Geen verzet tegen de liefde

Gevoel komt na gedachten. We denken ons angstig, we horen iets en worden angstig. We lezen iets en worden bang. Het is verschrikkelijk ongezond en toch doen wij er zelf aan mee, we consumeren het nieuws met grote gretigheid.

De hele dag worden we geconfronteerd met zaken die juist heel slecht voor ons zijn. Het is een soort gif. We zitten ons de hele dag op te winden en de stresshormonen in onze lichamen draaien overuren.

Ingegeven door angst kun je mensen gewillig iets laten doen, iets laten kopen bijvoorbeeld. Het houdt de schijn op dat het de angst wegneemt, wat vaak niet het geval is.

Er is geen verzet mogelijk tegen het onvermijdelijke. Het heeft dus geen zin om jezelf in een soort verzetsmodus te plaatsen. Als je zit te stressen, verdrietig wordt of boos raakt, stel jezelf de vraag: waarom voel ik dit? Ga je gedachten na. Vaak komt de achterliggende (verkeerde, ongezonde) gedachte op angst neer. Stel jezelf vervolgens de vraag: waarom zou ik mij angstig voelen? Of beter: waarom denk ik mijzelf angstig?

Er zijn mensen die op een zonnige dag zeggen: “Ja leuk maar morgen zal het vast gaan regenen.” Dit is dus het gevolg van verkeerd denken en niet het gevolg van echt reëel angst (lees: gevaar dat een directe bedreiging vormt).

Het tegenovergestelde van angst is liefde. Het is vrij van verzet, vol overgave geef je je daaraan over. Je geniet van wat er te genieten valt en accepteert het onvermijdelijk. Wat ook een teken van liefde is.

Niet dat dat zo eenvoudig is, ben je mal zeg! Maar het is deze waarlijke eenvoud van de liefde die ik koester.

De muziekjournalist die het mis had

Richard Goldstein wordt de 1e real rockcritic genoemd. In 1967 werkte ‘ie voor The New York Times en deed een review van Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band van The Beatles. Hij vond het album verschrikkelijk, noemde het ‘Busy, hip and cluttered’. Volgens Goldstein waren de composities slordig. Hij bestempelde het album als frauduleus.

Goldstein was altijd een groot liefhebber geweest van The Beatles. Dus waarom hield hij nu niet van dit album? De aap kwam pas later uit de mouw: een van de speakers van zijn hifi-installatie bleek kapot te zijn. Hierdoor miste ‘ie heel veel van de partijen van Sergeant Pepper. Hij had zelf niet in de gaten dat die installatie kapot was. Maar dat was toch niet het enige, Goldstein zag, of hoorde, The Beatles liever niet deze arty richting opgaan die ze met Sergeant Pepper inluidden.

Paul McCartney is die slechte review nooit vergeten. Ondanks die slechte review gingen The Beatles natuurlijk door. Maar toen Paul’s eigen carrière in de 80-er jaren wat in het slop kwam besefte ‘ie dat The Beatles zich ook niet hadden laten afleiden door de kritiek.

“Well, wait a minute, the music critic of the New York Times hated ‘Sgt. Pepper.’ And we had to sit through that.”

Vele jaren later komt Goldstein op zijn oordeel terug, en zegt:

“The broken stereo had nothing to do with it.”

Goldstein vond toendertijd dat The Beatles mannelijke rock ‘n’ roll moesten maken. Het kwam voort uit de worsteling met zijn eigen homoseksualiteit. Hij wist dat hij op mannen viel maar wilde dat niet toegeven. Pas toen hij daar in de 70-er jaren aan toegaf begon Sergeant Pepper toch indruk op hem te maken en stelde hij zijn mening bij.

“I fucked up.”

De popmuziek heeft ‘ie al een eeuwigheid geleden achter zich gelaten. En om alle fouten die hij gemaakt heeft, kan hij alleen maar lachen:

“I was the first critic to review the Doors’ first album. And I gave it a rave review. I said great album. One bad cut on this album — ‘Light My Fire.’ What can I say? If you’re not embarrassed by your youth, what good are you?”

Fouten, iedereen maakt ze. Dat is maar goed ook. En met een beetje zelfspot kom je een heel eind, zo zie je maar weer.

Het volledige verhaal over Goldstein werd opgetekend door The Washington Post.

Mijn debuutalbum: thuis opgenomen

De term bedroom pop valt tegenwoordig vaak als het gaat om het beschrijven van indie artiesten die het allemaal zelf doen, thuis zonder studio. Met een laptop of soms slechts een iPhone (lees: Steve Lacy van de band The Internet die oa meewerkte aan Kendrick Lamar’s album Damn).

Steve Lacy vertelde in een TED talk dat zijn manager een studio voor hem huurde. Waar hij vervolgens met zijn iPhone alles opnam zonder gebruik te maken van de aanwezige apparatuur. De man is op eigen titel goed voor een kleine 2 miljoen luisteraars per maand op Spotify.

Vroeger nam ik letterlijk mijn eigen songs vanaf mijn bed op met mijn 4-sporen cassetterecorder. Ooit een stel vrienden gekocht bij Stuut & Bruin in Den Haag. Ik gebruikte er soms een Boss DR-220a Dr. Rhythm drumcomputer bij die ik van een vriend leende. Mijn gitaar plugde ik rechtstreeks in. En voor basjes en aanvullende geluiden gebruikte ik mijn Yamaha DX100 synthesizer. Bedroom pop avant la lettre, gewoon omdat het niet anders kon.

Tegenwoordig zijn er veel artiesten die opnieuw zo’n 4-sporen cassetterecorder gebruiken vanwege het imperfecte lo-fi geluid. Artiesten zoals Mac DeMarco en Ariel Pink. Ik snap dat wel, ik wordt tegenwoordig ook helemaal niet warm meer van een prachtig uitgebalanceerd studiogeluid. Het is mij te netjes, het klinkt te vlak.

Ik maak heel veel notities van wat ik doe en wil gaan doen nu ik mijn debuutalbum aan het maken ben. Zodoende noteerde ik dit:

Laat het niet te perfect klinken.

Het thuis opnemen nam een vlucht dankzij de uitvinding van de 4-sporen cassetterecorder maar is natuurlijk nog veel ouder. De Esher demo’s die aan de speciale editie van het White Album van The Beatles zijn toegevoegd, werden in 1968 in George Harrisons bungalow in het Engelse dorpje Esher opgenomen. John Lennon als Paul McCartney hadden thuis ook opname-apparatuur staan. Een paar jaar eerder nam Brian Wilson van The Beach Boys thuis op. De man was een kluizenaar. Het leverde ondermeer het album Smiley Smile op.

Todd Rundgren is ook iemand die diverse solo albums heeft gemaakt waarbij hij zelf alle instrumenten inspeelde. Hij bouwde ook altijd zijn eigen studios thuis. En werkt met dezelfde software als ik, Propellerhead Reason.

De popgeschiedenis staat bol van de zelfdoeners en thuisproducties. Soms lukt er iets thuis wel wat in de studio niet lukt. Zo kreeg Bruce Springsteen de songs van zijn album Nebraska in de studio niet goed. De opnames met de E-Street Band waren minder dan de demos die hij thuis met zijn 4-sporen cassetterecorder opgenomen had.

Tegenwoordig wordt de laptop gebruikt voor het opnemen van muziek. Al sinds 2003 gebruik ik geen logge desktopcomputers meer. De laptop maakt me mobiel. En ook ’s avonds vanaf de bank kan ik nog wat rommelen aan de liedjes.

Ik kan het allemaal zelf. En heb ook geen label nodig, ik zet het zelf wel op Spotify en Apple Music enzo. De promotie kan ik ook prima zelf doen. Wat is er nou leuker dan dat de maker zelf je een berichtje stuurt?

Dat berichtje laat nog even op zich wachten. Pas over een paar maanden is mijn debuutalbum klaar. Ja dat wordt wat!

De dag dat de muziek stierf, nu 60 jaar geleden

But February made me shiver
With every paper I’d deliver
Bad news on the doorstep
I couldn’t take one more step
I can’t remember if I cried
When I read about his widowed bride
But something touched me deep inside
The day the music died
Don McLean – American Pie

Muziek is vandaag op de kop af 60 jaar dood. Bij een vliegtuigongeluk kwamen namelijk The Big Bopper, Ritchie Valens en Buddy Holly om het leven. Eigenlijk had Waylon Jennings in dat vliegtuig moeten zitten maar hij had zijn plaats afgestaan aan The Big Bopper omdat deze griep had en rust moest nemen. Holly wierp Jennings een grap toe: “I hope your old bus freezes up!”, waarop Jennings reageerde: “I hope your damn plane crashes!”

…

Buddy Holly was nog maar 22 jaar oud toen ‘ie overleed maar had al enorm carrière gemaakt. Vandaar dat zijn naam vandaag de dag nog altijd resoneert. En hoewel hij de stijlkenmerken rock ‘n’ roll en rockabilly aan zijn kont heeft hangen, je kunt hem ook beschouwen als een van de pioniers in de popmuziek. Paul McCartney maakte de documentaire The Real Buddy Holly Story omdat Buddy van zeer grote invloed op Paul was. Omdat Buddy in tegenstelling tot Elvis coole riffs op zijn gitaar speelde terwijl hij erbij zong.

Buddy’s band heette The Crickets en dus snap je nu meteen waar The Beatles de mosterd voor hun naam vandaan hebben gehaald. McCartney kocht trouwens in 1976 de rechten van alle Holly-composities.

Buddy Holly kun je met gemak de eerste muzikale nerd noemen. Zijn karakteristieke bril ging tegen de regels van Het Stoere in, maar Buddy taalde er niet om. Ook is Buddy er mede verantwoordelijk voor dat de Stratocaster zo populair geworden is onder muzikanten. In navolging van hem kocht ene Henk B. Marvin van het Engelse bandje The Shadows er een…

Beatles met z’n allen

De volledige film Let it Be van The Beatles ~~staat~~ stond op YouTube. Hij blijft mooi. En bijna prehistorie zo aan de donkere beelden te zien. Sellotape rond de microfoons, en George die een elektrische schok krijgt via de microfoon. Is het ondanks of dankzij die primitieve zooi dat The Beatles klonken zoals ze klonken?

Met Let it Be probeerden The Beatles terug te keren naar dat ouwe gevoel van alles gelijk in 1 keer live in de studio inspelen. George houdt daarbij zowat continue een wahwah-pedaal ingetrapt. En gebruikt een phaser voor zijn blueslicks. Ringo zit hoog achter zijn drumstel, speelt heerlijk met een stel theedoeken over zijn snare en toms voor de karakteristieke sound.

En dan het laatste gedeelte van de film, dat beroemde dakconcert. De politie rukt uit maar weet zich er geen raad mee.

Helaas werd Let it Be voorzien van teveel violen door die gek van een Phil Spector. Dat gebeuren moeten we vandaag nog altijd beschouwen als een historische muzikale misser. Teveel smeermiddel is niet goed. Niet voor de sex en ook niet voor de muziek.

John Lennon, van kind van de natuur naar een jaloerse man

Het leuke van die heruitgave van het White Album is dat deze naast het reguliere dubbelalbum ook voorzien is van de Esher Demo’s die opgenomen zijn bij George Harrison thuis in Esher, mei 1968. Ze klinken onwijs goed. En opvallend is dat sommige nummers niet eens veel afwijken van de definitieve versies zoals ze in Abbey Road zijn opgenomen. Hoewel je eigenlijk EMI Studios moet zeggen want pas in 1970 werd de naam omgedoopt tot Abbey Road.

Een van die Esher Demo’s is het nummer Child Of Nature van John Lennon dat je direct herkent aan de melodie. Het nummer viel af voor White Album, waarschijnlijk omdat Lennon niet tevreden was over de tekst. De tekst is namelijk te zoetsappig.

The Beatles waren behoorlijk in de band geraakt van Maharishi Mahesh Yogi met zijn vele volgelingen waardoor ze hem zelfs in India opzochten in februari 1968. Dat bezoek zette Lennon aan om Child Of Nature te schrijven. McCartney schreef naar aanleiding van dat bezoek ook een song: Mother’s Nature Son. Beide nummers komen tekstueel redelijk overeen maar de tekst van McCartney is wat beter, wat poëtischer, dan die van Lennon. Child Of Nature komt niet op het White Album terecht, Mother’s Nature Son wel.

Child Of Nature komt op de plank te liggen totdat Lennon de tekst ervan wijzigt in Jealous Guy en het opneemt voor zijn album Imagine uit 1971. Een geweldig nummer waarin Lennon kleur bekent, blind van verliefdheid verandert hij in die jaloerse guy.

Overigens raakte Lennon ontgoocheld door de Maharishi en schreef zodoende in India er nog een nummer over. Een nummer dat Maharishi zou gaan heten maar op verzoek van Harrison gewijzigd werd in het veel poëtischer Sexy Sadie. Dit nummer kwam wel op het White Album terecht. Logisch want het is een geweldig nummer en voorzien van de karakteristieke bijterige toon van Lennon.

Sexy Sadie what have you done
You made a fool of everyone

Het “saaie” White Album

De nieuwe mix van het legendarisch Beatle-album The Beatles zal niemand ontgaan zijn. Mij ook niet. De remix, uitgevoerd door de zoon van Beatle-producer George Martin, Giles Martin, levert een nieuwe ervaring op. Met minder compressie dan het origineel, directer en ruisvrij. The Beatles kun je met gemak de ultieme popgroep noemen, zij hebben zowat alles uitgevonden wat we vandaag de dag nog precies zo doen. En dit album levert het bewijs. Het klinkt als een klok en de muziek is tijdloos.

Het is het album dat iedereen vanwege de hoes The White Album is gaan noemen.

George Martin was helemaal niet blij met het album. George dacht na Sgt. Pepper opnieuw te kunnen uitpakken met orkesten en slimme arrangementen maar de Beatles wilden experimenteren en een totaal andere kant op gaan. The Beatles hadden Martin eigenlijk nauwelijks nodig voor dit album, zo vertelt zijn zoon in dit interview:

The Beatles lieten zich totaal niet leiden door hun succes en het publiek. Ze deden gewoon waar ze zin in hadden. Daarin zijn ze volslagen uniek. Dat getuigt van lef! En het leverde een reeks totaal op zichzelf staande albums op waarin het experiment flink werd opgezocht. We hebben het er nu nog over, precies 50 jaar na dato.

Technicus Ken Scott heeft in zijn geweldige boek Abbey Road To Ziggy Stardust uitgebreid over de legendarische sessies geschreven, waaronder dit:

The thing that no one can quite comprehend is that The Beatles’ sessions could often be boring. It could feel like absolutely nothing was happening for hours after hour. At times the band could be difficult to work with. In fact, most of the older studio staff did not want to work on Beatles projects.

Zijn verhaal lijkt op dat van andere technici die ik ken en waar ik bijvoorbeeld zelf ook meegewerkt heb. Experimenteren, langdurig zoeken, daar hebben veel technici het geduld niet voor. Die willen duidelijkheid in plaats van muzikanten die in de speeltuin (lees: studio) hun experimenteerdrift tot het maximum benutten.

Ik kan me alles bij het maakproces van het White Album voorstellen. Er is namelijk maar een manier als je muziek opneemt in de studio en dat is doorgaan totdat je denkt dat je iets fantastisch in handen hebt. Voor minder moet je het niet doen, deden The Beatles namelijk ook niet. En Auto-Tune en allerlei gladde studiofoefjes heb je niet nodig. Dit album levert het bewijs: