Volkskrant

Er zijn 12 berichten getagd als Volkskrant.

Help! Een discussie!

Ik ben blij dat ik de goeie oude tijd heb meegemaakt. Een Ischa Meijer die zijn gasten uit de tent wist te lokken. Door vragen te stellen die ze niet gewend waren te krijgen. Ze werden uit hun comfort getrokken. Adriaan van Dis herinner ik me in gesprek met Salman Rushdie. Dat zou nu absoluut niet meer kunnen. Bij Sonja Barend liep het regelmatig uit de hand, moest zij de boel weer sussen, soms door met de vinger te wijzen “ga zitten!” Hanneke Groenteman, idem dito. Menig vraaggesprek schuurde aan alle kanten. Er gebeurde iets.

Ik heb het altijd verdacht gevonden als iedereen het met elkaar eens is. Of als iedereen zijn mond houdt. Die tamheid en sufheid riekt naar censuur, angst, dictatuur en zo verder.

Vandaag de dag schuurt het nooit meer op telvisie. Wie in De Wereld Draait Door een verkeerde opmerking plaatst wordt nooit meer teruggevraagd. Bij Pauw of Jinek, idem dito. Toen Jules Deelder zich een beetje liet gaan bij Jinek was ze daar niet van gediend. Het mag niet meer een piep klein beetje ontsporen. Vroeger met Herman Brood verliep het programma totaal anders dan was gepland. Dat was te gek. Pleur dat script lekker weg joh! Improviseer!

Waarom moet tegenwoordig alles zo strak en saai binnen de lijntjes blijven? Dat is toch geen afspiegeling van wat er werkelijk gaande is? Da’s een vorm van onderdrukking! Een schijnwereld laten zien. Allemaal op zijn Noord-Koreaans in de pas lopen.

Theo van Gogh zat vroeger in een kaal studiootje met een cactus en een asbak op tafel. Ik zie dat liever dan die paarsige wanden in de talkshows van tegenwoordig. Dat is gewoon afgekeken van het achterlijke land met de naam Amerika. Gelikte shit. De boel opleuken en braaf houden. Alles volgens een scriptje. Denken dat het volk achterlijk is. En als het volk vervolgens kritiek uit via Twitter bestempel je die mensen als “een kleine groep boze Nederlanders.”

Jazeker, de discussies op sociale media lopen soms flink uit de hand. Men begint soms te schelden. Soms moet je iemand blocken. En ja, soms is het irritant. Maar men doet wel pogingen om te communiceren. Iemand die terugpraat is beter dan iemand die je negeert. En wees alert als het stil is, want dat is pas ongezond.

Internet is chaos. Het is rauw en eerlijk. Zonder censuur. En de mensen met een mening zitten niet een showtje te geven tegen betaling, die hebben echt een mening. Daar spat de bevlogenheid vanaf. Ze laten horen wat er echt in de samenleving leeft. Je kunt het negeren, je kunt veilige programma’s blijven maken op tv, maar wat er echt in de samenleving leeft kom je dan nooit te weten.

Waar het nog wel gebeurt? Voetbal Inside. Daar zitten een paar heren aan tafel die soms slaande ruzie hebben met elkaar. Een partijtje meningsverschillen hebben, niet normaal meer. En ja, ze zeggen het eerlijk dat ze het voor de poen doen. En omdat ze het toch ook nog leuk vinden. Het ontspoort aan alle kanten. Sommige uitzendingen zijn verschrikkelijk, niet om aan te zien. Gênant gewoon. Maar andere uitzendingen zijn legendarisch.

Er is vaak ophef over de heren van Voetbal Inside. Nu weer omdat Gijpie heeft gezegd: “Ik kon kiezen tussen twee homo’s die gingen trouwen of darten. Ik had die vaselinepot weggezet, ik denk: ik heb even geen trek in die onzin.” Volgens Sylvana Simons kwetst Gijp hiermee jonge homoseksuele voetballers. Zie Volkskrant.

“Twee homo’s die gingen trouwen”, slaat op het programma van Gordon. Wat overigens totaal fake was want Gordon ging niet eens trouwen! Mijn hemel waar hebben we het eigenlijk over? Het was een van de slechtste meukprogramma’s van afgelopen eeuw! En die Gordon knalt er zelf ook nogal wat opmerkingen uit. Die kan echt wel tegen een stootje. Maar goeds, is het nu al het kwetsend als Gijpie zegt dat hij daar niet naar wil kijken? Of mag je het woord ‘vaselinepot’ niet in 1 zin met het woord homo noemen en er vooral geen grappen over maken?

Ook Sunny Bergman spreekt zich in de Volkskrant hiertegen uit:  “Voetbal Inside laat zich al jaren van zijn meest seksistische en racistische kant zien.”

Sunny en Sylvana vellen een vonnis. Ze spreken een soort fatwa uit. Sunny richt zich op Facebook tot de adverteerders van Voetbal Inside:

Voetbal Inside wordt mede mogelijk gemaakt door Amstel Bier, Gillete en Toto. Willen deze merken ook homofobie mede mogelijk maken? Zo nee: waarom sponsoren deze merken Voetbal Inside dan nog?

Ik herinner me de gevolgen nog voor Salman Rushdie. Bij Adriaan kon hij zich uitspreken maar door de fatwa werd hem compleet de mond gesnoerd en moest hij onderduiken. Is dit wat mensen als Sunny en Sylvana graag willen? De heren letterlijk de mond snoeren?

Wie niet kan lachen om een grap heeft niets te willen. Er gelden geen garanties. Je hebt de keuze: of je lacht of je lacht niet. En de grappenmaker hoeft zich nooit te verontschuldigen.

Sunny en Sylvana proberen nu zelfs de humor te kuizen. Zodat we met zijn allen nog meer vertrutten.

… Wat je het meeste te vrezen hebt in het leven? Mensen zonder humor!

Had de Volkskrant me toch tuk met dat stuk over Toto

Bassist Mike Porcaro is afgelopen zondag 15 maart 2015 overleden aan de gevolgen van de spierziekte ALS.  Vandaag publiceerde de Volkskrant daarom een analyse van muziekjournalist Rovert van Gijsel over de oude band van Mike, Toto. Ik moest hem 2 maal lezen om te snappen dat Rovert niet uit was op het bashen van de band maar juist een kleine middelvinger opstak naar alle popjournalisten die dat wel deden.

Ik denk er net zo over.

Gewoon een potje herrie?

Sommige popjournalisten vinden het verdacht als muzikanten zo goed kunnen spelen als de muzikanten van Toto. Vreemd want van popjournalisten mag je toch ook een goeie taalbeheersing verwachten?

Nu vind ik de Punk een belangrijke stroming in de muziek waar ik bovendien een groot liefhebber van ben. De liefde voor imperfectie, het zelfdoen, de anarchie, het schoppen tegen de heilige huisjes en de voorliefde voor eenvoud en rauwe kantjes, het spreekt mij bijzonder aan. En natuurlijk ben ik dol op John Lydon en zijn Sex Pistols. En The Clash. Maar hoewel zij beschouwd kunnen worden als de architecten van de Punk, hun boodschap “dit kun jij ook, koop een gitaar en ga je ding doen!” blijkt in de praktijk toch een heel stuk lastiger te zijn.

Iedereen die een gitaar oppakt weet dat het bloed, zweet en tranen kost om er echt goed op te leren spelen. Zo strak als The Ramones speelden is zeker niet voor elke band weggelegd. En ook hun Beach-Boys-achtige-liedjes lijken misschien eenvoudig maar zijn toch echt met een sterk melodieus gevoel gecomponeerd.

Pathetische muziek

De Sex Pistols en de band Queen zaten ooit op hetzelfde moment in dezelfde studio, de West End studios in Londen. Sid Vicious stapte de verkeerde studioruimte binnen en trof Freddie Mercury aan de piano aan:

Ah, Freddie Mercury, still bringing ballet to the masses are you?

Waarop Freddie antwoordde met:

Oh yes, Mr Ferocious, dear, we are doing our best.

Punk was natuurlijk Het Grote Verzet Tegen Symfonische Bands Zoals Queen. En ik vermoed dat het verzet tegen Toto eenzelfde soort verzet is. Omdat Toto niet voldoet aan het concept “pak een gitaar en ga gewoon een potje herrie maken!” Wat je Queen kunt verwijten kun je dus ook Toto verwijten. Koorzang? Check. Melodieuze gitaarpartijen? Check. Rijke harmonie? Check. Langdurige studiosessies? Check. Verfijnde arrangementen? Check. Hoge kopzang? Check.

En natuurlijk is Queen pathetisch. Net zo goed als Toto dat is. Maar vergis je niet: elke Punkband is dat ook. Sterker nog: het is de basis van alle volksmuziek. Verdiep je er maar eens in. Onderzoek de kerkelijke muziek. Of de Italiaanse Opera. Zet een album van Nirvana op en je staat verstelt van de pathetische boodschappen.

Het is niet voor niets dat menig popmusicus met gebalde vuisten in de lucht zijn lied staat te zingen. Het predikt theatraal zijn boodschap.

En voor sloppy playing die aan alle kanten rammelt schaamt iedere muzikant zich. Zo was Sid Vicious weliswaar een leuk visueel boegbeeld van de Sex Pistols maar ook een gruwelijk slechte bassist die slechts op 1 nummer van het album Never Mind The Bollocks te horen is.

Het wegpoetsen van schoonheidsfoutjes

Op het bekende album Nevermind van Nirvana werd een computer met het programma Pro Tools ingezet om de gitaarpartijen van Kurt Cobain in het nummer Something In De Way helemaal strak en zonder schoonheidsfoutjes te krijgen, want schoonheidsfoutjes, daar schaamden deze pathetische dominees zich toch voor.

Natuurlijk mag je het lelijk vinden dat de gitarist van Toto, Steve Lukather, vrijwel altijd een chorus-effect ter verfraaiing van zijn gitaargeluid gebruikt. Maar dat effect gebruikte Kurt Cobain gewoon ook. In de hitsingle Come As You Are wordt het chorus-effect naast op alle gitaren zelfs ook op de basgitaar ingezet. Overigens niets bijzonders want Billy Duffy van The Cult gebruikt vaak een flanger, Eddie van Halen een phaser en Hendrix een Uni-Vibe.

Deze modulatie-effecten zorgen ervoor dat de toon van de gitaar wat gaat zweven. En het is puur een geluidstechnische keuze. Een kwestie van smaak.

Miles Davis

Toto kon mij nooit echt boeien totdat in 1986 het album Fahrenheit uitkwam. Ook dit album heeft de bekende gelikte en suikerzoete sound. En ja ook dit album maakt er geen geheim van dat de heren goeie muzikanten zijn. Maar wat mij er vooral zo in aantrekt is de rol van Miles Davis op de laatste track van het album, Don’t Stop Me Now. De gitaar van Luke met zijn zijde zachte chorus vloeit prachtig samen met de ijzige klank die uit de trompet van Miles vloeit. Het is van een onwaarschijnlijke schoonheid.

Miles vroeg Luke om bij zijn band te komen spelen maar de trouwe hond Luke sloeg het voorstel af en bleef trouw aan zijn maatjes van Toto.

In de beginjaren van Miles waren de critici het er allemaal over eens: Miles, dat doe je gewoon niet, dat klinkt nergens naar zo vibratoloos met een demper op je trompet spelen. Maar Miles trok zich er niets van aan. Net zoals Luke. En gelijk hebben ze want muzikanten hebben namelijk altijd gelijk. In tegenstelling tot al die critici.

Moeten we de mp3 dumpen?

De Volkskrant en De Morgen publiceerden beiden het artikel ‘Gooi die mp3 maar in de prullenbak’ dat geschreven is door wetenschapsredacteur en gatgetman Bard van de Weijer. Hierin betoogt hij dat we door de toegenomen snelheid van het web de mp3 moeten gaan inruilen voor een betere variant.

Het wordt tijd voor rehabilitatie van de stereotoren. De cd-speler kan worden ingeruild voor een dac. Een wat? Een digital-to-analog converter, een apparaat dat bits omzet in muziek. Is dat nuttig?

Die openingszin klopt niet helemaal. Een DAC zit namelijk in al onze digitale apparaten. De term DAC staat voor digital-to-analog convertor en het zit in CD-spelers, smartphones, iPads, laptops en ga zo maar door. Ze zijn allemaal van topkwaliteit. Zelfs in je smartphone zit een uitstekende DAC en een bijbehorende extreem ruisvrije versterker. Vroeger was dat inderdaad een ander verhaal (menig Minidisk had een ruiserig versterkertje), maar tegenwoordig heb je nooit meer last van ruis. De kwaliteit van die ingebouwde technologie is in de loop der jaren simpelweg enorm verbeterd. En dat voor een fractie van de prijs.

Hoe goed klinkt mp3?

In het artikel wordt vervolgens de kwaliteit van mp3 aan de orde gesteld:

Terwijl het bestaansrecht voor mp3 allang weg is, want zowel de opslag als het versturen van gigabytes muziek kost bijna niets meer.

En:

Er is een goede reden om mp3 aan de dijk te zetten: ‘Ongecomprimeerde bestanden klinken echt beter.’

Dat is waar, maar het verschil is te klein geworden om het aan te voeren als een valide argument. Hou me ten goede: ik ben dol op ongecomprimeerde audio en gebruik het natuurlijk zelf ook in al mijn producties. Maar het punt is: de consument is dol op compressie. Compressie wordt in elke moderne productie gebruikt om het geluid niet teveel dynamiek te laten bevatten (verkleinen van dynamiek). Dit heeft tot resultaat dat je het geluid enorm kunt gaan comprimeren zonder dat de consument het zal horen (verkleinen van bestandsgrootte). De meeste moderne muziek bevat heel weinig dynamiek en klinkt in 8 bits zelfs even goed als in 16 bits.

Tegenwoordig hanteren de meeste streaming services een norm van 320 kbps voor mp3. Dat is dik in orde en eigenlijk zelfs overkill als je kijkt naar het dynamisch bereik van hedendaagse muziek.

Hij zet Saint James Infirmary Blues van Louis Armstrong op, uit 1958. De oude opname klinkt geweldig; alsof Armstrong links voor ons in de ruimte zit. Daarna volgen Joni Mitchell en Herbie Hancock met Summertime.

Dit zijn inderdaad geweldige opnames die in het geheel niet te vergelijken zijn met de doodgecomprimeerde opnames van een Miley Cyrus of iets anders uit de Mickey Mouse categorie. Muziek die klinkt als smurfensnot.

Deze muziek klinkt in ongecomprimeerde versie overigens geen haar beter. Zelfs in 8 bit niet, simpelweg omdat het een dynamisch bereik heeft van slechts een paar decibel. Als je het mij vraagt is dat een veel groter probleem dan de kwaliteit van onze spullen. Gebrek aan dynamiek zorgt voor een saai geluid. En dat terwijl onze hedendaagse apparatuur juist in staat is om meer dynamiek dan ooit tevoren loepzuiver te produceren.

Ongecomprimeerde audio is simpelweg overkill voor het aanbieden van muziek. Het is alsof we een ritje met een Ferrari maken binnen de bebouwde kom.

Ongecomprimeerde audio is alleen handig voor mensen die zelf muziek opnemen, maar ook in dat geval ben ik voor datacompressie. Less is more.

Een goeie geluidsinstallatie

Het artikel van de Volkskrant en De Morgen leest als een grote advertorial. Nergens worden vraagtekens gesteld bij het reclamepraatje van de fabrikant van HIFI-apparatuur die aan bod komt.  Zo pleit de fabrikant voor het aanschaffen van een externe DAC omdat de ingebouwde van iPhones, iPads en dergelijke ondeugdelijke techniek zou bevatten. Ik had de man wel willen uitdagen voor een luistertest. Wedden dat hij geen verschillen zal kunnen horen?

De baas van het peperdure Linn Systems viel jaren geleden ook al door de mand. Meneer Linn beweerde in 1984 dat hij digitaal niet om aan te horen vond maar kon zelf niet constateren wanneer een Sony PCM-F1 adapter tussen het signaal werd geschakeld. Sindsdien beweren fabrikanten dus nog steeds dat je een speciale DAC moet aanschaffen. Maar dit doe ik af als pure marketingonzin.

Vroeger, in mijn jeugd, 70-er jaren, waren kleine speakers niet om aan te horen zo slecht. Ook de versterkers waren een stuk slechter dan tegenwoordig, vooral als ze minimaal van ontwerp waren. Menig hoofdtelefoon toedertijd, zo’n wrakkig ding met een beugel om je kop, produceerde een partij schel geluid waar je eng van werd. Deze apparatuur is tegenwoordig zo onwijs veel beter geworden. Mijn MacBook Pro produceert ondanks haar geringe afmeting een heel rijk en mooi gebalanceerd geluid. En zelfs tablets en smartphones produceren ondanks het mini formaat nog best een behoorlijk geluid. Tuurlijk, je mist de volle klank door het gebrek aan lage tonen, maar het geluid is zuiver en gedefinieerd en vrij van vervorming.

Natuurlijk is een goeie installatie soms echt een slok beter. Want grotere speakers helpen zeker bij het weergeven van een voller geluid. Maar vergeet dan niet dat de huiskamers van tegenwoordig vaak complete galmkamers zijn geworden. Vroeger lag er een dik tapijt, vaak op een houten vloer en zat er een behangetje van dik papier tegen de muur gelijmd. En de huiskamer stond vol spullen, 2 banken, een poef, dikke gordijnen, een metersbrede boekenkast, kortom: genoeg dempend materiaal om het geluid lekker te laten klinken. Helaas, tegenwoordig leven we in betonnen minimalistische bouwpakketen waarvan de akoestiek compleet beroerd is. Geen enkele makelaar heeft daar ooit maar 1 seconde over nagedacht. Maar goeds, da’s weer een heel ander verhaal. Misschien iets voor een volgend betoog.

Hoeveel man heeft een DJ nodig om op play te drukken?

DJ Afrojack vindt het niet leuk wat Gijsbert Kamer over hem schrijft in de Volkskrant:

Wat Afrojack tegenwoordig doet, is als een soort Radio 538-dj hits rondpompen. Nummers die allemaal eenzelfde opbouw kennen: een slap vocaaltje, aanzwellende drumroffels en hup, daar komt de drop en dreunt de harde beat als een mitrailleur door de zaal. Dan is het even springen – maar nooit langer dan een minuut. En dan begint alles weer opnieuw.

P.S. Ik moet dan weer aan die oude foto van Justice denken, met niet-ingeplugde MPD24 USB-controller maar wel met alle hands aan de(c)k:

justice

NPO schaft de middengolf voor radio af

De NPO gaat per 16 september 2015 stoppen met haar uitzendingen op Radio 5 via de AM-band (ook wel middengolf genoemd). Een logische keuze want AM is kostbaar en zwaar achterhaald qua techniek. Ook voor NPO-directeur Radio Jan Westerhof was de beslissing eenvoudig te nemen:

De bezuinigingen van het kabinet dwingen ons tot keuzen. En de verouderde zendmasten voor de AM zijn aan vervanging toe: dat is een dure operatie waarbij we onszelf afvragen of we dat nog wel moeten doen. We besparen 1,2 miljoen per jaar als we ermee stoppen.

Volkskrant

Radio 5 is het enige kanaal van de NPO dat nog via AM uitzendt. Er zouden volgens de Volkskrant met name ouderen boven de 60 jaar naar luisteren. Ouderen die massaal op Facebook zitten en best digitaal zouden kunnen gaan luisteren. Als ze dit niet al allang doen…

Westerhof noemt DAB+ als alternatief maar dat lijkt mij minder voor de hand liggend want deze techniek was al achterhaald toen ‘ie verzonnen werd. Ik geloof persoonlijk alleen in online streams en podcasts. Opmerkelijk overigens dat de Volkskrant dit juist buiten beschouwing laat.

Adam Curry over James Foley: “there was no beheading”

In de podcast No Agenda die Adam Curry samen met John C. Dvorak maakt komt in de laatste episode een opvallende fragment voorbij. Adam is weer terug in Amsterdam en wordt met de auto naar huis gebracht door de politiek redacteur van de Volkskrant. Tijdens die autorit brengt Adam de video van de onthoofding van Adam Foley ter sprake. Dit is wat er gebeurt:

(audiofragment valt net als de gehele No Agenda podcast onder een Creative Commons BY-SA licentie)

Debat tussen hoofdredacteuren: het gaat wel oké met de journalistiek

Debat tussen hoofdredacteuren: het gaat wel oké met de journalistiek (DNR)

Voor De Nieuwe Reporter maakte ik van de week een verslag van het Hoofdredacteuren Debat in Nieuwspoort, Den Haag. Een debat tussen Peter Vandermeersch (NRC Handelsblad), Marcel Gelauff (NOS Nieuws), Frank Poorthuis (HP De Tijd) en Philip Remarque (de Volkskrant) onder leiding van Mei Li Vos, voormalig Tweede Kamerlid voor de PVDA. Het bleef gezellig.

Feiten zijn duur, meningen goedkoop

De hedendaagse techniek zou ons tijd besparen. Dat is in veel gevallen helemaal niet waar. Niet alleen wordt het leven zelf met de dag duurder, ook worden processen steeds complexer, tijdrovender en duurder.

Daar tegenover staan zaken die juist wel sneller en zelfs gratis geproduceerd kunnen worden. De kloof tussen deze twee, duur geproduceerd versus gratis geproduceerd, is groter dan ooit tevoren. Een kloof die niet te duiden valt als spanningsveld tussen amateurs (of noem het: vrijwilligers) en professionals maar een veel complexer geheel betreft. Het begrip social media komt misschien het beste in de buurt als sleutelbegrip. Hoewel teveel mensen social media associëren met ‘zinloze’ foto’s op Facebook en ‘zinloos’ over koffie Twitteren.

Kan de New York Times failliet gaan?

De documentaire Page One, inside the New York Times, die vanaf juni ook in Nederland te zien zal zijn laat de enorme worsteling van hedendaagse nieuwsmagnaat the New York Times zien. Bekijk alvast de trailer:


Lees verder →