Een paar weken terug zat ex-topsporter de wielrenner Tom Dumoulin bij Matthijs van Nieuwkerk in het programma Matthijs gaat door. Van Nieuwkerk had een plannetje bedacht om Dumoulin eens even goed in het zonnetje te zetten zoals Van Nieuwkerk gewend is om altijd te doen. Hij plaatst mensen nou eenmaal graag op een voetstuk. In zijn programma Chansons! legde hij recentelijk uit waarom hij dat doet.
De tik op de vingers van Jan Blokker
In een ver verleden werkte Van Nieuwkerk bij het Parool als kunstcriticus en kreeg op een gegeven moment wat kritiek van Jan Blokker, columnist van de Volkskrant. Volgens eigen zeggen kreeg hij van Blokker een “tik op de vingers.” Van Nieuwkerk vond het zelf wel meevallen maar zijn ouders vonden het verschrikkelijk en konden er zelfs niet van slapen. Het voorval maakte zo’n indruk op Van Nieuwkerk dat hij zich voortaan voornam om altijd aan de ouders te denken van de mensen waar hij mee te maken heeft. Zodoende dus dat hij, volgens eigen zeggen, iedereen op een voetstuk zet, want dat vinden die ouders namelijk zo leuk.
Net als Van Nieuwkerk had Tom Dumoulin een belangrijke levensles geleerd. Zo las ik onlangs een interview met hem waarin hij het een en ander opheldert.
De lessen van Dumoulin
Als we het hebben over mentale gezondheid dan is het aangeven van je eigen grenzen heel belangrijk. Laat dit nu juist hetgeen zijn dat je als topsporter gaat negeren. Je luistert niet meer naar je lichaam en pleegt er pure roofbouw op.
Topsport is heel mooi, maar je moet ook een beetje gek zijn in je kop om het lang vol te houden. Ik denk dat bijna iedere topsporter op het hoogste niveau een steekje los heeft.
En wat zocht Dumoulin?
Erkenning, denk ik. Het ultieme bewijs dat al die jaren van trainen en afzien niet voor niets waren. Maar de verlossing kwam niet.
In 2017 was alles wat ik in al die jaren had opgespaard samengekomen, ik had de top gehaald en ik was supertrots, maar ik voelde ook; ja, die pot met goud, die lag daar dus niet. Dat was een grote teleurstelling.
Dit heeft te maken met wat ik in mijn blogpost Doelmatige drogredenen ook beschrijf. Het geluk zit hem niet in het halen van het doel.
Toch kijkt Dumoulin niet negatief terug op zijn carrière. In het interview lees ik dat het een logische keuze voor Dumoulin was om topsporter te worden. De een wast bejaarden, of wordt bakker, Dumoulin zat zich elke dag de tering te fietsen. Maar inmiddels ligt die ervaring voor Dumoulin achter hem en levert het nieuwe inzichten op.
Het vuur is gedoofd. Ik heb niet meer de constante behoefte om mezelf tot het uiterste te drijven. Ik wil anders in het leven staan, liever zijn voor mezelf. En voor de mensen om me heen.
Een episch eerbetoon
Van Nieuwkerk greep een paar weken terug in zijn programma Matthijs Draait Door zijn kans om Dumoulin eens even goed te (ver)eren. Hij begint de slotfinale van het programma met de woorden:
Jij bent eigenlijk verplicht aan het hele land om ons jou te laten danken.
Dumoulin onderbreekt Van Nieuwkerk:
Matthijs ik ben niets verplicht. Begrijp je wat ik bedoel? Ik voel echt nul verplichting.
Dumoulin is dus duidelijk maar Van Nieuwkerk zet zijn plan toch door (waarschijnlijk is dit van te voren met Dumoulin besproken). Het orkest van Sven Hammond zet The Ecstasy of Gold in van Ennio Morricone, muziek die Ennio schreef voor de film The Good, The Bad & The Ugly. Epischer dan dat bestaat niet. Mijn maag draait om.
Het voorval met Jan Blokker waarvan de ouders van Van Nieuwkerk helemaal in paniek schoten kwam op mij overigens helemaal niet als een gezonde levensles over. Natuurlijk hopen alle ouders, als het goed is, op het beste voor hun kinderen. Maar als ouders vinden dat hun kind geen enkele kritiek mag krijgen… dat is ronduit ongezond! Het is ziekelijk als ouders hun kinderen zien als prinsjes en prinsesjes. Daar krijg je draken van kinderen van die denken dat ze beter dan de rest zijn, die denken dat ze recht hebben op het hoogst haalbare. In tegenstelling tot alle anderen die ze op hun pad tegenkomen.
Het is voor de volle 100% van toepassing op Van Nieuwkerk. De Wereld Draait Door wordt door velen beschouwd als een hoogtepunt in de vaderlandse tv-geschiedenis. Dit hoogtepunt gaat echter wel gepaard met een spoor aan vernielingen dat Van Nieuwkerk achterliet op zijn weg naar de top.
Van Nieuwkerk de tiran
Gisteren publiceerde de Volkskrant een groot artikel over grensoverschrijdend gedrag dat jarenlang achter de schermen van de populaire talkshow De Wereld Draait Door heeft plaatsgevonden. Er wordt gesproken over een angstcultuur die mede werd veroorzaakt door de extreme woede-uitbarstingen van presentator Van Nieuwkerk.
Tientallen medewerkers kregen als gevolg hiervan burn-outs, ernstige psychische klachten zoals angst- en paniekaanvallen, of raakten anderszins beschadigd. De krant sprak met mensen die zeggen hier tot op de dag van vandaag last van te hebben. Sommigen zijn nog steeds verminderd inzetbaar of kampen nog altijd met angstgevoelens, nachtmerries of andere klachten die hen belemmeren in hun werk. Tientallen mensen hebben de televisiewereld hierdoor definitief verlaten.
In tegenstelling tot wat hij in zijn programma Chansons beweert – “denk altijd aan de ouders van…” – doet hij in praktijk precies het tegenovergestelde: hij vernedert mensen tot op het bot.
Op televisie plaatst Van Nieuwkerk mensen op een voetstuk maar achter de schermen fikt hij ze helemaal af. Het draait bij hem alleen maar om hemzelf en alles en iedereen moet doorvoor wijken. Zolang Van Nieuwkerk maar in de schijnwerpers staat.
Mijn maag draaide bij het eerbetoon voor Dumoulin om want dit eerbetoon draaide helemaal niet om Dumoulin maar om Van Nieuwkerk die weer eens zijn bekende epische showtje opvoerde: kijk toch eens hoe ik Tom in het zonnetje zet, zijn ouders zullen vast trots op hem zijn.
(omslagfoto van DWDD onder Creative Commons BY)
Geef een reactie