UbuWeb

Er zijn 4 berichten getagd als UbuWeb.

Muzikale ommezwaai

Muzikale ommezwaai

Laat ik de populaire muziekgeschiedenis even grof opsommen:

  • 40-er jaren: jazz
  • 50-er jaren: Rock & Roll
  • 60-er jaren: popliederen met een boodschap
  • 70-er jaren: geliktheid, bombast en de Punk die het klap gaf
  • 80-er jaren: Rap
  • 90-er jaren: house en IDM

En daarna kwam er geen vernieuwing meer of het moet de meer gecomputeriseerde sound zijn, maar da’s geen stijlelement. Als je kijkt naar wat er op het programma van bijvoorbeeld Lowlands staat dan zie je naast de Rock & Roll ook bandjes die hun baart laten staan en hippie-achtige samenzang erop loslaten. Ook zit er in de presentatie van deze muziek geen vernieuwing meer. Een band staat op een hoog podium en het publiek staat ervoor. Soms wordt er gebruik gemaakt van een videoscherm met wat projecties, maar een hele nieuwe ervaring is het niet.

De rol van muziek is ook enorm veranderd. Muziek werd vroeger vaak gebracht vanuit een houding van protest. Muziek die je  ouders vervloekte (“hoe kun jij DAAR nu naar luisteren!?!?”). Maar die ouders gaan tegenwoordig met hun eigen kinderen naar concerten. Schotel ze elektronische muziek voor en ze wiebelen netjes op de maat met hun tenen mee.

Zelfs de Sex Pistols hebben toegegeven hun nieuwe tours puur voor het geld te doen. Mocht je ooit nog twijfelen aan het marketingconcept van Malcolm Mclaren.

En moeten we het nog wel muziek noemen of is het muzak geworden? Muzikaal behang, om de stilte mee op te vullen, om een sfeertje mee neer te zetten van ‘dit is prettig’.

(zie UbuWeb | Marshall McLuhan: The Medium Is the Message volgens David Newfeld)

Muziek is als vertelvorm blijft natuurlijk krachtig. Maar ik denk dat we totaal voorbij het liedjesconcept moeten gaan denken. We hoeven ons niet te houden aan de wetten van couplet, refrein. En nee, we hoeven niet te zingen, we kunnen het verhaal ook vertellen. En we kunnen er beelden bij doen. We kunnen voor een nieuw muziekstuk zelfs een webpagina maken, geheel in HTML5. Zolang de fantasie ons in staat stelt te handelen, kunnen we alles. Kiss the sky!

The Tape-beatles

foto: Geert-Jan Hobijn / copyright: Publiek Domein

foto: Geert-Jan Hobijn / copyright: Publiek Domein

The Tape-beatles, voor ruimdenkende oren.

The Tape-beatles are a collaboration of varying membership that make music and audio art recordings,”expanded cinema” performances, videos, printed publications, and works in other media. They work under the aegis of Public Works Productions.

The Tape-beatles began creating works for audio tape in 1987. Their goal at first was to create a form of pop music that made no use of musical instruments, instead relying on tape recording and analog studio techniques as their sole source of sounds. In addition, the Tape-beatles aspired to an egalitarian attitude of artmaking, avoiding the use of “professional” equipment and milieux, opting instead to make work almost entirely using home stereo equipment.

Further, The Tape-beatles espoused the use of plagiarism as a positive artistic technique. Their work drew more or less exclusively from the previously “finished” works of others, assembling fragments of these works into entirely new constructions that did not exist before the Tape-beatles made them. It was the Tape-beatles’ belief that such works constituted valid works of authorship in themselves, and they never asked for legal permission to use other people’s work in their compositions (occasionally, permission was asked simply as a courtesy, completely outside a legal context).

Members of the Tape-beatles currently include as of this writing Lloyd Dunn and John Heck. Former or occasional members of the group include Linda Morgan Brown, Paul Neff, and Ralph Johnson.

Members of Public Works include Ralph Johnson and Lloyd Dunn.

Te vinden op UbuWeb.