Als ik een gesprek wil vastleggen tussen mijzelf en iemand anders dan werkt de reporter stijl meestal het beste. Ik heb daar een microfoon voor, de bekende Electro-Voice RE50. En het handige van zo’n ding is dat als ik wil praten ik de mic op mezelf richt en als ik wil dat de ander antwoordt ik hem van me afdraai richting die ander. Ik heb de regie, de reporter.

Met video kun je dat niet zo doen. Het gezwabber van de camera, je zou er gek van worden om naar te kijken. Videobeeld moet juist rustig zijn. Met een reporter-microfoon heb je daar juist totaal geen last van, je kunt het gesprek echt ‘volgen’. De reporter kan zo ook zelf actief deelnemen aan het gesprek. Als je een video draait is dat lastiger hoewel de Frans Bromet Stijl natuurlijk door de huidige YouTube-generatie met kleine camera’s wel vaak gebruikt wordt. Toch blijft het beperkt tot vragenstellen vanachter de camera terwijl je je onderwerp filmt.

Een andere optie is een cameraman meenemen zodat jij voor de camera het gesprek kunt hebben met de ander terwijl hij/zij filmt. Een mooie vorm, maar ook een van wat meer afstand. De camera is als het ware een buitenstaander, puur om te registreren. Niemand zegt iets terug naar de camera. En de camera doet niet mee aan het gesprek. Juist dat is wat Frans Bromet zo slim wist op te pikken door dit wel te gaan doen en waarmee hij naar mijn idee echt een nieuwe vorm vond.

Ik vind het een van de mooiste dingen, een gesprek voeren en registreren. Een document van het leven van alledag. Belangrijker dan de waan van de dag. Veel belangrijker.