Een van mijn vrienden werd 50. Hij runt een studio met personeel. Op zijn verjaardagsfeest vertelde ik over de podcastreeks waaraan ik werk. Nu al bijna 2 jaar. Het duurde heel lang voordat het verhaal vorm kreeg. Ik vertelde die vriend dat de editing ook een bijzonder tijdrovende klus is. Daar zit ik nog middenin.
Die vriend sprak me aan op mijn leeftijd “we zijn de jongsten niet meer” en dat het misschien aan mijn leeftijd lag dat ik zo traag werk. Mijn vriend heeft personeel in dienst dat heel snel werkt. Zelf doet hij het werk allang niet meer maar houdt zich bezig met andere zaken.
Ik had er geen antwoord op. Ben ook daar bijzonder traag in moet ik zeggen, het moet bij mij eerst indalen als iemand iets zegt waar ik niet direct een antwoord op heb. Of mij doet twijfelen.
Maar ik ben eruit. Of ik traag of snel ben speelt voor mij geen enkele rol. Ik stop de tijd erin die nodig is. Of een ander het sneller kan, boeit me voor geen meter. Ik ben die ander niet en als die ander het doet wordt het anders dan als ik het doe. Anders zou ik het een ander laten doen. Natuurlijk, ik ben koppig en eigenwijs. Juist daarom kan ik het doen op mijn manier. Ik geniet daarvan. Het is de innerlijke noodzaak die ik koester.
Ik vertelde die vriend ook over mijn editing van Oostende Healing. Het kostte me een week, inclusief het schrijven en inspreken van de voice-overs. Dat was krap aan vond ik. Ik bedacht me dat ik voor zoiets een volgende keer 2 weken zou moeten inplannen. Volgens die vriend zou het zijn jonge knapen een dag gekost hebben om zoiets te maken. Hij heeft een commerciële studio en probeert razendsnel te leveren. Vandaar.
Ik denk en handel niet commercieel. Voor mij geldt alleen het eindresultaat. Of je er 1 week of 3 jaar voor nodig hebt, so what!
Een paar maanden geleden sprak ik een paar maal per week met Wim de Bie af. De Radio Jaren die ik voor de VPRO maakte kostte een hoop tijd om te maken. Urenlang hebben we gesproken voordat we tot een onderwerp kwamen die voor ons beide goed voelde. En de editing was ook behoorlijk complex. Dat wilde ik gewoon helemaal goed hebben. En Wim natuurlijk ook. Eindredacteur Anton de Goede stuurde ik dan ook een paar maal na de Allerlaatste Definitieve versie nog Definitievere Allerallerallerlaatste versies toe.
En de teksten die ik Wim stuurde, teksten voor op de site van de VPRO, voor de VPRO Gids, daar ging ik echt wel even goed voor zitten. Dat moet dan gewoon goed zijn allemaal. Logisch toch?
Ik ben erop af te fikken hoor, dat het niet goed genoeg is. Dan wordt het de volgende keer nog beter. Want ik groei nog altijd door, zo merk ik. Het is iets dat je niet ff snel kunt leren maar waar de groei met de jaren komt. Of misschien geldt dat alleen voor mij. Maar dan nog, ik kan het alleen op deze manier doen en weet wat ik zoek. En ik weet dat je de top nooit bereikt, dat is het leuke ervan. Geen lopendebandwerk er is alleen dat verlangen en de motivatie om door te blijven gaan totdat het goed is.
De wil waarin tijd stilstaat.
