Waylon

Er zijn 3 berichten getagd als Waylon.

#metablog 12: sukkels

Menig blogger heeft het vooral over zichzelf en neemt zijn blog veel te serieus. Het is überhaupt het risico van het ouder worden, alles over-rationaliseren en eigen theorietjes verzinnen om zo het leven onder de duim te houden en alle angsten weg te drukken.

Maar je weet het: er zijn geen regels. Nul. Naks. Nada. Als jij een verhaaltje verzint dan geloven een hoop mensen dat gewoon. Wellicht een hoop anderen ook weer niet. Maar zo is het met alles. De ene vindt je een bluffer, de ander een goeroe. De ene vindt dat je alleen maar aan geld denkt, de ander vindt dat je echt oprecht goed doet en er alles voor over heeft om de wereld te verbeteren.

Ik lees nu het boek Kieft. Die man twijfelt aan alles en vooral aan zichzelf. Hij weet dus niet eens goed wat hijzelf van de persoon Kieft moet vinden.

Ik schat in dat veel mensen zo zijn. Ze vullen de leegte met woorden. En man, wat zijn ze wijs en slim. Dat lijkt dus maar zo. Diep in hun hart voelen ze zich het sukkeltje.

Je niet het sukkeltje voelen, da’s een van uitdagingen in het leven. En mocht dat wel zo zijn, dan kun je er maar beter een verhaal over verzinnen. Over jijzelf als sukkel, of over andere sukkels.

Schrijf of vertel dat verhaal. Dat verhaal dat je nog met een kromme rug op je vijfentachtigste kunt schrijven. Dat verhaal dat je uit je duimpje kunt zuigen, zuiver een kwestie van hard werken. Dat verhaal dat je kunt oppikken tijdens een busrit. Dat verhaal dat je kunt verzinnen liggend op bed, al lummelend starend naar het plafond.

Effe iets anders. Wim T. Schippers is geen sukkel. Je moet Wim niet vragen naar de zin der dingen. Je moet hem niet naar zijn achtergronden vragen. Kijk gewoon naar zijn werk en lach je het sukkeltje. En da’s lastig natuurlijk, want puur een werk op waarde inschatten kunnen de meeste sukkels niet. Die moeten op hun eigen gevoel afgaan en da’s eng. Daarom gaan ze liever af op wat andere sukkels erover zeggen. Of het werk van de sukkel populair is etc. Daarom etaleren de sukkelende artiesten ook zo met cijfers en populistisch gedoe. Uit angst dat mensen inderdaad gaan denken dat ze echte sukkels zijn. Wat ze natuurlijk ook zijn.

Kijk die Kieft verzint dat niet allemaal zomaar. Het is waarschijnlijk nog waar ook.

The Common Linnets voor Dummies

the common dummies - linnets

Het bleef niet onopgemerkt dat Ilse de Lange in haar eentje de promotie voor de The Common Linnets verzorgt. Waarom ontbreekt daarbij telkens haar muzikale partner Waylon? Nederland begon daarom een zoekactie naar hem. De hashtag #WAARISWAYLON‬ werd de sociale media ingeschoten en voilà, een paar uur later vandaag kwam Waylon met een verklaring op Facebook.

Het verhaal is nu rond. The Common Linnets, Ilse en Waylon als zangduo, namen een album onder die naam op. Maar de band The Common Linnets draait om slechts 1 persoon en dat is Ilse de Lange. Aan de hand van de tekst van Waylon kunnen we heel eenvoudig dat project/concept/recept/Ilse-d’r-dingetje The Common Linnets analyseren. Komt ‘ie:

Via deze weg wil ik jullie graag laten weten dat ik weer gevonden ben. Het is vreemd om te merken dat ik inmiddels nationaal bezit ben geworden en er dus ook een nationale zoekactie naar mij is gestart. Maar er is niet zoveel aan de hand, anders dan men doet vermoeden.

Kortom: Waylon leeft!

We hebben, voor de gelegenheid, besloten onze krachten te bundelen in onze liefde voor country- en Americana muziek. The Common Linnets is echter een project van Ilse DeLange.

Kortom: Ilse is de baas.

We hebben ooit afgesproken dat ik een plaat met haar zou maken, later onze deelname aan het songfestival en als afsluiter het concert op 21 juni in het Twente Stadion. Daar zijn onze agenda’s ook op ingericht. Het succes na het songfestival heeft ons beiden overvallen. Het maakt dat je opnieuw moet gaan kijken naar gemaakte afspraken.

Kortom: veranderingen kunnen erin resulteren dat je wat afspraken zult moeten aanpassen. Als je daar zin in hebt.

Voor mij lagen en liggen er een hoop verplichtingen de komende periode met het uitkomen van mijn nieuwe album “Heaven after Midnight” in september. Een album dat ik vorig jaar heb opgenomen en zelf heb gefinancierd. Een belangrijk en persoonlijk album. Ik heb dit album al een keer eerder uitgesteld vanwege het songfestival.
Om mijn agenda nu om te gooien voor de volledige buitenlandpromotie van The Common Linnets heeft voor mij dus meer consequenties dan voor Ilse. Ik moet mij dan voor langere tijd gaan vrijmaken en verbinden aan het duo The Common Linnets, misschien wel voor een jaar of langer, zeker als ook Amerika in the picture komt.

Kortom: Waylon moet zijn eerdere plannen aan de kant zetten als hij door wil met The Common Linnets. En op zich wilde hij dat wel:

Ik had me wel voor langere tijd aan The Common Linnets kunnen en willen verbinden, als dit in het buitenland op basis van creatieve gelijkwaardigheid zou gebeuren. Ilse en ik hebben daar lang over gesproken, maar zijn er nog niet uitgekomen. Dat heeft niets met geld te maken, maar met een emotioneel commitment van twee mensen aan een duo in een vaste samenstelling, waarbij we onze solo-carrieres voorlopig in de koelkast zouden zetten.

Kortom: er was geen sprake van creatieve gelijkwaardigheid, Ilse wilde de baas zijn.

Conclusie: niemand had het effect van het bijna winnen van het Songfestival kunnen overzien. Ook Ilse niet. Maar Ilse is star en beschouwt Waylon niet als een gelijkwaardig muzikaal partner. Zelfs niet na die wonderlijke prestatie in Denemarken. Zelfs niet nadat heel Europa met eigen ogen en oren heeft kunnen aanschouwen dat The Commons Linnets toch echt een uitstekend duo is. Of om precies te zijn: was.

En dat Ilse dat niet ziet “da’s echt niet meer normaal!”

#metablog 8: zelfvertrouwen

Het heeft mij weleens aan zelfvertrouwen ontbroken. Ik dacht dat ik niet goed genoeg was. Ik keek teveel naar anderen. Ik hechtte teveel waarde aan het oordeel van anderen.

Het is een risico dat op de loer ligt. Het kan erin sluipen. En let wel, twijfel is goed want daar wordt het alleen maar beter van, maar een gebrek aan zelfvertrouwen niet. Het is een vorm van angst. Faalangst.

En het is zo Nederlands, dat weinige zelfvertrouwen. “Doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg”.

Die grijze mentaliteit. Niet durven op te vallen. Het maaiveld.

Wij Nederlanders zijn te weinig trots op wat we doen en maken. We wijzen maar wat graag richting Amerika. Of we gaan het in China zoeken. Bedrijven die we nog een exportprijs meegeven ook.

We zijn pas trots op andere Nederlanders als zij zich ergens anders in de wereld hebben bewezen. Onze politiek doet er driftig aan mee. Nederland in de uitverkoop. Met als gevolg dat bedrijven als Philips en Shell razendsnel naar het buitenland wisten te verkassen.

Het is een mentaliteitskwestie, dat populistische neerkijken op onze eigen cultuur. Toch is Nederland een land waar we juist trots op zouden moeten zijn. Obama positioneren we maar wat graag voor De Nachtwacht. En wat te denken van wat recentelijk The Common Linnets geflikt hebben?

Het nummer Calm After The Storm is een sober en eerlijk liedje. Totaal niet des Songfestivals. Maar het zette daardoor juist het circus van het Songfestival compleet op zijn kop. Geen opsmuk, gewoon een simpel liedje dat eenvoudig uitgevoerd werd. Zij brachten echte muziek terug naar een festival dat afgegleden was naar een groot tenekrommend clownesk gebeuren.

Een dag later kwam deze Neil McCormick met dit geweldige stuk. Nederland, het land van de echte liedjes. Het land van lef. Het land van stoer tegen de stroom in zwemmen. Het mag weer, we mogen weer trots zijn. En ik hoop voor heel lang.

Claudia de Breij en Paul de Leeuw geloofden er niet in. Net als Albert Verlinde. Ach, wat weten zij nu van muziek? Het ging allemaal op dat lacherige toontje: nee hiermee gaat Nederland natuurlijk nooit het Songfestival winnen.

Dit keer nu eens niet een succesverhaal van een over het paard getilde DJ die achter een groot altaar op play drukt. Zo’n gekkie die voor de rest van de avond met zijn handen in de lucht staat te wapperen omdat die handen helemaal niets anders te doen hebben.

Nee, dit keer een verhaal over echte muziek die met bloed, zweet en tranen tot stand was gekomen. Muziek met een ziel. De trots viel bij Ilse en Waylon van de gezichten te lezen. Zelfs nog ruim voordat ze op dat Europese podium stonden. Maanden ervoor had Paul de Leeuw nog een flauwe grap over de hoed van Waylon gemaakt in een uitzending van De Wereld Draait Door.

Maar goeds, het gebeuren had grote impact. Ook voor De Wereld Draait Door. Want afgelopen maandag zaten bij De Wereld Draait Door geen Ilse en Waylon aan tafel. Die hadden hun lesje wel geleerd. En dus had DWDD bij gebrek aan beter voor de zoveelste keer Claudia de Breij en Paul de Leeuw aan laten treden.

Ilse de Lange en Waylon hadden er overduidelijk geen zin in om slechts een stukje van het nummer in die 1 minuut te proppen die De Wereld Draait Door van muzikanten eist. Bij RTL Late Night kun je als band gewoon het hele nummer spelen en dus zaten ze daar. Het getuigt van disrespect voor muziek dat De Wereld Draait Door het blijkbaar nog steeds, na al die jaren, niet kan opbrengen dat een band het volledige nummer uitvoert. En Matthijs pretendeert nog wel een grote muziekliefhebber te zijn. Dat gaat er bij mij dus niet in.

Zelfvertrouwen heeft natuurlijk ook alles met het bloggen te maken. Wees als blogger dus niet jaloers op radio, televisie, kranten en magazines. Want jij blogger, jij schrijft digitaal. Iedereen kan je lezen. Jij bent de toekomst. De toekomst van Nederland.