Todd Rundgren gisteren in Paradiso

Todd Rundgren was geweldig gisteravond in Paradiso. Helaas keek ik in de pauze op mijn telefoon en constateerde problemen met de NS als ik me niet ging haasten… dus heb de tweede helft van het concert moeten missen helaas!

Ik heb Todd misschien wel een keer of 5 gezien in Paradiso. Eigenlijk altijd goed, juist vanwege die zeldzaam goeie songs. Hoewel zijn electronisch materiaal van een paar jaar terug wel minder sterk is, alsof Todd zichzelf geforceerd probeerde opnieuw uit te vinden. Todd is op zijn best wanneer hij een goeie melodie toelaat bovenop een stel karakteristieke Todd-akkoordwisselingen. En voorziet van een gevoelige introspectieve tekst.

Je zou het op het eerste gezicht niet zeggen als je hem ziet maar diep in hem moet een bijzonder zacht en gevoelig mens schuilhouden. Anders kun je deze muziek niet maken. Er is niets stoers aan en dat is precies waarom het mij zo raakt. Ik voel zielsverwantschap.

Todd Rundgren voorspelde het wereldwijde web al in 1978!

Je hebt misschien wel het video-interview van Jeremy Paxman met David Bowie uit 1999 gezien waarin Bowie de kracht van het internet naadloos blijkt aan te voelen.

Bowie pionierde als een van de eerste artiesten met een online website en zette de mogelijkheden van het web op een slimme en innovatie manier in. Maar wie hem nog heel wat jaren voor was, is Todd Rundgren. Hij is de ware muzikale wizard van het computertijdperk.

Lees verder →

De Kluizenaar van Mink Hollow Road

Hallo ik ben het, de kluizenaar van 29 jaar. De kluizenaar van de studio van Mink Hollow Road, Woodstock, New York. Mijn langdurige relatie is net gesneuveld en ik werk aan nieuwe songs. Ze zijn heel persoonlijk. Ik doe alles zelf: ik schrijf de songs, ik speel alle instrumenten, ik doe de opnametechniek, ik verzorg het gehele productieproces. Ik druk op record en speel en zing net zolang tot alles klopt.

Hier in mijn geïsoleerde ruimte, ik sluit mijn ogen en schuif de faders van mijn mengtafel omhoog. Ik omring me met fijne geluidsgolven. De controlekamer zit boven en de opnameruimte beneden, dus telkens wanneer ik iets moet opnemen, en bij elke fout, loop ik de trappen op en af om de bandrecorder te bedienen of een kanaal op de mengtafel open te zetten. Maar ik klaag niet omdat dat wat hier aan het ontstaan is, hier op deze plek, deze heilige plek, mijn utopie is. Hier heel ik mezelf met mijn songs.

Het komt allemaal ergens vandaan, op een bepaald moment in de tijd, ergens. Het gebeurde toen Miles Davis zijn Kind of Blue in de Columbia’s 30th Street Studio in New York opnam. Het gebeurde toen Donald Fagen zijn Nightfly in Soundworks Digital in New York City en in Village Recorders in Los Angeles opnam. Het gebeurde toen The Beatles in Abbey Road in Londen hun geweldige album Revolver opnamen.

En dat gebeurt nu hier.

Onderweg naar 20 jaar later: compassie

We zijn onderweg naar Oostende en het regent. Tom America is mijn chauffeur. En op de achterbank zit Massimo, zijn zoon. De laatste keer dat ik hem zag was ‘ie minstens een meter kleiner.

Ik kijk op mijn telefoon. 28 februari 2014.

We komen aan bij de plek waar Marvin Gaye vroeger weleens een potje basketbal speelde. Het lijkt nog precies als toen. Maar Marvin is er niet. Niet meer.

Even later staan we oog in oog met de toetsenist van Arno Hintjens, Serge Feys die ons nogal opgewonden toevertrouwt:

Hebben jullie het al gehoord? Spinvis heeft een huis in Oostende gekocht!

Maar Spinvis pakt een naald en laat de ballon knappen:

Ik heb -helaas- nog nooit een huis gekocht in Oostende. Er zal een persoonsverwisseling in het spel zijn.

Alleen een creatieve geest ziet verbindingen die niemand anders ziet. Ondanks de omstandigheden, plaats, tijd en geld.

We proberen het te begrijpen. Wat zocht Marvin Gaye in Oostende? En natuurlijk willen we het hem het liefst persoonlijk vragen. Maar dat kan niet meer want Marvin is al 30 jaar dood.

Dan maar herinneringen ophalen bij de mensen die hem gekend hebben. Mensen die hem opzochten in zijn appartement aan de Albert 1 Promenade waar ze Marvin aantroffen met zijn drumcomputer, de Roland TR-808 en zijn Jupiter 4 synthesizer. In het appartement waar hij zijn grootste hit Sexual Healing schreef. Waar zijn buren klaagden over de geluidsoverlast. Vrijwel niemand wist wat daar te gebeuren stond.

In het eerste jaar dat Marvin in Oostende zat, 1981, kwam Todd Rundgren uit met een album dat Healing heet. Is dat toeval? Ik zou het niet weten. Niemand die het Marvin ooit vroeg.

Mocht je onbekend zijn met dat album dan moet je maar eens het nummer Compasion opzoeken op Spotify of iets degelijks.

Everybody needs compassion.
If you want to be healed.

En het is compassie dat ik ook hoor in de muziek van Marvin Gaye. Het verdriet en de melancholie. Marvin voorzag zijn muziek weliswaar van dansbare uplifting grooves, maar de tragiek die uit de harmonie en melodie telkens weer naar voren komt spreekt boekdelen. Die pijn valt niet te ontkennen. De moderne blues.

Door de zoektocht die bij Marvin is begonnen, begint het bij Tom en mij ook weer te broeien. Tijdens onze ritjes naar Oostende en Brussel ontstaan er nieuwe plannen.

In Brussel laat Tom mij de legendarische club Ancienne Belgique zien. Tom heeft daar vaker gespeeld, maar ik niet. Het lijkt mij een feest om daar te mogen spelen voor de Belgen. En in De Grote Post van Oostende, waar we eerder met Serge Feys spraken, moet het ook een feest zijn om te spelen. Spinvis speelt er weleens.

20 jaar is een lange tijd. Maar de compassie zit er nog. En daar moeten we iets mee.

(fotograaf omslagfoto: Massimo America)

Een kabouter, Michiel Romeyn en Todd Rundgren

Een klein mannetje van bovengemiddelde leeftijd met een lange baard en lange haren danste vrolijk in het rond. Rond zijn kruin was ‘ie flink kaal. Hij had zo model kunnen staan voor een Anton Piek kabouter. Plotseling stopte hij met dansen, griste een mobiele telefoon uit zijn zak, zakte wat door zijn knieën en richtte de camera met lange arm op zichzelf terwijl hij er van oor tot oor bij glimlachte. Hij was erbij geweest.

Iets verderop spotte ik Michiel Romeyn met zijn grote lijf ritmisch op de maat meebewegend. De bekende norse blik hield hij strak op het podium gericht. Ik probeerde me voor te stellen wat er in dat hoofd rondging. Hij wekte de indruk een groot liefhebber van Todd’s muziek te zijn.

En dat allemaal in die ouwe kerk in dat fucking Amsterdam. Je kunt natuurlijk wel de hele dag achter die computer blijven zitten maar dan maak je ook nooit ene hol mee.

Muziekanalyse: Buffalo Grass van Todd Rundgren

Like buffalo grass
You crawled across my heart
Oh, like buffalo grass
Wrapped yourself around my heart

Een liefdeslied dus. Maar we gaan het niet over de tekst hebben.

Buffalo Grass klinkt behoorlijk electronisch. En een beetje te dun, te druk en te galmend naar mijn smaak. Toch is het een heel interessant nummer. Er zit een refreintje in wat in je kop blijft hangen en ondersteund wordt door een gewaagde harmonie.

In het intro klinkt een elektrische piano met een werkelijk enorm lange galm erop. Bij de 3e herhaling komt er een gitaarachtige synthesizer/sampler bij. Bombastische drums met een dwepende galm zetten in. Melodieus is het vrij eenvoudig. Het geluid is vrij open, weinig instrumenten klinken. Met de zin “And every time I cut you off, you grow right back” zet Todd een kleine modulatie in die een oplossing naar het refrein afwingt.

En ja hoor dan zet het refrein precies op tijd in.

Kicken!

Een dikke muur van geluid klinkt.
Een vervormde gitaar en diverse synthesizers spelen de melodie unisono mee.
Todd neemt het koortje voor zijn rekening.
Maar bij “Oh, like buffalo grass” wordt het unisono spel ietwat opgegeven en zorgen een paar instrumenten en stemmen uit het koortje voor spannende harmonie.
De harmonie bestaat uit noten die vrij dicht bij elkaar liggen, wat voor een broeierige harmonie zorgt.
Het refrein klinkt nogal bombastisch.

Na 2 maal refrein laat de gitaarsolo er geen gras over groeien, slikt 2 tellen van de laatste maat in en zet hoog en fel in.

Hoor hoe in het 2e refrein een orgeltje heel hard de melodie unisono meespeelt.
En hoor hoe Todd een groot koor maakt door zijn stem diverse malen te dubbelen.
Het is een juweel van een refrein dat nogal zwaar aangezet wordt.
Episch zou je tegenwoordig zeggen.
Wat op zich logisch is voor iemand die verantwoordelijk is voor Meatloaf’s Bad Out Of Hell productie.

Todd Rundgren 10 jaar op Reason

Vandaag las ik in het Nederlandse muziekblad Interface dat mijn muzikale vriend Todd Rundgren alweer 10 jaar Propellerhead Reason software gebruikt. Een echte studio heeft hij allang niet meer nodig, zegt Todd in dat blad.

Ik denk er net zo over. Ook voor mij is een kleine thuisstudio voldoende. En net zoals ik gebruikt Todd dus Propellerhead Reason. Een pakket waarvoor ik als sounddesigner honderden geluiden ontwikkel heb die met het pakket meegeleverd worden (zie deze blogpost). Wie weet gebruikt Todd wel een paar van mijn geluiden op zijn nieuwe album State dat op 9 april gereleased wordt.

En Todd blijkt, net als ik, in Reason de Cakewalk RE-2A Rack Extension (zie mijn blogpost) te gebruiken vanwege zijn fantastische geluid. Het is een simulatie van een oude Teletronix LA-2A Leveling Amplifier.

Muzikale helden

Hoezeer de tijden zijn veranderd. Daar waar je vroeger (lees: toen ik nog een klein krullenbolletje was) niet kon beschikken over de middelen van succesvolle studio’s kan dat tegenwoordig wel. Voor een fractie van het geld. En voor je het weet maak je gebruik van dezelfde spullen als waarover je helden beschikken.

Todd maakt ook held Green Gartside van Scritti Politti gebruik van Reason (zie mijn blogpost). Scritti vond ik helemaal te gek juist vanwege hun hippe sound. Van de Synclavier die ze op hun geweldige album Cupid & Psyche 85 gebruikten kon ik alleen maar dromen. Maar de tijden zijn veranderd en ik gebruik inmiddels dezelfde spullen. Met Green heb ik hierover nog persoonlijk gesproken in Londen. Met Todd nog niet overigens. Maar misschien moet ik dat toch maar eens gaan doen…