen in kon ik het muzikale gebeuren van een paar meter afstand tot mij nemen. Er begint dan altijd wat te jeuken bij mij als zijnde Deze Gitarist Ziet Een Podium En Wil Rocken! Maar goeds, gisteren dus niet want gisteren was ik van de pers.
Waterpop is een festival dat qua leeftijd precies tussen Parkpop (35 jaar) en North Sea Jazz (40) in ligt met haar 37 jaar. Een festival dat plaats vindt in het dorp Wateringen, tegen het westelijke deel van Den Haag aan waar ik mijn jeugd heb doorgebracht. Wij woonden destijds aan de Zwaardvegersgaarde.
Zo kwam ik vroegâh als jongeman regelmatig in de Wateringse fietswinkel van de firma Vis. Gekleed in een zeemleren broek met water in de benen en gevoelloze ballen als resultaat van een stevig fietstochtje. Wielrennen was toen een aangenaam stukje tijdverdrijf voor mijzelve en die ouwe van mij. Regelmatig deden we ’s avonds De Ronde Van Den Haag Naar Wassenaar En Weer Terug. Via de duinen. Een enkele keer kwamen we tijdens zo’n fietstocht op ‘T Eiland van Ome Nick terecht. Legendarische plekken, dat snap je wel.
Vanaf de wijk waar ik nu woon, Stroom Der Verademing, is het een half uur fietsen naar Waterpop, zo bleek gisteren. Het was als vanouds gezellig en heerlijk qua temperatuur. Ik denk dat ik er in 1982 voor het eerst ben geweest. VandenBerg heb ik volgens mij toen gezien maar of ik Herman Brood and his Wild Romance en The Comsat Angels, die er toen ook speelden, ook heb gezien, daar twijfel ik nog over. The Nits en Time Bandits zag ik in ’84. Ricky & the Frog en Het Klein Orkest in ’85. Defunkt (ik was groot fan!) en Arno Hintjens in ’86. I’ve got the Bullets en een presentatie van Jango Edwards in ’87. The Scene, De Raggende Manne, De Dijk, Powerplay, Daryll-Ann, Claw Boys Claw, dEUS, Slagerij van Kampen (met mijn band MAM veel mee samengespeeld), Faithless, Osdorp Posse, Bettie Serveert, Urban Dance Squad,The Pilgrims, Radiohead, zZz, Jeugd van Tegenwoordig, en nog heel veel andere bands, ik zag ze allemaal daar.
Bij Food & Fruit had mijn vriendin twee Belgische wafels gekocht waar in plaats van suiker een of ander chemisch schoonmaakmiddel overheen gestrooid was. Ik voelde het brandend zo mijn slokdarm ingaan. Het domme wicht dat achter de toonbank stond was te jong en te dom om open te staan voor mijn kritiek. Het was er eentje van het kaliber ‘2 hijskranen op drijvers in Alphen aan de Rijn en het dan vreemd vinden dat het misgaat.’ Ja, hoe had dat nou toch kunnen gebeuren?!?!
De Staat stond. En wij ook, ondanks die 2 gram gootsteenontstopper. Godskolere zeg! Food & Fruit is alvast de kuttent van het jaar 2015. Laat hun Fruit maar lekker rotten in de hel!
fotograaf: Marco Raaphorst (Creative Commons BY-NC)
Op dezelfde dag dat het 35-jarig bestaan van Parkpop gevierd wordt, vindt ook de afscheidsbijeenkomst van Thé Lau in Paradiso plaats. John van Vueren, manager van The Scene in haar roemruchte jaren, was ook jarenlang de programmeur van Parkpop.
De cirkel is rond en het was weer als vanouds. Parkpop is en blijft een heerlijk divers festival dat in het mooie Zuiderpark elk jaar plaatsvindt op de laatste, vaak snikhete, zondag van juni. Gisteren was het prima te doen, met wat verkoelende wolken.
Ik heb een poging gewaagd om Frans Bauer te doorstaan maar vond zijn muziek niet te pruimen en ben snel afgehaakt. Later hoorde ik dat hij het Haagse inkoppertje ‘Oh oh Den Haag’ ook had gezongen. Daar houden die Brabanders namelijk wel van.
Er waren naar het schijnt dit jaar 225.000 bezoekers. In het topjaar 1992 werd het maximum van 500.000 bezoekers bereikt. Nota bene het jaar dat The Scene ook optrad. En nooit eerder zongen zoveel mensen “Iedereen is van de wereld” mee. Een legendarisch Parkpop-moment.
Maar hoe zit het met het huidige Parkpop? Wat zag en hoorde ik gisteren tijdens de 35e-editie? Twee bands sprongen er voor mij uit:
Ben Miller Band: een hoogtepunt
De band die werd ontdekt door zanger/gitarist Billy Gibbons van ZZ Top. Ze spelen een mix van blues, rock, country en bluegrass die rauw, hees, teder ten gehore gebracht wordt. Zo speelt zanger Ben Miller op een sigarenkist-gitaar en zingt hij door de hoorn van een oude telefoon. Bassist Scott Leeper bedient zich van een waslijnbas (met behulp van een wastobbe) waar hij overigens wonderbaarlijk virtuoos op speelt. En drummer Doug Dicharry ruilt zijn drumstel maar wat graag in voor een wasbord of een stel lepels die door een reeks gitaarpedalen worden gehaald. Met name de combinatie wasbord + wahwah-pedaal deed ’t hem wel bij mij.
Het feest der herinnering van OMD
Orchestral Manoeuvres in the Dark was vroeger zeker geen band waar ik warm voor liep. Gisteren veranderde dat. Het werd hun 2e optreden op Parkpop. De 1e keer was *kuch* 30 jaar geleden.
Zanger/bassist Andy McCluske pakt het complete Parkpop-veld in met wilde dansbewegingen langs de rand van het podium. Ook maakt ‘ie kleine plagerige opmerkingen naar de andere bandleden. Bijvoorbeeld wanneer de drummer een defecte snaredrum moet verwisselen. Volgens Andy had meneer beter voor een compleet electronisch drumstel kunnen kiezen. OMD is immers toch een elektronische band? Links en rechts van de, overigens uitstekende, drummer staan twee grote keyboards opgesteld. Andy bedient zichzelf op diverse songs van een elektrische basgitaar.
We moeten even wachten want er gaat weer iets mis. Zanger/toetsenist Paul Humphreys deelt ons mede dat hij zojuist uit zijn broek gescheurd is. Waar Andy overheen gaat met de opmerking: “Oh en dat laat je aan het publiek weten? Handig hoor, nu ziet iedereen het!” De boel wordt met gapper-tape gerepareerd terwijl Paul glimlachend achter zijn keyboard op de verhoging blijft staan.
Het optreden levert een reeks aan hitsingles op. En het is opvallend hoeveel OMD er gehad heeft want ik ken vrijwel alle nummers. De ooit zo kille synthesizer-klanken maken bij mij plaats voor warme melancholie.
Popmuziek gaat toch een stuk langer mee dan we altijd gedacht hebben. Het is voor de zoveelste keer bewezen: Roll Over Beethoven!
Het was weer een ongehoord potje herriemaken op Parkpop gisteren. Met Admiral Freebee als hoogtepunt.
En Nena? Tja die bleek een omhooggevallen non-artieste met stomme electrokudtliedjes te zijn die iedereen verbood na 1 nummer nog foto’s van haar en haar muppetbandje te maken. Spinal Tap was er niets bij.
