werk

Er zijn 25 berichten getagd als werk.

Lummelen: Nederland is het luiste volk

The Netherlands was officially the “laziest” nation in the world

Europe is haunted by the myth of the lazy mob – The Guardian

Pak aan Rutte: wij zijn het luiste volk. En maar kankeren op die andere landen…

Hup, ik doe er nog eentje:

Moreover, on the whole, poorer people typically work harder.

Europe is haunted by the myth of the lazy mob – The Guardian

De armen werken zich de tiefus. Een burn-out ligt op de loer.

Maar in een TNO-enquête zei bijna 40 procent van de werknemers in 2017 dat hun werk „vaak” of „altijd” hoge eisen aan hen stelt.

Nederlanders ervaren steeds meer werkdruk – NRC

Het is schering en inslag met die shitjobs vandaag de dag. Mensen doen massaal aan zinloos werk en branden helemaal op.

Toch gek want er is allang een medicijn tegen dit verderfelijke kwaad: lummelen.

Een volgende keer meer over dit fenomeen. Eerst ff lummelen. Het moet natuurlijk niet op werken gaan lijken…

dutje in Berlijn – foto Karin Ramaker

You don’t need a career

Via het blog van Austin Kleon kwam ik bij de TED-talk van Steven Tomlinson terecht. Wat Steven vertelt sluit totaal aan bij hoe ik mijn werk, of zeg maar gerust mijn leven, zie. Het is een zienswijze die tot op de dag van vandaag niet geaccepteerd wordt in ons onderwijssysteem.

Het komt hierop neer: veel mensen hebben meerdere bezigheden waar ze heel veel lol in hebben, waar hun hart ligt. Maar de samenleving vindt dat te moeilijk en pusht mensen om slechts voor 1 ding te kiezen. En dat doet afbreuk aan wat er echt in je leeft. Als je niet oppast word je gegijzeld door gedachten die beperkend voor je zijn.

Zelfs De Correspondent, dat toch behoorlijk vernieuwend bezig is, bestempelt mij als sounddesigner en laat de rest achterwege. Terwijl sounddesign slechts een onderdeel is van de dingen die ik doe.

“don’t discard!”

Steven Tomlinson

De boodschap van Steven Tomlinson, Austin Kleon en vele anderen is ook mijn boodschap. En ik zal die boodschap blijven herhalen. Mensen moeten leren begrijpen dat het heel normaal is om meerdere bezigheden te hebben. Of ik nu muziek, een serie geluiden of een podcast maak, al die bezigheden vormen een onderdeel van wie ik ben. En al die bezigheden voer ik met hart en ziel uit. Dat ik mijzelf ‘muziek-, geluid- en verhalenmaker’ noem is al een flinke beperking want ik doe meer dan dat. Meer dingen die ik ook uiterst serieus neem. Zo verstuur ik al een paar jaar elke week precies om 8 uur vrijdagsavond de nieuwsbrief Podpraat voor podcastmakers en -liefhebbers. Ook ben ik actief lid van Creative Commons Nederland voor het behoud van eigen (muziek)rechten en betere distributie en samenwerking online. En ook sta ik graag op een podium met een gitaar of met een microfoon om een boodschap over te brengen. Ik voel een enorme innerlijke behoefte om me creatief te uiten. En dat uiten kan op velerlei manieren. Ik sluit daarbij niets uit, ik zie wel wat er op mijn pad komt.

Go with the flow? Volledig! Ik herken het gevoel dat de flow met zich meebrengt en reageer daarop. Dat is mijn inner mountain flame. Dat is wat ik koester. Dat is wat ik ben.

Zekerheid is wat de koe schijt

Een vriend sprak me laatst in de kroeg bezorgd aan op mijn bestaan als Zelfstandige Zonder Fucking Baas. Hij vond dat het tijd voor mij werd om voor zekerheid te gaan.

“Je bent nu 50 Raapie, waarom ga je niet voor zekerheid?”

Ik begrijp dat niet. Er is geen probleem. En er is geen behoefte van mijn kant. Ik begrijp überhaupt niet waarom hij en anderen denken dat zekerheid van een vaste baan moet komen. 

Natuurlijk geeft een vaste baan redelijk wat zekerheid, je kunt pensioen opbouwen en krijgt geld bij ziekte. Ook kun je makkelijker een huis kopen dan als zelfstandige.

Maar is dat echte zekerheid? Zodra die baan wegvalt, je wordt ontslagen bijvoorbeeld, dan storten al die zekerheden als een kaartenhuis in.

Pensioen is een externe zekerheid. Je geeft jarenlang geld aan verzekeraars in de hoop dat als je op pensioengerechtigde leeftijd bent je er een beroep op kunt doen. Die pensioengerechtigde leeftijd gaat steeds omhoog. En de pensioenclubjes verkwanselen het geld steevast onder de noemer “crisis”. 

De kunst van de improvisatie

Misschien hebben de meeste mensen een baas nodig die hun vertelt wat ze moeten gaan doen. Anders zouden ze hun bed niet eens uitkomen. Zouden ze geen flauw benul hebben wat ze moeten gaan doen. En dat vind ik dus raar. Hoe kan het nou dat je zelf niet weet wat je moet gaan doen? Waarom moet een baas dat voor jou bepalen?

Wat mij betreft is de echte zekerheid: weten wat je kunt, wat jij waard bent, wat diep in je leeft. En vertrouwen hebben in jezelf. Schijnzekerheid kan die baas je misschien wel geven, maar geloof mij: de meeste bazen geven geen flikker om hun personeel. En men kiest als het erop aankomt allemaal voor zichzelf. Het morele kompas van menig loonslaafje stelt weinig voor.

Er is slechts 1 zekerheid in het leven: dat niets zeker is. Je bent afhankelijk van je eigen gezondheid en de wereld om je heen. Je moet het mentaal zien te redden en je zult creatief moeten omgaan met onzekerheden, wat er ook op je pad komt. Het komt aan op improviseren.

Totdat men burned-out

Laatst in een uitzending van VPRO Tegenlicht werd verteld dat meer dan 30% van de werknemers het gevoel heeft zinloos werk te doen. Die maken dus een enorme kans op somberte, depressie of een burn-out.

Die vriend die mij toesprak in de kroeg had onlangs zijn baan opgezegd. Het werk vond ‘ie verschrikkelijk, kon vaak nauwelijks zijn bed uitkomen en bestempelde zichzelf als alcoholist. Die zelfkennis siert hem maar hoe het nu verder moet met hem, hij heeft werkelijk geen idee. Ik ook niet want ik kan dat niet voor hem bepalen, dat zal hij zelf moeten ervaren.

Tijd

Een van mijn vrienden werd 50. Hij runt een studio met personeel. Op zijn verjaardagsfeest vertelde ik over de podcastreeks waaraan ik werk. Nu al bijna 2 jaar. Het duurde heel lang voordat het verhaal vorm kreeg. Ik vertelde die vriend dat de editing ook een bijzonder tijdrovende klus is. Daar zit ik nog middenin.

Die vriend sprak me aan op mijn leeftijd “we zijn de jongsten niet meer” en dat het misschien aan mijn leeftijd lag dat ik zo traag werk. Mijn vriend heeft personeel in dienst dat heel snel werkt. Zelf doet hij het werk allang niet meer maar houdt zich bezig met andere zaken.

Ik had er geen antwoord op. Ben ook daar bijzonder traag in moet ik zeggen, het moet bij mij eerst indalen als iemand iets zegt waar ik niet direct een antwoord op heb. Of mij doet twijfelen.

Maar ik ben eruit. Of ik traag of snel ben speelt voor mij geen enkele rol. Ik stop de tijd erin die nodig is. Of een ander het sneller kan, boeit me voor geen meter. Ik ben die ander niet en als die ander het doet wordt het anders dan als ik het doe. Anders zou ik het een ander laten doen. Natuurlijk, ik ben koppig en eigenwijs. Juist daarom kan ik het doen op mijn manier. Ik geniet daarvan. Het is de innerlijke noodzaak die ik koester.

Ik vertelde die vriend ook over mijn editing van Oostende Healing. Het kostte me een week, inclusief het schrijven en inspreken van de voice-overs. Dat was krap aan vond ik. Ik bedacht me dat ik voor zoiets een volgende keer 2 weken zou moeten inplannen. Volgens die vriend zou het zijn jonge knapen een dag gekost hebben om zoiets te maken. Hij heeft een commerciële studio en probeert razendsnel te leveren. Vandaar.

Ik denk en handel niet commercieel. Voor mij geldt alleen het eindresultaat. Of je er 1 week of 3 jaar voor nodig hebt, so what!

Een paar maanden geleden sprak ik een paar maal per week met Wim de Bie af. De Radio Jaren die ik voor de VPRO maakte kostte een hoop tijd om te maken. Urenlang hebben we gesproken voordat we tot een onderwerp kwamen die voor ons beide goed voelde. En de editing was ook behoorlijk complex. Dat wilde ik gewoon helemaal goed hebben. En Wim natuurlijk ook. Eindredacteur Anton de Goede stuurde ik dan ook een paar maal na de Allerlaatste Definitieve versie nog Definitievere Allerallerallerlaatste versies toe.

En de teksten die ik Wim stuurde, teksten voor op de site van de VPRO, voor de VPRO Gids, daar ging ik echt wel even goed voor zitten. Dat moet dan gewoon goed zijn allemaal. Logisch toch?

Ik ben erop af te fikken hoor, dat het niet goed genoeg is. Dan wordt het de volgende keer nog beter. Want ik groei nog altijd door, zo merk ik. Het is iets dat je niet ff snel kunt leren maar waar de groei met de jaren komt. Of misschien geldt dat alleen voor mij. Maar dan nog, ik kan het alleen op deze manier doen en weet wat ik zoek. En ik weet dat je de top nooit bereikt, dat is het leuke ervan. Geen lopendebandwerk er is alleen dat verlangen en de motivatie om door te blijven gaan totdat het goed is.

De wil waarin tijd stilstaat.

Geverifieerd door De Correspondent als Sounddesigner

Een poosje terug kreeg ik een mailtje van De Correspondent:

Sinds kort kunnen we bij De Correspondent de expertises van leden verifiëren. Gezien u als sounddesigner reageerde: heeft u ook interesse om door ons geverifieerd te worden?

Dat klopt niet helemaal want ik reageerde niet slechts als sounddesigner maar onder vermelding van ‘muzikant, sounddesigner en documaker’. En ik had eigenlijk documentairemaker willen schrijven maar dat paste niet vanwege het beperkt aantal letters.

Mijn bezigheden beperken zich niet tot een enkele expertise. En ik vraag me af voor wie dat anno 2017 nog wel geldt. Toch ziet De Correspondent dat anders. Voor wie geverifieerd wordt geldt slechts 1 functietitel. Een beperking want wat moet ik kiezen als mijn 3 belangrijkste expertises zich met elkaar in balans verhouden?

Ik stelde voor aan De Correspondent om mijn expertise als volgt te vermelden: muziek-, geluiden- en verhalenmaker. Met daarbij 3 korte referenties:

De Correspondent koos voor de titel Sounddesigner. Waarom precies, dat weet ik niet, maar volgens De Correspondent is dat wat ik ben en doe. En dat klopt, voor een deel.

Wat doe jij?

Op Medium kwam ik het volgende artikel tegen:

Bekijken op Medium.com

Ook voor mij is dat een zeer lastige vraag die toch regelmatig terugkeert. Ik heb er vaker over geschreven. Zeg maar gerust: vaker mee geworsteld. Laatst nog werd mij geadviseerd om middels de techniek van de elevator pitch het antwoord op die vraag te vinden. Dan kom ik dus op zoiets als ‘muziek-, geluiden- en verhalenmaker.’

Ondanks dat het redelijk de lading dekt van wat ik doe, het is te algemeen gesteld. Want dat ik als muziekmaker ook gitarist ben dat wordt niet duidelijk. En componist. En sounddesigner. En ook mijn expertise op het gebied van podcasting, webtechniek, social communities, content management, organisatie van evenementen, journalistiek en ga zo maar door, het zit er allemaal niet in. Sommigen van die bezigheden doe ik niet vaak maar heb er wel succes mee gehad. Soms zelfs heel veel succes. Zo organiseerde ik samen met Karin slechts eenmaal het Blog-Art festival voor bloggers waarmee we alle kranten en zelfs het NOS Journaal haalden. De marketing verzorgden we zelf met enorme aandacht tot gevolg. Nu zal ik mijzelf nooit zo snel een marketeer noemen maar toch was Blog-Art het toonbeeld van super geslaagde marketing. Dus een deel van mij is zeker een marketeer.

Ik volg mijn eigen interesse. Mijn eigen opwinding. En mezelf herhalen, daar heb ik nooit zin in. Dat vind ik al snel saai worden. Daarom is het voor mij ook heel lastig om mezelf te beperken tot 1 of 2 dingen. Juist die afwisseling houdt het leuk. Beetje hetzelfde als met koken en eten. Dat wissel je toch ook per dag af? En je wilt toch ook steeds nieuwe gerechten ontdekken?

Van het een komt het ander. Ik omarm het onverwachte, het ongeplande. De verrassing is daarom des te groter. Dat Wim de Bie mij op een dag opbelde had ik nooit kunnen voorspellen, om maar iets te noemen. Daar heb ik nooit naartoe gewerkt. Het stond niet in de planning. Maar wel heb ik (onbewust) een situatie geschapen waarin dat soort zaken tot stand kunnen komen. Simpelweg omdat ik breed inzetbaar ben en zeer brede interesses en expertises heb. En daar ben ik dus zeer fier op!

Hoewel mij altijd werd verteld dat een specialist beter is dan een duizendpoot, het is een cliche waar ik niets mee kan. Een specialist kan met oogkleppen te werk gaan. Dan heb ik liever iemand die de dingen van diverse kanten kan bekijken. Met een bredere kijk op de zaak. Iemand zoals ikzelf :)

Wat ik ook doe, ik grijp het volledig aan. Nooit, never, ever, ooit, lever ik half werk af. Ik heb zelfs projecten gedaan voor de overheid die over files en snelwegen gingen. Nu tuf ik weleens zelf met een autootje over de snelweg maar ik heb niet veel met auto’s en snelwegen. Totdat zo’n project dus in mijn schoot geworpen wordt. Ik kan de klus natuurlijk ook weigeren. maar doe ik dat niet dan bijt ik me er volledig in vast. En vind ik opwinding daar waar ik het nooit verwacht had. Blijkt zo’n snelweg toch ineens een rivier vol verhalen te zijn.

Een creatieve duizendpoot? Ja ik denk dat ik dat absoluut ben.

Het is een heerlijk gevoel dat prachtige dingen zomaar op je pad komen. De verrassing is dan maximaal. En let wel: er zit in mij een heel duidelijk gevoel over wat ik wel wil doen en wat niet. En natuurlijk, soms neem ik een klusje aan als ik het geld kan gebruiken. Even op de tanden bijten dan maar. Je kunt niet alles hebben, toch? Zolang het niet te lang duurt en mij mentaal niet verzuurt is dat prima. Op tijd afhaken is een kunst. Een kunst die ik goed beheers. Ik luister heel goed naar mijn gevoel. Maar ook bij zo’n type B klus loop ik de kantjes er nooit vanaf. Omdat ik saaiheid haat. Ik moet het voor mijzelf interessant weten te maken anders heeft het geen zin. En anderen hebben daar natuurlijk ook baat bij. Good vibes, weet je wel?

Ik kan me totaal vinden in de reactie van Naval Ravikant, de oprichter van AngelList:

The idea that we repeat ourselves, and we specialize and we pigeon hole ourselves is a modern invention, created through specialization of labor and the Industrial Revolution. And hopefully as more and more people move up Maslow’s Hierarchy of Needs, we’re going to be able to define ourselves much more loosely.

Zo herinner ik me ook de vragen die Ben Hammersley tijdens Picnic ’07 aan het publiek stelde:

Wie van jullie kan nog aan zijn ouders uitleggen wat voor werk ‘ie doet?

En:

Wie van jullie had 5 jaar geleden kunnen voorspellen wat ‘ie nu doet?

De opmerking van Derek Sivers (ooit oprichter van CD Baby geweest) vind ik ook mooi:

Lately when someone asks what I do, I tend to say something like “I don’t know!” or “You know, I’ve never thought about it before.” And that just derails the whole routine of a boring conversation, right? It lets them know we’re not just painting by numbers now.

Door de automatisering en de robotisering zullen we werk anders moeten gaan definiëren. Werk als een manier om geld mee te verdienen is radicaal aan het veranderen. De dingen die ik doe komen niet altijd voort uit het idee dat ik er geld mee verdienen moet. Natuurlijk is dat vaak het resultaat. Soms direct via opdrachten maar vaak ook bijzonder indirect. En met mij vele anderen die het ook zo doen. Maar straks gaat dat voor iedereen gelden. Daar ben ik van overtuigd. Zonder een basisinkomen zullen we er niet komen. Net zo goed als er ooit een pensioen moest komen. En uitkeringen er moesten komen. Zo moet het basisinkomen er ook komen willen we alle mensen op een sociale manier aan de samenleving blijvend kunnen laten deelnemen. Het werk is er straks echt niet meer. Natuurlijk, er komt ook nieuw werk bij, maar wel minder dan er wegvalt.

Het bedrijf Buffer ziet het precies zoals ik het zie:

We are more than our jobs.

De wereld is de afgelopen jaren mede door internet en computers radicaal veranderd. En die veranderingsprocessen blijven doorgaan, sneller dan ooit tevoren. Dat vraagt om verandering van de mens, wereldwijd. Machines gaan voor ons werken zodat wij niet hoeven te werken. Het woord werk komt daarmee in het verval.

Wat doe jij?