Ik zat laatst te peinzen. Dat de andere kant van verdedigen negeren is. Als je het gevoel hebt je te “moeten” verdedigen kun je dat maar beter negeren. Je hoeft jezelf namelijk vrijwel nooit te verdedigen.
Waarom? Omdat er geen enkel gevaar dreigt.
“Choose your battles wisely”, zei een vriend een poos geleden over de telefoon. Spijker op de kop. Maar wat ben ik daar slecht in. En wat heb ik daar vaak last van.
Het begint en eindigt eigenlijk bij de vraag: dreigt er gevaar? Zo niet dan valt er niets te verdedigen, dan kun je het simpelweg negeren. Veel mensen leggen hun problemen bij een ander neer, bewust of onbewust. Die ander kan daar compleet van in de stress raken. Maar dreigt er echt gevaar?
Paniek en stress hebben vaak een onrealistische oorzaak. Er is compleet niets aan de hand maar de persoon in kwestie maakt er een te grote zaak van, trekt het zichzelf teveel aan en schiet in de verdediging. Sommigen worden er zelfs agressief van. Wie bij alles gevaar voelt trekt als het ware de problemen naar zich toe. Vaak gaat dit ook nog eens gepaard met zelfmedelijden. Het is zo’n beetje het meest meewarige dat een mens zichzelf kan aandoen.
De vraag of er gevaar dreigt kunt je zelfs toepassen op je financiën, je woning, je werk of whatever. De vraag “blijft het wel zo?” lijkt reëel maar is het niet. Niets blijft, alles is vergankelijk. Maar als je jezelf gaat inbeelden dat het al zover is ben je de gekte nabij.
Ik zag zondag een uitzending op tv van Bram Vermeulen in de Sahara. Iemand uit Malie vertelde dat ‘ie het opvallend vond dat wij westerlingen zo met de toekomst bezig zijn terwijl zij in Malie in het hier en nu leven.
Er is alleen maar het hier en nu. Maar ga je erbuiten dan zul je de vraag “zal er ooit gevaar dreigen?” altijd met een volmondig ja kunnen beantwoorden. Wij westerlingen beelden ons teveel in omdat we de wonderschone werkelijkheid niet aankunnen. En dat is precies het werkelijke gevaar dat er dreigt.