Egoïsme

Wij laten ons vaak leiden (lijden!) door wat anderen ons vertellen, wat anderen ons adviseren of soms zelfs verplichten te doen. Vaak wordt daarbij de methodiek van Het Schuldgevoel gehanteerd. We worden hiermee opgezadeld als we niet doen wat anderen vinden dat we moeten doen.

Wie naar zijn innerlijk luistert wordt vaak afgedaan als egoist. Maar als er iets juist niet egoïstisch is dan is het wel het luisteren naar je eigen inner mountain flame.

Iedereen die EHBO heeft gehad weet dat wanneer je een slachtoffer gaat helpen je eerst moet denken aan je eigen veiligheid. En iedereen die weleens gevlogen heeft weet dat wanneer in het vliegtuig de zuurstofmaskers moeten worden opgezet je eerst het masker voor jezelf opzet en daarna pas het masker voor je kind. Waarom? Omdat je simpelweg helemaal niemand kunt helpen als je niet eerst aan jezelf denkt.

Eerst aan jezelf denken is geen vorm van egoïsme. Je zult wel moeten, trouw zijn aan jezelf is een voorwaarde in het leven.

Wat is dan een egoist? Iemand die opzettelijk een ander verwaarloost en pijn wil doen. Dus juist diegene die de ander belast met schuldgevoelens is een egoist. Of iemand die grossiert in een woord zoals zondaar. Negeer deze mensen en blijf trouw aan jezelf.

Opdracht aan Nederland: toon mij menselijkheid

Dat het persoonlijke vandaag de dag voorop staat lijkt mij logisch. Social media werkt nu eenmaal van persoon tot persoon, 1 op 1. Een blog werkt precies zo. Overigens is dit niets nieuws want blogs bestaan inmiddels alweer zo’n 20 jaar. Maar ok, toegegeven, het duurt even voordat de hele wereld die omslag maakt. Met name in Nederland zijn de meeste bedrijven en organisaties nog lang niet zover. Zij schuwen menselijkheid in de manier waarop ze communiceren.

In Amerika hebben ze allang het licht gezien. Daar blogt elke CEO al jaar en dag op persoonlijke titel. Het moet je opgevallen zijn hoezeer Obama zijn menselijke kant laat zien en zich werkelijk op alle sociale media manifesteert. Tot aan een Tumblr-blog toe.

Bedrijven en organisaties die vandaag de dag nog denken dat mensen geïnteresseerd zijn in zoetsappige verhalen zonder enige vorm van menselijkheid zijn ten dode opgeschreven. Deze bedrijven en organisaties denken dat het normaal is om je te verschuilen achter een team. Om niet vanuit de 1e persoon enkelvoud te schrijven maar vanuit de meervoudsvorm. Maar dat doe je in een normaal gesprek toch ook niet?

“Wij van Wc-eend adviseren Wc-eend”

De meervoudsvorm komt misschien krachtiger en machtiger over, wij versus jij, maar het maakt de communicatie wel in 1 klap ongelijkwaardig. En dat vreten we niet langer. Met ongelijkwaardigheid, daar vegen we de bips mee af!

Het is niet effectief als je niet op persoonlijke titel kunt communiceren. Als je de menselijke kant achterwege laat. Het is verdacht, niet open en niet transparant. Met wie we te maken hebben, dat blijft vaag.

Mensen geven om mensen maar geven vrijwel geen ene fuck om bedrijven en merken. We switchen net zo gemakkelijk. 1 muisklik en weg zijn we. Overstappen van iPhone naar Android? Geen enkel probleem. Van Windows naar Mac, Facebook eruit, van Whatsapp naar Telegram, het is allemaal doodeenvoudig. Sterker nog: we doen het dag in dag uit.

Een bedrijf, een organisatie, een product of dienst, het zijn kille dingen. Maar de mensen erachter, die wil ik horen, want zonder hen is er niets. Dus wil ik hun visie horen, hun zoektocht naar betere kwaliteit, hun keuzes en afwegingen.

Kortom: wees niet een bedrijf. Wees niet een product. Wees niet een dienst. Maar wees een mens! Schrijf en spreek in jouw woorden. Met al je imperfecties. Met al je slechte dagen. En al je dromen. Maar schrijf en spreek eerlijk, zodat ik kan meevoelen. Toon mij menselijkheid.

Dit is mijn opdracht aan de Nederlander.

Big Brother

We keken naar de videobeelden van ruim 20 jaar geleden.

We deden gek. We trokken gekke bekken. We playbackten een liedje. Ons zelfgeschreven liedje. We zongen. We speelden gitaar. We speelden de noten rechtstreeks de Atari computer in. En alles, werkelijk alles namelijk we op video op. Dus ook hoe we een maaltijd klaarmaakten. En hoe we onze tanden poetsten. En hoe we naar het Songfestival keken terwijl we kopstootjes dronken. En hoe we daarop kankerden, op dat fucking Songfestival.

“Hij heeft wel geleefd”, zei de een. Een van de vrienden is alweer 2 jaar dood. Met hem maakte ik muziek. Ik heb mijn HEAO ervoor opgegeven, toen. Blind ben ik voor de muziek gegaan. Ben ik nog trots op. Fuck de HEAO!

Terwijl we rete onzeker waren.

Omdat we dachten dat we anders waren. En dat waren we ook. We droegen rare shirts, rare korte broeken, met van die rare heuptasjes. We zagen er niet uit. We hoorden er niet bij. We waren niet stoer zoals stoere jongens horen te zijn.

Wisten wij veel!

“Toch is dat dualistische leuk”, opperde ik.
“Zeker weten”, antwoordde mijn maatje.

“En wat hebben we gelachen”, zei ik.
“Zeker weten”, antwoordde hij weer.

“Een soort Big Brother”, aldus mijn vriendin.

Ja precies, zonder schaamte. What the fuck!

Verantwoordelijk voor alles dat je publiceert

V5 ik voel mij niet verantwoordelijk voor wat ik publiceer #blogpraat

— Marco Raaphorst (@Raaphorst) June 3, 2013

Deze tweet riep wat kritische reply’s op en dus heb ik besloten, voor de verandering, me wel verantwoordelijk te voelen voor wat ik zojuist gepubliceerd heb.

Wat een ander uit mijn teksten haalt is naar mijn idee een interpretatie van hetgeen ik publiceer. Mensen, als ze überhaupt al goed lezen, halen vaak hele andere dingen uit een tekst dan wat de schrijver/blogger ermee bedoelt. En ik zal niet altijd alles heel duidelijk benoemen want ik wil meestal de fantasie een beetje prikkelen. Dit is mijn persoonlijke blog en ik kan zeggen wat ik wil. Punt. Het draait hier om persoonlijke verhalen, mijn smaak, mijn kijk op en interpretatie van dingen.

Misschien vind je mij wel een lul. Of misschien word je zo kwaad van mijn blogpost dat je 5 kilo servies besluit kort en klein te gaan slaan. Moet ik me daar voor verantwoordelijk voelen?

Moet ik alle mogelijke afwegingen maken voordat ik iets publiceer? Rekening houden met alle andersdenkenden? Rekening houden met de gemoedstoestand van mijn lezers. Het besef hebben dat daar misschien een zeer labiel persoon tussen zou kunnen zitten die tot rare dingen in staat is?

Ik snap wel waarom heel veel bloggers niet echt persoonlijk durven te bloggen. Omdat ze bang zijn voor de gevolgen. Wat die ook mogen zijn. En omdat die gevolgen niet goed vallen in te schatten, publiceren ze maar niet. Lekker veilig. Ik noem het een vorm van zelfcensuur.

Anything can happen. Maar dat is dan wel jouw verantwoordelijkheid.

En ik? Ik ben slechts een stukje tekst op jouw scherm. Doe ermee wat je wilt!

This Wild Idea: 365 persoonlijke portretten in foto’s en audio

Theron Humphrey was jarenlang fotograaf in een commerciële fotostudio totdat ‘ie besefte dat het inhoudsloos werk was. Waarom zou je iets alleen maar voor de poen doen terwijl je zoveel meer uit jezelf halen kunt? Hij fotografeerde zijn opa tijdens een kerstmist en kwam er bij thuiskomst achter dat de man overleden was. Hij besefte hoe waardevol die foto’s zijn, want wat nu als hij bijvoorbeeld kinderen krijgt? Dan zou hij ze de foto’s van opa kunnen laten zien.

Theron besloot door Amerika te gaan reizen en in 365 dagen elke dag een serie foto’s en een audio-interview te maken van een persoon die hij toevallig ontmoette. Hij stelde ze vragen over waar ze geboren waren, over hun werk en meer van dat soort persoonlijke vragen. En hij maakte foto’s met details van het huis waarin ze wonen, de koelkast open, het bed niet opgemaakt.

Bekijk de 365 persoonlijke portretten op thiswildidea.com →

Zit er nog een beetje logica achter, meneer Raaphorst?

Ik kan een lijstje blogs opsommen die op mijn naam staan. De meesten worden ook daadwerkelijk door mij en soms in samenwerking met anderen up-to-date gehouden.

Toch zorgt het vaak voor hoofdbrekens. Met name het verschil tussen mij als persoon en mijn bedrijf. Toen ik me in 2003 inschreef bij de KvK leek een bedrijfsnaam mij leuk. Vandaag de dag zou ik dat waarschijnlijk niet meer doen, hoe leuk Melodiefabriek ook is.

Ook weet ik dat de focus op muziek moet liggen. Simpelweg omdat daar mijn hart ligt. Maar er zijn ook andere dingen die leuk zijn om te doen en soms leveren die ook goed geld op. Maar muziek moet, en moet geld opleveren. Dus daar ligt de focus.

Mijn bedrijf Melodiefabriek is een onderdeel van mij. marcoraaphorst.nl ben ik compleet. Hoewel ik genoeg intieme zaken alleen voor vrienden en dierbaren bewaar. En op internet ben ik aanwezig op alle mogelijke manier. Weet ik veel wat het allemaal voorstelt en wat het mij allemaal brengt? Nee. Maar we zien wel. Volop in verandering.

Zo, dan kan ik nu weer aan de slag met de muziek. Ik werk op het moment aan een leader tune voor Seats2Meet.

Draait het toch om mij!

Een weblog, ook wel blog genoemd, is een website waarop regelmatig – soms meermalen per dag – nieuwe bijdragen verschijnen en waarop de geboden informatie in omgekeerd chronologische volgorde (het nieuwste bericht verschijnt als eerst) wordt weergegeven. Wie een weblog bezoekt, treft dan ook op de voorpagina de recentste bijdrage(n) aan. De auteur, ook wel blogger genoemd, biedt in feite een logboek van informatie die hij wil delen met zijn publiek, de bezoekers van zijn weblog. Meestal gaat het dan om tekst, maar het kan ook om foto’s (een fotoblog), video (vlog) of audio (podcast) gaan. Weblogs bieden hun lezers ook veelal de mogelijkheid om – al dan niet anoniem – reacties onder de berichten te plaatsen of een reactie via een Trackback-mechanisme achter te laten.

Het is het persoonlijke of juist het gespecialiseerde karakter dat weblogs interessant maakt voor bezoekers.

(Weblog – Wikipedia)

Zie je, een blog is persoonlijk. Draait dus WEL om mij … gaan we weer …