Ik ben een van de muzikanten van The Record Man. Als gitarist ben ik op een aantal tracks van dit album te horen en speelde ik met de band in Paradiso (Amsterdam) en op het NIMBY Festival (The Hague).
Ik wil graag weer gaan optreden. Omdat ik niet geboren ben om alleen maar thuis te klootviolen. Als gitarist van The Record Man heb ik in augustus een tweetal leuke optredens gegeven maar het is een internationale gelegenheidsformatie en dus geen vaste bezetting. Misschien dat we volgend jaar in New York iets gaan doen, onwijs kicken natuurlijk. Maar goed, ik wil meer.
Ik zal zelf die stap moeten zetten. Maar met wie? Ik heb nog nooit een band opgericht, altijd deed ik dat samen met anderen, of ik stapte in een bestaande band. Maar er moet nu iets gebeuren en dat zal ik zelf moeten gaan doen.
Ik heb in de loop der jaren wel wat nummers geschreven maar veel zijn het er niet. Mijn computer en telefoon staat vol met ideeën die ik sterk vind maar ik zal ze eerst naar tevredenheid moeten uitwerken. Diverse nummers heb ik al in allerlei varianten opgenomen. De ene wat minimalistischer, de andere keer wat elektronischer, om telkens te denken: nee, net niet. Ik stel hoge eisen. Maar ik zal het voor elkaar zien te krijgen, dat weet ik.
Ik ben nu 50 dus als ik een stel songs in een album kan gieten kan ik straks spreken van “op mijn 50-e debuteren”. Goed verhaal, of niet dan? En met zo’n album kan ik dan gaan touren.
Ik moet dit gaan doen. Het liefst voltijds. Totdat ik omval.
Hoewel ik dat een groot succes vond en nog altijd vind, de rest van de band dacht daar een beetje anders over. Niet veel langer daarna is MAM ermee opgehouden. We zijn niet met ruzie uit elkaar gegaan, maar zanger Pieter Bon en bassist en liedschrijver Tom America hadden behoefte om andere muziek te gaan maken met andere mensen. Ik vond het erg jammer.Nog altijd zijn er fans van MAM. En ondanks dat we in het Nederlands zongen zijn die fans over de hele wereld te vinden. Ook gisteravond leefde daarom de vraag voor een reünie weer op:
Maar het kan wonderlijk lopen. Zo speelden wij – Tom, Pieter en ik – gisteravond opnieuw in Paradiso. 25 jaar na dato. Maar er is geen sprake van een MAM reünie. Dat gaat nooit gebeuren ook, want daar heeft Tom geen zin in. Ik respecteer dat, hoewel ik zeker wel te porren ben voor een MAM in een 2.0 upgrade.
Deze avond, althans het voorprogramma dat wij verzorgden, was een eerbetoon aan onze fan Ron Kane die vorig jaar veel te vroeg (Ron werd 59) is overleden. Tom bracht in zijn eentje een nieuwe uitvoering van het nummer Pasadena dat ook op ons laatste MAM album Look: Nederlands! uit 1995 te vinden is. Het nummer werd gecomponeerd aan de hand van een gesproken verhaal van Ron Kane die vertelt hoe zijn vriend Rick Snyder (nota bene de oude bassist van de legendarische Captain Beefheart band!) voor hem de CD single van MAM importeert, 5000 miles from Tilburg, naar Long Beach, California.
Samen met Pieter Bon maak ik nu deel uit van The Record Man. Een band die een eerbetoon doet aan de ware Record Man: Ron Kane. Op initiatief van Bob Gaulke uit New York die gisteravond met ons meedeed in Paradiso. Aangevuld met Hans Croon (The Dutch) op zang en gitaar, Marcos Kuzka Cunha uit Rio de Janeiro op bas, Henk Hofstede (NITS) op zang, Fay Lovsky op zang en toetsen en Bob Schimscheimer op drums.
Stukje van de song Human Heart, gezongen door Hans Croon (The Dutch), (gefilmd door Puck Raaphorst):
White Car, Blue Ocean met Henk Hofstede (NITS) op zang en dulcimer (gefilmd door Hilde Hoekstra):
De song The Record Man (video: Tristan Melissen; geluid: Wout de Kruif):
Slottrack van ons optreden, de song Ron Kane gefilmd door Hilde Hoekstra:
Aanstaande zaterdag op 1 september 2018 spelen we in mijn achtertuin op het gratis NIMBY Festival in Den Haag. Daarna moeten onze buitenlandse vrienden helaas alweer terug naar huis.
Guido van Nispen heeft prachtige foto’s van ons optreden en van The Dutch gemaakt. Aan The Dutch hebben wij dit optreden te danken, zij waren de hoofdact en dat stond als een huis. Met hen deed ook Job Cohen mee, de oud-burgemeester van Amsterdam, die een voordracht deed in dada-taal tijdens het nummer So Long H.N, Werkman.
The Record Man is een gelegenheidsformatie. En wat mij betreft een band die zoveel mogelijk gelegenheden om te kunnen spelen moet gaan aangrijpen. Bob Gaulke vond dat we maar naar New York moesten komen voor wat gigs… wie weet!
Mijn dochter maakte ook nog een paar foto’s, eentje van de soundcheck.
En eentje van het concert. Zij deed de merchandising voor onze band, voor The Dutch en voor Pieter Bon. Het was haar eerste keer in Paradiso. Pa trad op.
Maandag 27 augustus 2018 treed ik als gitarist van The Record Man in Paradiso op. We doen een dubbelconcert samen met The Dutch. Ons programma begint al vroeg om 19.30 uur.
Opvallend want 25 jaar geleden was voor het laatst (toen mijn eerste keer) dat ik in Paradiso speelde. En dit jaar viert Paradiso haar 50 jarige jubileum. Dat zijn toch getallen die tot de verbeelding spreken.
Het lijkt erop dat dit een spannend verhaal gaat worden, dus… wordt vervolgd!
Vanavond werd ik geïnterviewd door Erik Kuylaars over het album The Record Man in het radioprogramma Parkroad Café op Omroep West. Lekker in het Haagse!
Vanmiddag mocht ik samen met Henk Hofstede (NITS) in het programma De Nieuws BV op Radio 1 vertellen over ons gezamenlijke album The Record Man, een eerbetoon aan onze fan en muziekvriend uit Los Angeles: Ron Kane. Hij was verstokt fan van Nederlandse bands zoals NITS, The Dutch, Fay Lovsky, Gruppo Sportivo en mijn oude band MAM.
Het album The Record Man kwam tot stand dankzij het initiatief van de New Yorkse songwriter/producer Bob Gaulke dat uitmondde in een samenwerking tussen 30 muzikanten wereldwijd.
Hoe maf is dat? Dertig internationale artiesten eren een fan met een album! Henk Hofstede van @nitsmusic en gitarist Marco @Raaphorst doen mee en vertellen bij ons in de studio over dit bijzondere project pic.twitter.com/yFK0qdnHm1
De uitzending is HIER terug te luisteren (en te bekijken aan de hand van de webcambeelden). Het transcript hiervan vind je onderaan deze blogpost.
Het album The Record Man is op Spotify te vinden (en natuurlijk ook op de streaming diensten zoals Apple Music, Tidal en zo verder):
Voor de single Human Heart (met ondermeer Hans Croon van The Dutch op zang + aanvullende gitaar, Rick Snyder op bas en ondergetekende op gitaar) werd een videoclip gemaakt:
— transcript interview Henk Hofstede en Marco Raaphorst voor De Nieuws BV —
[Human Heart wordt gedraaid]
Patrick Lodiers: De single Human Heart van het album The Record Man met zanger Hans Croon van The Dutch, Marco Raaphorst op gitaar en Rick Snyder van Captain Beefheart op bas. Het is een bijzondere combinatie, maar er is nog veel meer bijzonder aan dit album, bijvoorbeeld dat het is opgedragen aan een Amerikaanse fan van onbekende bands en vooral Nederlands artiesten. Bij mij 2 mensen die aan het album meewerkten: gitarist Marco Raaphorst en zanger/gitarist Henk Hofstede van de NITS. Welkom beiden.
Marco, deze fan, deze bijzondere man, is de vorig jaar overleden Ron Kane. Wat was hij voor iemand?
Marco Raaphorst: Fan van veel bandjes, onder andere van mijn oude band MAM, Tilburgse band, maar ook fan van de NITS, The Dutch, Fay Lovsky en heel veel andere bandjes. Hij was meer geïnteresseerd in de niet-mainstream bandjes. Dus meer het obscure of het meer artistieke waar hij naar opzoek was. Maar opvallend veel Nederlandse contacten dus eigenlijk.
Patrick Lodiers: Maar hij woonde in Los Angeles en dan komt hij in contact met die Nederlande muziek, maar ook met Fay Lovsky inderdaad en Gruppo Sportivo. Hoe kwam ‘ie erbij Henk?
Henk Hofstede: Ik weet het niet precies. Ik heb hem in 1985 toen ik door Amerika reisde opgezocht. Dat was de eerste keer dat ik hem zag in zijn huis in Rose Avenue tussen al zijn platen.
Patrick Lodiers: Tussen al zijn platen, maar ik heb gehoord dat dat er 30.000 waren!
Henk Hofstede: Ja, ik heb ze toen niet geteld, maar ik vond het wel heel veel. En Ron had ook zo in The Beach Boys kunnen zitten, echt zo’n Amerikaans bandje, beetje gezet maar super Amerikaans qua spraak en uitdrukkingen, maar een ongelofelijke liefhebber en kenner van muziek. Maar inderdaad vooral veel Nederlandse muziek. Het begon al bij Super Sister, NITS, MAM, Fay, Gruppo Sportivo, je kwam daar je hele verleden weer tegen.
Patrick Lodiers: Het was dus een man die hield van muziek, maar wat was zijn werk, zat hij ook echt in de muziekindustrie?
Marco Raaphorst: Deels, hij importeerde veel platen en distribueerde ook wel platen, maar heel veel dingen gingen ook wel op een gratis manier, heel veel mensen stuurde hij cassettes bijvoorbeeld. Hij was eigenlijk meer heel vriendschappelijk bezig met heel veel mensen om ze aan te steken met de muziek die hij goed vond. En dat was dus altijd iets wat niet zo heel erg mainstream was. Wat je misschien niet kende. Zo ken ik eigenlijk Ron ook. Ik heb hem dan in de 90-er jaren een paar keer ontmoet als we moesten optreden in Nederland en hij was er toevallig vanuit Amerika. En dan ging hij mee naar een optreden en dan had hij het over allerlei dingen die ik misschien niet kende of misschien wel kende zoals Frank Zappa of zo waar hij een groot liefhebber van was. Een wonderlijk figuur wat dat betreft.
Patrick Lodiers: Maar Henk hoe heb jij hem leren kennen dan?
Henk Hofstede: Ik zocht hem op, ik wist van zijn bestaan. In begin jaren 80 stond een vriend van hem, Warren Bowman die ook meespeelt op dit album, in ene in Oud Beijerland toen ik met de NITS speelde in een of ander schuurtje, daar en die zei: “I am a big NITS fan, I’m from Los Angeles.” Die heeft me later geïntroduceerd toen ik door Amerika ging reizen en in Los Angeles kwam. En toen zijn we naar Ron gegaan en Ron heeft me toen een beetje rondgeleid. Die heeft ons toen ook in de auto van Warren, die had toen een witte Pontiac, een open slee, door de heuvels van Laurel Canyon gereden en wees dan zo van: “hier, dit is het huis van Frank Zappa, daar woont ‘ie.” Dat was mijn eerste Amerika ervaring.
foto van: Henk Hofstede
Patrick Lodiers: Dus die Ron Kane was eigenlijk een fan van jullie maar ook iemand waarvan jullie dachten bij jezelf: “daar kunnen we veel popgeschiedenis van leren?”
Henk Hofstede: Dat weet je op zo’n moment helemaal niet. Maar het is iemand die daar middenin zit en eigenlijk ook een beetje een gids in het Amerikaanse landschap.
Patrick Lodiers: Morgen ligt dan het album The Record Man in de winkel. Het is een eerbetoon aan deze Ron Kane met 30 internationale artiesten. Jij Henk speelt mee, Marco jij speelt ook mee. Hoe is dit album tot stand gekomen?
Marco Raaphorst: Het is een initiatief geweest van Bob Gaulke uit New York, een songwriter en producer. Hij had zoiets, toen het slecht ging met Ron vorig jaar, hij had hartproblemen, laten we iets doen voor hem muzikaal. Misschien een nummer, misschien een paar nummers en die is mensen gaan contacten via Facebook en via mail. Maar daar kwamen zoveel reacties op, zoveel mensen zeiden van “ja ik doe mee!”, dus dat werd een groter project. Dat werd niet één nummer maar dat mondde uit in een plaat gaande weg. Totdat dus plotseling Ron kwam te overlijden en toen switchte dit project eigenlijk van een get-well-better-soon-project naar een eerbetoon aan Ron.
Patrick Lodiers: Want hij heeft het nooit kunnen horen deze plaat?
Marco Raaphorst: Nee, dat is het tragische eigenlijk. We hebben het gemaakt voor Ron om hem op te beuren en dat is niet gelukt.
Patrick Lodiers: Maar schreven jullie zelf de nummers of kregen jullie de muziek opgestuurd zo van: “wil je dit inspelen of hierop meespelen?”
Marco Raaphorst: Het varieerde een beetje. Veel nummers zijn geschreven door Bob maar ook heel veel ideeën zijn aangedragen door andere muzikanten. Dus het is een beetje een mengelmoesje en dat is denk ik ook wel wat deze plaat zo interessant maakt omdat er heel veel verschillende stijlen en geluiden ook op te horen zijn, toch wel een diversiteit aan klanken.
Patrick Lodiers: We hebben al een nummer gedraaid, maar een ander nummer is White Car, Blue Ocean, dat gaat volgens mij over die witte Pontiac dan?
Henk Hofstede: Ja dat is de witte Pontiac.
Patrick Lodiers: Laten we eerst even een stukje horen.
[stukje White Car, Blue Ocean wordt gedraaid]
Patrick Lodiers: Hoe zit de geest van Ron Kane in dit nummer Henk?
Henk Hofstede: Nou de geest… hij zit in ieder geval in die auto! Ik heb er nog foto’s genomen en het was voor mij een rit die zo aansloot bij wat ik zocht in Amerika. In de film The Birds van Hitchcock zit een prachtige scene dat hij met de vogels, met die love birds, langs de “ocean” rijdt. Zo voelde ik me als de “love birds” die zo heen en weer wiegen. En we draaiden ook inderdaad Johan Strauss, de Blaue Donau, waarom weet ik niet, maar dat stond op.
Patrick Lodiers: Dus dit nummer is een echt eerbetoon, wat je hebt meegemaakt, maar Marco je hebt zijn stem gebruikt in het nummer Pasadena. We kunnen het niet helemaal draaien, we hebben er een klein stukje uit moeten knippen maar het klinkt zo…
[stukje Pasadena van MAM]
Patrick Lodiers: Maar dit is dus zijn stem, hoe is dit nummer tot stand gekomen?
Marco Raaphorst: Ron in die tijd reed heel vaak mee naar optredens als hij in Nederland was. En hij vertelde dit verhaal gewoon een keer in de bus. Hij logeerde dan in het Quentin Hotel in Amsterdam en wij pikten hem dan op onderweg naar bijvoorbeeld Tuitjenhorn waar we speelden. Ron vertelde op een dag dus dit hele verhaal. Het grappige is ook dat de Rick die hij noemt, is Rick Snyder die ook op de plaat meedoet op de single, en dat is de oude bassist van Captain Beefheart. Die dus met de CD single van MAM in zijn handen staat. En die single heet ook nog eens Oote, wat een Hanlo gedicht is… Nederlandser kun je het bijna niet hebben en dat er dan toch mensen in LA heel erg warm van worden, dat is natuurlijk een bizar verhaal! Dus ik had gelijk zoiets van – ik had het met Tom America erover, degene die dit nummer heeft gecomponeerd – we moeten eigenlijk hier iets mee gaan doen, die tekst is zo briljant “5000 miles from Tilburg” dat ‘ie met die CD staat, ja dat is zo beeldend. En dat hebben we dus gedaan.
Patrick Lodiers: Nou ja, het is een prachtige plaat geworden! Morgen ligt ‘ie in de winkels. Hoe moeten we Ron herinneren via deze plaat of via veel meer?
Henk Hofstede: Ik denk altijd aan Ron, hij heeft vaak gelogeerd bij mij in Amsterdam en dan vroeg hij aan mij: “do I need a strippenkaart?” Als ‘ie de stad inging. Ik moet dus altijd aan strippenkaart denken als ik Ron zie of hoor.
Patrick Lodiers: Deze CD is veel meer dan “strippenkaart”, het is echt een keur aan internationale artiesten, jullie hebben erop meegespeeld als een eerbetoon aan de grootste fan aller tijden, maar ook de grootste muziekliefhebber. Morgen ligt het album The Record Man in de winkel. Dank jullie wel, Marco Raaphorst en Henk Hofstede.
Henk Hofstede en Marco Raaphorst in koor: Graag gedaan.
