Dank je Paul Verhoeven. Ik heb gisteren genoten. Jij als Zomergast. Vooral omdat ik weer helemaal terug kon voelen welke indruk Fellini op mij heeft gemaakt in mijn pubertijd. Ik had het een tijd lang niet meer gezien. Net zoals de films van Ingmar Bergman.
En prachtig dat stuk over Stravinsky waarin hij mooie dingen over muziek vertelt. Zijn benadering. Dat hij het spel, de puzzel, de zoektocht naar het klinkend krijgen van de muziek de uitdaging vindt. Niet het eindresultaat, de muziek zelf. En leuk dat jij Stravinsky de grootste vindt. Niet alleen als componist maar als kunstenaar in het algemeen.
Ik miste wel Rogier van Otterloo. Man, ik miste hem. Ik mis Rogier überhaupt. Ik mag een ouwe lul zijn, maar de filmmuziek in het algemeen kan echt fraaiere muziek gebruiken dan de bagger die Hollywood over ons uitstrooit. Muziek is energie en zet een film, als het goed is, in beweging. Ik heb je er niet over gehoord.
Jij bent film. En je kunt er prachtig over vertellen. Neem dat verhaal over Sharon Stone. Hoe jij Sharon kon laten acteren op een manier die ze zelf niet voor mogelijk gehouden had. En dan merk je ook razendsnel op dat we de bijdrage van Michael Douglas niet moeten onderschatten. Je onderschat niets, zelfs het kleinste detail niet.
Kennis en intuïtie gaan bij jou hand in hand. En staan haaks op jouw negatieve wereldbeeld. Zonder verwondering, feitelijk en negatief. Misschien dat je juist daarom zo in het format film gelooft, omdat je daarin jouw gevoel kunt stoppen, completer dan slechts met woorden, voorzien van symboliek, woede en sex. In al haar rauwheid. Jouw verhaal.